In het water

Op de een of andere mannier komt het nog regelmatig ter sprake, dat ik als klein jochie met m'n vader in het zwembad was en dat hij me duidelijk had aangegeven dat ik niet in het water mocht plassen. Naast de kleedhokjes waren er immers toiletten… Dàt knoopte ik goed in m'n oren. Maar nadat m'n vader vervolgens ik weet niet hoeveel keer achter elkaar achter me aan moest hobbelen omdat ik wéér aandrang voelde, was hij het gezeik zat en fluisterde hij me op een gegeven moment toe dat ik het nou wel even in het water kon doen... Daar begreep ik nou werkelijk niets van, en dat liet ik duidelijk horen: 'maar pappa, dat mág toch helemaal niet, in het water plassen!', riep ik verontwaardigd uit….
Ik moest hier aan denken toen ik twee weken terug met Bastiaan in de Middellandse Zee zwom en dobberde en hij aangaf dat hij moest plassen. Ik had helemaal geen zin om naar dat onsmakelijke, zanderige wc-hokje op het strand te gaan en zei hem dat hij best gewoon in de zee kon plassen. Nadat hij me eerst een tijdje ongelovig had aangekeken en hij me vertelde dat dat niet kon en dat hij het ook niet durfde, deed hij - na enig aandringen - tóch een poging. Ondanks het feit dat hij tot z'n navel in het water stond keerde hij z'n kont richting strand en wilde hij de voorkant van z'n broekje naar beneden doen.. Toen ik hem vertelde dat dát niet nodig was begreep hij er écht niks meer van en stónd hij erop dat we alsnog naar het krakkemikkerige houten toiletkeetje op het strand gingen.
Ik heb dat maar gedaan, maar nadat hij daar zijn blaas had geleegd, heb ik hem wel gezegd dat zijn plas tóch - waarschijnlijk via een buisje onder het strand - in de zee terechtkomt. Daar moest hij wel een poosje over nadenken...
Had-ie het misschien tóch beter rechtstreeks in zee kunnen doen. Van mij had het gemogen hoor, dan was tenminste het zeewater wat warmer geweest...

Video

Omdat ik tijdens onze vakanties degene ben die het meeste filmt, ben ik zelf vanzelfsprekend niet zo vaak in beeld. Maar sinds enige tijd heeft deze cameraman een concurrent. Bastiaan vraagt me regelmatig of hij een stukje mag filmen. Soms antwoord ik ja, met daarbij de restrictie dat ík als het even kan ook even in beeld kom. Ik denk dat wanneer ik die afspraak niet zou maken, uitsluitend dingen als tuinstoelen, denneappels, campingplaats-nummers of lampjes het onderwerp van de film zouden zijn.
En - het moet gezegd - Bastiaan filmt best aardig, al is wel te zien dat hij iemand is van het videoclip- en zap-tijdperk. De film vertoont vaak schokkende beelden.
Een paar dagen geleden filmde hij me terwijl ik stond af te wassen, hier op de camping van Valras-Plage, waar we op vakantie zijn. Op een gegeven moment verschoof zijn aandacht van mij naar de andere mensen in het washok. Iedereen die naar het toilet ging werd gefilmd. Ik heb er toen maar snel een stokje voor gestoken, voor hij ging vragen wat ze gingen doen of gedaan hadden en hoe dat was bevallen.. Dat werd me iets te ranzig. En uiteindelijk scoort ranzigheid ook niet. Daar is John de Mol inmiddels ook achter.

Visa

Tijdens de vakantie gebruik ik m'n creditcard erg veel. Lekker makkelijk, ik doe dat inmiddels al vele jaren. Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik niet meer zo secuur als in de eerste jaren alle Visa-bonnetjes van tolwegen, campings, supermarkten, restaurantjes en attracties bewaar. Vroeger ging ik er na de vakantie, wanneer de Visa-rekening kwam, eens goed voor zitten om alles op te tellen en te vergelijken. Maar ik ben daar wat gemakkelijker in geworden..

Toch loonde het wél. Zo ontdekte ik een paar jaar geleden, toen we al lang en breed weer thuis waren na een vakantie in de Dordogne, dat op een kassabon van de Champion Supermarché 99 euro in rekening was gebracht voor een chou rouge. Ik heb er het woordenboek op nageslagen en het bleek om een rode kool van 99 euro te gaan. Hier klopte dus iets niet...

In mijn beste Frans heb ik de Champion van Sarlat een brief gezonden, met een afschrift van de bon erbij. En toen daar niet binnen een paar weken op werd gereageerd heb ik ze er via de mail aan herinnerd. Enkele weken later kreeg ik cheques thuis waarmee ik het geld op een postkantoor in Nederland kon afhalen (helaas minus de transactiekosten die de banken hadden gemaakt). Maar goed, het gaf een voldaan gevoel dat we zo'n 70 euro terugkregen én dat mijn Frans blijkbaar goed en overtuigend genoeg was om dit voor elkaar te krijgen.

Gek toch hè, dat in deze tijd van streepjescodes en scanners bij de kassa's zo'n rare fout gemaakt kan worden. Eerst dacht ik dat bijvoorbeeld in plaats van 99 eurocent per abuis 99 euro was ingetikt. Maar toen ik Wilma vertelde wat de Nederlandse vertaling van een chou rouge was, zei ze me dat we helemaal geen rode kool gekocht hebben in de vakantie. En daar is wat voor te zeggen, want die dingen zijn niet te betalen in Frankrijk..