Goede Vrijdag

Afgelopen vrijdag lunchte ik met mijn vader, zus en broer in het Dordtse restaurant Post. We maakten een lange wandeling door onze geboorteplaats en waren 's morgens begonnen in de Werkenmondestraat (waar m'n ouders tot een paar jaar terug woonden). Daarna hadden we het Land van Valk doorkruist (waar m'n vader voor gids had gespeeld en m'n broer ons een kringloopwinkel had ingelokt) en waren we via de Krommedijk (waar ooit mijn wieg stond) en de Vrieseweg naar het centrum gelopen. Dat was het moment dat de jongste generatie het tijd vond om een hapje te gaan eten en een terras op te zoeken. M'n vader had volgens mij gewoon het liefst blijven doorlopen, maar nadat we op de menukaart een '12-uurtje met huisgemaakte kroketjes' zagen staan gingen we allemaal overstag. Vreemd was wél dat zowel het meisje dat ons drankje bracht als de jongen die de bestelling opnam het 12-uurtje afraadde. We konden deze vrijdag beter kiezen voor de Pintxos, een variatie van allerlei Baskische hapjes met brood. We stemden ermee in, mits één van die hapjes toch echt de in Nederland handgemaakte kroket was.

Toen even later de schaal met Pintxos op tafel werd gezet, werd van ieder hapje gezegd wat het was. Ik vind dat altijd uiterst klantvriendelijk, maar het is aan mij niet besteed. Terwijl ik likkebarend het lekkers op tafel aanschouw gaat alle informatie m'n ene oor in en m'n andere weer uit. Ook wanneer ik bijvoorbeeld met m'n collega's ergens ben wezen eten en Wilma vraagt me daarna wát ik heb gegeten kom ik (tenzij het iets simpels als 'pizza' of 'frites met kip' is) vaak niet verder dan ‘wat Spaanse hapjes’, ‘een soort salade’ of ‘dingen met vis’.

Misschien gek, maar het werkt bij mij nou eenmaal zo. Na de lunch liepen we het centrum in en voelden we ons (ook dankzij het fantastische weer) toeristen in de stad waar we jarenlang hebben gewoond. We liepen langs de havens en langs de Groothoofdspoort, waarna we van een welverdiend drankje genoten op het terras van eetcafé De Passant, op een steenworp afstand van de Grote Kerk. De avond ervoor was die nog uitgebreid op tv geweest, omdat allerlei mensen er een verlicht (maar toch nog zwaar) kruis naartoe hadden gesjouwd, aangemoedigd door Martijn Krabbé en toegezongen door Edsilia Rombley.

De terugweg naar huis liep langs de lagere school waar we ooit allemaal les hadden gehad (de Josefschool aan de Singel) en toen we uiteindelijk de auto weer instapten zag ik dat we meer dan twaalf kilometers wandelend hadden afgelegd.
Toen Wilma me 's avonds vroeg wat we hadden gegeten wist ik me weer niet meer te herinneren dan dat het lekkere hapjes waren geweest, én een handgemaakte kroket! Wél vertelde ik dat we heerlijk en lang hadden gewandeld. En dat het zo een hartstikke Goede Vrijdag was geweest!

Spierpijn

Ik had begin deze week een beetje last van een paar spieren. Maar spierpijn is niet erg als je weet waar het het gevolg van is, vind ik. Van sporten of van het maken van een rare beweging ofzo...
Ook deze keer kende ik de oorzaak. De spierpijn was het gevolg van een lelijke trap die iemand me heeft verkocht. En dat was al best een tijd geleden!

Die trap zat namelijk in het huis dat Wilma en ik zo'n 25 jaar geleden kochten. Al een poosje vond ik dat de trap hoognodig aan een verfbeurt toe was en afgelopen weekend had ik alle moed en de nodige schuur- en verfwaren verzameld om 'm onderhanden te nemen.

