Lichtjes

De Kerstman die ons adres aandeed de afgelopen dagen laat zich blijkbaar nog niet van de wijs brengen door de recessie. En dankzij alle nieuwe elektronica in huis - zoals een Wii U, een Nintendo 3DS-XL en een nieuwe video-camera - zal de energieleverancier door ons ook niet in de financiële problemen worden gebracht.

Misschien nog wel leuker dan al dat dure spul waren trouwens de eigen fabricaten die Bastiaan tijdens de technieklessen op school had gemaakt. Niet alleen fabriceerde hij een plastic-doorschijnende pasfotohouder, maar ook staat er al een paar dagen een 'gefiguurzaagde' houten kerstman met allerlei knipperende lampjes bij ons op de schoorsteenmantel.

Da's mooi, want lampjes en licht kunnen we wel gebruiken in deze donkere dagen waarin we terugblikken op het afgelopen jaar, met de ups en downs.
Een jaar met feestjes, vakantie-tripjes en de stap naar de middelbare school voor onze grote zoon.

Maar ook een jaar waarin mijn moeder (nog maar kort geleden) een paar weken in het ziekenhuis lag, wat je weer doet beseffen hoe belangrijk een goede gezondheid is. We proosten er over een paar dagen weer op, maar we krijgen geen garanties; ook niet van 'boven'. 

Mensen klampen zich toch vast aan alles dat hen kan helpen. Zo brandt mijn moeder al sinds jaar en dag regelmatig kaarsjes in de kerk, om vrienden of bekenden met problemen een hart onder de riem te steken. Dus op de dag dat zij zelf geopereerd moest worden, staken we graag voor haar een kaarsje aan in de kerk.

Ikzelf deed dat in de Laurenskerk in het centrum van Rotterdam. Grappig was dat achteraf bleek dat mijn broer kort na mij diezelfde kerk was binnengestapt met dezelfde reden.
Ik stel me zo voor dat ik, net als in een film als De Davinci Code, net achter een pilaar was verdwenen terwijl hij kwam binnenlopen.

Hij zei me overigens later dat hij niet genoeg kleingeld bij zich had gehad voor een kaarsje en dus daarom maar 20 cent had betaald. Ik stond perplex, want tien minuten eerder had ook ik bij gebrek aan losgeld maar 20 in plaats van 50 cent betaald.

De operatie verliep voorspoedig en mijn moeder is inmiddels weer thuis. De dag na de operatie ben ik nogmaals naar de kerk gegaan en heb ik 2 euro in het bakje gedaan. Voor de kaarsjes mét rente, al weet ik niet welk rentepercentage ze tegenwoordig 'boven' hanteren...

Oorlog in Dordrecht

Verhalen van mensen die de Tweede Wereldoorlog hebben meegemaakt fascineren mij. Hoe ging het alledaagse leven toch zijn gangetje in zo'n bijzondere en in veel opzichten moeilijke periode.
Zoals in zoveel gezinnen vertelde mijn vader ons door de jaren heen veel anekdotes over hoe hij als klein jochie de oorlog in Dordrecht beleefde. En met enige regelmaat heb ik de afgelopen paar jaar zo'n belevenis op deze weblog geplaatst (zie: Keurige fietsbellen, Gaas, Oorlog).

Zo'n anderhalf jaar geleden ontstond bij mij het idee om al die kleine anekdotes en herinneringen te transformeren naar één verhaal. Ik voerde veel gesprekken met mijn vader en regelmatige ontving ik mailtjes van hem vol met gebeurtenissen van destijds die boven waren komen drijven. En we bezochten het Museum 40-45 in Dordrecht, waar veel van zijn herinneringen ook voor mij tot leven kwamen.

Daarnaast maakte internet en documentatie op papier het mogelijk om vrijwel alle zaken die m'n vader vanuit het perspectief van een klein kind had verteld nader uit te diepen. Ik kon zien wanneer en waarom die bommen vielen waarvoor hij van school naar huis vluchtte en ik ontdekte wat dat nou voor vliegtuig was geweest dat hij boven zijn wijk had zien neerstorten. Uiteindelijk leidde het tot de bijna honderd bladzijden tellende roman 'Granaatsplinters in het Plafond'.

Vandaag kwam het boek van de drukker. En laat dat nou net in dezelfde week zijn dat het bombardement op Rotterdam, dankzij de film daarover, volop in de belangstelling staat. Het grootschalige en vernietigende bombardement op Rotterdam is qua omvang niet te vergelijken met wat er in Dordrecht gebeurde, maar omdat Dordrecht zowel in 1940 en 1945 op een strategisch belangrijke plek lag en het Hollandsch Diep lang de scheidslijn tussen vrede en oorlog was, hebben zich ook hier allerlei taferelen afgespeeld. Ik heb mijn best gedaan om in mijn boek het beeld te schetsen van hoe een klein jochie die periode beleefde en dank mijn vader hartelijk voor zijn bijdragen.

Het boek ligt (nog) niet in Dordtse winkels, maar is te bestellen via de Facebook-pagina GranaatsplintersInHetPlafond (voor 10 euro excl. verzendkosten).

Imago

Afgelopen maandag woonde ik een bijeenkomst bij waar ook twee bekende gezichten aanwezig waren:oud-minister president Ruud Lubbers en Shell-topman Jeroen van der Veer (waarover vandaag in het journaal gemeld werd dat hij daar vertrekt). Lubbers vertelde over het Rotterdam van vroeger en wees erop dat het belangrijk is je niet van de wijs te laten brengen door slechte publiciteit, maar dat je je eigen plan moet trekken. Sterke teksten van een man die natuurlijk uit eigen ervaring praat. Hij is destijds in de media op een bepaalde manier neergezet. En of dat nou terecht of onterecht is, zoiets blijft toch aan je imago kleven.
Aan het begin van de meeting stond ik samen met hem bij de koffietafel. 'Wat zie ik hier voor lekkers?' zei hij. Hij doelde op de mini-gebakjes, maar ik betrapte mezelf erop dat ik eerst dacht dat hij het over de juffrouw achter de koffietafel had.
Ook gingen mijn gedachten even later, toen hij voor een gordijn en achter een tafel met een (kerst)bloemstukje plaatsnam, naar André van Duin's beroemde persiflages uit de jaren '90, waarin hij het altijd over zijn Ria had...
Ook een topman van Shell heeft - ondanks allerlei goede bedoelingen en inspanningen - natuurlijk een bepaald imago (geld verdienen, uitbuiten, milieuvervuiling). Tsja, mensen met een bekend gezicht weten dat dit soort dingen er nu eenmaal bij horen.

Over bekende gezichten gesproken: die avond hadden Wilma en ik twee 10 minuten-gesprekjes met leerkrachten op Bastiaan's school. In de aula stonden genummerde tafeltjes met daarachter de bewuste docent. Na eerst bij de juf-Engels te zijn aangeschoven bij tafeltje 17 moesten we ons, na tien minuten wachten, melden bij de docent beeldende vorming aan tafel 1.
'Ik herken die man helemaal niet van de vorige keer', zei ik tegen Wilma, toen we tijdens het wachten vanaf een afstandje naar tafel 1 keken. 'Is het hem wel?', vroeg ik me af.
'Nee hoor, het is een "stand-in"', antwoorde ze met een zucht en een 'tssss'. Ze weet immers hoe oppervlakkig ik soms dingen in me opneem en hoe mijn geheugen kan werken... En het is inderdaad zo dat wanneer bijvoorbeeld ik bij iemand thuis ben geweest en Wilma erna belangstellend vraagt wat voor - ik noem maar wat - kleur bankstel men heeft, ik vaak geen flauwe notie heb (ookal heb ik er een paar uur doorgebracht). Op een of andere manier interesseert me dat blijkbaar zo weinig dat dat niet bij mij blijft hangen. Maar ik zit er verder niet mee hoor, met dat imago...

'Aah, de ouders van Bastiaan', zei op dat moment iemand die vanaf de andere kant naar ons toe kwam lopen. 'Tafeltje 1 is bezet door een andere docent, dus wij gaan aan tafel 2 gaan zitten' ging hij verder. Ik had het dit keer dus wel goed gezien! Die vent aan tafel 1 was inderdaad Bastiaan's docent niet! Juist omdat ik op dit soort punten niet vaak gelijk heb knipoogde ik plagerig naar Wilma.
Maar eigenlijk had ik haar beter in d'r bil kunnen knijpen met de woorden 'tuut-tuut-tuut, de groetjes van Ruud!'

Nepperds

Eergisteren verloor Ajax van de Spaanse kampioen die - zo gaat het gerucht - 800 mln schuld heeft. De Spaanse banken staan mede door dit soort idiotie te wankelen en Europa (en uiteindelijk dus ook de gemiddelde Ajax-fan) zal misschien moeten bijspringen.

