Vies kijken

Sinds een van mijn collega's een week of drie geleden een puppy in huis heeft gehaald wordt ik aan het begin van elke werkdag bijgepraat over hoe de hond zich de afgelopen avond, nacht en ochtend heeft gedragen. Hoe laat het beestje uit is geweest, dat hij 's nachts soms wat jankt in de bench en hoe nat de schoenveters worden van het gesabbel... dat soort dingen.

Ik word door hem gezien als ervaren hondenbezitter en van mij wordt een antwoord op alle vragen verwacht. 

'Goh, hoe deden wij dat ookalweer toen onze Moos een Moosje was?' denk ik regelmatig. We hebben nooit een puppytraining gevolgd of zo, maar blijkbaar hebben we het beestje destijds toch naar behoren 'opgevoed'. Al die jaren heeft hij niks gesloopt en hij luistert prima. Euh... luisterde prima, want als 14-jarige is hij inmiddels vrij doof. 

'Hoe laat laat jij 'm 's avonds nou uit?', vroeg m'n collega me vorige week. 'Om een uur of half 10', antwoordde ik, 'maar ik hoef nauwelijks op de tijd te letten want Moos kan klokkijken. Vrijwel iedere avond om half 10 komt hij naast me staan.'

'Ja hoor, zijn hond kan klokkijken!' lachtte hij en ik zei dat ik het die avond zou bewijzen. En inderdaad stuurde ik 'm 's avonds om exact half 10 een whatsapp-berichtje met een foto van een smekende hond voor m'n stoel.

De volgende morgen moesten we erom lachen, en zei m'n collega dat hij Moos wel een beetje vies naar me vond kijken.
'Ja logisch, hij moest poepen!' antwoordde ik, maar ik moest ook meteen denken aan wat ik een paar dagen ervoor op zíjn bureau had zien liggen. Een 'Kong Extreme' heette het apparaat, en hij vertelde dat hij dat tussen de middag als speeltje voor z'n hond had gekocht.

Jaja, dacht ik toen. Ik schatte namelijk in dat Gordon en Gerard Joling eerder blij zijn met deze extreme Kong dan de gemiddelde pup. En misschien staan zelfs zij er nog vies van te kijken...