Vrijdagavond alles schuren, zaterdagmorgen de oneven treden verven - zodat we de andere treden konden blijven gebruiken - en zondagmorgen de (overgebl)even delen van de trap van een 'vers' kleurtje voorzien. In de praktijk lag en hing ik dit weekend dus urenlang in onnatuurlijke houdingen tussen de begane grond en onze eerste verdieping, met wat spierpijn als gevolg. Ondertussen verkondigde ik met enige regelmaat dat we bij het op- en aflopen van de trap voorzichtig onze voeten moesten zetten op treden waarop ik als extra verduidelijking bijvoorbeeld een rolletje afplaktape, roerhoutje of schroevedraaier had neergelegd. Probleem daarbij is wél dat onze kat zo'n complexe boodschap niet begrijpt. En al zou hij 'm wel begrijpen, dan nog is hij waarschijnlijk te eigenzinnig om zich er iets van aan te trekken. 'Let op Sam!', is danook de zin die we die dagen het meest tegen elkaar hebben uitgesproken.

In het kader van de arbeidsvitaminen luisterde ik met m'n bluetooth-earphones naar een Spotify-playlist met tientallen hits uit de jaren 70. Terwijl ik alle treden en lastige hoekjes van een verflaagje voorzag wachtte ik op toepasselijke nummers als 'Stairway to Heaven' (hoewel mijn trap niet zó hoog reikt), 'Paint it black" (hoewel dat niet de juiste kleur zou zijn) of 'Roll over lay down' (voor het geval ik van de trap zou sodemieteren). Maar deze nummers kwamen niet voorbij. Wél hoorde ik zondagmorgen de Commodores ‘I’m easy like a sundaymorning’ zingen, waarbij ik me wel even afvroeg waar ik in hemelsnaam aan begonnen was...

In mijn jonge jaren waren de zondagmorgens wél ‘easy’, want zat ik in de kerk. Toen deze week huiveringwekkende beelden van een Parijse kerk op tv te zien waren, deed dat me overigens meer pijn dan dat beetje spierpijn van die trap.

In 1974 op de paaltjes voor de deuren (met m'n zus) en in 2008 (met vrouw en zoon)

Extra vette estafette

Precies twintig jaar terug liep ik voor de tweede keer de Rotterdamse Marathon, samen met m’n zus. Het bleek achteraf de laatste keer te zijn dat ik de meer dan 42 kilometer liep. Het erop volgende jaar raakte ik geblesseerd tijdens het trainen en in de jaren erna wist ik mezelf er vanlieverlee van te overtuigen dat nog een keer zo’n rotend rennen niet verstandig en gezond was.
Maar hardlopen vind ik heerlijk en lopen over een deel van het parcours van de Roterdam Marathon blijft bijzonder. Gelukkig hebben ze daarom de estafette uitgevonden. Al een aantal jaar achter elkaar loop ik zo (ongeveer) een kwart van de marathon. Net als de laatste twee jaar liep ik dit jaar het laatste stuk; het langste stuk, en bovendien ook het warmste. Grappig aan het lopen van dat laatste stuk is dat ik de start nog thuis op tv kan bekijken. Ik blijf het een gek idee vinden dat naast Lee Towers en het startkanon een van mijn estafette-maatjes al staat te trappelen van ongeduld en nervositeit, terwijl ik - die de gezamenlijke prestatie later op de dag moet gaan afronden - nog rechtop in bed zit met een bakje cruesli voor m’n neus.
En ik kan een groot deel van de wedstrijd tussen de toprenners op tv volgen. Helaas niet tot de finish, maar die topprestaties zie ik dan ‘s avonds wel in een nieuwsuitzending. Ikzelf ben best tevreden met m’n eigen prestaties, ookal zullen die nooit het tv-journaal halen. Al is het wel zo dat ik dit jaar m’n laatste training begon en eindigde op de stoep van de woning van Antoin Peeters, de presentator van het RTL-Nieuws. Niet om hem zo te provoceren hoor, maar hij woont in wat tot een aantal jaar terug mijn ouderlijk huis was. Puur uit sentimentele redenen besloot ik vorige week om het rondje nog eens te lopen dat ik zo’n 35 jaar geleden regelmatig liep, meestal met mijn neef René en soms met mijn oom Krijn.