En was het nou nog zo dat ter compensatie bijvoorbeeld elk jaar iemand uit Spanje naar ons land kwam om cadeautjes uit te delen, dan had ik er nog vrede mee. Maar afgelopen woensdag schijnen het weer Nederlandse nep-sinten te zijn geweest die net doen of er een gulle Spaanse heilige bestaat. Triest toch, dat er overal nepperds door weer en wind bij kinderen op bezoek gaan ter eer en meerdere glorie van een oude Spanjaard. Daarbij is het overigens - zo lijkt het - niet echt nodig dat ze een beetje op elkaar lijken. Een baard en een rood gewaad is afdoende. Ik weet nog dat mijn moeder ergens in de jaren zeventig tegen de verjaardagsvisite zei dat ze bij de winkels op de Reeweg zo'n kleine man Sinterklaas hadden laten spelen, en dat een oom van me toen meldde dat dat zijn vader was...

Ook heb ik me een paar jaar geleden verbaasd over het lef van degene die op Bastiaan's lagere school door moest gaan voor Sint.
Ik zag foto's van iemand die in de klas met alle egards was ontvangen, maar waarbij op de witte baard en mijter na elke gelijkenis met de goedheiligman uit Spanje ophield. Toen ik 's avonds - in een poging de boel een beetje te redden - tegen Bastiaan zei dat dit waarschijnlijk een hulpsint (dus een nepperd) was ontkende hij stellig; dit was de echte...!

Gelukkig maar, want de wereld loopt tegenwoordig over van het nep. Wat dacht je van al die digitale foto’s die zo gemakkelijk zijn te 'faken' of alle trucage op TV of in de bioscoop; zo veel van wat je ziet is nep. De acteurs en actrices zelf zitten trouwens ook vol met nep-versieringen. Een volle bos haar dankzij hairfusion en volle lippen dankzij silliconen-vullingen.
Over versiering gesproken: de kerstboom waarmee we vanaf volgende week ons huis weer versieren is nog altijd geen nepperd. Maar nu Wilma bezig is met het haken van allerlei kleurige dingen die er dit jaar een plekje in krijgen, heeft onze slanke den straks misschien ook - net als menig actrice - geen echte ballen meer hangen, maar nepperds.

Klus

Deze week maar weer eens een korte anekdote die ik een aantal jaren terug - voor ik met deze website startte - aan het papier heb toevertrouwd.

Vanaf half januari zijn er weer een paar werklui bij ons in huis bezig. We voegen twee kamers samen tot één en laten een vliering aanbrengen op zolder. Ik ben gewoon op m'n werk die dagen, maar voor Wilma is dat natuurlijk best even wennen, vreemd volk (vanaf 's morgens vroeg?) over de vloer.

Een paar maanden terug was dat ook al het geval. Toen werd onze badkamer geheel op de schop genomen. Da's overigens allemaal best goed gegaan toen, alleen merkte ik onlangs dat de druk van de verwarmingsketel steeds terugliep. Ik moest de ketel op het laatst bijna elke week bijvullen. Wat bleek nou? In onze slaapkamer was een aftakking gemaakt naar de vloerverwarming van de badkamer, en daar zat een lekkage. Al met al is de afgelopen weken zo een flinke plons water m'n badkamervloer ingelopen!

Maar de monteur heeft de lekkage hersteld (lees: de verbinding stevig vastgedraaid) en melde ons dat het zijns inziens geen kwaad kan; 'dat water is gewoon verdampt'. Dat hopen we dan maar; er is in ieder geval (nog) nergens schade van een lekkage zichtbaar.

Toen Wilma trouwens in de slaapkamer in gesprek was met klusser Sjaak, schrokken ze beiden van iets dat begon te trillen en herrie te maken in de slaapkamerkast... Het was mijn electrische tandeborstel, die ik daar even had opgeborgen tijdens de verbouwingswerkzaamheden in de badkamer!

Herfst

Een gure herfstdag eind oktober in Birmingham, daar kan iedereen zich wel wat bij voorstellen. Alweer een aantal jaar terug sjokte ik - m'n koffer op twee wieltjes achter me aan sjouwend - de kletsnatte binnenstad in, op zoek naar mijn hotel.

Dat hotel bleek midden in het uitgaanscentrum te liggen. En hoewel het een doordeweekse avond was, betekende dat dat ik me een weg moest banen door grote groepen engelse jongeren. Ik keek m'n ogen daarbij uit... Ik had al wel een beeld van hoe de gemiddelde engelse jonge gozer er uitziet (óf van die upperclass-jochies óf van die kerels met een hooligan-uiterlijk). In dìt uitgaanscentrum zag vrijwel iedere gozer eruit als een voetbalsupporter.

Maar het vrouwelijke deel van het uitgaanspubliek sprong nog veel meer in het oog, op deze Birminghamse avond. Vrijwel zonder uitzondering waren de dames te plaatsen in de categorie 'del'. Ze liepen op deze herfstavond ongeveer bloot op straat. Ik passeerde flinke decolleté's en blote ruggen en buiken. Dat klinkt (voor de gemiddelde man) misschien niet zo onaangenaam, maar dat komt omdat ik het aantal en de omvang van de vetrollen nog niet heb omschreven en ik niet de moeite neem om een goed beeld te schetsen van de wijze waarop de dames over het algemeen zijn opgemaakt.

Ik heb me daar, met m'n jas goed dicht en m'n capuchon op, lopen verbazen over al het vlees dat ten toon werd gespreid. Dit kenden we in Nederland immers niet!

We zijn inmiddels een paar jaar verder en het moet gezegd: de gemiddelde Nederlandse vrouw is (god-zij-dank) veel aantrekkelijker dan de doorsnee engelse. Maar het valt me wel op dat ik ook hier op straat steeds meer stukken blote buik en rug zie. Ook in het regenachtige en frisse seizoen waarin we inmiddels zijn beland. Wanneer ik, met m'n shirt goed in m'n broek (zoals m'n moeder dat me leerde) en m'n jas goed dicht, naar m'n werk fiets kom ik telkens weer blote meisjesruggen en -buiken tegen. Misschien is het de bedoeling dat hun mannelijke studiegenoten of collega's het er warm van krijgen, maar deze niet-studiegenoot en niet-collega krijgt het er alleen maar koud van.

Romeinen

Als kind verslond ik de strips van Asterix en Obelix en nog altijd vind ik het leuk om die boeken zo af en toe nog eens te herlezen.

Als jong ventje begreep ik er waarschijnlijk niet veel meer van dan dat er Romeinen in elkaar werden geslagen en er aan het eind van het verhaal altijd een feestmaal met everzwijn werd georganiseerd.

Pas later besefte ik dat vooral de verhalen uit de periode 1961-1976 naast de 'simpele' grappen ook zaken bevatten die inspeelden op bijvoorbeeld politieke en maatschappelijke vraagstukken, die je pas snapt wanneer je wat ouder bent.

Sinds een paar weken is Bastiaan m'n oude Asterix-boeken aan het lezen. Ongetwijfeld doorziet ook hij nog niet alle 'diepere lagen' in de verhalen, al moet ik uitkijken dat ik die slimmerd daarbij niet onderschat. Vorige week gaf hij, geheel in het engels, een presentatie in de aula over het project 'Egypte'. Tezamen met twee klasgenoten hadden ze bedacht dat ze eigenaar waren van een reisbureau die reizen naar Egypte aanbood.

En de avond erna zaten Wilma en ik weer in diezelfde (dit keer met zo'n 400 man gevulde) aula, waar alle eerste klassen (onder leiding van een balletschool) de musical- en dansvoorstelling 'Cleopatra' opvoerden.

We waren verbaasd over de professionele uitstraling van het geheel, vooral omdat we wisten dat ze die middag pas na schooltijd waren begonnen met het oefenen én het maken van de (meeste) attributen. Een mooie licht- en geluidshow en goede choreografie maakte het helemaal 'af'. In deze musical was Bastiaan onder meer in een (ritmisch) gevecht met de Romeinen verwikkeld.

Na afloop van de voorstelling was het laat en was onze zoon bekaf. Maar ondanks dat zal hij het best jammer gevonden hebben dat dit verhaal niet eindigde met een feestmaal met everzwijn.

Zwart op wit

Het liep tegen half 6 en het weekend begon. Ik had net mijn pc uitgezet toen ik me realiseerde dat ik beloofd had om vandaag een aantal naar ons gezonden projectvoorstellen ter verbetering van de luchtkwaliteit aan een van mijn medewerkers door te sturen. Vroeger pakte je dan het betreffende  stapeltje stukken van je bureau en legde je dat op het bureau van die ander. Maar dankzij de moderne technologie gaat dat tegenwoordig anders.
Alle inkomende post wordt gescand en in digitale vorm in een postsysteem gezet. Ik start op mijn pc 'Corsa' op en zie zo een lijst van binnengekomen stukken, die ik dan een voor een kan afhandelen of delegeren. Het klinkt eigenlijk best eenvoudig zo. Maar geloof me: sinds we met dit systeem werken is het aantal moordneigingen in mijn werkomgeving sterk toegenomen.

Maar goed, het was (bijna) weekend en ik was eerder melig en gelaten dan geïrriteerd  Ik klikte op het bovenste document en er verscheen een projectvoorstel met een idee om met een soort waternevel de lucht bij tunnels te zuiveren. Project Natte Tunnelmonden hadden ze het genoemd. Het zal met het tijdstip van de dag te maken hebben gehad, maar ik moest er wat om grinniken. Ik vond het een beetje eeeh.. merkwaardige naam. In gedachten zag ik Kees van Kooten als De Vieze Man al aan een dame vragen 'eeeh.. mevraw, ken u me nog us vertellu van die natte tunnelmonden' terwijl het speeksel uit zijn mondhoek liep...

