Berispingen

Vorige week had ik in m'n lunchpauze een mini-reünie met een aantal oud-collega's. Toen we in 1990 ieder een andere kant opgingen spraken we af dat we elkaar met enige regelmaat zouden blijven zien. We weten allemaal dat zo'n afspraak - hoe gemeend ook - vaak geen stand houdt, maar in ons geval kunnen we 27 jaar na dato zeggen dat we het aardig volhouden!

Dit jaar lunchten we in hotel New York. Daar toonden we lef door ondanks alle recente negatieve berichtgeving over eieren allen te kiezen voor een omelet. Tijdens de lunch kwamen - zoals elke keer weer - allerlei oude anekdotes langs. Zo ging het deze keer onder meer over ons zwaar-christelijke bureauhoofd die mij als 20-jarige gozer op een gegeven moment bij hem op de kamer riep.

'Eeeeeh Marco, besef je wel dat er ook dames op deze afdeling werken?' zei hij tegen mij. Dat besefte ik ja. Best gezellige en leuke meiden op het secretariaat bijvoorbeeld. 'Nou eeeh, ik zag vanmorgen naast je bureau een kalender aan de muur hangen en ik wil je verzoeken die te verwijderen!' ging hij verder. Hij doelde op een Panorama-kalender, een bestseller in de jaren 80 met fraaie vergezichten (panorama's!) en vrouwelijk schoon. Vrij onschuldig allemaal. Niets bloots of ordinairs, gewoon mooi. Maar mooi dat dat dus niet mocht van hem. Na de berisping droop ik af en haalde ik de kalender met berglandschappen en watervallen gecombineerd met jongedames van de muur... Bijzonder is overigens wel dat datzelfde bureauhoofd mij een paar Panorama-kalenders later vroeg of ik een poosje op een andere afdeling wilde samenwerken met een jongedame. Dat heeft ie geweten! Die dame is inmiddels ouder geworden en is volgende maand 29 jaar getrouwd met deze ook niet meer jonge man.

Ook liet een van de oud-collega's de anderen een verslagje zien van afdelingsexcursie uit de jaren tachtig, waarin stond dat ik destijds bij terugkomst in Rotterdam een bekeuring voor fout-parkeren onder m'n ruitenwisser had zitten. 'Weet je dat nog?' vroegen ze aan mij. 'Ik onthoud best veel, maar vervelende dingen als bekeuringen vergeet ik het liefst zo snel mogelijk', antwoordde ik. 

Toen ik later op de middag weer op kantoor was werd ik gebeld door die jonge dame uit de vroege jaren tachtig, die me vroeg hoe de mini-reünie was geweest. Ik zei dat het gezellig was en dat ze de groeten van Bob, Rob en Gea moest hebben. 'Leuk', zei ze. En daarna: 'Trouwens, weet je wat ik hier net in de brievenbus vond? Een bekeuring!' 

Zo bezien ben ik een veelpleger. Wat een berispingen! Ik ga ook deze weer gauw vergeten. Maar niet voordat ik 'm heb betaald natuurlijk. Anders blijven die gasten van het Centraal Justitioneel Incassobureau me eraan herinneren.

Vies kijken

Sinds een van mijn collega's een week of drie geleden een puppy in huis heeft gehaald wordt ik aan het begin van elke werkdag bijgepraat over hoe de hond zich de afgelopen avond, nacht en ochtend heeft gedragen. Hoe laat het beestje uit is geweest, dat hij 's nachts soms wat jankt in de bench en hoe nat de schoenveters worden van het gesabbel... dat soort dingen.

Ik word door hem gezien als ervaren hondenbezitter en van mij wordt een antwoord op alle vragen verwacht. 

'Goh, hoe deden wij dat ookalweer toen onze Moos een Moosje was?' denk ik regelmatig. We hebben nooit een puppytraining gevolgd of zo, maar blijkbaar hebben we het beestje destijds toch naar behoren 'opgevoed'. Al die jaren heeft hij niks gesloopt en hij luistert prima. Euh... luisterde prima, want als 14-jarige is hij inmiddels vrij doof. 

'Hoe laat laat jij 'm 's avonds nou uit?', vroeg m'n collega me vorige week. 'Om een uur of half 10', antwoordde ik, 'maar ik hoef nauwelijks op de tijd te letten want Moos kan klokkijken. Vrijwel iedere avond om half 10 komt hij naast me staan.'

'Ja hoor, zijn hond kan klokkijken!' lachtte hij en ik zei dat ik het die avond zou bewijzen. En inderdaad stuurde ik 'm 's avonds om exact half 10 een whatsapp-berichtje met een foto van een smekende hond voor m'n stoel.

De volgende morgen moesten we erom lachen, en zei m'n collega dat hij Moos wel een beetje vies naar me vond kijken.
'Ja logisch, hij moest poepen!' antwoordde ik, maar ik moest ook meteen denken aan wat ik een paar dagen ervoor op zíjn bureau had zien liggen. Een 'Kong Extreme' heette het apparaat, en hij vertelde dat hij dat tussen de middag als speeltje voor z'n hond had gekocht.

