Winter

De kerstvakantie begon dit jaar zoals een kerstvakantie hoort te beginnen. Op weg naar huis loodste ik m’n fiets door gladde sneeuwsporen. En onderweg stapte ik regelmatig even af om foto’s van wit Rotterdam te maken. Het Park bij de Euromast en de Veerhaven lagen erbij alsof ze poseerden voor kerstkaarten. En de eerste vakantiedag was ook al zo winters. Een groot deel van de dag stonden (en hingen) Bastiaan en ik op de schaats.
Vroeger, toen – zo lijkt het tenminste – alle winters échte winters waren, schaatste ik ook wat af. Op vijvertjes, op slootjes tot een eind weg in de polder en (ik meen in 1979) zelfs op straat. Ik moest het daarbij niet van m’n techniek hebben, maar van mijn doorzettingsvermogen.

Mijn techniek kwam wél goed tot zijn recht in de woonkamer. Als destijds zo’n EK of WK Schaatsen met Ard en Keesie op TV was, vulde ik de tijd van de dweilpauzes namelijk door het op mijn sokken ‘schaatsen’ van rondjes om de hoge tafel. De rug gebogen, m’n linkerarm op de onderrug en los zwaaiend met mijn rechterarm. Ik ging er helemaal in op en maakte zo meer rondjes dan de gemiddelde all-rounder (al gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen dat mijn rondjes wel kleiner waren dan die op TV).

Ik moest daaraan denken toen ik de zaterdag met Bastiaan op de bevroren sloot doorbracht. Het waren zijn eerste schaatsbewegingen (op die ochtend in de gauwigheid gekochte schaatsen) en het viel me allemaal niet tegen. Al hing hij natuurlijk wel regelmatig aan m’n armen en m’n schouders. Soms gleden zijn schaatsen alle kanten op, hing hij met z’n billen net boven het ijs en trok ik hem omhoog om een koude kont te voorkomen.

Dus liep ik de dag erna weer met een enigszins gebogen rug door de woonkamer, net als begin jaren zeventig. En zo is de cirkel weer rond. Al was het dit keer niet om mijn rondetijd van het rondje om te tafel te verbeteren, maar vanwege de spierpijn.

Watjes

Nu Koning Winter voor het eerst sinds tijden Nederland weer eens aandoet, wordt het geduld van onze jack russel Moos ’s morgens wat meer op de proef gesteld. Want voordat ik hem uitlaat, heb ik aanzienlijk meer tijd nodig om me aan te kleden. Dikke jas, sjaal (of schrijf je shawl?), handschoenen, muts… het kost allemaal even wat meer tijd. En normaal gesproken schuif ik m’n voeten in m’n instapper, maar nu trek ik een paar stevige schoenen aan.
Terwijl ik dat doe staat Moos me in de hal aan te kijken, waarbij hij wat jammerende geluidjes maakt en hij z’n achterpootjes als het ware gekruist heeft… Maar ja Moos, het baasje wil het niet koud krijgen buiten !

Voordeel van al die kou is dat het er buiten ook wel erg mooi uitziet. Ook vanmorgen liep ik weer – terwijl Moos zijn blaas op de daartoe bestemde plaats leegde – te genieten van de witte laag watjes die was uitgerold over de grasvelden en het bevroren water. En terwijl ik Moos (zelf ook net een watje vanwege zijn witte schutkleur) al kwispelend over het witte gras zag ronddraven, realiseerde ik me dat dat beest in die kou gewoon in z’n nakie loopt. ‘Ja maar zo’n beest heeft een vacht’, zeggen mensen dan, maar als je die mini-haartjes van onze hond een vacht noemt, dan mag je hetgeen er op mijn hoofd groeit een rasta-kapsel noemen...

Logisch dus dat toen we weer naar binnen gingen en ik me weer van al m’n ‘warmhouders’ ontdeed, Moos meteen een spurt nam naar zijn warme mand, die bij de radiator staat.
Eigenlijk kan ik me best voorstellen dat hij míj een watje vindt.

Sentiment

Gisterenavond stond in het teken van jeugdsentiment. Met z'n drietjes zijn we naar de musical van De Fabeltjeskrant geweest. Als kind was ik een groot bewonderaar van die serie. Thuis maakte ik (met behulp van m'n ouders) de poppen na en daarmee speelde ik op de lagere school, vanachter de lessenaar van de juf, zelfverzonnen verhaaltjes..

Ik moest daar gisteren wel aan terugdenken, toen ik de spelers met de levensgrote poppen zag sjouwen en spelen. Maar wat deden ze dat goed zeg! Ze wisten prima de sfeer uit de originele serie terug te halen. De stemmen waren goed gecast en de oude en nieuwe liedjes werden al snel door de zaal meegezongen.

En als al eens de term 'voor alle leeftijden' van toepassing was, dan was het nu wel. Niet alleen Wilma en ik genoten, maar ook Bastiaan vond het geweldig. En achter ons zat een meneer en mevrouw die de tachtig al een eindje gepasseerd waren. Zij waren tijdens de hoogtijdagen van de Fabeltjeskrant - de vroege jaren zeventig - dus al rond de vijftig! Eigenlijk was het voor hen dus meer een soort midlife-sentiment...

Vrijwilliger

Zaterdagmorgen was ik met Bastiaan bij een ‘Sinterklaascircus’ bij ons in de wijk. In afwachting van de goedheiligman zelf werden er door clowns, acrobaten, jongleurs en vuurvreters allerlei fratsen uitgehaald en – het moet gezegd – dat zag er heel professioneel uit! Ook de volwassenen vermaakten zich prima.
Maar aan het einde kwam dus de Sint. En die ouwe grijsaard zorgde ervoor dat het circus uitging als een nachtkaars waar geen vuurvreter trek in had.
Kijk: ik weet dat het voor de vele vrijwilligers die zoiets organiseren best een hele toer is om alles te regelen. Maar hadden ze niet wat meer tijd kunnen steken in het zoeken naar een goeie (hulp)sinterklaas… Want wat was dit een onaangename zeik-Sint zeg. Zijn tekst bestond uit het tientallen keren herhalen van ‘hebben de kindertjes het naar hun zin ? (jeeeeeeeh), dat kan harder!!’ én ‘worden jullie pappa’s en mamma’s volgend jaar ook vrijwilliger’, waarbij hij soms nog toevoegde dat de kindertjes (waarom niet gewoon kinderen of kindjes trouwens??) de pappa’s en mamma’s maar onder druk moesten zetten…
Dus terwijl die schijnheilige manipulator voor de zoveelste keer de kindertjes opstookte, waren de ouders achterin wel vrijwilligers aan het zoeken, maar dan om de Sint om te leggen…!
We verheugden ons daarbij al op het feit dat w dan volgend jaar niet meer hoeven te zingen ‘Sinterklaas is aangekomen’ (hetgeen in dit Sonja Bakker-tijdperk overigens ook niet vriendelijk klinkt), maar Sinterklaas is OMgekomen (tiralderadrie, tieralderadra..).
Maar uiteindelijk besloten we het niet te doen. Voor je het weet maak je op zo’n manier van die Sint een of andere martelaar of cult-figuur.

Aandacht

Floris is onze stilste huisgenoot. Onze zwart-witte kater van vijf jaar zwerft over het algemeen een beetje stilletjes door het huis of over straat en laat zich eigenlijk alleen verbaal horen als er ergens een deur open moet (er zijn katten zat die dat zelf kunnen, maar die van ons is er te dom of te lui voor). Ook omdat onze jack-russel Moos vaak wat al te enthousiast met hem wil spelen, laat Floris zich niet zo vaak in de woonkamer zien. In huis is de trap, de hal en de zolder zijn domein. Zijn etensbakje en snoepbakje hebben we ook maar op de trap gezet, om te voorkomen dat de hond het verorbert.