Ik stuurde het document door naar de juiste collega, klikte het volgende document open en las 'Project Afzuigende Lantaarnpalen'.
Het kantoor was inmiddels geheel verlaten en in m'n eentje schoot ik in de lach...
Ik stop ermee en ga naar huis, dacht ik bij mezelf.
Dit verzin je toch niet. Wat een smeerlapperij!

Eerst Natte tunnelmonden en daarna afzuigende lantaarnpalen; het stond er echt zwart op wit. En niet in Vijftig Tinten Grijs...

Teakenen

Een van de leuke dingen van Facebook is het hernieuwde kontakt met mensen van vroeger. Onlangs raakte ik zo weer aan de 'praat' met oud-klasgenoten van de lagere school. Het was voor mij aanleiding om die oude schoolkrant nog eens op te zoeken, die in het teken stond van het toenmalige jubileum van schoolhoofd Kos.
Meester Kos had aanzien op school, maar kon ook best streng zijn. Ik herinner me hem vooral omdat ik ooit hete thee op zijn mouw morste. Vraag me niet hoe het precies zat, maar op een gegeven moment was ik samen met een klasgenoot aan de beurt om met een kan thee alle lesgevende meesters en juffen langs te gaan. Bij Kos kreeg ik blijkbaar zo de zenuwen dat ik het tuitje van de theepot niet boven het kopje, maar boven zijn mouw hield toen ik de schenkbeweging maakte. Geschrokken - maar gelukkig niet 'aangebrand' - stiefelde het schoolhoofd de gang op, om de mouw schoon te spoelen, mij blozend achterlatend in een klas met lachende kinderen.

Na wat zoekwerk vond ik toch nog snel ergens onderin een laatje een enigszins verkleurd en gekreukeld exemplaar van 'De Singelaar', zoals de schoolkrant van de Dordtse St. Jozefschool heette. Uit 1970 of 1971 kwam het krantje volgens mij. Iedere klas had twee pagina's toebedeeld gekregen, waarop alle leerlingen hun naam hadden geschreven en waar meester Kos met een tekening en tekst werd gefeliciteerd.

En ik realiseerde me nu weer dat op vier pagina's in het midden van het krantje een stripverhaal was geplaatst van... mij. Het betrof een ode aan ons schoolhoofd. Blijkbaar wilde ik na die natte mouw nu een wit voetje bij hem halen.

Vorige week kwam ik na een werkdag thuis en lag er een door zoonlief getekend stripverhaal op de huiskamertafel. Na een excursie naar het Museum van Oudheden in Leiden hadden de brugpiepers van het Comenius-college de opdracht gekregen om hier iets over te schrijven en te tekenen. Ik vond zulke opdrachten vroeger hartstikke leuk, maar Bastiaan heeft maar weinig met dat soort creatieve uitdagingen.

Juist daarom viel het resultaat me zeker niet tegen. Eigenlijk was het best een kostelijk verhaal dat hij had bedacht, over een mummie die iedereen in het museum liet schrikken. En omdat hij tweetalig onderwijs volgt was het een Engelstalige strip. En daar waar ik tekenen vroeger leuk vond, was Engels toen juist minder 'my cup of tea' dan dat dat bij mijn zoon het geval is...

Handige handen

Deze herfstvakantie had voor ons een Belgisch en een Zweeds tintje. Gisteren hebben we met z'n drietjes een bezoekje gebracht aan Antwerpen. Nou ja, eigenlijk met z'n viertjes. Onze viervoeter Moos was ook mee naar de stad waarvan de naam is afgeleid van het woord 'handwerpen' (omdat - zo vertelt het verhaal - ooit een hand van een boosaardige reus in de Schelde werd gegooid).

De kennismaking van Moos met Antwerpen gebeurde niet onopgemerkt. Nadat we vanuit de parkeergarage een overdekt winkelcentrum inliepen besloot het dier om meteen een paar drollen op de glimmende marmeren plavuizen te deponeren. 'O shit!' riep ik, waarbij ik een impuls om te gaan hondwerpen stevig moest onderdrukken. Ik realiseerde me dat ik een 'kakzak' bij me had, waar ik vervolgens alles behendig inschoof. Wat een strontmazzel! Ik waste mijn handen en we waren het voorval daarna in een poep en een scheet vergeten.

Ons bezoek aan Belgie bleek een goede keus. Want precies op de dag dat in Nederland de nazomertemperaturen werden afgelost door neerslachtig, heiig herfstweer liepen wij in een heerlijk najaarszonnetje over de Keyserlei en de Meir richting de Onze Lieve Vrouwekathedraal. En na op het plein daar wat te hebben gedronken en naar het beeld van de handwerper te hebben gekeken liepen we in een vloek en een zucht naar Het Steen aan de Schelde.

En via vloeken, zuchten en schelden kom ik automatisch bij het Zweedse tintje terecht. Dinsdag hebben Bastiaan en ik op zijn kamer een Ikea-bureau en -kast in elkaar gezet.

En daar waar ik tot voor kort altijd in mijn eentje met allerlei meubelplaten, schroefjes en Ikea-inbussleutels in de weer was, doen we dat tegenwoordig fijn met z'n tweetjes. En Bastiaan zit gelukkig zo in elkaar dat wanneer in 56 stappen beschreven staat hoe het bureau moet worden gefabriceerd, we inderdaad zorgvuldig al die stappen doorlopen.

'Het lijkt wel lego' zei hij enthousiast, toen hij het uitgebreide stappenplan zag. En de opmerking 'Ikea heeft niet alleen lekkere Zweedse balletjes, in het maken van dit soort dingen zijn ze ook goed' vond ik ook grappig en veelzeggend. Eerlijk gezegd ben ik dit keer - in tegenstelling tot andere keren - nauwelijks aan vloeken, zuchten en schelden toegekomen. Als je zo'n klus samen met je zoon kan aanpakken is dat hartstikke handig!

Close encounters

Vorige week was Bastiaan een paar dagen met zijn nieuwe klas op kamp vlakbij Veere. De dagen dat hij daar was hadden ze mazzel met het weer, maar toen Wilma na afloop van het kamp de bus stond op te wachten bij de school goot het pijpenstelen en was het koud.

Dus besloot ze in de auto te wachten, samen met onze jack russel Moos. Omdat dat beest zo zat de bibberen pakte ze een vest van Bastiaan van de achterbank en deed die - zo goed en kwaad als het ging - om hem heen (je moet toch wat, zo alleen in je auto in de regen). Het resultaat ervan zette ze op de foto en meteen viel op dat Moos wel erg leek op E.T.

Een paar dagen later besloten Bastiaan en ik een flink stuk te gaan fietsen. Moos vindt het dan heerlijk om mee te rennen, maar omdat we een behoorlijk groot rondje hadden gepland besloot ik voor de zekerheid maar een fietsmand op mijn stuur te klemmen waarin hij kon uitrusten.

En inderdaad: toen we een kleine 10 km onderweg waren begon de naast mijn fiets rennende viervoeter steeds vaker smekend naar de mand te kijken (zo leek het).

Ik zette hem erin en reed verder door het fraaie natuurgebied tussen Capelle en Nieuwerkerk aan den IJssel. De felle, al vrij laagstaande, zon zorgde voor scherpe schaduwen. Ik zag de schaduw van Bastiaan die achter me fietste en schoot in de lach toen ik het silhouet van mezelf op de fiets zag. Want weer viel me, kijkend naar het mandje voorop mijn fiets, de gelijkenis met de Extra Terrestrial uit de beroemde film uit de jaren 80 op.

Je leest de laatste tijd weer regelmatig verhalen in de krant over merkwaardige vliegende voorwerpen die zijn waargenomen, maar na twee recente close encouters of the third kind in de afgelopen week weet ik het inmiddels zeker: ze zijn onder ons!

Doorgaan

Afgelopen vrijdagavond rende ik over de boulevard van Nice, om daarna de jachthaven rond te lopen en de steile bergweggetjes langs de Middellandse zee te beklimmen.
Weergaloos mooi was het en daarna heb ik een uur lang in m'n eentje met blote voeten in de branding gezeten.

Ik loop al zo'n dertig jaar met enige regelmaat een groot of klein rondje hard. Al tientallen keren hetzelfde rondje (zoals om de Kralingse Plas in Rotterdam, of in Dordrecht naar 'De Kop van het Land'), maar soms dus ook op meer exotische locaties. Langs de Golf van Saint Tropez bijvoorbeeld, of van mijn hotel naar en in het oude Olympisch stadion van Athene.

Soms leidt het ook tot bijzondere ontmoetingen. Afgelopen zomer stond ik in een bos aan de Duitse grens plotseling oog in oog met een flink uit de kluiten gewassen hert. We schrokken van elkaar en hij liet me meteen zien wat écht rennen is.