Het was dus niet om te proberen om op tv te komen. Die 12,5 km blijven me ook zonder beeld nog wel bij. Want het was warm en zwaar, maar mijn eindtijd van ongeveer 1 uur en 13 minuten viel me geeneens tegen. Voldaan stapte ik ‘s avonds in bed en keek ik een stukje van de RTV Rijnmond-rapportage over de marathon. En wie zag ik daar, net gefinished, achter een geïnterviewde meneer langslopen..?

Veerkracht

Ik ben op dit moment in de italiaanse havenstad Genua, om deel te nemen aan een congres over resilience. Resilience is (vrij)vertaald veerkracht en heeft te maken met het minder kwetsbaar maken van (in dit geval) steden. Steden zouden minder kwetsbaar moeten worden voor bijvoorbeeld de gevolgen van klimaatverandering (heftige regenbuien die leiden tot overstromingen), langdurige droogtes (die de natuur schade toebrengen) en gezondheidsproblemen door hittegolven (omdat het in de stenige stad altijd warmer is dan erbuiten). Maar het gaat om meer. Ook kwetsbaarheid op het gebied van infrastructuur (wegen, spoorwegen, elektriciteit) en cybercrime (wat veel kan platleggen).
Niet helemaal toevallig kan juist Genua erover meepraten. Vorig jaar stortte hier de hoge Morandi-brug in, die deel uitmaakte van de ringweg. Met als gevolg 43 dodelijke slachtoffers en een stad die sindsdien wat verkeer betreft muurvast zit. En Genua heeft de laatste jaren een paar keer te maken gehad met dramatische overstromingen, die wereldwijd het nieuws haalden.

Omdat Rotterdam een van de steden is die het voortouw neemt op het gebied van resilience heb ik me door mijn op dat gebied deskundige collega laten bijpraten en kon ik hier m’n zegje doen, natuurlijk net als de andere vertegenwoordigers van grote steden. Genua zelf gaf in hun presentatie aan dat de laatste tijd de langdurige droogte weer een groot probleem was. Dát probleem is meteen die dag nog opgelost. De regen kwam een groot deel van de dag met bakken uit de hemel.

Het grappige van Italië is dat geen mens zich erdoor naar binnen laat jagen. Voordeel is ook dat overal van die overdekte promenades zijn, waar de terrassen dus goed bezet blijven. En je loopt er lekker droog. En als bij toverslag stonden er her en der ineens verkopers van paraplus bij de straten die niet overdekt waren en bij de vele tientallen steegjes. Je weet wel: van die donkergekleurde verkopers die op het strand altijd lookie-lookie roepen...

Toen ik net na afloop van de eerste dag van het congres het steegje aan de overkant van de straat inliep bedankte ik vriendelijk voor zo’n paraplu. Mijn haar mag immers best nat worden. Verder in de steeg - waar nog een aantal toeristen rondliep - stond een dame tegen de muur geleund, kauwgom kauwend en kijkend op haar telefoon. En een stukje verderop... stond er toevallig nóg eentje ongeïnteresseerd haar smartphone te bekijken, met haar knie naar voren en haar voet tegen de muur. Het viel me op dat deze wel een erg kort broekje aan had. En dat met dit weer. Een stukje verder stond er nog zo-een.

Toen ging me iets dagen!! Waarschijnlijk verwachtten ze vanwege die regen vandaag vanavond hoog water! En een slimme meid is nou eenmaal op alles voorbereid. Dit waren echt dames met een flinke veerkracht... (denk ik).