Omdat Floris zo stil is besteden we soms ook wat minder aandacht aan hem. Zo komt hij er met enige regelmaat midden in de nacht achter dat we vergeten zijn zijn snoepbakje bij te vullen. Dat laat hij ons dan graag even weten. Het lege plastic bakje krijgt dan een zwieper, waardoor het met veel kabaal op de plavuizen vloer in de hal belandt. Ook vannacht weer zat ik om een uur of 3 rechtop in m'n bed met hartkloppingen (terwijl de rest overigens doorsliep..).

Maar op zich is het wel goed hoor, dat-ie af en toe wat aandacht vraagt. Zo vergeten we tenminste niet om voor hem te zorgen. Nu gooit hij alleen z'n snoepbakje van de trap, maar je moet er toch niet aan denken wat hij zou doen als hij vond dat we de kattenbak niet vaak genoeg verschoonden..

Rennen

Woensdag vond in het Capelse Schollebos de Wintercross 2007 plaats. Kinderen in diverse leeftijden rennen dan een afstand van 1,5 of 2,5 kilometer en ontvangen daarna een vaantje, een appel, een mars en een stikkervel.
Bastiaan deed ook mee dit jaar met de 1,5 kilometer. Gelukkig kon ik me onder kantoortijd vrijmaken om samen met Wilma deze eerste stappen richting eeuwige roem mee te maken. Het was leuk om te zien hoe de kinderen zich achter het startlint stonden op te winden, om na het startschot – bijna vallend over elkaar – het parcours te betreden.. Ik heb er al aardig wat korte en lange prestatielopen opzitten en ken dat sfeertje maar wat goed!

Omdat ik niet al te gerust was op een goede afloop (die kinderen gaan namelijk als idioten van start en zijn na een paar honderd meter buiten adem) ben ik Bastiaan op het parcours tegemoet gelopen. Hij zat niet bij de kopgroep maar ook niet – en dat viel mee – bij de achterblijvers. Wel trof ik hem ergens halverwege gezellig slenterend en babbelend aan, in plaats van in gestrekte draf! Na mijn aanmoedigingen begon hij weer een stukje te rennen en uiteindelijk bereikte hij de finisch in zo’n 16 minuten. Nou, dat is een mooi persoonlijk record dat best nog scherper gesteld kan worden.

Rotterdam wil in 2028 de Olympische Spelen organiseren. Wat zou het leuk zijn als een geboren Rotterdammer er op de Marathon met Olympisch goud vandoorgaat…

Spook

Als kind was ik geen held (waarmee ik overigens niet wil zeggen dat ik het nu wél ben). Van m'n ouders begrijp ik dat wanneer Swiebertje en Malle Pietje wat al te enthousiast in gesprek met elkaar waren, ik ongeveer al achter het bankstel wegkroop... Later is m'n kinderzieltje wel wat gehard hoor, maar eigenlijk heb ik nog steeds niks met horror-films enzo.

Afgelopen zaterdag kwam Bastiaan's vriendje vragen of we meegingen naar het Halloween-feest in de wijk die aan onze wijk grenst. Wilma was ziek en bibberde al zonder met enge zaken geconfronteerd te worden, maar Bastiaan en ik besloten te gaan.

We verkleedden Bastiaan als spook door een laken om hem heen te binden, maar omdat hij steeds ongeveer zijn nek brak over het stuk laken dat over de grond sleepte knoopte ik het laken aan elkaar en gooide ik de uiteinden over z'n schouders. Door het sjouwen met dat opgeknoopte laken leek hij aan het eind van de avond meer op Quasimodo dan op een spook...

In de wijk waren tuinen volledig omgetoverd tot begraafplaatsen en in op straat geplaatste partytenten liepen spoken en skeletten rond, werden mummy's geopereerd en vloeide de ketchup rijkelijk. Bastiaan stond vorig jaar op de Efteling nog doodsangsten uit bij het huis van de zeven mechanische geitjes, omdat daar een pop die een wolf moet voorstellen op een deur stond te kloppen. Het verbaasde mij daarom dat hij met een steeds groter gemak alle griezels en horror-figuren passeerde, op weg naar snoep. Maar bij sommige adressen vroeg hij z’n vriendje om voor hem daar maar snoep te gaan halen.. We beëindigden de avond met een marshmellow boven een kampvuur.

Over snoepen gesproken. Een dag laten vierde mijn neefje z’n verjaardag en daar kwam ik niet aan snoepen toe. Ik was strontmisselijk geworden en zag er – geheel in de ‘geest’ van Halloween - uit als een spook...

Sterren

'Idols' is weer op TV. Niet dat ik dat erg nauwlettend volg hoor, maar natuurlijk zie ik er wel eens iets van. En bovendien haalt het ook regelmatig de krant, met opmerkingen van Gordon over het geven van een nekschot enzo..

Bastiaan ziet het ook nooit, maar toch weet ook hij erover mee te praten. Tegenwoordig gaan we 's avonds voor het slapen gaan in plaats van (voor)lezen regelmatig even 'idols' spelen. Ik speel dan -zittend op de blauwe zitzak- de jury en Bastiaan de kandidaat. Afhankelijk van hoe fit of moe ik ben trek ik dan een gezicht als lachende Gordon of uitgezakte Jerney Kaagman... Allerlei verschillende soorten geimproviseerde liederen krijg ik voorgeschoteld en Bastiaan voelt zich (net als iedere echte idols-deelnemer) een echte ster, die veel prijs stelt op de jury-beoordeling.

Het doet me denken aan vroeger.. Ook ik speelde samen met m'n vrienden dat we popsterren waren. We gebruikten namen als 'The Falling Rocks' (vrije intepretatie van de naam van die band van Mick Jagger) , Marco Bianco en Brian Flashback.

De geschiedenis herhaalt zich. Laatst kwam Bastiaan met z'n buitenspeelvriendjes een concert geven in de woonkamer (hoewel we geen schuifdeuren hebben). De muziek is wat experimenteel, maar ze hebben best een sterke naam: Rockstar! Goeie naam, het woord klinkt nu al bekend....

Ook ben ik van de zomer getuige geweest van een openlucht-concert hier op het woonerf. Er was niet veel publiek hoor. Alleen onze jack-russel Moos en ik waren er. Maar ze kunnen later - als ze carriëre hebben gemaakt - in ieder geval niet zeggen dat er bij de eerste optredens geen hond kwam kijken!

Zandhaas

Bij mijn pogingen de schuur op te ruimen stuit ik met enige regelmaat op die legergroene plunjebaal, die ik na het vervullen van de militaire dienstplicht mocht houden. En vanzelfsprekend dalen mijn gedachten dan weer snel af naar die tijd; lichting 81-3.

Wanneer er op TV soldaten te zien zijn zeg ik tegen Bastiaan dat pappa ook soldaat is geweest. Waarschijnlijk maakt hij zich daar een heel heldhaftige voorstelling bij, maar de waarheid is niet zo heel enerverend geweest.

De twee maanden durend opleiding in Tilburg leek er nog wel een beetje op, hoewel het spannendste eigenlijk was het afwachten van hoe ik de volgende morgen op de drank van weer een avond doorzakken zou reageren. Maar oké, ik heb met scherp gesloten, een bivak gedaan, getijgerd en 's nachts gecamoufleerd een bos doorgeslopen waarbij we op een hinderlaag stuitten. Met een beetje goede wil leek ik toen nog enigszins op een militair.

Maar daarna heb ik een jaar in Den Haag gezeten, waar ik een administratieve functie vervulde. Zeg maar een gewoon baantje van 9 tot 5, maar dan van half 10 tot half 4, met 2 uur middagpauze. Goed, ik chargeer het een beetje, maar niet eens zo veel.

Wanneer ik aan die tijd terugdenk, zie ik mezelf tussen de middag lekker lang - 'verkleed' als soldaat - op een terrasje van een Schevenings strandpaviljoen zitten...

Zo in het zonnetje op het strand voelde ik me tenminste nog een beetje een zandhaas...

