Vriendelijk en gemoedelijk

Net als bij zo veel mensen was onze vakantie dit jaar anders dan andere jaren. Vanwege de pandemie en hetgeen ik beschreef in m'n vorige blog kozen we er voor om niet een paar dagen met z'n drietjes weg te gaan, maar hebben we de vader en zoon-reis die we elk voorjaar over de grens maken verplaatst naar de zomer én bleven we vooral bínnen de Nederlandse grens. 

Om toch een beetje in vakantiestemming te komen passeerden we wél de grenzen van Holland, want zochten we ons heil in Gelderland, Overijssel en Limburg. Zo verbleven we midden in de hittegolf in 'De Slaapfabriek' in het plaatsje Teuge, om te bezien hoe we ondanks de plaknachten de daar gefabriceerde slaap konden vatten. Dat lukte goed. De dag erna waren we goed uitgerust en konden we een lekkere fietstocht maken in de omgeving van Deventer. Wat een leuke stad is dat trouwens! Allemaal van die smalle oude straatjes met unieke winkeltjes, fijne rivierkades om uit te rusten en de Brink als groot plein vol met terrassen. Ook brachten we een paar dagen door in Zuid-Limburg, waar we sliepen in bergdorpje Vijlen in hotel ‘Uit de Kunst’, wat het ook was. We fietsten in een on-Nederlandse omgeving en passeerden daarbij af en toe stiekem tóch de Belgische grens. En eerlijk gezegd gingen ook nog wat verder de grens over, naar het schilderachtige toeristenplaatsje Monschau in Duitsland.

Al met al zat het met het vakantiegevoel wel goed op die dagen, al was het dit jaar maar kort. Maar wat ons opviel tijdens onze bezoekjes aan zowel de oostgrens als aan het meest zuidelijke puntje van ons land was de vriendelijkheid en gemoedelijkheid van de mensen daar. Niet alleen in de winkels en hotels maar bijvoorbeeld ook de bediening in de restaurants is zo veel relaxter en vriendelijk dan hier in de Randstad. En mensen op straat gaan veel eerder een gesprekje aan dan hier in het westen. 

Het verschil viel me ook weer op toen ik een paar dagen later in Rotterdam tijdens het winkelen niet eens werd gegroet door bekenden. En kom nou niet met het verhaal dat dat kwam omdat ikzelf die dag misschien wel niet zo’n vriendelijke en gemoedelijke uitstraling had...

Weemoed

Dit is de 25e keer dat ik op mijn blog-pagina een stukje schrijf over onze jack-russel Moos. Huisdieren zijn - net als kleine kinderen - nou eenmaal een dankbaar onderwerp om over te schrijven, bijvoorbeeld omdat ze je aan het lachen kunnen maken. Maar deze week heeft mijn schrijfsel een andere 'toon' dan m'n vorige stukjes. Afgelopen vrijdag hebben we ons oude kameraadje namelijk moeten laten inslapen.

Hij was maar liefst 17 jaar oud en natuurlijk wisten we al een hele poos dat dit er aan zat te komen. Maar iedereen die een hond, kat of ander huisdier heeft weet dat het lastig is om de knoop door te hakken. Ook wij bleven lang hopen dat onze hoogbejaarde huisvriend stilletjes in z'n slaap het tijdelijke voor het eeuwige zou verwisselen. Gelukkig waren we bij de dierenkliniek in goede handen, gaven ze ons alle tijd en gebeurde alles heel respectvol. Het was goed zo!

Toen we de afgelopen dagen door ons digitale foto-archief 'bladerden’ op zoek naar foto's van onze trouwe viervoeter, overviel ons regelmatig een gevoel van weemoed... Ook het teruglezen van de 24 eerdere stukjes over Moos riep dat gevoel op. Hieronder staan hyperlinks naar die blogpagina's als een soort van eerbetoon aan onze kleine terriër, die nu op de eeuwige jachtvelden rondrent.

1. Kring (mei 2007)

2. Vast (januari 2008)

3. Kouwe kak (september 2008)

4. Dun ijs (februari 2009)

5. Poep (november 2009)

6. Zoeken (juni 2010)

7. Sneeuw (december 2010)

8. Mep (september 2011)

9. Close encounters (oktober 2012)

10. Pom-pom-dub-dub en ho-ho (december 2014)

11. Foto-archief (november 2015)

12. Aan de lijn bij Heijn (maart 2016)

13. Bultje (juni 2016)

14. Kappen.html (maart 2017)

15. Peut (september 2017)

16. Over hondenpootjes (maart 2018)

17. Drinken (april 2018)

18. Karren (augustus 2018)

19. Dieren (oktober 2018)

20. Ons beest (mei 2019)

21. Paal (juni 2019)

22. De bejaarden-buggy (augustus 2019)

23. Zijwieltjes (januari 2020)

24. Communicatie (mei 2020)

Een oude krant

Tegenwoordig bewaren veel ouders de krant van de dag waarop hun zoon of dochter is geboren. Zo kan de nieuwe wereldburger op latere leeftijd nog eens bekijken hoe de wereld was op de dag dat hij of zij het levenslicht zag. In vroegere tijden was dat bewaren niet gebruikelijk, en bovendien waren de gezinnen toen zo groot en de huizen zo klein dat men echt de ruimte niet had om al die kranten te bewaren. Men was al blij als men genoeg ruimte had voor die kinderen zélf! Ik herinner me overigens wel dat mijn opa in de jaren zeventig een tijd lang de kranten bewaarde, maar weet zeker dat mijn vader de krant van zijn geboortedag - vandaag precies 85 jaar geleden (!) - nergens thuis heeft liggen.

