Douchen

Zelfs met het beroerde weer van de afgelopen week fiets ik elke werkdag naar kantoor en terug. Dankzij buienradar lukt het mee meestal ook nog om droog aan te komen. En als dat eens een keer niet zo is, is dat helemaal niet erg. Vanuit de gemeente wordt het fietsen - ook van grotere afstanden - (figuurlijk) aangemoedigd en op ons kantoor zijn daarom prima douches. En er zijn ruime lockers zodat fietsers hun fietskleding en 'nette kleren' 's morgens en 's middags kunnen verwisselen.

Toen ik gisterenmiddag de douche- en lockerruimte inliep hoorde ik dat er douches aanstonden. En dat is normaal gesproken 's middags niet het geval. Want we werken heus harder dan in de gemiddelde bureau-ambtenarenmop wordt beweerd, maar het is niet zo dat we na afloop van de werkdag eerst moeten douchen voor we aan de rit naar huis kunnen beginnen. 

Terwijl ik vanuit de doucheruimtes gespetter en geneurie hoorde viel me ineens iets op aan de stapel kleding die op een bankje was achtergelaten. Tussen allerlei kledingstukken ontdekte ik een paar gekleurde pieten-mutsen en een grote jute zak...

Even later kwamen er inderdaad een drie kerels uit de douches, die me vertelden dat ze zojuist bij een feestje van de personeelsvereniging voor zwarte piet hadden gespeeld. Het is maar goed dat de kinderen deze doucheruimte niet weten te vinden, dacht ik toen. Want wat een teleurstelling zou het zijn om zo je geloof in 'Sint en Piet' te verliezen. Ikzelf viel als jong ventje van m'n geloof toen ik bij de HEMA (toen nog op de Dordtse Voorstraat) een Sint de winkel zag uitlopen toen er net een andere naar binnen liep. Toen stond ik toch even met m'n ogen te knipperen.
Wellicht dat de Sinten tegenwoordig in een WhatsApp-groep stiekem aan elkaar doorgeven waar ze zijn om te voorkomen dat ze te dicht bij elkaar in de buurt zijn, maar destijds schrokken die twee schijnheiligen zelf zich ook een mijter.

Op een vraag van mij antwoordde een van de schoongedouchte pieten dat ze er na enige discussie voor gekozen hadden zich toch maar écht zwart te schminken, en niet roetveegzwart. Niet dat het mij overigens echt veel had uitgemaakt. Ik wilde de schoongespoelde pietermannen bijna vragen of die meneer Kapoentje ook onder de douche z'n schimmel stond af te poetsen, maar ik heb deze delicate kwestie bij nader inzien maar niet aan de orde gesteld. Alles rondom de goedheiligman en zijn compagnon ligt namelijk zo gevoelig de laatste jaren. Mensen maken elkaar daarbij zo gauw zwart. Dat is er gewoon niet áf te douchen...

Parijs

Ik heb de rare gewoonte om eens in de week een stukje te schrijven over iets uit die week of uit het verdere verleden en probeer dat licht van toon te laten zijn. Dat gaat me de ene week beter af dan de andere. Net als bij iedereen dwaalden mijn gedachten de afgelopen week veel af naar Parijs. En gelukkig was het zo dat steeds vaker juist de leuke, onzinnige of indrukwekkende herinneringen kwamen bovendrijven aan de Franse hoofdstad.
Herinneringen aan hoe ik een paar jaar terug met Wilma en Bastiaan door Montmartre slenterde, waar een niet-lijkend portret van onze zoon werd gemaakt. Of aan die andere keer toen ik met mijn familie in de rij voor een rondvaartboot werd verrast door een hoosbui en mijn toen nog kleine nichtje een regenjack weigerde aan te trekken omdat die geen binnenzak had. Of die keer dat ik er met mijn schoonfamilie was en we na een wandeltocht over de warme Champs Elysees verkoeling vonden onder de sproeiers bij het groen in de Tuilerieën. Of aan onze huwelijksreis, toen we een klein en oud hotelletje aan de Rue Dagobert hadden geboekt. Of aan de diverse bezoekjes aan Disneyland.

Parijs door de jaren heen (en de pen vond ik dankzij Google!)

Of aan de allereerste keer dat ik er kwam, met m'n ouders, zus en oom Jan en tante Wil met hun gezin. Hun jongste dochter was 7 en kreeg wanneer we een toeristische attractie bezochten af en toe als souvenir een 'sneeuwbol', zo'n transparant ding met daarin een miniatuurtje waarbij het leek te sneeuwen als je ermee schudde. Hoe het destijds daadwerkelijk is gegaan weet ik niet, maar bij mij is blijven hangen dat toen we met z'n allen langs een 'spannende' etalage in de buurt van de Moulin Rouge liepen, mijn nichtje zeurderig 'mamma, ik wil zo'n schudding' zei.

