Walhalla

Poeh, wat was het nog druk, zo laat op de avond. Op de Willemsbrug stond ik in de file, onderweg naar Rotterdam-Zuid. Zojuist had m'n moeder me gebeld met de vraag of ik ze wilde komen ophalen bij het kleine theater Walhalla in Katendrecht, waar ze op een feestje van goede kennissen waren geweest. Eerder op de avond had ik ze daar afgezet. M'n vader reed liever niet zelf, om zo ook wat te kunnen drinken. En dat was 'm gegund!

Toen m'n ouders om pakweg kwart over 12 weer in m'n auto stapten kreeg ik een uitgebreid verslag van de geslaagde avond te horen. Ook al was de avond lang geweest en had de drank rijkelijk gevloeid, ik merkte daar weinig van. Al is het natuurlijk wel zo dat je vleugen alcohol ruikt, wanneer je zelf supernuchter bent en mensen ophaalt die een feest hebben bijgewoond. Als ik bij een controle zou zijn aangehouden en ik het raampje had opengedraaid had de agent me zonder er verder bij na te denken een blaaspijpje aangereikt.

Het deed me denken aan die keer dat ik (ergens begin jaren 80) 'De Bob' was na een avondje stappen in discotheek Alcazar in Puttershoek.
Ikzelf was nuchter als een aap, maar naast en achter me in m'n bruine Ford Taunus zaten drie flink aangeschoten stapmaatjes. Ergens op een achteraf-weggetje in de Hoekse Waard stuitte ik op een alcoholcontrole en nadat ik m'n autoraampje (toen nog handmatig) opendraaide trok de door de alcoholdampen overvallen agent een vies gezicht, waarna hij me vriendelijk vroeg om uit te stappen. Ik gehoorzaamde gedwee, maar mijn door de alcoholische versnaperingen enigszins recalcitrante vrienden hadden andere plannen. Luid begonnen ze te protesteren en de agenten in de maling te nemen. Ik schaamde me diep en begon ondertussen keurig netjes over de witte streep van de weg te lopen, op aanwijzing van de agent. M'n vrienden deden - op eigen initiatief - soortgelijke pogingen, maar brachten het er aanmerkelijk minder goed vanaf, tot grote hilariteit van henzelf.

Al met al duurde het een hele poos voordat ik iedereen weer de auto had ingeloodst, nadat de agent me had aangegeven dat ik mocht doorrijden. 'Goede reis verder!', zei hij. 'En rustig aan jullie!', tegen m'n lawaaierige medepassagiers.

Deze keer was er geen alcoholcontrole en zette ik m'n ouders tegen kwart voor een veilig thuis af.
'Fijn dat je ons opgehaald en thuisgebracht hebt!' zeiden ze toen ze uitstapten. Ik antwoordde dat ik het heel graag had gedaan en meende dat natuurlijk van harte. Want zeg nou zelf: Walhalla klinkt mooi en fijn, maar iedereen zou z'n ouders er toch graag weer willen kunnen ophalen?

Maffiosi

Een paar dagen terug meldden de kranten dat de 87-jarige Sicilliaanse maffiabaas Salvatore 'Toto' Riina - ook wel bekend als 'Het Beest' - was overleden. Hij zat sinds de jaren negentig in de gevangenis. Het deed mij meteen denken aan een bijzondere bijeenkomst van een internationale milieucommissie die ik in die jaren bijwoonde in Palermo; een stad die problemen heeft met groeperingen uit een bepaald milieu (om het zo maar eens uit te drukken).

Ik was de avond ervoor in de Sicilliaanse hoofdstad aangekomen en had na aankomst in het armoedige Hotel Sole aan de Via Vittorio Emanuele een rondje in de omgeving gelopen. Wat een drukte! Wat een scooters! Wat een idioot rijgedrag! Maar ook: wat een armoe... Ook weet ik nog goed dat ik mezelf af en toe wat breder maakte en rechtop liep, wanneer ik door de oude smalle straatjes richting het haventje liep en in donkere portiekjes een paar hang-maffiosi vermoedde.