Vandaar dat ik op internet op zoek ging naar de krant van 13 augustus 1935. Het lukte me niet om een plaatselijke (Dordtse) krant met die datum te vinden (omdat die pas jaren later voor het eerst verschenen), maar ik stuitte wel op De Telegraaf van mijn vaders geboortedag.

Het zal niemand verbazen dat die courant er heel anders uitziet dan de krant van vandaag de dag. Alleen het logo van De Telegraaf is nog hetzelfde... Maar de opmaak was bijvoorbeeld minder ‘uitnodigend’ dan in 2020. Het waren nog saaie, letter voor letter met de hand neergelegde tekstblokken met af en toe een zwartwit-fotootje. En de berichtgeving zelf was zonder uitzondering serieus, waarbij geen aandacht werd besteed aan bijvoorbeeld sport en entertainment. Ook van een getekend ‘grapje’ of een strip was nog geen sprake. Wel wierp de Tweede Wereldoorlog al z’n schaduw vooruit, blijkt uit veel berichten.

Verder vond ik een artikel over de op komst zijnde revolutie op het gebied van film leuk om te lezen: kleurenfilm werd aangekondigd! En nu we ons tijdens deze hittegolf weer (terecht) zorgen maken over klimaatverandering en veel mensen zich na weer zo’n plaknacht zélf als een ouwe krant voelen, leek het me handig om ín die ouwe krant het weerbericht van 85 jaar terug eens te bekijken. Op 12 augustus was het 26 graden en voor ‘vandaag’ voorspelde men ‘veel koeler’. 

Anno 2020 zijn de voorspellingen nauwkeuriger en bekijkt m’n vader die op z’n iPad. Die hedendaagse electronica gebruikt hij zo intensief dat het hoesje ervan is versleten. Dus had ik een goed idee voor een kado. 

Gefeliciteerd pa! Op nog vele gezonde jaren!

Fijn fietsen

Ik heb de afgelopen twee maanden heel wat kilometers op de fiets afgelegd. Wanneer ik almaar een kant op was blijven rijden was ik Barcelona al ruim gepasseerd, maar ik heb al m’n rondjes gewoon in ons eigen landje gemaakt. En daarbij ontdek ik steeds weer op wat voor mooi stukje van onze planeet we wonen.

Het overgrote merendeel van al die fietskilometers heb ik overigens op m’n onlangs aangeschafte ebike afgelegd. Lang ging ik niet overstag en bleef ik alleen m’n eigen energie gebruiken om vooruit te komen, maar dankzij die Bosch-batterij op m’n bagagedrager zijn m’n fietsrondjes nu een stuk groter dan voorheen. Zo besloot ik een paar weken terug op een middag om even een rondje Kinderdijk - Alblasserwaard - Biesbosch - Rotterdam te doen van zo’n 85 kilometer en keek ik onderweg m’n ogen uit. Het voelde achteraf als een wereldreis. Want Kinderdijk is Holland op z'n Hollands, maar in de Biesbosch voelde het even net alsof ik op safari was!

Vorige week legde in m’n gewone fiets weer eens achterin m’n auto om samen met René 53 kilometer lang ‘ouderwets’ zélf vaart te maken tijdens een mooie route tussen pakweg Leiden en Aalsmeer. Kilometers lang fietsten we over dijkjes en fietspaden langs riviertjes, kanalen en plassen vol met plezierbootjes met mensen die genoten van het mooie weer. We passeerden enorme landhuizen en staken op een gegeven moment een smal stroompje over met een pontje dat zo klein was dat je je kont er wel maar je fiets er niet kon keren en dat wanneer het drie keer zo groot was geweest stil had kunnen blijven liggen en dan als brug had kunnen functioneren.

En we waren weliswaar gewoon in Nederland, maar kwamen onderweg de meest wonderlijke plaatsnamen tegen. Nadat we bij een kruising op een bordje de bijzondere naam De Kwakel zagen staan stopten we bij een snackbar in een dorpje dat Kudelstaart heette. Het lijken wel fantasienamen! 

Toen aan mij - nadat ik een frites, kroket en cola had besteld - ‘anders nog iets?’ werd gevraagd wilde ik bijna reageren met de vraag ‘kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen?’