Vanavond ging ik, net voordat het donker werd, hier een rondje in de buurt lopen. In het kleine natuurgebied dat ik doorkruiste zag ik reigers, ganzen, schapen en tientallen konijnen. Maar ineens zag ik vrij dichtbij een beest dat ik hier nooit had verwacht: een vos! Ook dit beest nam een spurt die ik natuurlijk nooit kon bijhouden.

Maar ookal zie ik onderweg links en rechts allerlei beesten die harder kunnen rennen dan ik en voel ik mij als homo sapiens vaak inferieur, hardlopen blijft iets geweldigs. Het laatste nummer dat ik net, tijdens mijn laatste meters, op m'n mp3-speler hoorde, was van Ramses Shaffey. 'We zullen doorgaan', bleef hij maar herhalen. Ik neem het graag ter harte.

Very nice indeed

Begin oktober is het, acht voor tien op een woensdagavond. Aan het begin van de middag zag ik nog hoe herfstbuien ons landje teisterden, maar nu zit ik op het balkonnetje van Hotel Carlton dit stukje te typen. Om een uur of vier kwam mijn vliegtuig aan bij de Franse zuidkust en vanaf dat moment heb ik mezelf regelmatig in mijn arm willen knijpen. Kippenvel kreeg ik toen in Monaco duidelijk herkende toen we boven de azurblauwe Middellandse Zee een grote bocht maakten voor we gingen landen in Nice. Toen ik later met de bus over de Promenade Des Anglais richting centrum reed zag ik midzomerse taferelen op het strand en in zee en toen ik even later op de boulevard bij de juiste halte uitstapte werd ik meteen overvallen door de zwoele temperatuur en de geur van Moules-Frites afkomstig uit het strandtentje onder het stenen muurtje. Zojuist nog liep ik door de oude binnenstad langs overvolle terrassen, waar mensen bourgondisch zaten te eten en drinken. En terwijl ik dit zit te tikken op mijn kleine balkonnetje, lopen aan de overkant van de straat mensen te kuieren langs de palmbomen in het park. De Engelsen hebben het hier ooit niet voor niets Nice genoemd! It's very nice indeed!

'Waar halen die mensen de mazzel vandaan om hier te mogen zijn, terwijl in andere delen van Europa herfststormen de dienst uitmaken?', dacht ik net nog. Ik was blijkbaar even vergeten dat ik hier zelf ook zit...

Schouders

'Gaan we zó maar bij ze langs?' vroeg Bastiaan zondag, net voor we de Heinenoordtunnel inreden. 'O nee he!!', riep ik meteen, want ik wilde antwoorden dat we op visite gingen omdat mijn broer jarig was geweest maar realiseerde me op dat moment dat we z'n kado thuis hadden laten liggen...

Maar ik heb net besloten dit voorval nu maar eens niet in mijn weblog te vermelden. Ik heb al vaker over mijn verstrooidheid geschreven en ook de jarige job zelf refereerde onlangs op zijn site aan mijn vergeetachtigheid. Sinds een half jaar schrijft ook hij wekelijks over alledaagse gebeurtenissen. De kids van drie en bijna een jaar zijn daarbij een prima inspiratiebron. Ze waren net terug van vakantie en een paar weekjes weg met een jong gezin biedt natuurlijk genoeg aanleiding om over leuke dingen te schrijven.

Toen Bastiaan een jaar of vier was schreef ik ook al stukjes, al had ik toen deze site nog niet. Ook in de vakantie van 2005 (het tijdperk waarin nog geen laptops of tablets over de grens werden meegesjouwd) tikte ik tekstjes op de voorloper van mijn smartphone. Ik heb net even gezocht en vond onderstaand schrijfsel.

Gisteren zijn we naar het schilderachtig dorpje Kayzersberg, aan de rand van de Vogezen en de Elzas, geweest. Mooie vakwerkhuizen, fraaie bloemenperkjes, leuke terrasjes en grappige winkeltjes. En -bovenop een berg- een oude kasteeltoren (mag je ook verwachten als het stadje Kayzersberg heet). Die berg en de toren erop moesten natuurlijk beklommen worden door Bastiaan en mij.

Voor Wilma een uitstekende gelegenheid om zich op een bankje in het dorp nog eens te verdiepen in het taaie vijfde deel van Harry Potter. 

Tweehonderdvijfenzeventig ongelijkmatige, soms in rotsen gehouwen treeën leidden ons de berg en de toren op. En dat gaat die vijfjarige -die als we een stuk wandelen vaak vraagt of-ie op m'n schouders mag- prima af. Het viel me eerder deze week in het zwembad al op dat die kleine als een sprinkhaan de trap van de giga-glijbaan opsjeest, als het aan hem ligt 20 keer achter elkaar. Maar ja, hij heeft wel zo'n 70 literpakken melk minder mee te slepen naar boven dan ik. Acht keer achter elkaar die enorme glijbaantrap op vond ik meestal welletjes. Dus die schouders van mij zijn binnenkort niet meer nodig om m'n zoon te vervoeren, al blijven ze ook voor hem natuurlijk altijd een andere functie houden...

Toen we bijna halverwege de kasteeltoren waren vroeg Bastiaan alsnog of ik hem verder naar boven wilde dragen. Er was namelijk één been moe geworden. Dus kon pappa zich toch nog even bewijzen. Maar ja, als dat linkerbeen van Bastiaan straks óók niet meer moe wordt...

English

'Als er wat is stuur je maar een Whatsappje. Maar ga om half negen naar bed en om 9 uur doe je het licht uit' zeiden we tegen Bastiaan voordat we naar de ouderavond vertrokken. 'En mag ik dan tot half negen Wii-en?' vroeg hij daarop, waarop wij instemmend reageerden.
En toen we een poosje erna aandachtig naar de mentor van Bastiaan's klas zaten te luisteren voelde ik mijn smartphone trillen in mijn binnenzak.
'SHIT', las ik op m'n schermpje. 'Wat is er?' tikte ik stiekem, luisterend naar de mentor.
'Ik moet m'n Engels nog doen!!!' antwoordde Bas, waarop ik typte 'ga maar ff doen dan'.
'Hoe laat dan naar bed?'. 'Op de tijd die mamma zei'.
'Dat is het al bijna en dan heb ik geen tijd meer voor de Wii' las ik vervolgens, waarna ik verontwaardigd 'Het is pas half 8 hoor!!' tikte. 'En nou stil!', voegde ik er bozig aan toe, want ik miste ondertussen een groot deel van het verhaal van de meester.

Twintig minuten later, iets voor 8 uur, trilde m'n binnenzak opnieuw. 'Lig in bed, ga nu lezen. Hoe laat boek dicht? Sorry voor het storen!!!' 'Je hebt nog een UUR' tikte ik terug, waarop Bas antwoordde 'Aargh het is acht uur!!! Hahahaha oo shit he-le-maal vergeten!!! Ooooh!!! Thx 4 telling me!!! Ik zet de Wii meteen weer aan.'

Wilma, die al die tijd wél aandachtig naar Bastiaan's meester had geluisterd, keek me aan en zag me glimlachen. Meneer had dus in nog geen twintig minuten z'n engels gedaan, zich omgekleed en z'n tanden gepoetst, dacht ik bij mezelf. Normaal gesproken doet hij over omkleden en poetsen alleen al bijna zo lang (al overdrijf ik nu iets). Dus hoeveel tijd zou hij nu aan zijn engelse huiswerk hebben besteed..?

Inmiddels kennen we het cijfer voor Bastiaan's eerste schriftelijke overhoring Engels: een tien! Klokkijken in het engels zal wel geen onderdeel van de leerstof zijn geweest.

Knie

Mijn zwager wordt binnenkort waarschijnlijk aan zijn meniscus geopereerd. Hij heeft al een poosje last van zijn knie, vooral na het hardlopen.

Ik ken het fenomeen. Vanaf november 1999 was ik fanatiek aan het trainen voor mijn derde Rotterdam Marathon op een rij, in april 2000. Maar toen begin 2000 Bastiaan werd geboren, gooide dat mijn trainingschema flink in de war. Eind februari hoopte ik de trainingsachterstand in te halen door meteen flinke stukken te gaan lopen.

Dat had ik dus beter niet kunnen doen. Ik kreeg last van mijn knie en bij een scan bleek mijn meniscus flink te zijn beschadigd. Omdat m'n zus opertieassistente was kon ze snel een plaatsje op de operatietafel voor me regelen in het Zwijndrechtse Jacobus-ziekenhuis. Zo'n week of twee voor de operatie had ik een gesprek met de anesthesist, die me vertelde dat de operatie een fluitje van een cent zou zijn (waarbij ik heel even vreesde dat de door mij gewenste ingreep werd verward met een geslachtsoperatie). De knie zou plaatselijk worden verdoofd, spraken we af. Maar toen ik op de dag zelf de operatiekamer werd binnengereden kwam een andere anesthesist naar me toe die zei dat ik onder algehele narcose zou gaan, waarop degene die met mij de eerdere afspraak had gemaakt aangaf het daar niet mee eens te zijn. Daar zat ik op dat moment niet echt op te wachten; twee boven mijn operatietafel kissebissende anesthesisten. Op een afstandje zag ik mijn zus ook enigszins vertwijfeld toekijken.