Prijs

We zijn al vele jaren lid van de Postcodeloterij. Elke maand zie ik weer dat er een bedrag van mijn girorekening is afgeschreven, maar nimmer leek het grote geluk voor ons weggelegd… Tot voor kort, want onlangs viel onze wijk in de prijzen. Dus samen hebben we meteen het hele huis aan kant gemaakt en hebben we de deurbel gesmeerd, om te voorkomen dat wanneer Hennie Huisman of Gaston Starreveld zouden aanbellen, we er niet klaar voor zouden zijn.

Avonden lang oefenden we aan hoe we die grote kaart met dat nog grotere geldbedrag zó voor ons moesten houden, dat én de vele nullen én onze lachende gezichten goed in beeld konden worden gebracht…
Ik fantaseerde al over waar het podium voor de rechtstreekse televisie-uitzending zou moeten staan en we constateerden dat we gelukkig geen schulden hebben die eerst nog moeten worden afgelost, voordat het giga-bedrag op onze rekening zou kunnen worden gestort.

Tsja, en dan valt het toch tegen wanneer een paar dagen later een envelop in de brievenbus wordt gestoken met een briefje waarin staat dat het om de ‘ijsprijs’ gaat. Die ijsprijs is geen wintersportvakantie en zelfs geen vrijkaartje voor Holliday on Ice, maar is een halve liter Ben & Jerry-ijs.

Ach, toen Bas en ik een rondje wilden gaan fiesten om meteen de hond uit te laten, zijn we onze prijs maar meteen bij de winkel gaan ophalen. Ook daar geen TV-camera’s, geen Hennie Huisman, maar slechts een mevrouw die ons de prijs meegaf met een welgemeend ‘eet smakelijk’. Nou het smaakte prima hoor, dat ijs, maar een miljoen is vast nóg lekkerder.

Handtekening

Vorige week was ex-president Clinton in Rotterdam. In boekhandel Donner signeerde hij zijn boek 'Geef'. Het was natuurlijk dringen geblazen daar. Maar ik ben er niet in de rij gaan staan. Niet dat ik me er te groot voor voel hoor... Ik zou best in de rij gaan staan wanneer het een persoon zou betreffen die echt iets te betekenen had in de wereld; een echte topper.

Nu ik het over toppers heb, een paar jaar terug heb ik, in een zaak aan hetzelfde plein als Donner, samen met Bastiaan de handtekeningen weten te bemachtigen van René Froger, Gerard Joling en Gordon. En nou weet ik wel dat Geer en Goor boeren en scheten laten, maar die Clinton is natuurlijk ook een kerel die wel eens iets heeft gedaan dat het daglicht (en zijn echtgenote) niet kon verdragen.

Zou hij in Donner zijn sigaartje bij zich hebben gehad trouwens? Je mag in de boekhandel immers niet róken...

Wekker

Afgelopen maandag schrok ik om kwart voor 8 wakker en realiseerde ik me dat ik de avond ervoor was vergeten de wekker te zetten. Dat rotding ook! In allerijl maakte ik de rest van de familie wakker en in recordtijd raffelden we ons ochtendritueel af. Met als eindresultaat dat Bastiaan op tijd op school zat en dat ik slechts 6 minuten te laat op kantoor arriveerde.

Als ik nog vergeetachtiger wordt moet ik er misschien eens over nadenken om een wekservice in te schakelen. Zo’n wekservice had ik ooit, toen ik met een paar vrienden op interrail-vakantie was. Op een Grieks eiland sliepen we op het strand en elke morgen werden we door een politieagent wakker gemaakt, met de mededeling dat we daar niet mochten slapen. Geweldig toch!

Tijdens de eerste nacht in Griekenland ging het trouwens anders. Omdat we midden in de nacht met de trein in Athene aankwamen, konden we geen plaats meer vinden in een hotel of herberg. Daarom besloten we een straatje in te lopen en in een willekeurig tuintje te gaan slapen. Toen we al een poosje in onze slaapzak lagen te doezelen werd ik wakker omdat ik het tuinhek hoorde opengaan. En nog voor ik iets wilde zeggen viel er een vent languit over ons heen. In het pikkedonker had hij ons niet zien liggen, en hij schrok natuurlijk gigantisch. Dat zou mij ook gebeuren wanneer ik in m’n tuin zou struikelen over een paar buitenlanders in een slaapzak!

Snel stond hij op en verdween hij het huis in, terwijl hij in het Grieks nog het een en ander riep naar ons. Omdat we verwachtten dat hij snel weer – misschien met een paar sterke vrienden of met een luchtbuks – naar buiten zou komen, pakten we rap onze spullen weer in en wilden we net de rugzakken omdoen om de tuin uit te stappen, toen we vanuit het huis werden geroepen.

We werden uitgenodigd om naar binnen te komen en troffen daar tot onze verrassing een illegaal gokpaleis aan. Enkele tientallen mensen zaten aan black jack-tafels en stonden bij roulette-tafels. Na een poosje daar te hebben rondgelopen werden we een kamer ingeleid waar we konden slapen. Wat een gastvrijheid! En ’s morgens werden we wakker van de geur van heerlijke verse broodjes, drankjes en allerlei soorten fruit.

Ja zeg, zó zou ik het moeten regelen. Niet meer wakker worden van het geluid van de wekker, maar van de geur van een vers croissantje!

Ei

Toen we zondag aan de ontbijttafel zaten, vroeg Bastiaan ineens hoe we nou konden weten dat er geen kuikentje zat in het eitje dat voor hem in z’n eierdop stond. Ik vertelde hem dat er alleen kuikentjes in een ei kunnen zitten wanneer er een haan bij de kippen is geweest, en dat dat bij de kip die dit ei had gelegd niet het geval is geweest.

Ik zag hem even denken ‘hoe flikt die haan dat dan?’, dus ik voegde er nog aan toe dat er alleen kuikentjes komen als de haan en de kip even hebben staan kroelen. ‘Dat heet vrijen hoor pappa’ zei Bastiaan, en dat dekt (!) inderdaad de lading meer, geef ik toe…

‘Ik weet wel hoe ze dat doen’, voegde hij nog toe. Hij ging achter me staan, drukte z’n borstkas tegen m’n stoel en begon flink met z’n armen te fladderen.
‘Inderdaad’ zei ik, ‘zo doet-ie dat!’

Nou.. de kip en het ei hebben we daarmee besproken. Nog maar even een paar jaar wachten op de rest van de bloemetjes en de bijtjes. Dat is niet zomaar even in een wip verteld..

Enge beesten

Vorige week zaten Wilma en Bastiaan gezellig samen TV te kijken. Animal Planet stond aan, en het ging over schorpioenen. Toen Bastiaan later in bed lag, riep hij dat hij niet kon slapen. Ik ging naar hem toe en hij vertelde mij dat hij steeds maar aan die gevaarlijke schorpioenen moest denken. Zoals in de opvoedboekjes (die ik natuurlijk allemaal heb gelezen) staat, beantwoordde ik dat niet meteen met ‘schei uit met die flauwekul’, maar ging ik er even goed voor zitten… eeh over de rand van z’n bed hangen. Ik liet hem uitgebreid zijn verhaal doen en vertelde hem later dat er in Nederland geen schorpioenen zitten. Die beesten zitten alleen maar in verre landen in andere werelddelen.


Sterker nog: wij hebben de mazzel dat alle beestjes en insekten die hier vrij rond lopen totaal geen kwaad kunnen. In het bos zitten alleen maar een paar tamme beesten van het niveau konijn en eekhoorn en de spinnen die hier in ons land verblijven zien er soms dan wel link uit, ze kunnen eigenlijk niet veel meer dan een web bouwen waarin ze beestjes vangen die nóg minder voorstellen dan zij zelf.

Het stelde Bastiaan zichtbaar gerust. Ik wenste hem nogmaals welterusten, deed het licht uit en ging naar beneden. En we hebben hem niet meer gehoord die avond…

Ook de volgende dag merkte ik dat mijn praatje resultaat had. Toen Bastiaan op de WC was om te plassen riep hij me, met de mededeling dat er een spin was. Ik deed de WC-deur open en zag op zijn been een potig exemplaar zitten, die vervaarlijk omhoog kroop!