Jaja, dacht ik toen. Ik schatte namelijk in dat Gordon en Gerard Joling eerder blij zijn met deze extreme Kong dan de gemiddelde pup. En misschien staan zelfs zij er nog vies van te kijken...

Schoonheid

Ik was eigenlijk best tevreden met de foto die ik had gemaakt. Op de achtergrond zag je Bastiaan in het golfslagbad van Port Zeelande en de voorgrond toonde mijn gezicht van vrij dichtbij. Ik stuurde de foto naar (thuisgebleven) Wilma en zij reageerde erop met "Leuk, maar vreemd zo zonder bril". Daar had ze wel een punt. Ik had de sportbril die ik in het zwembad meestal bij me heb thuis laten liggen en zag nu zelf ook dat er iets raars was met de foto. Ik stond er goed op, maar toch...

Even later zaten m'n zoon en ik van een ijsje te genieten en op m'n smartphone te kijken toen hij me met enige verbazing in z'n stem vroeg om hem die ene foto nog eens te laten zien. Daarna begon hij hard te lachen. "Pa, je hebt je schoonheidsfilter aan staan!!", zei hij.

M'n schoonheidsfilter? Wat voor schoonheidsfilter? Bastiaan liet me zien dat er op de Samsung-smartphone tegenwoordig allerlei functies zitten waarmee je bij jezelf (of anderen) een soort van digitale plastische chirurgie kan uitvoeren. "Het zijn niet voor niets Koreanen hè?", voegde hij eraan toe.

Ik snapte ineens waarom ik de foto wel mooi maar toch ook wel raar vond. Ik weet wel dat je jezelf met een smartphone tegenwoordig zogenaamd een konijnensnoet of kattenoren kan laten aanmeten, maar een schoonheidsfilter... En blijkbaar had ik per ongeluk een keer die functie geactiveerd.

Ik vroeg Bastiaan om het filter uit te zetten en even later nam hij op een terrasje op het Market Plaza een foto van me. Inderdaad waren hierop m'n stoppels en rimpels beter te zien dan op de foto van eerder op de dag. Maar dat vlees van me zag er prima uit hoor! Wat een schoonheid! Om op te eten eigenlijk. Dat heb ik danook snel gedaan. Wat een verrukkelijke spareribs!

Volgende keer neem ik overigens m'n sportbril weer niet mee naar het zwembad. Het bevalt me prima zo. Naar het moois dat er in een zwembad rondloopt mág ik niet meer kijken en naar een groot deel van de andere (getatoeëerde) spierbundels en vetrollen hóef ik niet te kijken zonder bril. Eigenlijk komt het erop neer dat ik zonder bril de wereld bekijk door m'n eigen schoonheidsfilter.

Enne Bastiaan, lach maar niet te hard om je vader en zijn schoonheidsfilter. Op latere leeftijd krijg je er lachrimpels van...

Oranje-vrouwen

'Waarom hangen hier allemaal oranje vlaggetjes?' vroeg Bastiaan een paar weken terug aan mij toen we door het Limburgse Nieuw-Bergen fietsten. Ik antwoorde dat het EK Voetbal voor Vrouwen was begonnen en dat een van de spelers waarschijnlijk in dit dorp woonde. Dit laatste zei ik omdat ik in andere plaatsen nog geen oranje vlag of attribuut had gezien.

Nou moet ik eerlijk zeggen dat ik voetbal - of het nou van mannen of vrouwen is - best redelijk volg, maar van de gekte die ik bij succes van de oranjemannen zie op tv, op straat en in de supermarkten moet ik niet veel hebben. Wat dat betreft was dit vrouwen-EK een verademing. Ook zeg ik eerlijk dat ik liever kijk naar de gemiddelde voetbalster dan de doorsnee voetballer. Robben bijvoorbeeld is een fantastische speler, maar hij is na het missen van een kans toch een stuk minder aantrekkelijk dan bijvoorbeeld Lieke Martens.

Jammer vond ik het wel dat Voetbal Inside bij dit Vrouwen-EK geen live-programma's maakte vanuit het Kurhaus, zoals ze dat bij de mannen altijd wél doen (of deden?). Daarom namen mijn zoon en ik de honeurs waar tijdens de finale. Oké, we zaten weliswaar niet ín het Kurhaus maar in een Pizzeria op de boulevard ervoor, maar toch...

En het hielp. Na de 4-2 winst was het een dolle boel. Iedereen bleef maar hossen en juichen. Op tv bedoel ik, want in de pizzeria ging er niemand uit z'n bol. Hooguit Bastiaan, bij mij aan tafel. Maar dat doet hij eigenlijk altijd wel als er een grote pizza op het bord voor hem ligt. Viva Italia!!