Ik weet niet meer wat ik precies gezegd heb. 'Het zal me worst wezen' dacht ik nog, maar dat heb ik niet hardop uitgesproken. Ik wilde niet voor nog meer verwarring zorgen, denkend aan het fluitje van een cent. Het maakte me echt geen bal uit, als het maar gebeurde door iemand die dit soort werk goed onder de knie heeft. Even later zakte ik weg om een poosje erna wakker te worden in een klein kamertje met op een kastje naast mijn bed een plastic potje met een klein stukje meniscus erin. Een vriendelijke zuster kwam me zeggen dat ik nog wat moest rusten en bijkomen en dat over een tijdje de taxi me zou komen halen.

Kort daarna hoorde ik een juffrouw met een karretje op de gang komen aanrijden. 'Wilt u misschien iets eten?' vroeg ze mij.
Dat stond me wel aan, vooral toen ik hoorde dat er vandaag stampot op het menu stond. Boerenkool met (ja hoor..) worst, en met zo'n ouderwets lekker kuiltje jus.


Heerlijk vond ik het, maar toen ik even later opstond en met een kruk naar de taxi hobbelde begon het wat te borrelen in mijn buik. Ik had er even geen erg in gehad dat wanneer je onder gehele narcose bent geweest, het niet zo handig is om als een bootwerker een flinke stampot naar binnen te werken. Ik weet nog goed dat toen we een kwartier later over de Van Brienenoordbrug reden, ik inmiddels strontmisselijk was geworden. Met enige regelmaat borrelde er vanalles naar boven. De taxi zette me thuis af, ik betaalde de chauffeur en spurtte met mijn kruk naar binnen en schoot het toilet in. Daar werden de littekens meteen flink op de proef gesteld, want meteen dook ik met mijn hoofd in de pot en zakte ik flink door de knieën.

Ik wens mijn zwager veel succes toe binnenkort. En weet: die operatie is zo ge-piept.
Je bent zo weer op de been, zelfs in een worst-case scenario.

25 jaar en de v(l)iering

'Ze zijn vandaag niet thuis, maar ik kan het niet vinden', zei m'n nichtje tegen me door de telefoon. Een paar dagen later zouden haar vader en moeder (mijn zwager en zus) hun 25-jarig huwelijksfeest vieren en ik had het idee om hun VHS-videoband van de bruiloft stiekem over te zetten op DVD. Probleem was alleen dat niemand wist waar die VHS-band was gebleven. Vermoedelijk lag hij ergens op hun vliering, maar nu bleek het voor mijn nicht toch een hele klus om 'm te vinden.
Ik vroeg me af wat te doen. Want het is danwel naaste familie van me, hoe leuk vinden de aanstaande jubilarissen het wanneer ik - samen met hun dochter - door hun spullen ga lopen struinen, ookal zijn de bedoelingen nog zo goed?
'Ik kom nu meteen naar je toe, dan zoek jij en sjouw ik' zei ik door de hoorn, waarna ik in de auto sprong en in recordtijd in Zwijndrecht was. Even later trokken we de vlieringtrap naar beneden en klommen mijn (op de dag af 30 jaar jongere) nicht en ik naar boven.

Ik voelde me al snel thuis op de vliering. Eigenlijk was het een feest van herkenning. Net als bij onszelf thuis verbaasde ik me ook hier weer over de grote hoeveelheid spullen die onder het puntje van het dak blijken te passen. Een paar recente, maar toch vooral oude spullen. Jaren glijden aan je voorbij op zo'n plek. Naast de tassen met studieboeken (uit de periode dat zus en zwager serieus aan later dachten) stond een vogelkooi (waar die luidruchtige agopornis in zat die ze later het liefst zagen wegvliegen) en daar tegenaan leunde een groot hobbelpaard (dat ik me nog herinnerde van die keer dat we de - toen nog lege - babykamer van mijn inmiddels volwassen nicht kwamen bezichtigen). Kortom: het werd zo toch een beetje een wandeling.., nee een kruippartij door memory-lane. Lastig was wel dat ook op deze vliering - in tegenstelling tot de verdiepingen eronder - niet alles even netjes geordend leek, zal ik maar zeggen.

De vooraf afgesproken rolverdeling 'nicht zoekt en oom sjouwt' lieten we al snel varen. Fanatiek begonnen we alle spullen te verplaatsen en (indien mogelijk) te openen. We begonnen links-voor en werkten zo de hele vliering af.

Hoopvolle blikken en teleurstellingen wisselden elkaar in hoog tempo af. Moegestreden van het gesjouw op de inmiddels bloedhete vliering kwamen we uiteindelijk rechts-voor bij de allerlaatste doos terecht. En ja hoor, daarin lag de bewuste band. Ik verdenk mijn zwager en zus ervan dat de vliering wél keurig geordend is volgestouwd; alles op alfabetische volgorde en de VHS-band dus bij de laatste dozen.


Bij het geslaagde feest een paar dagen later waren zus en zwager aangenaam verrast. Als ze over 15 jaar weer een feestje geven, weet ik dat ik de DVD's met herinneringen van hun vorige feestjes ergens links voorin op de vliering kan vinden. Ergens tussen de Castagnettes en de Eland-kop...

Bui

De eerste dagen van onze grote zoon op de middelbare school zitten erop. Na maandag het lesrooster en een flinke hoeveelheid boeken te hebben opgehaald stapte hij dinsdagmorgen vol goede moed op zijn fiets, met op de bagagedrager een loeizware rugzak. Het schooljaar startte meteen met twee lange dagen, van half 9 's morgens tot bijna half 5 's middags.

Maar toen ik 's avonds thuiskwam trof ik geen uitgebluste puber op de bank, maar een enthousiast vertellende jongen die met z'n moeder net zijn huiswerk en wat andere zaken had besproken. Het was een lange dag geweest, maar het was hem prima bevallen. Vooral het steeds wisselen van klaslokaal en leraar vond hij leuk. En dat terwijl ons ooit werd verteld dat een kind als Bastiaan moeite zou hebben met dat soort wisselingen; zo zie je maar... Ik moet eerlijk zeggen dat ik in mijn dromen nog wel eens zoekend rondloop in de gangen van mijn vroegere school, het Titus Brandsma College aan het Dordtse Oranjepark, niet meer wetend in welk lokaal ik ookalweer moest zijn en waar ik potverdorie mijn tas had gelaten. En hoe - na een regenbui onderweg - een natte spijkerbroek voelde (en rook) tijdens de lessen weet ik ook nog al te goed.

Vanmiddag werd Bastiaan op weg naar huis 'overvallen' door een flinke bui. Toen ik vanaf kantoor naar huis belde kreeg ik te horen dat hij kletsnat was thuisgekomen. 'Kon je onderweg niet even ergens schuilen dan?' vroeg ik aan hem, maar daar had hij niet aan gedacht. Een dikke twee uur later fietste ik zélf van mijn werk naar huis.

Ik vertrok met een flets zonnetje, maar eenmaal onderweg begon het te betrekken en ongeveer halverwege gingen de hemelsluizen vol open... Ik besloot hard door te fietsen en stapte even later zeiknat ons huis binnen. 'Hier is de volgende natte vent' riep ik voordat ik naar boven rende om me om te kleden. Ik verwachtte 'kon je niet ergens schuilen dan?' terug, maar mijn zoon was blijkbaar niet in zo'n plaag- of pestbui...

Geen duikbril

Omdat het afgelopen tropische weekend het warmste was sinds 1994 bracht ik zondag een bezoekje aan Bosbad Hoeven. Ik weet niet meer wat ik dat weekend in 1994 deed, maar kan me uit de jaren zeventig herinneren dat het zwembad daar een heerlijke remedie is tegen oververhitting. Bastiaans vroegere buurjongen, die tegenwoordig in Ossendrecht woont, was er ook met zijn moeder en die twee gozers hadden de grootste pret. Het enige nadeel was wel dat we niet de enige waren die verkoeling zochten in het zwembadwater. Ook voor de hoge glijbanen stonden lange rijen. Toen de jongens op een gegeven moment in zo'n rij stonden te wachten besloot ik mijn telefoon te gaan halen om een foto van ze te nemen. Omdat het in de hitte best ver lopen was dacht ik het 50 meterbad over te zwemmen in plaats van er langsheen te lopen. Ik nam een duik en voelde het meteen: weg sportbril! Sinds enige jaren draag ik in het zwembad zo'n brilletje dat achter je oren geklemd zit (officieel om zo beter m'n zoon in de gaten te houden, ik zeg gekscherend dat het is om alle tattoos beter te kunnen lezen maar ik lieg geen woord als is zeg dat het eigenlijk is om een stuk beter te kunnen zien).
Afijn, na mijn duik dreef dat brilletje dus ergens tussen die duizenden mensen. Ik klom de kant op en tuurde een poosje in het water. Zonder resultaat natuurlijk, want ik zag zonder bril zelfs in dit volle zwembad geen reet. Ik vond het ook te lullig om zo maar wat willekeurige mensen aan te schieten met mijn verhaal, dus besloot het verlies te nemen en lopend mijn vage weg naar ons plekje te vervolgen om mijn telefoon-camera te pakken.

