Stukjes schrijven

Deze week was het exact tien jaar terug dat ik begon met het elke week schrijven van een stukje op deze blog. Vanaf dat moment had ik een reden om het formele ambtelijke taalgebruik dat van 9 tot 5 van mij verwacht werd (en nog steeds wordt) af te wisselen met wat toegankelijkere teksten die ik 's avonds of in het weekend fabriceer. Grappig is dat wanneer ik iets knulligs meemaak (wat zelfs mij wel eens overkomt), m'n kennissen en collega's al gauw zeggen 'o jee, heeft weer iets om een stukje over te schrijven hoor!' Het duurt volgens mij niet lang meer voordat ze doorhebben dat ik helemaal niet zo 'verstrooid' ben als dat het lijkt, maar dat ik het er gewoon om dóe!

Op een gegeven moment ben ik naast die korte stukjes langere verhalen gaan schrijven. In de research, het bedenken, schrijven, vormgeven en promoten van 'Granaatsplinters in het Plafond' (2013), 'Raadsels rondom Dordt' (2015) en 'Tumult in Dordt' (2017) zijn heel veel vrije uren gaan zitten, maar de voldoening is groot. En het leidt tot leuke dingen, zoals de signeersessie van vandaag in een boekhandel in Zwijndrecht. Het solo-schrijfwerk staat in groot contrast met het werken in een grote gemeentelijke organisatie.
Begrijp me goed: ik ben trots om te mogen werken voor de stad van de aanstaande landskampioen, maar alle bureaucratie leidt niet alleen bij burgers maar ook bij de werknemers zelf vaak tot frustratie.

Deze week vierde ik de tiende keer mijn verjaardag sinds ik begon met deze blog. Het viel me overigens op dat veel felicitaties tegenwoordig digitaal zijn (naast al het handenschudden, het zoenen en de 'en hoe voelt dat nou, ouwe?' van m'n zoon). Die digitale gelukswensen zijn trouwens net zo leuk als de andere felicitaties hoor. Mits ze van een mens van vlees en bloed zijn tenminste. Want felicitaties van m'n garage en allerlei websites waarop ik ooit m'n geboortedatum heb ingevuld doen me niet veel. Al is het soms wel handig dat er een voordeeltje aan zit. Dankzij de digitale gelukswensen van de MediaMarkt kreeg ik 5 euro korting, van de Hema kreeg ik een gratis tompouche en bij Bram Ladage kon ik op m'n verjaardag gratis friet halen.

Ik heb me trouwens voorgenomen om snel gewend raken aan woorden als 'korting' en 'gratis'. Ik ben tenslotte 55+!

Rubbertje

Achteraf was het alleen maar een kapot rubbertje. Daar hoef je me inderdaad niet voor wakker te maken. Dus las ik de volgende morgen het briefje dat Wilma op het aanrecht had gelegd en waarop zoiets stond als 'Môgge, vaatwasser lekt. Heb vloer drooggedweild.'

Een poosje terug hadden we al een keer een monteur geregeld omdat er het een en ander los hing aan de sluiting van de vaatwasser, en nu dit weer. Maar een gemakkelijke oplossing leek voorhanden. Ik Googelde en zag dat een dergelijke lekkage meestal aan het onderrubber van de deur ligt. En zo'n rubber is eenvoudig digitaal te bestellen en zelf te vervangen.

Inderdaad bleek een deel van de rubberen strip behoorlijk verteerd te zijn. Twee dagen later werd er al een doosje bezorgd met een nieuw exemplaar. En nadat ik, ongemakkelijk hangend over de vaatwasserdeur, de oude strip had verwijderd en de nieuwe erin had geduwd gaf ik de nog lege machine de opdracht een korte wasbeurt uit te voeren. De klus leek succesvol te zijn geweest, want de vloer bleef droog. Enthousiast vulde ik de machine, drukte ik op de startknop en ging ik een blokje om met de hond.

Toen ik terugkwam zag ik Wilma in de keuken en voelde ik al nattigheid. Wilma zelf voelde dat ook, want ook het nieuwe rubbertje was tóch gaan lekken. Dus gaan we nu toch maar weer de monteur bellen. En totdat hij de machine heeft gerepareerd staat er een lekbakje onder de vaatwasserdeur.

Ouderwets afwassen met de hand kan natuurlijk ook en doen we af en toe ook wel eens. Maar Wilma heeft het idee dat wanneer ik afgewassen heb er net zo veel water op de keukenvloer ligt als wanneer de vaatwasser zijn werk heeft gedaan. En ík heb geen rubbertje dat kan worden vervangen om dat probleem op te lossen...

Aannemen en opgeven

We gingen er al van uit dat onze buurt er een aantal maanden niet zo fraai uit zou zien toen ze enkele weken geleden begonnen met de werkzaamheden aan de gas- en waterleiding en de riolering en de herinrichting van het plein, waardoor al het groen zou worden gerooid en elke straatsteen zou worden verwijderd (zie ook 'kappen'). Maar wat moet, dat moet - en uiteindelijk zou het eindresultaat (ergens eind juni) veel goedmaken.

Vol enthousiasme begon de aannemer, elke ochtend om 7 uur weer. Vrijwel alle bomen in de wijk werden gerooid, alle struiken in onze best groene buurt werden uit de grond getrokken, de asfalt-wandelpaadjes werden kapotgereden of -gefreesd en het plein veranderde in een grote zandvlakte.

