vrijdag 27 april 2012

Jaartje ouder

'Lang zal-ie leven in de Gloria', zong de klas uit volle borst. Ik twijfelde even of ik op mijn stoeltje zou gaan staan, maar besloot het toch maar niet te doen en alleen maar mee te zingen en klappen. Na een paar hieperdepiep-hoera's gaf ik alle kinderen een zakje chips en daarna heb ik ook bij de meesters en juffen die er waren zakjes chips uitgedeeld.
Het bovenstaande is geen citaat uit mijn dagboek van zo'n veertig jaar geleden maar beschrijft de gebeurtenissen van afgelopen maandag. Ik was enkele dagen met Bastiaan's klas (en de andere groep 8) mee op schoolkamp om te helpen en daar werd afgelopen maandag ouderwets stilgestaan bij mijn verjaardag.

Naast het vieren van mijn verjaardag (ook met een taart met een kaars die muziek maakte) was het de afgelopen dagen flink aanpoten. Gelukkig waren enkele moeders bereid gevonden het werk in de keuken te doen (het bereiden van enorme pannen macaroni, nassi en soep, giga-stapels pannenkoeken en overdadig veel fruithapjes). Ik was, samen met Bastiaan's meester van dit jaar en die van de vorige twee jaar, verantwoordelijk voor het gladjes laten verlopen van alle spellen. Dus organiseerde ik een memoryspel met kaartjes onder oranje pionnen, maakten we schatkaarten waarmee kinderen in het bos op zoek gingen, organiseerden we daar een levend Stratego ik het bos en zat ik in het pikkedonker slang te spelen (vervaarlijk 'ssssssssss' sissend) enzovoort. Op een gegeven moment zat ik met een groepje kinderen dat aan mij was toebedeeld een strategie te bespreken, waarna een van de kinderen zei 'Zo-hé, u bent slim, je kan echt zien dat Bastiaan uw zoon is...'.
'Jaja', dacht ik toen. Het werd een van de running gags van de afgelopen dagen.

Maar de begeleiders waren ook nodig om de kinderen te begeleiden, vervoeren en rondleiden. Niet alleen bracht ik twee geblesseerden met de auto naar het Openluchtmuseum in Arnhem (terwijl de andere kinderen 17 km moesten fietsen, en weer terug), maar ook moesten de in totaal 48 kinderen heen en weer gebracht worden naar Ede om daar te winkelen. Toen alle kinderen daar waren besloten de meesters eens te kijken waar al het twaalfjarige gespuis rondliep. De meiden bleken echt geshopt te hebben en de jongens... die troffen we aan bij de McDonalds met een Euroknaller, hoewel ze wisten dat we vlak erna uitgebreid zouden gaan lunchen. Het mag natuurlijk wel, maar het verbaasde ons. We hebben maar niet gezegd dat we net van de Multivlaai vandaan kwamen.

Het waren hele leuke dagen, maar ook zeer vermoeiend. Terug thuis was ik één jaar ouder geworden, maar het leken er wel tien.

donderdag 19 april 2012

Haagse bluf

Sinds de Rotterdamse metro doorrijdt tot in Den Haag brengen we wat vaker een bezoekje aan die stad. Vorige week bijvoorbeeld gingen we er naar de bioscoop.
Ik heb wel wat met die stad achter de duinen. Ik zat er in militaire dienst en toen ik als kind met mijn ouders in zomerse weekeinden naar onze camping in het Brabantse Hoeven ging, hadden we daar een aantal vriendjes uit Du Haag.

Die kwamen uit een kleurrijke familie; ontzettend gastvrij en smijtend met geld. Het kwam regelmatig voor dat wij als kinderen met ze meegingen naar een bingo in de kantine, waar ze enorme rijen bingokaarten kochten (en blij verrast waren dat ze daardoor soms ook wat wonnen) en ons uitgebreid trakteerden op frites, snacks en frisdranken. Het kon niet op... Terug bij de caravan zeiden mijn vader en moeder dan dat ik niet altijd alle traktaties moest aannemen (wat ik nu wel begrijp, maar toen niet).
Onze Haagse vrienden hadden in de jaren zeventig al een mega-kleurentelevisie in de caravan staan terwijl de meeste mensen het in die tijd in hun huiskamer nog met een klein zwart-wit toestelletje moesten doen en eens in de zoveel tijd organiseerden ze in hun camping-tuin een openlucht filmvoorstelling, met films van Laurel en Hardy en Batman.
De Haagse artiest Harry Touw (destijds beter bekend en berucht als Fred Haché) kwam er (veel) bier drinken in de tuin en als de barbecue aanging werden de kippepootjes aan het hele laantje uitgedeeld. Ik herinner me nog goed dat ik als klein jochie al in het stapelbed lag en er op de caravandeur werd geklopt met de vraag 'wil er hier nog iemand een kippepootje?' Dat voelde als een feestje!

Het was (in Den Haag) de tijd van de matjes in de nek en later van het permanentje en ook ons taalgebruik werd verrijkt met uitdrukkingen als 'Kappu nah', 'onwais gaaf' en 'as je nah nie oppleurt kraig je een penantie'.