Toen ik zo'n tien minuten later, nu met mijn telefoon, de duikplek weer passeerde zag (!) ik tussen alle vleesmassa's in het water vlak bij de kant een ventje met een duikbril. Ik riep hem, legde uit dat ik mijn bril verloren was en vroeg hem of hij wilde zoeken. Ik gaf ons weinig tot geen kans, maar meteen kwam het jochie triomfantelijk weer boven. "Ik zie 'm" riep-ie en hij dook meteen weer naar benee, om daarna met het sportbrilletje in zijn hand weer boven water te komen... Ik bedankte hem hartelijk en was blij dat ik mijn bril weer kon opzetten. Ik kon alle spetters nu weer van verre zien aankomen (wat natuurlijk belangrijk is omdat m'n camera niet nat mocht worden). Vlug liep ik naar de jongens die nog altijd in de lange rij stonden te wachten en nam wat foto's.

Achter hen stond een hele grote groep Antilliaanse jongens. Ze hadden veel bravour en schepten tegen elkaar op over de stunts die ze op de glijbanen en duikplanken uithaalden.
Mijn gedachten gingen meteen terug naar de jaren zeventig, naar die dag dat de toen populaire band Oscar Harris and The Twinkel Stars 's avonds zou optreden in de Bosbadhal naast het zwembad. In de warme uren voor hun optreden gaven ze een geimproviseerde duikshow vanaf  'de hoge'. Ik zie nu op TV aankondigingen van een programma met Nederlandese sterren op een duikplank, dus die twinkelende sterren waren in de jaren zeventig hun tijd ver vooruit.

Ze haalden de gekste capriolen uit, al kan ik me niet herinneren of er een ook zo stoer en idioot was om met zijn bril op te duiken.

Super supermarkt

Er moesten nog wat kleine boodschapjes worden gedaan op onze laatste vakantiedag. Eigenlijk hadden we alleen een halfje wit, halfje bruin en een krantje nodig. Ik stelde voor dat ik dat wel zou doen aan het einde van het fietstochtje dat ik mezelf vandaag had beloofd. Na een fraai ritje door bossen, langs de heide en door het boer'n platteland fietste ik het dorpje Reuver in en ontdekte ik een vestiging van de in Limburg bekende supermarktketen Jan Linders.

Ik had door de fietstocht flinke trek gekregen dus nam me voor om ook het rek met koeken en andere snacks even grondig te gaan bestuderen. 'Welkom in de beste supermarkt van Nederland', zag ik op een groot spandoek staan toen ik de winkel binnenstapte. Dat beloofde dus wat!

En inderdaad: ik viel met m'n neus in de ... vlaai. Ik was nog niet binnen of ik werd - net als de andere klanten - getrakteerd op een grote punt Limburgse vlaai en een kop koffie.
Volledig voldaan (en waarschijnlijk met enkele vlaaikruimels nog plakkend aan mijn mondhoeken) verliet ik na een poosje de 'smikkelhoek' en rekende ik mijn boodschappen af bij de kassa.
Dankzij het statiegeld van de lege flessen die ik vanmorgen in mijn fietstas had gestopt én een AD-bon voor een krant kreeg ik bij m'n twee halve broden en de krant nog 20 cent toe.

Dus even later stapte ik een flinke vlaai-punt, een kop koffie, twee halve broden, een krant én twintig cent rijker de supermarkt weer uit. Ik ken niet alle supermarkten in Nederland, maar deze is was inderdaad top. Ik gun ze betere klanten dan een gierige Hollander op z'n fiets...

Herrie in de tent

In de eerste week van onze vakantie was Bastiaans vriendje Melvin mee. De twee jongens sliepen in een tentje dat we voor onze voortent hadden geplaatst en hadden de grootste lol.

Tot zeer laat hoorden we, terwijl we voor onze tent wat zaten te lezen, gepraat en gegiebel vanuit het tentje komen. Vooral de avond dat we bij het Schnitzel-paradies hadden gegeten, en de jongens zich te buiten waren gegaan aan de knoflooksaus, was er in de tent sprake van veel geluid, gelach en hilariteit. En wanneer we streng (maar met een glimlach) aangaven dat het nu toch echt afgelopen moest zijn, was het inderdaad even stil maar hoorden we de heren daarna toch weer zachtjes fluisteren. Wanneer je in zo'n tent ligt realiseer je je nou eenmaal niet dat het dunne tentdoek ieder geluidje doorlaat.

Mijn gedachten gingen terug naar eind jaren zeventig, toen ik met mijn neef in zo'n tentje de grootste lol had. Naast ons stond nog zo'n tent voor mijn zus en nicht en vooral wanneer onze ouders even een rondje over de camping liepen was het vaak een dolle boel. Ook hadden Rene en ik de gewoonte om elke avond in het tentje met onze cassetterecorders een 'dagverslag' op te nemen. We deden net of we echte reportages maakten, compleet met jingles en zogenaamde gasten die ons bijzonderheden vertelden over de streek waar we verbleven en een immitatie van de toen beroemde weerman Jan Pelleboer (Piet Paulusma is niet de eerste weerman met een opvallend stemgeluid en taalgebruik).

Ook wij hadden toen niet door dat alles buiten de tent goed te horen was. Wanneer mijn vader - voor hij ging slapen - nog even de caravan uitstapte en volgens goed gebruik als  een trompetter zijn neus snoot, schrokken we ons wild en realiseerden we ons de gehorigheid in deze late uren. Dan zei m'n vader iets als 'jongens, het is al hartstikke laat. Ik wil jullie nou niet meer horen'. Dus behandelden we vlug nog even - met Pelleboer-accent - het weer van morg'n en verzonnen we snel (zoals de echte weerman ook altijd deed) een weerspreuk. Ik kan me die spreuken niet meer herinneren, maar iets als 'blijft die herrie in de tent nog lang duren, dan krijgen we een hoop gedonder de komende uren' zou een toepasselijke zijn geweest...

Gebruiksaanwijzing

28 graden geeft de thermometer vanmiddag aan. De kinderen zijn naar het zwembad, de andere volwassenen boodschappen doen in het dorp en ik zit hier onder de parasol met een Hertog Jan naast me (uit de fabriek waar we eerder deze week een rondleiding kregen). Straks neem ik met de kinderen een duik in het meertje op de camping.

Met grote regelmaat wandelen we in het bos aan de overkant van de camping en pretpark-plezier en terras-bezoekjes doen de rest. Kortom: het leven is goed.

Gisteren hebben we in Roermond een Skottelbraai gekocht; zo'n handig ding waarmee je op de camping of in de tuin in een handomdraai kan wokken, barbecueen en bijvoorbeeld ook pizza's kan bakken.

Dat laatste hebben we zojuist uitgeprobeerd en was een succes, ondanks de niet zo duidelijke gebruiksaanwijzing op de Skottelbraai-doos.

Inmiddels is mijn bier op en zijn de anderen terug. En ik heb het warm. Mijn gebruiksaanwijzing is in dat geval duidelijk. Ik ga een duik nemen, voor ik straks braai...

Vlakbij Venlo

Deze zomervakantie zitten we vrij dicht bij huis. We zijn - precies toen een periode met tropisch weer begon - neergestreken vlakbij Venlo; de woonplaats van Wilders. Belfeld heet het hier. Droompark Maasduinen ligt letterlijk 500 meter van de (open) grens met onze duits-sprekende mede-europeanen en het voelt hier echt als een stukje buitenland in Nederland, al kan in me voorstellen dat menig geblondeerde politicus dit allemaal wat ongelukkig geformuleerd vindt.

Voordeel van vakantie in eigen land is de lekkere korte reistijd. De navigatie bracht ons in een paar uur tijd op onze eindbestemming, maar ik merkte wel dat mijn navigatie-software - die uit 2010 stamt - niet meer helemaal accuraat is. Al die sinds die tijd gebouwde moskeeën in de buurt van Venlo werden door de damesstem in mijn dashboard niet herkend. Uiteindelijk besloot ik de weg te vragen aan de eerste de beste Venloër die we zagen. Ik zei dat we een camping zochten en de vrouw reageerde duidelijk opgelucht. 'Eindelijk weer eens iemand die een camping zoekt', zei ze, waarna ze uitlegde dat ze de laatste jaren eigenlijk alleen nog asielzoekers tegenkomt die haar de weg vroegen. 'Die stuur ik dan graag het bos in' zei ze. 'O, maar daar is onze camping ook' reageerde ik. Daar kon ze wel om lachen. Dat vermoedde ik tenminste, want zo'n burka laat niet elke gezichtsuitdrukking even duidelijk zien. 

Ze legde de route duidelijk uit, dus reed ik even later - zoals ze had aangegeven - bij het derde Turkse koffiehuis rechtsaf. Daarna sloeg ik af bij een linkse kerk en reed ik langs een zwaar bewaakt huis met een Nederlandse vlag in de tuin en een houten bordje aan de muur met 'Oost west, inburgeringstest'. Daar maakte de weg zo'n scherpe bocht dat ik extreem rechts moest aanhouden.