En toen de hele mikmak was geruïneerd werd het ineens stil... De eerste dag vonden we het wel lekker, zo'n dagje rust op het plein.
Ach, er zou ergens anders wel een klus wat zijn uitgelopen waardoor de planning een dag was opgeschoven ofzo...

Maar niets was minder waar. Een dag later werd duidelijk dat de aannemer het bijltje (en de schep en het andere gereedschap) erbij neer had gegooid. Hij was failliet! Toen ik die avond een rondje met de hond liep zag ik dat een eindje verderop alle graaf- en takelmachines op een lange oplegger werden getakeld en men als een dief in de nacht vertrok. Want - en dat zeg ik niet om af te geven op de aannemer - we voelden ons toch wel enigszins bestolen.

Weer een dag later lag er een brief van de gemeente op de mat waarin werd bevestigd dat (in mijn woorden) de aannemer het had opgegeven.
Vervolgens reden vrachtwagens van een andere aannemer af en aan met roodbruin grind en gruis dat over de zandvlakte werd uitgestort, zodat de auto's - in afwachting van wat er komen gaat - weer voor de deur kunnen worden geparkeerd.

Sindsdien voelt het wanneer we met de auto ons plein oprijden alsof we met een ruimtewagentje op de rode planeet rondtuffen, knap ik niet op maar af als ik m'n rondje loop door het gesloopte groen en wachten we ongeduldig op de mededeling dat een andere aannemer verder gaat met de klus.

Want binnenkort worden we vast weer gewekt door allerlei herriemachines van een aannemer. Dat neem ík tenminste aan...

Jumbo

Ik was toch maar even naar buiten gegaan tussen de middag, al had ik weinig tijd omdat de vergadering was uitgelopen. Nu nog even de karnemelk en het broodje afrekenen bij de kassa van de Jumbo en daarna buiten een bankje zoeken en daar lekker even van het voorjaarszonnetje genieten. Mijn volgende vergadering was immers pas om h... half 2!? Dat was al over 5 minuten! En alleen al teruglopen naar kantoor zou al een kwartiertje duren!

Terwijl ik bijna aan de beurt was om af te rekenen legde ik m'n spulletjes even neer om te whatsappen dat ik iets later zou zijn. Daarna rekende ik af en pakte ik m'n spulletjes weer op. M'n broodtrommel, m'n broodje, m'n karnemelk enne... m'n... m'n iPad!? Waar was m'n iPad!?
De kassière wist ook van niets maar stuurde me naar een kleine ruimte waar de beelden van de bewakingscamera's te zien zijn. Ik liep naar binnen en zag een allervriendelijkste man achter een groot scherm zitten waarop hij beelden van maar liefst negen camera's zat te bekijken. Het leek alsof hij hiervandaan zo een Space Shuttle zou kunnen lanceren.

Ik legde 'm snel uit dat ik zojuist m'n iPad was kwijtgeraakt bij kassa 3.
"O, meneer, dan gaan we toch effe kijken", zei hij rustig, waarna hij wat op z'n toetsenbord tikte. "Eens effe kijken... Nou meneer, ik zie u niet bij de kassa staan... O nee, dat is kassa 6... Even wachten (tik-tik-tik)... Kijk eens aan... Da's wel erg rustig... O nee, dat was 5 voor half 2 's nachts (tik-tik-tik)... O, dat is het beeld van eergisterenmiddag half 2... (tik-tik-tik)".
Ik stond me op te vreten van het slow-motion-tempo van de goede man en tikte naar kantoor dat ik nóg wat later zou zijn. Toen ik daarna weer naar het scherm keek zag mezelf een paar minuten terug staan te whatsappen naar m'n collega. Maar wat zag ik daarna? Net nadat ik had afgerekend zag ik schuin achter mij een kleine vrouw de iPad bijna onder m'n neus wegpakken en rustig weglopen, met nog wat andere spulletjes in haar hand! Dat ik dat niet gemerkt had!!
"Maar die mevrouw kennen we!" zei de Jumbo-medewerkster die het kamertje was binnengelopen en met ons de camerabeelden bekeek. "Die woont hier ergens achter en scharrelt hier bijna elke dag wat rond."
Wat heeft zo'n mens aan zo'n iPad, dacht ik nog. Ze kan er niks mee, want hij is hartstikke goed beveiligd... "Ik maak een printje van het camerabeeld van haar en leg dat bij alle kassa's. En zodra we haar hebben bel ik u!", zei de bewakings-meneer.

Ik was er niet helemaal gerust op, maar ging terug naar kantoor, snel naar m'n overleg en daarna naar de afdeling ICT om melding te maken van de gestolen iPad en aangifte te doen bij de politie. Ik kreeg een vervangende iPad mee en was al-met-al zo veel tijd kwijt met het regelen van het een en ander dat het - nadat ik m'n collega's over het voorval had verteld - tijd was om naar huis te gaan.

Vlak voor ik wilde vertrekken ging m'n telefoon. Het was de Jumbo-meneer, die me vertelde dat die vrouw net weer in de winkel was en ze met haar hadden afgesproken dat ze de iPad zometeen zou komen terugbrengen. Ze had toen gelogen dat ze 'm had gevonden en 'm bij de politie wilde gaan afgeven. Ongelooflijk toch!? Hoe durft zo'n mens?

Maar wat een goede actie van de Jumbo! Ze hebben wel vaker goede acties, maar deze spant wat mij betreft de kroon. Wel laat ik de volgende keer m'n iPad maar gewoon op kantoor. Want deze ezel stoot zich liever geen twee keer aan dezelfde steen, ook niet als hij bij een olifant boodschappen doet!