De bijeenkomst zelf vond plaats in de raadszaal van het gemeentehuis van Palermo. Een indrukwekkende ruimte, met muren die behangen waren met grote stenen ornamenten met voor mij onbegrijpelijke teksten en jaartallen. Toen de loco-burgemeester aan het begin van de bijeenkomst vertelde dat in deze ruimte historische overleggen hadden plaatsgevonden over de strijd tegen de Cosa Nostra, associeerde ik die ornamenten onbewust met grafstenen en ging er een rilling door me heen. En om het nog wat unheimischer te maken kregen we aan het eind van de middag de mededeling dat we hier de volgende dag niet zouden kunnen vergaderen in verband met een spoedzitting van de gemeenteraad over de maffia.

Dus was de volgende dag een andere locatie geregeld: een oud landhuis ergens buiten Palermo zelf, dat als buitenverblijf van de burgemeester fungeerde. We vergaderden in een ruimte die leek op het decor uit een film over een maffia-familie. Een ruimte met overdadig veel grote schilderijen, met veel rode bekleding en met stoeltjes die in een gemiddeld paleis niet zouden misstaan (maar bijzonder oncomfortabel bleken te zitten).

De lunch vond plaats op een groot balkon met uitzicht op een heuvelachtig en zonovergoten Sicillië. Het leek zomer, maar het was pas begin maart. Terwijl ik dit stukje tik zie ik een grijze novemberlucht en verlang ik terug naar dat soort momenten. Ik zou er een moord voor doen om daar weer even in het zonnetje rond te kunnen lopen! Of is dat in dit geval een ongelukkige woordkeuze?

Open dag

Hij had er 's morgens helemaal geen zin in, die zoon van ons. In de open dag van Hogeschool Rotterdam, net in het weekend voorafgaand aan de belangrijke toetsweek in het examenjaar van 6VWO. Maar ja, het is nu ook de tijd om na te denken over de toekomst, ookal heb je geen zin om keuzes te maken.

De HSR is voor ons vrij dichtbij. Na een stukje fietsen pakten we de metro en we stapten op station Beurs vlak voor de deur uit. Bastiaan had zich aangemeld voor het bijwonen van voorlichtingsbijeenkomsten over Informatica en over Creative Media & Game Technology.
Toen we het gebouw binnenliepen werd vrijwel meteen 'ik voel me hier als een vis op het droge' in m'n oor gefluisterd. Maar eenmaal op de juiste verdieping beland veranderde dat snel. We voerden leuke gesprekken en woonden inspirerende presentaties bij.

Ons enthousiasme was zo aangewakkerd dat we spontaan besloten deel te nemen aan een workshop. En tijdens die workshop was m'n eerder die dag nog zo terughoudende zoon degene die bij vragen met meest de hand opstak en antwoord gaf. Al met al kostte de open dag ons meer tijd dan dat we 's morgens hadden voorzien. En omdat we daardoor nog niet hadden geluncht - op een aantal mini-muffins tussen de programmaonderdelen na - stilden we onze trek met een goedgevulde Turkse pizza in een shoarmatent in de Witte de Wittstraat.

We gaan de komende tijd natuurlijk nog naar meer open dagen van universiteiten en hogescholen. Maar dit was alvast een goed begin, vond ook Bastiaan zelf. En dat lag gelukkig niet alleen aan de mini-muffins in de hal en de shoarmatent binnen handbereik.

Twee motten op Spotify

Vorige week schreef ik al dat afgelopen zondag een reünie zou plaatsvinden van de nakomelingen van de ouders van mijn oma. Inmiddels kunnen de organisatoren ervan met een heel tevreden gevoel terugkijken op een geslaagd evenement, waarbij zo'n honderd deelnemers zich prima hebben vermaakt.