En dan was er nog de Haagse bluf. De heer des huizes had een tegelzetbedrijf en wanneer men hem vroeg hoe de zaken gingen zei hij dat hij de hele Maasvlakte had betegeld. Ook vertelde hij altijd dat hij met zijn oranje Mercedes de afstand van Den Haag naar Roosendaal in een half uurtje overbrugde (wat iedereen toch wel erg snel leek). Totdat een paar jaar later - tussen Moerdijk en Bergen op Zoom - een nieuwe snelweg werd aangelegd. 'Dat is voor mij echt een stuk sneller joh', zei hij. 'Het scheelt me zowat een half uur..'.

donderdag 12 april 2012

Acteerprestaties

Toen videocamera's halverwege de jaren tachtig enigszins betaalbaar werden kocht mijn vader een Sony Handycam. Dat was zo'n camera die we toen klein en 'handy' vonden, maar die achteraf toch nog een enorm bakbeest bleek te zijn.
Geweldig vonden we het, dat we niet langer aangewezen waren op zo'n Super 8-camera, waarbij je weken moest wachten tot je het resultaat terug zag nadat zo'n geel kodak-pakje door de PTT was afgeleverd. Ook hoefden we niet langer het projectiescherm op te zetten, maar konden we de video's vrijwel meteen gewoon op onze TV afspelen. En niet te vergeten: er zat geluid bij!

Natuurlijk werd de camera vooral gebruikt in vakanties en bij familiefeestjes.
Maar mijn vader, mijn toen nog jonge broer en ik konden de verleiding niet weerstaan om voor de gein ook wat korte speelfilmpjes op te nemen. Dus wanneer tijdens vakanties aan de baai van Saint Tropez 'gewone' mensen met een romannetje onderuit hingen in het zonnetje, zochten wij bijvoorbeeld een onbewoond huis op en filmden we een zelfverzonnen sketch over een tourist en een zwerver.

Waar dat nou goed voor was? Ach, we hadden de grootste lol om het te maken en we vielen niemand lastig. Ook bij het terugkijken van onze acteerprestaties vermaakten we ons prima en ook daarmee vielen we niemand las.. euh, nou ja.. eerlijk gezegd was niet iedereen even gecharmeerd van onze creatieve uitspattingen en van het feit dat we nogal om onszelf moesten lachen.
Niet zo lang geleden toonde ik de filmpjes aan Bastiaan. Dat was wél een dankbare toeschouwer. Hij raakte meteen enthousiast, als gevolg waarvan ik afgelopen zomer - toen we weer bij Saint-Tropez zaten - met hem en z'n neefje een vervolg moest maken op de filmpjes uit de jaren tachtig.

Een paar weken terug huurden we op een regenachtige zondag 'Le gendarmerie de Saint-Tropez'; een van die beroemde films van de Franse komiek Louis de Funes. Na afloop zei Bastiaan tegen me 'eigenlijk lijkt dit best wel op de filmpjes die opa toen met jullie maakte'. Ik geloof niet dat hij Louis de Funes wilde beledigen, dus ik beschouw het - 25 jaar nadat de filmpjes zijn opgenomen - als de best denkbare recensie.
Ik weet overigens nog niet zéker of ik De Funes alsnog postuum ga aanklagen wegens plagiaat.

donderdag 5 april 2012

Spring

Al maanden terug besloot ik met m'n collega's om eind maart een retraite te organiseren. Een van hen woont in Oostvoorne en zij stelde voor bij haar thuis af te spreken. Op dat moment moest nog een Elfstedentocht op het laatste moment worden afgeblazen en konden we niet vermoeden dat eind maart het voorjaar al in alle hevigheid zou zijn losgebarsten...
We hebben veel over het werk gepraat en nagedacht, maar ook heerlijk door de duinen gewandeld, languit in de zon gelegen (terwijl we hertjes door het bos zagen kuieren) en 's avonds tot de zon onderging aan het strand frites met mosselen gegeten. Zo leek een werkretraite in maart wel wat op een mini-vakantie in augustus!

Inmiddels zijn de temperaturen weer gedaald. En zo hoort het ook, want hoge temperaturen voordat het pasen is hebben ook nadelen. Toen ik vorige week op kantoor in de broekzak van m'n pak voelde, greep ik in een chocolade-smurrie. Dat bleek het restant te zijn van het chocolade paaseitje dat ik 's morgens thuis had meegenomen voor onderweg.

Ik liep naar de toiletruimte, keerde m'n broekzak binnenstebuiten en poetste en spoelde de chocola eruit. Maar ja, hoe droog je nou vervolgens zo'n natte broek? Ik dacht even na  en stond even later op m'n tenen met m'n broekzak onder zo'n warm handendroogapparaat te wiebelen en te springen.

Ach, wanneer zou worden betrapt, met m'n broekzak omhoog onder de warme lucht springend, had ik gezezegd ''Ja joh, ik dacht bij mezelf  'spring es in the air' !!"