Uiteindelijk reed ik de stad weer uit, het buitengebied in. Daar kwamen we gelukkig al snel in de Anton Pieck-sfeer van 'een kar die ratelt op de keien' en 'langs het tuinpad van mijn vader' terecht en waanden we ons binnen de kortste keren in de oude vertrouwde jaren vijftig. Pal naast het dorpscafeetje 'De Kopstoot' stond een man door een brievenbus te urineren; een aloude traditie in dit soort kringen. 

In het Droompark zetten we onze caravan naast een visvijvertje. 'Kwaaak', hoorden we al snel. Wat is ons kikkerlandje toch heerlijk...! Al doen de temperaturen van boven de 30 graden verdacht exotisch aan.

Nadeel van deze plek aan het water is wel dat het hier stikt van de muggen. Vroeger mepte ik die vampiers gewoon dood, maar daar kijk ik tegenwoordig wel voor uit. Voor je het weet heb je het aan de stok met de animal-cops.

Vakantie-voorpret

De vakantie-voorpret begint eigenlijk pas echt wanneer we de caravan gaan halen. Bastiaan gaat dan ook maar wat graag met z'n vader mee naar de stalling in Zevenhuizen. Ook dit jaar weer. Het is een rit van een klein half uurtje, maar ookal moesten de ruitenwissers dit keer soms even aan onderweg, de zomerse muziek op de radio bracht ons helemaal in de stemming.

Voor we thuis weggingen heb ik dubbel gecheckt of ik de caravansleutels bij me had, want die was ik een paar jaar terug een keer vergeten. Ook keek ik extra goed of het pasje in mijn portemonaie zat waarmee ik het hek van de stalling moet activeren. Want ja, vorig jaar stond ik zonder pasje voor het gesloten hek. Tsja, soms vergeet een mens wel eens wat, en ik ben af en toe toch zo ontzettend menselijk...

Bij de stalling aangekomen opende Bastiaan het hek met mijn niet vergeten pasje en pakte ik daarna de caravanspiegels uit de caravan, dankzij de niet vergeten caravansleutels. Compleet tevreden stapte ik vervolgens op mijn auto af, om daarna enkele tellen lang stom naar de mijn achterklep en bumper te gaan staan kijken...

'Shit, mijn trekhaak!' riep ik, waarna Bastiaan uit de caravan kwam en naar me toe rende.

De nieuwe auto die we vorig jaar kochten heeft een demontabele trekhaak. Wanneer je geen aanhanger trekt moet je de trekhaak verwijderen, omdat de achteruitrij-sensoren anders niet goed werken. Dus vorig jaar augustus heb ik dat ding keurig in mijn schuur opgeborgen.
Lachend stapten we in de auto. Terug naar huis! Had ik toch maar mooi de vakantie-voorpret met bijna een uur verlengd!!

Sport

Individuele sporten als hardlopen en fietsen hebben het voordeel dat je er weinig voor hoeft te regelen. Je stapt je voor- of achterdeur uit en de pret kan, met trimschoenen onder je voeten of een zadel onder je kont, beginnen. Oordopjes in met een lekker muziekje en gaan met die banaan... Helemaal geweldig!
En mocht het tijdens het sporten eens een keer wat minder gaan, wanneer je juist dan doorzet en niet opgeeft is het voldane gevoel na afloop alleen maar groter. Ik zou het voor geen goud willen missen.

Daarentegen heeft een teamsport ook zo zijn voordelen. Ik ben bij geen enkele sport het bierelftal-niveau ontstegen, maar heb het altijd heerlijk gevonden om in de pauze of na afloop met z'n allen door te blijven praten over die (in onze ogen) mooie goal, criminele tegenstander of onterechte rode kaarten. Onder het genot van een pilsje even net doen alsof onze sportieve verrichtingen er echt toe deden. Vanaf mijn zesde tot mijn 22ste voetbalde ik (met een paar onderbrekingen) bij DFC uit Dordrecht. Op jonge leeftijd nog met latere PSV- en Oranje-sterren René van der Gijp en Michel Valke, maar op een of andere onverklaarbare wijze zijn onze wegen later gescheiden..

Later voetbalde ik jarenlang wekelijks in het zaalvoetbalteam Inter Milieu van mijn werk en speelden we af en toe tegen profs als Ronald Lengkeek (Sparta) en Roelof Jan Tiktak (AZ). Natuurlijk konden we nauwelijks potten breken tegen die gasten, maar de lol na afloop was er niet minder om.

Op een gegeven moment kreeg ik van al dat rennen, draaien en schoppen in de zaal last van mijn knie en moest ik een meniscusoperatie ondergaan. Dat ging prima, maar toch kwam het besef een explosieve en intensieve sport als zaalvoetbal te veel van mijn lichaam ging vergen en dat het beter was om ermee te stoppen. Op de dag dat de Twin Towers in New York instortten speelde ik mijn laatste zaalvoetbalwedstrijd. Vanwege alle gebeurtenissen op die dag is het er niet van gekomen een afscheidsdrankje te serveren in de kantine..

Over serveren gesproken: zo af en toe squash ik met mijn neef René en alweer sinds vele jaren volleybalt deze senoir elke woensdagavond in de gymzaal van de basisschool van Bastiaan. De kans dat ik ontdekt wordt en alsnog de stap naar het grote geld kan maken is danwel niet zo heel groot, het plezier is er niet minder om. En het fanatisme ook niet. Want wat kunnen we soms lol hebben om een leuke, lange rally en wat zeuren we af en toe lang door over een bal die net in of net uit was. O, o, o, wat vinden we het winnen of verliezen allemaal belangrijk..

Totdat we na afloop weer naar huis gaan. Want wanneer Wilma me na binnenkomst vraagt wat de stand die avond was, ben ik dat vaak alweer kwijt. Dat is wel het voordeel van sporten als vijftig-plusser, al weet ik niet of het met relativeringsvermogen of vergeetachtigheid te maken heeft. Of is het gewoon zo dat het om de lol gaat, en dat de score me eigenlijk geen voet-, squash- of volleybal kan schelen?  

Dag basisschool

De afgelopen tijd stond bij ons in het teken van afscheid nemen van de basisschool. Onze twaalfjarige (pre?)puber gaat straks - na acht weken zomervakantie - naar tweetalig VWO bij het Comenius-college en heeft de deur van De Fontein inmiddels achter zich dichtgeslagen. Nou ja, dichtslaan is het niet echt. Ik kan me van mijn eigen afscheid van het basisonderwijs weinig meer herinneren (wat voor een deel zal zijn omdat het al zo lang geleden is), maar anno 2012 wordt bij dergelijke mijlpalen in het menselijk leven uitgebreid stilgestaan.

Niet alleen was er eind april een schoolkamp, maar bijvoorbeeld vorige week zaterdag was er door drie moeders een afscheidsfeest georganiseerd. Het begon bij een van de kinderen thuis, verplaatste zich naar een bowlingcentrum, werd vervolgd met een barbecue bij een van de andere kinderen en eindigde in een disco-feest in de tuin. Toen ik om 11 uur richting het afgesproken afhaal-adres liep hoorde ik in de verte zware bassen en verkeerde ik in de veronderstelling dat er ergens een eindexamenfeestje plaatsvond. Tot ik dichterbij kwam en me realiseerde dat het van het schoolfeestje van Bastiaan vandaan kwam. Er was een professionele discoshow ingehuurd en toen ik de tuin binnenwandelde was ik - samen met veel andere ouders - getuige van een eerst heel lawaaiige en later emotionele gebeurtenissen. Er vloeide vele tranen, bij meisjes én bij jongens...

En dat terwijl ze twee dagen daarna met z'n allen weer vrolijk verder gingen. Want de musical kwam eraan en er moest nog flink geoefend worden. Donderdagavond werd in de aula 'De Trein' opgevoerd voor ouders, broertjes en zusjes en opa's en oma's. Leuk om de zien hoe de (meeste) kinderen zich hier vol enthousiasme aan overgeven. Bastiaan speelde een kruier en deed dat met verve. Wel viel op dat hij de revers van zijn stofjas telkens dicht stond te vouwen wanneer hij niet aan het woord was. Het deed me meteen denken aan mezelf. Ik kreeg na afloop van zoiets dergelijks altijd van mijn ouders te horen dat ik niet zo aan mijn kraag moest sabbelen of met de voering van mijn jasje moest spelen...

Na de musical kregen alle kinderen een getuigschrift. Wij glommen van trots, want Bastiaan was als eerste aan de beurt en er werd uitgebreid stilgestaan bij zijn mega-goede schoolresultaten.
Hij was trouwens niet alleen de allerbeste, maar had zich ook hulpvaardig richting zijn klasgenoten getoond.

En als klap op de vuurpijl bracht de klas afgelopen maandag een bezoek aan het Walibi-pretpark in de Flevopolder. De kinderen hadden het zelf georganiseerd als een soort van kado aan de meester, die vanwege bezuinigingen helaas afscheid moet nemen van de school. Ik was een van de ouders die de kinderen begeleidden. En klap op de vuurpijl is wel een goede omschrijving. Want wat was die enorme Goliath-achtbaan heftig. Mocht dit stukje tekst veel typefouten bevatten, dan komt dat door het adrenaline-shot dat sinds maandagmiddag in mijn lichaam zit.

