Afscheid...

“Als ik weer wat meer energie heb ga ik je zeker even bellen voor een beetje afleiding”.

 

Dat waren de laatste woorden die je naar me appte. Die afleiding heb ik je helaas niet meer kunnen geven, want die energie is niet meer bij je teruggekomen. En dat terwijl we tot voor kort nog zo veel energieke dingen deden. We gingen een eind fietsen, hardlopen of wandelen. En de laatste jaren boekten we regelmatig een squashbaan. Jij was trouwens veel beter dan ik met squashen. Slechts af en toe won ik ook een potje en had ik het idee dat jij ook je uiterste best had gedaan. 

We combineerden onze sportieve inspanningen altijd met een of meer drankjes op en terras of in een sportkantine. De laatste jaren zagen we elkaar niet meer zo vaak als vroeger, maar ons contact was nog altijd even fijn en waardevol. En gespreksstof hadden we genoeg. Het ging over voetbal, muziek, werk, onze gezinnetjes en onze familie. En ondertussen losten we 1,2,3 ook nog een aantal wereldproblemen op… 

En we spraken over vroeger… 

Want ik zei net dat we elkaar de laatste jaren minder vaak zagen, maar dat is ook vrij logisch. Een kwart eeuw lang zagen we elkaar namelijk vrijwel elke dag! Omdat we als neven maar drie dagen schelen trokken we van jongs af aan al met elkaar op. 

We gingen naar dezelfde school en tijdens zomerse weekends troffen we elkaar op camping Hoeven in Brabant, waar de stacaravans van onze ouders naast elkaar stonden. Lange zomers leken het, en van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat waren we op het voetvalveld of in het zwembad te vinden. 

Óf we zaten met onze cassetterecordertjes muziek te luisteren en DJ te spelen. Want muziek was onze gezamenlijke passie. Later begonnen we een illegale radiozender, die een paar avonden in de week in Dordrecht en omstreken te beluisteren was. Ik vond het vooral leuk om diskjockey te spelen, maar jij zat ook uren aan de zender zelf te sleutelen zodat we een goed en ver bereik hadden. We draaiden de betere pop- en discomuziek (vonden we) en inspiratie deden we op tijdens de vele stapavonden met onze vriendengroep. 

Soms zagen we elkaar de ochtend ná het stappen alweer op het voetbalveld, in het gezelschap van een flinke kater. We speelden bij DFC aan de Dordtse Krommedijk. Ooit begonnen we daar als zevenjarige broekies in een elftal samen met een jochie, wiens naam vandaag de dag tot Gijp is afgekort. Die had niet alleen een veel grotere mond dan wij, hij was ook beter. Toen hij in het Nederlands elftal speelde zaten wij op niveau bierelftal. Maar, het moet gezegd: jij was een verdomd snelle rechtsbuiten! 

Op een gegeven moment hadden we het geluk dat onze ouders besloten om in de zomervakantie met hun gezinnetjes naar Zuid-Europa te reizen met een vouwcaravan of caravan. Heerlijke vakanties beleefden we daar. Toen we twintig waren trokken we er ’s zomers met z’n tweetjes op uit met mijn oude Ford Taunus, die we in die vakantie helemaal naar de Filistijnen reden. Figuurlijk natuurlijk, want de bestemming was Zuid Frankrijk. Ons ontbijt bestond uit Bastognekoeken en hamburgers, wat we wegspoelden met Kanterbrau. Ook kampeerden we daar een paar dagen illegaal, vlak naast een groot bord waar Camping Interdit op stond. ”Wanneer de politie komt redden we ons er wel uit” zei jij. “We zeggen gewoon dat we dachten dat dat Interdit de naam van de camping was…”. 

De zomers daarna gingen we naar Llorret de Mar. Dat waren ook geen cultuurvakanties, zal ik maar zeggen. We leefden ’s nachts en sliepen overdag op het strand onze roes uit. Eigenlijk zoals dat hoort daar. Toen ook al. En tijdens een van die vakanties kwamen we mijn maatje uit militaire dienst tegen, die daar was met een paar vrienden, waaronder Ron. Via Ron leerde je zijn zus Karin kennen en zo begon jullie leven samen. 

Gelukkig zijn we elkaar niet uit het oog verloren. En nooit viel er een onvertogen woord tussen ons. Elke keer nadat we hadden gesquashed, gefietst of met een biertje hadden bijgepraat eindigden we met “het is weer voor herháling vatbaar. We béllen!” 

Dat was ook zo toen we afgelopen zomer een rondje rondom de Leidse binnenstad hadden gelopen en daar op een terras wat hadden gedronken. Het was wéér voor herhaling vatbaar. Maar het mocht helaas niet zo zijn deze keer… 

Dank voor je vriendschap, René. Ik vergeet je nooit...! 😥

Verkeerd want omgekeerd

Ik weet dat de wereld op z'n kop staat vanwege de dramatische situatie in Oekraïne, maar misschien wel juist daarom schrijf ik een simpel stukje over mijn geklungel tijdens het boodschappen doen.

Sinds de start van de coronapandemie doe ik vaak de boodschappen in m'n eentje, liefst 's morgens vroeg voor het druk wordt. En dankzij het briefje dat Wilma de avond ervoor maakt gaat dat over het algemeen lekker snel. Wel is het zo dat ik na afloop vrijwel elke week de vraag 'wat heb je nou toch weer meegenomen?' uit de keuken hoor komen, wanneer Wilma de boodschappen uitpakt. Dan blijkt weer dat ik net niet goed genoeg heb gekeken en bijvoorbeeld een zoutarme variant van het product heb meegenomen. Of dat ik een pakje met dezelfde kleur uit het rek heb gepakt dat naast het product stond dat ik nodig had. Of ik heb een veel te grote of te kleine verpakking.

Ach, het zijn wat kleine ongemakjes in vergelijking met wat er vandaag de dag allemaal op wereldschaal gebeurt. Maar dit soort 'slordigheden' 'zitten nou eenmaal in mijn DNA. We lachen erom, of beter gezegd: Wilma blijft zich erover verbazen en ik lach erom en loop nog een keer terug naar de supermarkt om het te ruilen.

Gisteren liep ik naar een rek met bakmeel, hoewel er niets van dat rek op m'n briefje stond. Maar ik had laatst een cake gebakken en wilde nu met een appeltaart aan de (het be)slag. Ik pakte een pak van Koopmans uit het schap en haalde dat even later thuis triomfantelijk uit de tas met de mededeling dat ik 's middags ging bakken. 'Hebben we nog schenkstroop?', vroeg ik aan Wilma, omdat ik dat op de verpakking zag staan. Ze keek me verbaasd aan. Schenkstroop voor een appeltaart?

Ze pakte het pak uit m'n hand en zei dat ik weer eens niet goed had gekeken. Ik had beslag voor een Tarte Tartin gehaald; een Franse, omgekeerde appeltaart. Even dacht ik eraan om terug te gaan naar de winkel om het te ruilen. Maar daarna bedacht ik dat het zo eigenlijk wel klopt. Ik doe ook boodschappen met de Franse slag (best aardig, maar niet helemaal goed) en een omgekeerde appeltaart past helaas wel in een wereld die op z'n kop staat.