Lichtjes

De Kerstman die ons adres aandeed de afgelopen dagen laat zich blijkbaar nog niet van de wijs brengen door de recessie. En dankzij alle nieuwe elektronica in huis - zoals een Wii U, een Nintendo 3DS-XL en een nieuwe video-camera - zal de energieleverancier door ons ook niet in de financiële problemen worden gebracht.

Misschien nog wel leuker dan al dat dure spul waren trouwens de eigen fabricaten die Bastiaan tijdens de technieklessen op school had gemaakt. Niet alleen fabriceerde hij een plastic-doorschijnende pasfotohouder, maar ook staat er al een paar dagen een 'gefiguurzaagde' houten kerstman met allerlei knipperende lampjes bij ons op de schoorsteenmantel.

Da's mooi, want lampjes en licht kunnen we wel gebruiken in deze donkere dagen waarin we terugblikken op het afgelopen jaar, met de ups en downs.
Een jaar met feestjes, vakantie-tripjes en de stap naar de middelbare school voor onze grote zoon.

Maar ook een jaar waarin mijn moeder (nog maar kort geleden) een paar weken in het ziekenhuis lag, wat je weer doet beseffen hoe belangrijk een goede gezondheid is. We proosten er over een paar dagen weer op, maar we krijgen geen garanties; ook niet van 'boven'. 

Mensen klampen zich toch vast aan alles dat hen kan helpen. Zo brandt mijn moeder al sinds jaar en dag regelmatig kaarsjes in de kerk, om vrienden of bekenden met problemen een hart onder de riem te steken. Dus op de dag dat zij zelf geopereerd moest worden, staken we graag voor haar een kaarsje aan in de kerk.

Ikzelf deed dat in de Laurenskerk in het centrum van Rotterdam. Grappig was dat achteraf bleek dat mijn broer kort na mij diezelfde kerk was binnengestapt met dezelfde reden.
Ik stel me zo voor dat ik, net als in een film als De Davinci Code, net achter een pilaar was verdwenen terwijl hij kwam binnenlopen.

Hij zei me overigens later dat hij niet genoeg kleingeld bij zich had gehad voor een kaarsje en dus daarom maar 20 cent had betaald. Ik stond perplex, want tien minuten eerder had ook ik bij gebrek aan losgeld maar 20 in plaats van 50 cent betaald.

De operatie verliep voorspoedig en mijn moeder is inmiddels weer thuis. De dag na de operatie ben ik nogmaals naar de kerk gegaan en heb ik 2 euro in het bakje gedaan. Voor de kaarsjes mét rente, al weet ik niet welk rentepercentage ze tegenwoordig 'boven' hanteren...

Oorlog in Dordrecht

Verhalen van mensen die de Tweede Wereldoorlog hebben meegemaakt fascineren mij. Hoe ging het alledaagse leven toch zijn gangetje in zo'n bijzondere en in veel opzichten moeilijke periode.
Zoals in zoveel gezinnen vertelde mijn vader ons door de jaren heen veel anekdotes over hoe hij als klein jochie de oorlog in Dordrecht beleefde. En met enige regelmaat heb ik de afgelopen paar jaar zo'n belevenis op deze weblog geplaatst (zie: Keurige fietsbellen, Gaas, Oorlog).

Zo'n anderhalf jaar geleden ontstond bij mij het idee om al die kleine anekdotes en herinneringen te transformeren naar één verhaal. Ik voerde veel gesprekken met mijn vader en regelmatige ontving ik mailtjes van hem vol met gebeurtenissen van destijds die boven waren komen drijven. En we bezochten het Museum 40-45 in Dordrecht, waar veel van zijn herinneringen ook voor mij tot leven kwamen.

Daarnaast maakte internet en documentatie op papier het mogelijk om vrijwel alle zaken die m'n vader vanuit het perspectief van een klein kind had verteld nader uit te diepen. Ik kon zien wanneer en waarom die bommen vielen waarvoor hij van school naar huis vluchtte en ik ontdekte wat dat nou voor vliegtuig was geweest dat hij boven zijn wijk had zien neerstorten. Uiteindelijk leidde het tot de bijna honderd bladzijden tellende roman 'Granaatsplinters in het Plafond'.

Vandaag kwam het boek van de drukker. En laat dat nou net in dezelfde week zijn dat het bombardement op Rotterdam, dankzij de film daarover, volop in de belangstelling staat. Het grootschalige en vernietigende bombardement op Rotterdam is qua omvang niet te vergelijken met wat er in Dordrecht gebeurde, maar omdat Dordrecht zowel in 1940 en 1945 op een strategisch belangrijke plek lag en het Hollandsch Diep lang de scheidslijn tussen vrede en oorlog was, hebben zich ook hier allerlei taferelen afgespeeld. Ik heb mijn best gedaan om in mijn boek het beeld te schetsen van hoe een klein jochie die periode beleefde en dank mijn vader hartelijk voor zijn bijdragen.

Het boek ligt (nog) niet in Dordtse winkels, maar is te bestellen via de Facebook-pagina GranaatsplintersInHetPlafond (voor 10 euro excl. verzendkosten).