‘Hij doet natuurlijk niks hè, maar ik dacht ik meld het even…’ zei Bastiaan, terwijl hij al plassend naar me keek. Ik pakte een papiertje, vouwde het een paar keer dubbel en gritste de spin van Bastiaan’s been.

Wat een griezel. Het is natuurlijk prima dat mijn verhaaltjes Bastiaan geruststellen, maar ik moet er zelf natuurlijk ook wel in geloven…

Klussen met foutjes

Ik ben thuis weer eens aan het klussen geslagen. De zolder wordt compleet gerenoveerd. Klinkt chique, maar ik bedoel eigenlijk dat ik de boel aan het witten ben en laminaat leg (in die volgorde; ik pak het planmatig aan..).
Tot op heden gaat het prima. Maar ach, eigenlijk breng je dit soort klussen altijd wel succesvol tot een einde. Ookal weet je zelf dat er ‘onderweg’ wat dingetjes niet helemaal zijn gegaan zoals je verwachtte, zoals een hoekje waarbij het witsel niet helemaal dekt of een lami- met een iets groter naadje. Maar vaak weet en ziet dus alleen de kusser zélf dat.
Waarschijnlijk dacht degene die onlangs een wervende tekst moest aanbrengen op een auto van Breur dat ook. ‘Ik wéét dat ik een foutje heb gemaakt, maar waarschijnlijk valt het niemand op…’

O, wat had ik graag het gezicht van die vent gezien op het moment dat hij zich zijn vergissing realiseerde…
In ieder geval worden hiermee ook mensen met dyslexie van harte uitgenodigd om te solliciteren!

Hoogte

Er was vroeger zo'n mop over een Belgische vrachtwagenchauffeur die met de bovenkant van z'n te hoge truck vastzat onder een viaduct. Toen een Hollander hem adviseerde de banden te laten leeglopen, antwoordde de Belg dat dat geen zin had, omdat z'n wagen aan de bóvenkant vastzat...


Een paar weken terug reed ik ergens midden in Frankrijk - met de caravan achter m'n auto - op een stil, smal bosweggetje op een bruggetje af, waarvoor zo'n bord stond dat aangaf dat deze verboden was voor voertuigen hoger dan 2 meter 20. En vlak voor de brug hingen van die roodwit-gestreepte balken op die maximum-hoogte. De brug zelf was van boven open, dus het bord stond er met name om te voorkomen dat er te zwáre voertuigen over zouden rijden (er blijkbaar van uitgaand dat hoge voertuigen per definitie zwaar zijn).
Ik had geen idee hoe hoog m'n caravan was, maar redeneerde dat dat al gauw in de buurt van de 2 meter 20 zou moeten zijn. Een grote vent als ik kan er immers ruim in staan en er hangen - om het een en ander soepel te laten voortbewegen - ook nog een paar wielen onder zo'n caravan.


Voor alle zekerheid stapten we uit, bekeken we de hoogte van de caravan en van de ijzeren rood-witte balken en concludeerden we dat het nét moest kunnen. Ik trok langzaam op, zag in m'n spiegels dat de caravan net onder het rood-wit-gestreepte doorschof en gaf wat meer gas..
En toen hóórden we een hoop herrie achter ons! KLAP-TGGGGG-BOEM-BENGERDEBENG !
Waren we even vergeten dat op het dak van de caravan een kachelpijpje stond. Dat werd met veel kabaal kapotgeslagen en werd achter ons op het asfalt gezwiept.


Haastig stapten we uit.. Even dachten we dat het dak van de caravan, als een soort van sardines-blikje, open was 'gerold'. Maar gelukkig viel het dus mee. Naast het pijpje was ook een klein licht- en ventilatiekapje van de caravan afgerukt.
Onderweg hebben boterhamzakjes dienst gedaan als kachelpijpje en licht-kapje en toen we twee dagen later weer in Nederland waren heb ik bij Vervat nieuwe spullen gekocht en gemonteerd.
De oude, kapotte spullen heb ik niet als souvenir bewaard, maar heb ik weggegooid. Ik had het pijpje trouwens ook aan Maarten kunnen geven..


Een tip voor de jongens van TomTom: zet voortaan ook dit soort info op jullie navigator a.u.b. Die mevrouw op m'n dashboard die me steeds naar links of rechts stuurt liet zich nu niet horen… Ze had ons toch even kunnen waarschuwen voor die brug!?

In het water

Op de een of andere mannier komt het nog regelmatig ter sprake, dat ik als klein jochie met m'n vader in het zwembad was en dat hij me duidelijk had aangegeven dat ik niet in het water mocht plassen. Naast de kleedhokjes waren er immers toiletten… Dàt knoopte ik goed in m'n oren. Maar nadat m'n vader vervolgens ik weet niet hoeveel keer achter elkaar achter me aan moest hobbelen omdat ik wéér aandrang voelde, was hij het gezeik zat en fluisterde hij me op een gegeven moment toe dat ik het nou wel even in het water kon doen... Daar begreep ik nou werkelijk niets van, en dat liet ik duidelijk horen: 'maar pappa, dat mág toch helemaal niet, in het water plassen!', riep ik verontwaardigd uit….
Ik moest hier aan denken toen ik twee weken terug met Bastiaan in de Middellandse Zee zwom en dobberde en hij aangaf dat hij moest plassen. Ik had helemaal geen zin om naar dat onsmakelijke, zanderige wc-hokje op het strand te gaan en zei hem dat hij best gewoon in de zee kon plassen. Nadat hij me eerst een tijdje ongelovig had aangekeken en hij me vertelde dat dat niet kon en dat hij het ook niet durfde, deed hij - na enig aandringen - tóch een poging. Ondanks het feit dat hij tot z'n navel in het water stond keerde hij z'n kont richting strand en wilde hij de voorkant van z'n broekje naar beneden doen.. Toen ik hem vertelde dat dát niet nodig was begreep hij er écht niks meer van en stónd hij erop dat we alsnog naar het krakkemikkerige houten toiletkeetje op het strand gingen.
Ik heb dat maar gedaan, maar nadat hij daar zijn blaas had geleegd, heb ik hem wel gezegd dat zijn plas tóch - waarschijnlijk via een buisje onder het strand - in de zee terechtkomt. Daar moest hij wel een poosje over nadenken...
Had-ie het misschien tóch beter rechtstreeks in zee kunnen doen. Van mij had het gemogen hoor, dan was tenminste het zeewater wat warmer geweest...

Video

Omdat ik tijdens onze vakanties degene ben die het meeste filmt, ben ik zelf vanzelfsprekend niet zo vaak in beeld. Maar sinds enige tijd heeft deze cameraman een concurrent. Bastiaan vraagt me regelmatig of hij een stukje mag filmen. Soms antwoord ik ja, met daarbij de restrictie dat ík als het even kan ook even in beeld kom. Ik denk dat wanneer ik die afspraak niet zou maken, uitsluitend dingen als tuinstoelen, denneappels, campingplaats-nummers of lampjes het onderwerp van de film zouden zijn.
En - het moet gezegd - Bastiaan filmt best aardig, al is wel te zien dat hij iemand is van het videoclip- en zap-tijdperk. De film vertoont vaak schokkende beelden.
Een paar dagen geleden filmde hij me terwijl ik stond af te wassen, hier op de camping van Valras-Plage, waar we op vakantie zijn. Op een gegeven moment verschoof zijn aandacht van mij naar de andere mensen in het washok. Iedereen die naar het toilet ging werd gefilmd. Ik heb er toen maar snel een stokje voor gestoken, voor hij ging vragen wat ze gingen doen of gedaan hadden en hoe dat was bevallen.. Dat werd me iets te ranzig. En uiteindelijk scoort ranzigheid ook niet. Daar is John de Mol inmiddels ook achter.