Al vanaf het begin tot een flinke tijd na de geplande eindtijd was iedereen met elkaar in gesprek. Iedere tak van de familie had naamkaartjes met een eigen kleur, waarop ook werd aangegeven wie zijn vader of moeder en opa of oma was en aan de muur waren diverse geprinte stambomen opgehangen. Dat alleen al zorgde voor vermakelijke gesprekken. Maar daarnaast was er onder meer (naast de vanzelfsprekende hapjes en drankjes) een interessante presentatie over de geschiedenis van de familie, een kwis met lastige vragen, hilarische oude beeldfragmenten en prijzen voor iedereen, waren er muzikale intermezzo's en kwamen postuum Toon Hermans (zoekend in het struikgewas) en Dorus (met twee motten) langs. En mede door de oude familiefoto's die onophoudelijk op een scherm voorbijkwamen maakte iedereen die middag een stapje terug in de tijd. Dorus leek overigens al voordat de reünie begon die tijdreis te hebben gemaakt. Hij had een draagbare cassetterecorder uit de jaren zeventig bij zich en ging ervan uit dat we die anno 2017 op de geluidsinstallatie konden aansluiten... Dat kon natuurlijk niet, maar Spotify bood de oplossing!

Al met al ging de tijd snel. Eigenlijk hadden we nog maar net genoeg tijd om een groepsfoto te nemen. Want dat heeft best wat tijd nodig...
Een groot stuk van de zaal moest worden omgebouwd met rijen stoelen voor de oudste generatie, krukken erachter voor de generatie erna en staplaatsen voor de jongsten.
Ikzelf keek tevreden toe hoe de 'tribune' zich vulde, realiseerde me dat er voor mij inmiddels geen plaats meer was en koos daarom maar voor een plaatsje op de (voor)grond.

Bijzonder vind ik het dat een groep achterneven en -nichten die vrij willekeurig tot stand was gekomen zoveel verschillende aanvullende kwaliteiten bezat dat alles perfect verliep. Organisatievermogen, artisticiteit, pragmatisme, doorzettingsvermogen en allerlei andere talenten waren gebundeld.

Er zal best een flink aantal jaar overheen gaan voor er over een volgende reünie wordt nagedacht. Tegen die tijd heeft Spotify net zo'n fossiel imago als de cassetterecorder van die man van die twee motten...

1977

Het afgelopen voorjaar ontstond bij een aantal achterneven en -nichten het idee om een familiereünie te organiseren. Het gaat in dit geval om het nageslacht van het gezin Martens, waarvan mijn oma deel uitmaakte. Op een zonnige zomeravond kwamen we bij elkaar, thuis bij achterneef Rob. En hoewel sommigen van ons elkaar hooguit van naam kenden duurde het niet lang voordat familieverhalen werden uitgewisseld, plannen werden gesmeed, taken werden verdeeld en een datum werd geprikt.

Nu de meeste blaadjes die destijds nog fris en groen aan de bomen hingen alweer een poosje verfrommeld op straat liggen is het bijna zo ver. Komende zondag vind de reünie plaats.

Bij de voorbereiding ervan heeft iedereen oude fotoboeken en schoenendozen doorzocht, op zoek naar beelden die tijdens de reünie oude tijden moeten doen herleven. Foto's van mensen die er helaas niet meer zijn, foto's van vrolijke gebeurtenissen, heel veel foto's van bruidsparen en bruidsgasten op de trappen van het stadhuis van Dordrecht en foto's van eerdere reünies.

De eerste reünie vond in 1977 plaats. Mijn generatie was daar destijds niet voor uitgenodigd, maar voorafgaand aan het feest ben ik wel even in de feestzaal (naast het Sportfondsenbad aan de Weeskinderdijk) wezen kijken.

Van het feest zelf kennen we alleen de verhalen, foto's en een film.
En dan zie je toch dat de jaren zeventig een andere tijd was hoor...
De generatie veertigers en vijftigers van toen startten met enige regelmaat - waarschijnlijk aangemoedigd door enkele glazen port, bessenjenever en citroentjes met suiker - een polonaise en de meest enthousiaste mannen en vrouwen geneerden zich er niet voor om op elkaars rug zittend verder te hossen.

De reünie van 1977 was een succes en haalde zelfs de krant. Zo'n dolle boel als destijds zal het zondag niet worden, verwacht ik. Maar het programma ziet er goed uit! Of er weer een artikel in de krant volgt weten we niet, maar er is volgende week vast wel iemand die er een stukje op internet over tikt.