Imago

Afgelopen maandag woonde ik een bijeenkomst bij waar ook twee bekende gezichten aanwezig waren:oud-minister president Ruud Lubbers en Shell-topman Jeroen van der Veer (waarover vandaag in het journaal gemeld werd dat hij daar vertrekt). Lubbers vertelde over het Rotterdam van vroeger en wees erop dat het belangrijk is je niet van de wijs te laten brengen door slechte publiciteit, maar dat je je eigen plan moet trekken. Sterke teksten van een man die natuurlijk uit eigen ervaring praat. Hij is destijds in de media op een bepaalde manier neergezet. En of dat nou terecht of onterecht is, zoiets blijft toch aan je imago kleven.
Aan het begin van de meeting stond ik samen met hem bij de koffietafel. 'Wat zie ik hier voor lekkers?' zei hij. Hij doelde op de mini-gebakjes, maar ik betrapte mezelf erop dat ik eerst dacht dat hij het over de juffrouw achter de koffietafel had.
Ook gingen mijn gedachten even later, toen hij voor een gordijn en achter een tafel met een (kerst)bloemstukje plaatsnam, naar André van Duin's beroemde persiflages uit de jaren '90, waarin hij het altijd over zijn Ria had...
Ook een topman van Shell heeft - ondanks allerlei goede bedoelingen en inspanningen - natuurlijk een bepaald imago (geld verdienen, uitbuiten, milieuvervuiling). Tsja, mensen met een bekend gezicht weten dat dit soort dingen er nu eenmaal bij horen.

Over bekende gezichten gesproken: die avond hadden Wilma en ik twee 10 minuten-gesprekjes met leerkrachten op Bastiaan's school. In de aula stonden genummerde tafeltjes met daarachter de bewuste docent. Na eerst bij de juf-Engels te zijn aangeschoven bij tafeltje 17 moesten we ons, na tien minuten wachten, melden bij de docent beeldende vorming aan tafel 1.
'Ik herken die man helemaal niet van de vorige keer', zei ik tegen Wilma, toen we tijdens het wachten vanaf een afstandje naar tafel 1 keken. 'Is het hem wel?', vroeg ik me af.
'Nee hoor, het is een "stand-in"', antwoorde ze met een zucht en een 'tssss'. Ze weet immers hoe oppervlakkig ik soms dingen in me opneem en hoe mijn geheugen kan werken... En het is inderdaad zo dat wanneer bijvoorbeeld ik bij iemand thuis ben geweest en Wilma erna belangstellend vraagt wat voor - ik noem maar wat - kleur bankstel men heeft, ik vaak geen flauwe notie heb (ookal heb ik er een paar uur doorgebracht). Op een of andere manier interesseert me dat blijkbaar zo weinig dat dat niet bij mij blijft hangen. Maar ik zit er verder niet mee hoor, met dat imago...

'Aah, de ouders van Bastiaan', zei op dat moment iemand die vanaf de andere kant naar ons toe kwam lopen. 'Tafeltje 1 is bezet door een andere docent, dus wij gaan aan tafel 2 gaan zitten' ging hij verder. Ik had het dit keer dus wel goed gezien! Die vent aan tafel 1 was inderdaad Bastiaan's docent niet! Juist omdat ik op dit soort punten niet vaak gelijk heb knipoogde ik plagerig naar Wilma.
Maar eigenlijk had ik haar beter in d'r bil kunnen knijpen met de woorden 'tuut-tuut-tuut, de groetjes van Ruud!'

Nepperds

Eergisteren verloor Ajax van de Spaanse kampioen die - zo gaat het gerucht - 800 mln schuld heeft. De Spaanse banken staan mede door dit soort idiotie te wankelen en Europa (en uiteindelijk dus ook de gemiddelde Ajax-fan) zal misschien moeten bijspringen.

En was het nou nog zo dat ter compensatie bijvoorbeeld elk jaar iemand uit Spanje naar ons land kwam om cadeautjes uit te delen, dan had ik er nog vrede mee. Maar afgelopen woensdag schijnen het weer Nederlandse nep-sinten te zijn geweest die net doen of er een gulle Spaanse heilige bestaat. Triest toch, dat er overal nepperds door weer en wind bij kinderen op bezoek gaan ter eer en meerdere glorie van een oude Spanjaard. Daarbij is het overigens - zo lijkt het - niet echt nodig dat ze een beetje op elkaar lijken. Een baard en een rood gewaad is afdoende. Ik weet nog dat mijn moeder ergens in de jaren zeventig tegen de verjaardagsvisite zei dat ze bij de winkels op de Reeweg zo'n kleine man Sinterklaas hadden laten spelen, en dat een oom van me toen meldde dat dat zijn vader was...

Ook heb ik me een paar jaar geleden verbaasd over het lef van degene die op Bastiaan's lagere school door moest gaan voor Sint.
Ik zag foto's van iemand die in de klas met alle egards was ontvangen, maar waarbij op de witte baard en mijter na elke gelijkenis met de goedheiligman uit Spanje ophield. Toen ik 's avonds - in een poging de boel een beetje te redden - tegen Bastiaan zei dat dit waarschijnlijk een hulpsint (dus een nepperd) was ontkende hij stellig; dit was de echte...!

Gelukkig maar, want de wereld loopt tegenwoordig over van het nep. Wat dacht je van al die digitale foto’s die zo gemakkelijk zijn te 'faken' of alle trucage op TV of in de bioscoop; zo veel van wat je ziet is nep. De acteurs en actrices zelf zitten trouwens ook vol met nep-versieringen. Een volle bos haar dankzij hairfusion en volle lippen dankzij silliconen-vullingen.
Over versiering gesproken: de kerstboom waarmee we vanaf volgende week ons huis weer versieren is nog altijd geen nepperd. Maar nu Wilma bezig is met het haken van allerlei kleurige dingen die er dit jaar een plekje in krijgen, heeft onze slanke den straks misschien ook - net als menig actrice - geen echte ballen meer hangen, maar nepperds.