Visa

Tijdens de vakantie gebruik ik m'n creditcard erg veel. Lekker makkelijk, ik doe dat inmiddels al vele jaren. Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik niet meer zo secuur als in de eerste jaren alle Visa-bonnetjes van tolwegen, campings, supermarkten, restaurantjes en attracties bewaar. Vroeger ging ik er na de vakantie, wanneer de Visa-rekening kwam, eens goed voor zitten om alles op te tellen en te vergelijken. Maar ik ben daar wat gemakkelijker in geworden..

Toch loonde het wél. Zo ontdekte ik een paar jaar geleden, toen we al lang en breed weer thuis waren na een vakantie in de Dordogne, dat op een kassabon van de Champion Supermarché 99 euro in rekening was gebracht voor een chou rouge. Ik heb er het woordenboek op nageslagen en het bleek om een rode kool van 99 euro te gaan. Hier klopte dus iets niet...

In mijn beste Frans heb ik de Champion van Sarlat een brief gezonden, met een afschrift van de bon erbij. En toen daar niet binnen een paar weken op werd gereageerd heb ik ze er via de mail aan herinnerd. Enkele weken later kreeg ik cheques thuis waarmee ik het geld op een postkantoor in Nederland kon afhalen (helaas minus de transactiekosten die de banken hadden gemaakt). Maar goed, het gaf een voldaan gevoel dat we zo'n 70 euro terugkregen én dat mijn Frans blijkbaar goed en overtuigend genoeg was om dit voor elkaar te krijgen.

Gek toch hè, dat in deze tijd van streepjescodes en scanners bij de kassa's zo'n rare fout gemaakt kan worden. Eerst dacht ik dat bijvoorbeeld in plaats van 99 eurocent per abuis 99 euro was ingetikt. Maar toen ik Wilma vertelde wat de Nederlandse vertaling van een chou rouge was, zei ze me dat we helemaal geen rode kool gekocht hebben in de vakantie. En daar is wat voor te zeggen, want die dingen zijn niet te betalen in Frankrijk..

Sportzomer

Morgen is de laatste dag van de Tour de France, misschien wel de allerlaatste zelfs... Want wat was het weer een gedoe, met gedrogeerde en liegende renners. Ik kocht gisteren een boek 'hoe leg ik de Tour de France uit aan kinderen', en dat is eigenlijk al een soort geschiedenisboek voor mijn gevoel. En science-fiction, want volgens mij is het allemaal niet uit te leggen.

Enfin (mooi Frans woord), mocht de Tour verdwijnen, ik vind dat in ieder geval dat 'Studio Sportzomer, de Avondetappe' moet blijven. Want ondanks het beroerde weer in Nederland kom ik elke avond toch even in vakantiestemming, wanneer ik Mart Smeets met een aantal gasten en een glas wijn zie babbelen op een pittoresk kasteelpleintje. En dat fietsen is eigenlijk helemaal niet belangrijk. Misschien moeten ze in het vervolg een driewekelijks petanque-toernooi verslaan of zo (maar dan niet op de Col d'Aubisque, want het is ver hoor naar het dal als je je bal te hard gooit). En voor de mensen die petanque geen echte sport vinden, noemen we het voortaan Studio Wordtzomer, want zo houden we de moed erin!

Smaak

Terwijl ik dit zit te tikken, neem ik af en toe een hapje van de pizzapunt die voor me ligt. Vanavond aten we pizza en er zijn een paar puntjes overgebleven. Wat later op de avond biedt de magnetron dan uitkomst. Wel is het zo dat een in de magnetron opgewarmde pizzapunt slapjes wordt; het krokante-knapperige is er wel vanaf.

Mij maakt dat echter niets uit, want ik heb geen smaak.. Dat is geen interessant-doenerij ofzo van mij, maar het is een feit dat alweer enige tijd geleden -door middel van een soort wetenschappelijk experiment- is bewezen.

Wilma en ik kwamen aan het eind van een zomerse dag langs de McDonalds bij ons in de buurt en besloten bij de McDrive een milkshake te halen. Wilma bestelde chocoladesmaak en ik een banaan-shake. Thuis aangekomen vroeg Wilma op een gegeven moment waar haar milkshake was en bleek dat ik die lekker zat leeg te drinken. Geen moment had ik me erover verbaasd dat die banaan wel erg naar chocolade smaakte; iets waar Wilma zich absoluut geen voorstelling van kon maken...

Het zal misschien een week of twee later zijn geweest toen Wilma met een vriendin naar de videotheek gingen om een film te huren. De McDonalds is daar vlak naast, dus hadden ze als verrassing milkshakes voor ons drietjes meegenomen. Ik was dat hele gedoe over die milkshakes van twee weken geleden al lang weer vergeten en zakte op de bank onderuit om de film te gaan bekijken, af en toe zuigend aan het rietje.

Na een poosje begonnen de twee dames steeds meer te fluisteren en te giegelen. Ik keek verbaasd op, waarna ze me vroegen welke milkshake-smaak ik proefde... En het klinkt lullig, maar ik moest het antwoord daarop schuldig blijven. Het was lekker, dat wel, maar vooral ook nog erg dik en koud... maar wat voor smaak het nou was....?

Toen bleek dat ze bij de McDonalds hadden gevraagd om vier verschillende smaken in een milkshake te doen: aardbei, banaan, chocolade en vanille! Het bewijs was hiermee geleverd: ik heb geen smaak!

De vraag is nu of ik ermee zit. Nee dus; ik maak er geen punt van. En over een punt gesproken, die taaie pizzapunt is inmiddels op. Het was trouwens een Hawaii-pizza, dus hij zal wel naar ananas hebben gesmaakt, neem ik aan. Lekker!

Live Earth

Vorige week was het Live Earth-concert. Vele beroemde artiesten vroegen aandacht voor de milieuvervuiling en de klimaatproblematiek. Als we niet snel onze leefwijze veranderen, verandert het klimaat zo snel dat we daar veel last van krijgen.

Zo zullen in ons land de winters verdwijnen, de zomers warmer worden en houden we het in ons lage landje niet droog. Onze riolen kunnen heftige regenbuien immers steeds vaker niet aan. Ik werk voor de gemeente Rotterdam (en toevallig nog bij de sector milieu ook) en we zijn al een poos bewust bezig met 'adaptatie-maatregelen'. Dat is een nieuw moeilijk woord, dat feitelijk gewoon 'aanpassing' betekent. Aanpassing aan een hogere temperatuur, drogere perioden en juist perioden met veel regenval. Het creëren van groene daken is bijvoorbeeld zo'n maatregel. Door een bepaald soort vegetatie op platte daken wordt overvloedig hemelwater opgenomen, wordt het dak in warme perioden gekoeld en isoleert het de woning in koudere tijden. Ook worden waterpleinen gecreëeerd om water (tijdelijk) op te vangen en wordt erop gelet dat we niet heel de stad betegelen of asfalteren. Gras heeft ook de functie van waterafvoer.

Ik zie dat ook in m'n achtertuin. In de loop van de jaren hebben al onze buren hun tuin opgehoogd en betegeld. Bij een paar flinke regenbuien staat onze tuin dus nu blank. En die regenbuien zijn er de afgelopen weken voldoende geweest!

Ach, eigenlijk vervullen we een belangrijke functie, want voor de hele straat zijn wij de regenwaterafvoer. Toch eens kijken of ik niet op een of andere milieusubsidie recht heb. Al is het maar om een paar kaplaarzen aan te schaffen.

Werken

Als je werkt bij een overheidsorganisatie heb je met veel vooroordelen te maken. Vele jaren terug was m'n broer Raymond nog een kleuter, maar toen ik destijds een nieuwe slaapzak had gekocht wist hij me al te vertellen dat dat handig was voor op kantoor...