Eeuw van mijn grootouders

Deze vakantie las ik 'De eeuw van mijn vader' van Geert Mak, een boek dat mooi schetst hoe de wereld in de vorige eeuw veranderde maar ook een stuk van de geschiedenis de familie van de schrijver in beeld brengt. De auteur heeft daarvoor vanzelfsprekend enorm veel research gedaan. De twee wereldoorlogen, de crisis uit de jaren twintig, de politionele acties in Indië komen uitgebreid aan bod. Daarnaast kon Mak dankbaar gebruik maken van onder meer brieven die z'n vader (tijdens reizen vanwege zijn werk) aan zijn moeder schreef.

Zulke geschiedschrijvingen van families boeien me. Ik zou ook graag meer te weten willen komen van de voorgeschiedenis van mijn eigen familie. Maar ik heb geen oude brieven die daar verheldering in brengen. Hoewel...?

Een maand terug citeerde ik uit een lied dat mijn éne opa in 1971 vanwege het 40-jarig huwelijk van mijn andere opa en oma had gecomponeerd. 

Enkele bijzondere gebeurtenissen passeerden daarbij de revue (geboorten van kinderen, verregende vakanties, misverstanden), dus heeft geeft helaas geen echt objectief beeld van het dagelijks leven in die tijd. 

Maar ach, het is in ieder geval iets... 

Bovendien kwam ik er achter dat diezelfde opa Toon in 1944, bij het twaalf-en-een-half-jarig huwelijk van mijn opa Piet en oma Clementine, óók al een lied had gemaakt.

Om dan toch alvast maar een beginnetje te maken met 'De eeuw van mijn grootouders' hierbij integraal de tekst van het lied dat in het een-na-laatste oorlogsjaar werd geschreven.

Januari 1944 - Koperen bruiloft Piet Megens en Clementine Martens

Piet Megens en zijn Clementientje vieren nu hun kop’ren feest

Het is een achtste eeuw geleden Dat zy met opgewekte geest

Zich samen in den echt verbonden en hoe kon het toch bestaan

Ze zijn toch ook met niets begonnen en nu steeds zeven man aan tafel gegaan

Refrein:

Kom laat ons allen vroolijk zingen Ter ere van het Kop’ren paar

En wenschen lang zullen zij nog leven, hiep hier hoera nog menig jaar

Toen Clim nog op het atelier was, was zy bij ’t eten steeds niet thuis

En kreeg zy later dan haar hapje, was ’t zeuren en zaniken incluis

Alweer die ham is er niks anders, ‘k Nooit zulk droog rookvlees gezien

Dan was het weer, wat is die thee slap, Och ja ’t is maar voor Clementien

Toen leerde Clim haar Pietje kennen, Kreeg het toen beter naar haar zin

Ze liep altyd stijf aan zijn armen, duwde ‘m van de stoep de plassen in

De huisjes van de Heerman’suisstraat, Zijn er ook scheef van gezakt

O, ze kon toch zo goed vryen, dat ze steeds haar tijd vergat

Terug van Peters zijn verloving, zou Piet direct naar huis toe gaan

Maar zoo’n echt gezellig feestje stond hem zeker beter aan

Moeder Martens kwam hem tegen, vertelde Clim Piet zijn besluit

Toen Piet zijn Climmetje weer haalde was ze woest op die schavuit

’t Was de eerste dag al na hun trouwen dat Clim haar Piet verrassen wou

Met pannekoeken maar ze wist niet hoe ze het beslag toch maken zou

To, die heeft haar toen geholpen, bij ’t eten vroeg Piet heel kordaat

Is ’t pannekoek, of autobanden? Clim die was natuurlijk kwaad

Piet ging varen eens als stoker, was op de Spika in z’n sas

Het was Martens zijn bedoeling dat er aan boord steeds iemand was

Maar dat viel hem toch niet mee want wat was toch steeds het geval

Kwam men ergens in een haven, was Piet het eerste aan de wal

Hij kwam op een van zijn reizen in café Santos eens terecht

Zag daar al die dames dansen, hij kreeg ook lust en vond het echt

Toen hij er ook een kreeg te pakken, zoo’n rasechte Russen-griet

Met bloote rug een om te gappen, de Chardas-prins was onze Piet

Ik ben aan ’t einde van mijn liedje, maar voordat ik heenen ga

Zal ik nog een wensch uitspreken en wel uit naam van allen, ja

Welnu dan Piet en Clementientje, geluk en voorspoed in Uw huis

Dat gij lang moogt blijven leven, met Uw kinderen incluis

Bijzonder vond ik de passage over het scheefzakkende huis. Daarbij moeten we ons wel realiseren dat hier de 'onschuldige' betekenis van het woord 'vrijen' wordt bedoeld. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat dat veel verder ging dan stilletjes met elkaar praten. Dat was al heel wat in katholieke families in de eerste helft van de vorige eeuw.