En nu op naar de volgende levensfase, met al z'n ups and downs. Want life is a rollercoaster...

Bril

Ik verbaas mij regelmatig over het feit dat mijn beide ouders op 76-jarige leeftijd geen bril nodig hebben, terwijl mijn broer, zus en ik al jaren door (al dan niet van een montuur voorziene) glaasjes moeten kijken om het een en ander scherp op het netvlies te krijgen. Mijn moeder zag ik in het verleden nog wel eens een soort loupe pakken wanneer ze ergens heel kleine lettertjes moest lezen en mijn vader droeg vroeger een bril (voor TV-kijken en autorijden bijvoorbeeld), maar heeft die tegenwoordig niet meer nodig.

In de periode dat mijn vader wél een bril droeg had hij daarmee trouwens regelmatig pech. Zo had mijn zus eens autopech in het centrum van Dordt en werd mijn vader opgetrommeld om een reparatie uit te voeren. Om het een en ander in de motorkap eens goed van dichtbij te kunnen bestuderen had hij zijn bril even afgezet en op een (dacht hij) veilig plekje in de motorkap gelegd. Toen hij net even rechtop ging staan (en dus gelukkig niet voorovergebogen stond) klapte de motorkap ineens dicht; BLAM!!!
Aan de grond genageld stonden we elkaar aan te kijken, waarbij we ons allemaal tegelijk afvroegen of de bril inderdáád op een veilig plekje had geleden... Na het openen van de motorkap bleek dat het helaas niet het geval was. In de motorkap zagen we de glazen los in het gebroken montuur hangen. Als de contactlenzen al niet waren uitgevonden, was het nu gebeurd. Wat een treurig maar tegelijkertijd komisch gezicht... Mijn zus en ik hadden ontzettend veel moeite om onze lach in te houden, omdat we op dat moment niet helemaal konden inschatten hoe onze vader met deze tegenvaller zou omgaan. Al gauw bleek gelukkig dat we er allemaal om konden lachen. En m'n zus is maandenlang herinnerd aan het voorval. een pootje van de bril was namelijk ergens beneden in de motorkap terechtgekomen en nog tijdenlang hoorde Nicole het rammelen wanneer ze de motor startte.

En dan de keer dat m'n vader ergens onderweg z'n fietsband aan het plakken was en hij z'n bril even naast zich in het gras had gelegd. Wie rekent er nou op dat die man die met z'n fiets aan de hand komt langswandelen niet goed vóór zich in het gras kijkt en precies 'kraaaak' op jouw bril gaat staan!?

Dus ging mijn vader maar weer een nieuw bezoekje aan de opticien brengen... Diezelfde opticien zorgde trouwens bijna voor nog meer ongelukken. Op een gegeven moment had hij de glazen van m'n vaders nieuwe bril zó geslepen, dat de wereld op Madurodam leek. Alles leek heel laag... Het leek of je zo het dak van de schuur kon op springen en de auto leek veel te laag om te kunnen instappen...

Nee... mijn vader is blij dat hij van zijn bril af is, gezien de kwetsbaarheid. Ook ik ben zo'n ding om die reden eigenlijk liever kwijt dan rijk. Maar mijn ogen kunnen slecht tegen contactlenzen, ik durf mijn ogen nog niet te laten lazeren en andere alternatieven zijn er niet. Want om in plaats van een bril nou met zo’n witte stok te gaan lopen lijkt me ook wat overdreven. En een geleidehond is danwel minder kwetsbaar dan de gemiddelde bril, maar ik heb een leesbril nodig en het schijnt het nog een hele klus te zijn om zo'n hond lezen te leren...

Linke mail

Eerder deze week is mijn privé-mailadres gehacked en ontvingen al mijn mailkontakten, zonder dat ik daarvoor verantwoordelijk was, een mail met een link naar een misschien linke internetpagina. Toen m'n zwager me er in de rust van Nederland-Portugal (1-2 :( ) op attendeerde kon ik al niet meer in mijn mailaccount komen omdat deze was geblokkeerd. Pas de volgende dag kon ik met een nieuw wachtwoord weer inloggen en (namens de hacker) iedereen een excuus mailen, met de waarschuwing m'n eerdere mail niet te openen...

Het zijn de ongemakken die de moderne tijd met zich meebrengt, zullen we maar zeggen. Op kantoor heb ik jarenlang zonder problemen hetzelfde mailadres gehad. Mijn voorletters MR, punt, achternaam @ gw (van dienst Gemeentewerken) punt rotterdam punt nl. Tot onze afdeling in juli verhuisde naar de bestuursdienst (en ik alleen de voorletter M mocht gebruiken en gw vervangen werd door bsd) en enkele maanden erna (na overigens weer een overstap naar een andere organisatie) besloten werd dat iedereen alleen @rotterdam.nl achter zijn naam kreeg (dus zonder naam van een dienst). Lastig was alleen wel dat die mailwijzigingen pas maanden later werden opgenomen in het digitale telefoon- en mailadresboek, waardoor ik maandenlang slecht bereikbaar was.

En daar kwam onlangs nog het project 'mailmigratie' overheen; een project waarvan het doel me nooit duidelijk is geworden, maar waardoor ik na een foutje van de ICT-afdeling dagenlang mijn mailbox niet kon bereiken. Afijn, u begrijpt: na die mailmigratie had ik het even helemaal gehad met al dit soort gedoe.

O ja, en toen ik onlangs de helpdesk belde dat er nu een fout in mijn mailadres zit omdat ik er plotseling de voorletters M.A. heb in plaats van M.R., was het antwoord dat een dergelijke fout niet mogelijk was. Nadat ik hem uitlegde dat ik toch echt sinds mijn geboorte al de voorletters M.R. had hing ik uiteindelijk heftig verontwaardigd maar berustend op, ook met het idee dat een naamswijziging waarschijnlijk sneller gerealiseerd is dan het herstellen van de typefout in mijn mailadres...

Dagenlang zat daarna het liedje 'ik ben mezelf niet of al die jaren nooit geweest' in mijn hoofd, tot ik er hoofdpijn van kreeg; mailmigraine waarschijnlijk...

Schrikken

Ik zal en jaar of tien zijn geweest. Onze stacaravan op camping Hoeven had een wc-tje, maar mijn ouders vonden het geen goed idee om deze toen toch nog wel noviteit op sanitair gebied te gebruiken voor alle alledaagse ongemakken, vooral niet door kinderen. Dus toen ik op een avond er eens goed voor wilde gaan zitten (om het zo maar even uit te drukken..) zei mijn moeder dat ik daarvoor maar naar de washokken moest lopen. Ik voelde daar weinig voor, want het was al donker en er was maar weinig verlichting op de paadjes naar die hokken. Maar na lang wikken en wegen nam de druk toe om toch maar te gaan. Ik besloot schijt te hebben aan mijn angst en de stoute schoenen aan te trekken.

Ik stapte de caravan uit en rende als een idioot in het pikkedonker richting de openbare sanitaire voorzieningen. Tot ik ineens een ondefinieerbaar geluid hoorde... Van dichtbij klonk een eng soort gemompel met gilletjes. En precies toen ik een van de weinige lantaarntjes onderweg passeerde schrok ik me het apezuur toen ik van dichtbij ineens het mismaakte gezicht van een oudere man zag. 
Ik deed het nog net niet letterlijk in mijn broek, maar gilde en rende zo hard als ik kon terug naar onze caravan.

Toen ik daar het verhaal vertelde zeiden mijn ouders dat het waarschijnlijk de 'papiertjesprikker' was geweest die ik was tegengekomen; een geestelijk en lichamelijk zwaar gehandicapte goeierd die op de camping wat simpele klusjes deed (en dus blijkbaar ook in de avonduren). Inderdaad kwamen we hem ook in de weken erna wel eens tegen op het kampeerterrein. Hij kon niet praten en had een gezicht dat leek op het engste griezelmasker, maar hij deed inderdaad geen vlieg kwaad. Wanneer ik mensen wel eens 'zo, die moet je ook niet in het donker tegenkomen' hoorde zeggen, wist ik uit eigen ervaring dat ze gelijk hadden.

Ik moest aan dit voorval denken toen we een paar werken terug op de boot naar Engeland zaten en Bastiaan toen we net in onze hut waren aangekomen nog even terug naar het autodeck wilde om nog wat te gaan halen. Ook hij kwam toen weer snel terug gelopen, omdat hij onderweg was aangesproken. Een flink dronken Engelsman had hem 'where can I find my way to the boat?' gevraagd, waarop Bastiaan had geantwoord 'you are ON the boat'. Hoewel dat de man enigszins gerust stelde, bleef de waggelende kerel mijn zoon aanspreken waarop deze besloot maar vlug naar onze hut terug te keren. Dat vonden wij een wijs besluit, want statistisch is bewezen dat een Engelse bierdrinker eerder een vlieg kwaad doet dan een goedaardige papiertjesprikker...