Ik moest daar de afgelopen week aan denken, toen ik door mensen van onze afdeling Informatica was uitgenodigd voor een demonstratie. Onze nieuwe secretaresse is namelijk niet zo goed in (foutloos) schrijven en van haar wordt wel verwacht dat ze de wat eenvoudigere briefjes, notulen en mailtjes zelf opstelt. Onze afdeling Informatica heeft wat ervaring met spraakherkenningssoftware en dat leek onze secretaresse wel wat. Ze stelde zich waarschijnlijk voor dat je dan wat babbelt in een microfoon en dat de computer er dan wel wat moois van zou maken... Allereerst mocht ik de software testen en ik moet zeggen, het ging verbluffend goed. In eerste instantie moest ik een aantal korte tekstjes voorlezen die op het beeldscherm verschenen. Aan de hand daarvan moet de pc namelijk 'wennen' aan mijn stem. En toen ik daarna -duidelijk atriculerend- een willekeurige tekst uitsprak, verscheen deze tekst feilloos op het scherm. Onze secretaresse werd enthousiast en ging er eens goed voor zitten. Maar al gauw ging het mis.. blijkbaar pikte de pc haar Rotterdamse accent niet. Vooral van de Rotterdams uitgesproken engelse woorden (die tegenwoordig nou eenmaal vaak in een standaardtekst zitten) kon de pc geen chocola maken.

Ik begon met wat stiekum gegniffel, maar kon op een gegeven moment m'n lachen niet meer inhouden. Want wat de computer -met de beste bedoelingen- allemaal van haar gesproken teksten maakte was zeer vermakelijk.
Nog leuker werd het toen ze ging proberen de microfoon op de 'pauzestand' te krijgen. Om dat te bewerkstelligen moet je namelijk 'ga slapen' zeggen. En het Rotterdamse 'gaat slapen' verstaat hij dan dus echt niet.. Dus werd het al gauw 'gaat nou slapen' en 'dat ding werkt dus niet he, hij doet geen moer..'. Deze en nog meer van dat soort tekstjes verschenen dus allemaal keurig op het scherm, in plaats van dat de pc het commando uitvoerde.

We hebben maar besloten de software niet aan te schaffen. Lopen we tenminste ook niet het risico dat iemand langs ons secretariaat loopt, terwijl de secretaresse net de pauzestand opheft. Het commando voor de microfoon weer aanzetten is namelijk 'wakker worden'. En dat moet je niet gebruiken in een ambtelijke organisatie. Zo komen we namelijk nooit van de vooroordelen af.

Vliegen

Afgelopen woensdagmorgen bracht ik mijn vader en moeder met de auto naar Schiphol vanwege hun vliegvakantie naar Spanje en Andorra. Het vliegtuig zou pas om 12 uur vertrekken, maar in verband met de aangescherpte veiligheidsmaatregelen dienden ze zich al om half 10 bij de incheckbalie te melden. In de praktijk betekent dit, rekening houdend met de files van vandaag de dag, dat we ’s morgens om half 8 vanuit Dordt vertrokken. En om er zeker van te zijn dat ik ze op tijd in Dordt zou kunnen oppikken vertrok ik om kwart voor 7 bij mij thuis.

Al met al ben je tegenwoordig wel een hoop tijd kwijt voor je uiteindelijk veilig in het vliegtuig stapt. Want de handbagage wordt ook nog eens nauwkeurig gecontroleerd en zelfs een flesje water of een nagelvijltje dient, wanneer het wordt aangetroffen, uit de bagage te worden verwijderd.

Dat was zo’n 25 jaar geleden nog anders. Zelfs bij vliegreizen naar Spanje, waar de ETA ook toen al regelmatig van zich liet horen, was nauwelijks sprake van serieuze beveiligingsmaatregelen. Volgens mij was het zo dat alleen wanneer er iemand erg onguur uitzag goed in zijn bagage werd gekeken. Op die manier werd er weleens een onverlaat (zo heetten terroristen toen nog) aangehouden.

Na een slopende vakantie in Llorret de Mar wilde ik destijds nietsvermoedend via de controle het vliegtuig inwandelen. Maar bij de controle van mij handbagage ging het mis. Men keek mijn bruine, moeie en van een vakantiebaardje voorziene hoofd aan en besloot aan de hand daarvan mijn handbagage te checken. En daar vonden ze zo’n plastic krom namaak-dolkje dat ik in een souvenirwinkel voor mijn broer had gekocht. Onmiddellijk werd het souvenir in beslag genomen en ik moest maar afwachten of ik het ooit terug zou zien…

Vlak voor de landing op Schiphol klonk en mededeling door de luidsprekers in het vliegtuig. ‘De mijnheer wiens dolk in beslag is genomen wordt verzocht deze op te halen bij de cockpit !’ Veel van mijn medepassagiers reageerden op dat moment alsof ze beseften dat ze aan een aanslag waren ontsnapt. Ik stond op, liep naar de cockpit en kreeg mijn dolk aangereikt. Teruglopend naar mijn stoelzag ik de mensen enigszins argwanend kijken. Maar het kon dus toen nog wel, met een glimmende dolk door het gangpad van het vliegtuig lopen.

Tsja, het waren andere tijden dan tegenwoordig. In New York stonden in die tijd nog maar net twee mooie hoge torens te glimmen..

Verwisselen

Voordat ik ’s avonds Bastiaan zijn tanden laat poetsen, gaat hij eerst nog even plassen. En terwijl hij dat doet, is het een vast ritueel dat ik alvast de tandpasta op zijn borstel doe. Het is door de jaren heen al een paar keer voorgekomen dat Bastiaan bij het poetsen ineens ‘BUUUUH’ riep en gauw de tandpasta uitspuwde, omdat hij niet de ‘frambozensmaak’ van zijn SpongeBob-tandpasta proefde, maar een of andere heavy mint-smaak van míjn tandpasta. Had ik met mijn suffe kop de tubes verwisseld en de verkeerde tube op zijn borsteltje staan leegknijpen..
Maar ach, dit soort verwisselingen zal iedereen (of iedere man..?) bekend voorkomen. Alweer een aantal jaar geleden waste mijn vader een keer zijn haren per abuis met autoshampoo..
Afgelopen week pakte ik wel de goede SpongeBob-tandpasta, maar stond ik die gedachtenloos (of juist ‘in gedachten..?’) op m’n electrische tandenborstel leeg te drukken. Toen ik m’n vergissing bemerkte zei Bastiaan dat dit niet erg was, omdat hij zo’n electrische tandenborstel wel eens wilde proberen. Zo gezegd, zo gedaan.. Maar na een korte tijd zei hij: ‘dat ging wel goed, maar laten we het een volgende keer maar doen als ik geen losse tanden heb..!’
Dat leek me een goede tip, want dat ik de tandpasta of tandenborstel verwissel is tot daar aan toe. Maar laat ik het wisselen van Bastiaan’s tanden nou maar aan moeder natuur overlaten.

Tour

Binnenkort gaat de Tour de France weer van start. Het leuke aan de Tour is tegenwoordig dat ik niet alleen nieuwsgierig ben naar wie hem dit jaar gaat winnen, maar dat ik ook nog steeds benieuwd ben naar wie hem in 1996 en 2006 heeft gewonnen. Enorm spannend dus allemaal…
Ik moest daar vandaag aan denken toen ik op de gang op kantoor formuliertjes voor een 'poultje' zag hangen. Ik deed vroeger ook vaak met die dingen mee. Meer voor de leut dan om te winnen, maar al met al is er door de jaren heen best wat geld in gaan zitten.. Ik won nooit..