Ikzelf kocht in diezelfde wijk een pen met op de zijkant een plaatje van een madame in een zwart badpak. Het principe was hetzelfde als die kinderpennen waarop een busje gaat rijden of een bootje gaat varen door vloeistof die beweegt als je de pen schuin houdt. Maar op mijn pen ging geen busje rijden of bootje varen, maar zakte een zwart badpakje af...

In 1974 maakte dat op een 13-jarig jochie net zo veel indruk als de Eiffeltoren, Notre Dame en Sacre Coeur bij elkaar. Blijkbaar zo veel dat ik het me nu nog herinner.
En ik heb me zojuist stellig voorgenomen dat ik al die indrukwekkende, leuke en onzinnige herinneringen aan Parijs niet laat wissen door de verschrikkelijke gebeurtenissen van afgelopen week!

Foto-archief

Het zal de tijd van het jaar wel zijn die ervoor zorgt dat ik vorige week de drang kreeg om mijn digitale foto-archief beter te ordenen. Jaren terug had ik een - vond ik toen - handig systeem bedacht maar bij nader inzien is dat onhandig en te bewerkelijk. En binnenkort ga ik op een bewolkte avond ook eens na wat onze fotocamera, smartphones en tablets allemaal automatisch opslaan in Dropboxen en/of Google+ en/of Picasa en/of OneDrive, en of dat niet eenduidiger kan. Want ik krijg zo langzamerhand het gevoel dat alleen al onze clouds voor een groot deel verantwoordelijk zijn voor het sombere herfstweer van de laatste dagen.

Het fijne van zo'n duik in het foto-archief is natuurlijk dat je leuke plaatjes uit het verleden voorbij ziet komen. Zo trof ik in de map 2003 foto's aan van een nog jonge Bastiaan met onze toen net aangeschafte jack russel Moos. Ik keer dan m'n pc-scherm even naar Wilma, zodat we samen even weemoedig kunnen terugdenken aan die tijd. 

Twaalf jaar na 2003 zijn er nog steeds leuke foto's van zoon en hond te maken hoor, maar het ziet er natuurlijk niet meer zo 'onschuldig' en vertederend uit als destijds. Anno 2015 hebben we niet meer te maken met een peuter en een puppy, maar met een puber en een eigenlijk al bejaarde hond. 

Met zowel de puber als het bejaarde beestje gaat het overigens prima hoor. Al wordt Moos een beetje dovig, lijkt het soms. Zo bezien komt het er feitelijk wel op neer dat er vandaag de dag eigenlijk geen hond meer naar me luistert...   

Zeuren

Net als iedere puber-ouder hoor ik mezelf eigenlijk veel meer zeuren dan me lief is. Het liefst zou ik namelijk zo'n pa zijn die de volgende generatie grootbrengt door alleen maar leuke dingen te doen en die altijd vrolijk fluitend door het huis loopt.

Maar iedereen weet dat het nou eenmaal zo niet werkt. Ik doe wel leuke dingen, maar ik roep ook regelmatig dingen als 'ruim je kamer op', 'knoei niet zo met die tandpasta op de spiegel', 'steek ook eens een hand uit' en vooral 'schiet nou eens op'. Dergelijke als aanmoediging bedoelde commando's worden meestal op z'n pubers met 'jaaaaaaaah!' beantwoord, waarop ik dan ook weer niet altijd even vriendelijk reageer.

Begrijp me goed: als Wilma en ik wel eens verhalen horen of lezen over andere ouders en pubers prijzen we ons gelukkig hoor. Ik zou Bastiaan voor geen andere puber willen ruilen. En als mijn gezeur (en zijn reactie) weer is weggeëbt hebben we het ook gewoon over de probleempjes die de generatiekloof nou eenmaal met zich meebrengt.

'Wat ik wél vervelend vind is dat je altijd over het zelfde zeurt!, zei hij laatst tegen me. Ik moest erom lachen, want dit voelde wel als een geruststelling. Volgens mij laat het namelijk zien dat het zeuren wel oprecht is, en dat ik niet steeds iets nieuws zoek omdat ik er zo'n lol in heb.

Daar moest hij me gelijk in geven. En zeg nou zelf: een puber in huis die je gelijk geeft, dat is toch ook heel wat waard!