Maar ik besef nu dat m'n oud-collega die met de voorspelling dat Bjarne Riis in 1996 de tour zou winnen de pot binnenhaalde, daar eigenlijk geen recht meer op heeft. Als Riis vanwege dopinggebruik alsnog z'n titel heeft moet inleveren, moet m'n collega van destijds dat ook! De vraag is overigens nu wel wie de Tour van 1996 dan wél gewonnen heeft, want ook de nummers twee en drie van destijds (Ulrich en Virenque) zijn ook niet echt van onbesproken gedrag. Als ze goed doorzoeken komen ze er vast achter dat die hele top 20 niet deugde..
Ik kende niet erg veel rijders in die tijd en ben een chauvinist pur-sang, dus ik zal best Boogerd bovenaan m'n lijstje hebben gehad. Die is Nederlander, en die gebruiken toch geen doping (?) En hij eindigde in de praktijk meestal ergens rond de 20ste of 30ste plaats, dus… Ik kan het helaas niet meer bewijzen, maar er bestaat een grote kans dat ik alsnog dat poultje van 1996 heb gewonnen...
Kunnen ze trouwens ook niet, net zoals bij Riis, George Bush z'n overwinning op Al Gore alsnog afnemen? Hij heeft weliswaar geen doping gebruikt, maar inmiddels is toch wel duidelijk dat die man niet helemaal zuiver bezig is...

Gat

Bastiaan is aan het oefenen voor z'n B-diploma. Hij doet z'n best, maar niet alles vlot even goed... Het lastigste is het 'gat' onder water. Dat gat zit in een soort plastic doek, waar hij na een duik doorheen moet zwemmen. Dat duiken gaat prima, maar het blijkt voor zo'n jochie dan onder water nog een hele afstand te zijn tot dat gat. Na het duiken komt z'n koppie al vrij snel weer boven water, hoe vaak hij het ook probeert... Soms z'n smoeltje, maar meestal alleen z'n kruin terwijl hij verwoede pogingen doet om alsnog af te dalen naar het gat...
Hij doet echt z'n best en ach, hij is niet de enige die ermee worstelt hoor. Eigenlijk heeft deze gehele lichting B-zwemmers er grote moeite mee. En ik vraag me ook af hoe belangrijk het eigenlijk is om dit te leren... Want zeg nou zelf, hoe vaak zwemt u in het dagelijks leven door een gat onder water?

Toen het afgelopen vrijdag tijdens de zwemles weer niet lukte besloot ik zaterdag maar eens samen te gaan oefenen. De 'gatendoeken' zijn zaterdagmiddag immers voor lessers (en ouders) beschikbaar.
Om de oefening stapsgewijs op te bouwen besloot ik het doek eerst op de A-afstand te hangen. Bastiaan stond al in duikhouding klaar op de kant, toen een andere vader een doek drie meter naast 'mijn' doek in het water hing; op de B-afstand dus. En ik moet zeggen dat mijn doekje nogal lullig afstak bij dat doek op de B-afstand. Dat was veel groter en mooier en er zat zowel een diep als een ondiep gat in.
Bas dook de eerste keer het water in, zwom door het gat van de A-afstand én pakte meteen ook gelijk maar even een gat op de B-afstand mee...
Ik had me mentaal voorbereid op een lange middag oefenen, dus was aangenaam verrast. De 'collega-vader' met het B-doek (het wordt al een aardig jargon zo) zag mijn reactie en vertelde dat hij dit met zijn zoon ook zo had opgepakt. Als die jongens door dat eerste gat hebben gezwommen zitten ze zo diep, dat het zwemmen naar het tweede doek een makkie is! Geen kruintjes boven water dus.
We hebben erna het A-doek weggehaald en Bas verteld dat-ie net moet doen alsof dat doek er wél hangt. Dat werkte en Bas kreeg de smaak goed te pakken, want na de B-afstand keerde hij zelfs onder water om door het tweede gat van dat doek terug te zwemmen... De bluffer!
Nu maar afwachten hoe het vrijdag bij de eerstvolgende les gaat. In ieder geval heeft dit verhaal volgens mij een mooi moraal: mocht iets niet lukken en zie je er daardoor geen gat meer in, hang dan een tweede gat een beetje dichterbij...

Te doen...

'Zo veel te doen', zong de neder-popgroep Toontje Lager al aan het begin van de jaren tachtig. Inmiddels zijn we zo'n 25 jaar verder en is dat gevoel bij de meeste mensen alleen maar toegenomen. Ik heb dat ook. En ik zeg er eerlijk bij, het zijn niet allemaal even belangrijke dingen hoor. Want naast gezin, werk, sociale verplichtingen en de klussen en klusjes in en rondom het huis die gedaan (zouden moeten) worden gaat het ook om het bijvoorbeeld tip-top op orde krijgen van de administratie (elke ordner is twee keer zo dik als nodig) en het opzetten van een goed video- en fotoarchief. Want zeg nou zelf: al die ouwe negatieven in al die mapjes moeten toch beter worden gesorteerd. En eigenlijk moet ik van een aantal gewoon nieuwe foto's laten afdrukken... Moet ik m'n oude foto's trouwens niet allemaal scannen en op een dvd-tje branden, voordat ze nog verder 'vervagen'? En al die super-8 filmpjes en oude video's, die hadden toch ook al lang -voorzien van een leuk muziekje - op een dvd moeten staan...?

Ik moet m'n stamboom ook nog eens verder uitzoeken. Had ik al de ANWB-fietsroutes in Zuid Holland eigenlijk al niet eens moeten rijden..? En zou het tóch niet zo zijn dat zo'n man die het op kan brengen de hele dag vanaf de waterkant naar z'n dobber te staren eigenlijk gelijk heeft...? Moet ik dat toch ook niet eens gaan proberen? Eigenlijk moet ik ook nog eens trainen voor nog een marathon. Maar leren diepzeeduiken lijkt me ook geweldig en wat te denken van een fietstocht naar een stad als Rome...?
Als ik onderdeel uitmaakte van zo'n Nintendo-game en dus meerdere levens had wist ik het wel. Ik zou die levens in ieder geval niet allemaal (letterlijk) laten verknallen. Naast een werkzaam leven had ik dan een leven voor m'n gezin, familie en vrienden, nog een voor sporten en reizen, een voor lekker lui vissen en onderuithangen op de bank en ga zo nog maar een poosje door.

Maar er verder over doordenkend is het eigenlijk ook weer niet handig. Stel dat ook al die ‘kloonen’ van me hun belevenissen op foto en video gaan vastleggen…

Namen

Ik blijk een voornaam te hebben die enorm lastig is om te onthouden. Ik moet het er eens een keer met Borsato, Van Basten, Bakker of Polo over hebben... Mijn moeder noemt me vaak Raymond, en ik moet zeggen... dat is bijna goed.

Misschien is het eigenlijk ook gemakkelijker mij te omschrijven, in plaats van te benoemen. Ik heb vast wel een opvallende uiterlijke eigenschap die je daarbij kan gebruiken. Iets in de trant van krullenbol ofzo...
Ach, namen; ik heb er zelf eigenlijk ook niet zo veel mee... Ik vind het ook lastig om bijvoorbeeld namen van 'internet-kennissen' van Wilma of van klasgenoten van Bastiaan te onthouden. En als ik de namen al weet, weet ik niet welk gezicht er nou precies bijhoort. Vooral die kinderen van een jaar of zeven; ze lijken ook allemaal zo op elkaar. Ik kan me best iets voorstellen bij dat krantenartikel van laatst, dat vermeldde dat - ik geloof in Italië - een opa zijn kleinzoontje van school moest ophalen, maar er bij thuiskomst door zijn vrouw op gewezen werd dat hij een verkeerd jochie bij zich had.

Maar andersom herkennen die kinderen de volwassenen meestal wél. Het gebeurt mij regelmatig dat - wanneer ik bijvoorbeeld Moos uitlaat - ene Merel, Aimee of Thomas mij aanspreekt als 'vader van Bastiaan'. Kijk, en dat is nou zo'n logische omschrijving zoals ik net bedoelde. Ik kan van die kinderen immers niet verwachten dat ze m'n naam weten, en om me nou meneer te noemen, met m'n achternaam erbij... dat is ook niet van deze tijd.

En 'vader van Bastiaan' is logisch, want Bastiaan is in onze wijk nou eenmaal bekender dan ikzelf. Toen laatst iemand me aansprak als 'meneer van Moos' werd me eigenlijk pas écht duidelijk dat ík in de buurt niet bekend sta als de bonte hond...

Lelijke woorden

We zaten onlangs buiten, achter onze vakantiebungalow te eten. De volwassenen aten 'gewone' macaroni, en Bastiaan en z'n neefjes Geordi en Cameron nuttigden een Bob-de-Bouwer-variant daarvan.
Bas had z'n (tweede) bord al bijna leeg, toen hij enthousiast begon te vertellen. Waar het precies over ging weet ik niet meer, maar op een gegeven moment gebruikte hij het woord 'verdomme'. Wilma gaf aan dat dat niet mocht. Omdat we ons realiseerden dat er bij ons als volwassenen ook weleens iets uitschiet, maar tóch even een punt moest worden gemaakt werd als straf bedacht dat Bas tien strafregels moest schrijven ('ik zal niet meer...'). We spraken daarbij overigens wel af dat wijzelf ook strafregels zullen schrijven wanneer we ons in het bijzijn van kinderen op een niet zo discrete wijze tot onze schepper wenden.
De straf werd overigens niet door iedereen als zodanig ervaren. Toen Geordi terug kwam van wc-bezoek en vroeg waar Bastiaan was, zei z'n broertje 'die is binnen omdat hij van z'n moeder tien lelijke woorden mag opschrijven...'

Kring

We zijn d'r even een weekje tussenuit. In de omgeving van Eerbeek (bij de Hoge Veluwe) hebben we een bungalowtje gehuurd. Even lekker een paar dagen weg van het vaste kringetje werken-eten-slapen-werken, zeg maar…
Het bungalowpark ligt in een schitterende omgeving, en omdat onze jack-russel Moos ook mee is wandel ik flink wat af. Al vrij vroeg in de morgen sluip ik door de brandnetels, klim ik over het hekje en loop ik het bos in.
Dankzij de klimaatveranderingen heeft het voorjaar zich eind april al flink uitgesloofd. Want wat ziet alles er al prachtig uit hier. Leuke beekjes en fris groen passeer ik in wandel- of slentertempo. En net nadat ik een zooitje omgewaaide bomen aantref, omdat ook hier de storm van januari jongstleden flink heeft huisgehouden rent een konijnenfamilie hard weg van de open plek in het bos waar ik aankom. Vlak daarna passeer ik pappa en mamma eend, die hun kindertjes beschermen door vervaarlijk te ‘sissen’ naar Moos.

Wanneer ik zo met de hond wandel langs alles wat bloeit en ons altijd weer boeit realiseer ik me dat ik – als stadsmens – veel beter moet rondkijken en moet onthaasten om al dat moois goed in me op te nemen. Eigenlijk moet ik gewoon even rustig op die omgewaaide boomstam gaan zitten en de natuur goed opsnuiven…

Maar da’s dus best lastig. Ik loop daar immers omdat die hond moet piesen en poepen. Ik ben op die momenten te weinig bezig met de kringloop van het leven en focus me te veel op de kringspier van m’n hond…

Duimen

Afgelopen november moest ik in zalencentrum Concordia in Den Haag zijn. Ik was door de gemeente Den Haag uitgenodigd om mee te denken over hun nieuwe milieuplan, omdat ze wisten dat ik aan een soortgelijk plan voor de gemeente Rotterdam bezig ben.
In de trein naar die mooie stad achter de duinen zat ik te bedenken wat ik namens Rotterdam zou kunnen melden aan mijn Haagse collega's, terwijl ik voor me uitstaarde en wat pulkte aan mijn duimnagel. Die duimnagel had de afgelopen tijd nogal wat meegemaakt, maar zag er nu eindelijk weer een beetje toonbaar uit. Afgelopen zomer had ik in onze achtertuin de krulhazalaar gesnoeid, waarbij een gemene splinter onder m'n nagel was geschoten en was gaan ontsteken. Allerlei zalfjes en verbandjes hadden ervoor gezorgd dat de nagel uiteindelijk weer was genezen, maar konden niet voorkomen dat ik een poosje met de meest onsmakelijke duimnagel van het westelijk halfrond moest rondlopen. Maar dat leed was nu vrijwel voorbij, constateerde ik terwijl de trein stopte op Holland Spoor.
Na een wandeling door de Schilderswijk kwam ik vrij laat bij het zalencentrum aan. Ik kreeg bij binnenkomst een badge opgespeld en een infomap en begaf mij naar de bar in de hal voor een kop koffie. Ondertussen keek ik wat om me heen om te bekijken of ik tussen al die voor mij onbekende mensen toch een bekend gezicht aantrof.
Dat was niet het geval. Er werd me net een haags bakkie toegeschoven, toen ergens in de ontvangsruimte werd verzocht zich naar de zaal te begeven. Ik had nog geen slok koffie gedronken, maar pakte m'n jas, tas en koffie en liep achter de meute aan de zaal in. Op een van de voorste rijen nam ik plaats en kort daarna verscheen de eerste spreker ten tonele. Vreemd vond ik het wel dat hij de aanwezigen in de zaal vragen ging stellen over een nota die vooraf aan een ieder was toegezonden. Ik had immers niks ontvangen en de titel van het stuk zei me ook niets...
Toen de spreker met z'n vragen bijna bij mij was beland had ik pas door dat ik in een verkeerde zaal terecht was gekomen; dit was een of andere club die de mensenrechten in de derde wereld besprak. Nou ben ik best flexibel enzo, maar om nou ineens zomaar een mening hierover uit m'n (bijna herstelde) duim te zuigen in het bijzijn van allerlei deskundigen...
Ik pakte m'n jas, tas en koffie op, knikte en lachte vriendelijk naar m'n buurman en sloop zo onopvallend mogelijk naar de achterkant van het zaaltje. Daar aangekomen vroeg ik me af door welke deur ik ookalweer naaar binnen was gekomen. Ik zag drie geelgeverfde metalen deuren, voorzien van zo'n nooduitgang-hendel die de volle breedte van de deur besloeg. Ik rammelde wat aan deur één, die niet openging, liep naar deur twee en maakte tenslotte bij deur drie meer herrie dan ik wilde toen het me lukte de hendel naar boven te klappen... Ik keek om naar het debatterende gezelschap, voelde me Mister Bean toen ik vriendelijk glimlachte en besloot het zaaltje door de deur te verlaten. Ik zette een stap het halletje in toen de metalen deur met een ENORME KNAL in een keer dichtsloeg...! Dat wil zeggen: niet echt in één keer, want hij 'stuiterde' eerst een keer op mijn bijna herstelde... nagel. AAAAUW, wilde ik gillen, maar ik hield me flink en stopte m'n flink kloppende duim in m'n mond. Ondertussen keek ik rond me heen en constateerde ik dat ik absoluut niet in de ontvangsruimte was terechtgekomen, maar ik een klein halletje met een deur naar buiten... Ik stapte naar buiten, liep opnieuw gebouw Concordia binnen, glimlachte naar de wat verbaasd kijkende infomappen-mevrouw' en begaf mij - met m'n duim in m'n mond - zo snel mogelijk naar de toiletruimte, waar ik een kwartier met m'n duim onder de koude kraan heb gestaan, voor ik een nieuwe poging waagde in de juiste zaal terecht te komen. Dat lukte. Toen ik bij het 'voorstel-rondje' werd gepresenteerd als degene die in Rotterdam met een soortgelijk plan bezig was, zei ik 'dat klopt', waaraan ik eigenlijk had toe moeten voegen 'als een zwerende vinger'....
Inmiddels is het eind april en heb ik mijn vorige record 'horror-nagel' ruim verbroken. M'n nagel werd blauw en groen, zwart met wit en viel er vervolgens in fases af. Maar terwijl ik dit zit te tikken kijk ik naar m'n duim en constateer dat hij er inmiddels bijna weer normaal uitziet. Nou zijn we van plan dit jaar flink in de tuin te gaan klussen. Het is te hopen dat m'n nagel dit keer ongeschonden blijft... Duimen maar....