Formerly Known

Het weer nodigde (ons) dit jaar niet uit om een rommelmarkt ofzo te bezoeken op de verjaardag van The King Formerly Known as Prince Willem-Alexander. De dag ervoor was nog een flink pak sneeuw gevallen in Drente en de temperaturen met kerst waren hoger dan die van deze laatste week van april.

'Nou ja, het voordeel van deze tijd van het jaar is wel dat het lekker lang licht blijft', zei ik laatst tegen een collega die net als ik tussen de buien door naar kantoor was gefietst. 'Ja, zo dat je lekker lang kan zien dat het nog steeds regent', zei hij daarop gevat terug...

Ik ben gisteren op m'n vrije Koningsdag (The Day Formerly Known as 'De Dag Die Je Wist Dat Zou Komen') maar achter m'n pc gekropen om mijn brief aan de gemeente af te maken. Onlangs kregen we een brief in de bus met de uitnodiging voor een gesprek. En in dat gesprek vertelde men ons dat onze achtertuin zo'n 40 centimeter te ver doorloopt in het gemeenteplantsoen. Net als de achtertuinen van alle buren overigens. We moeten ons hek dus 40 centimeter terug zetten of die extra centimeters grond kopen of huren van de gemeente. Tenzij we kunnen aantonen dat de situatie al twintig jaar zo is zodat het is verjaard waardoor dat extra stukje legaal bij onze tuin hoort.

Wij wonen al sinds 1992 in dit huis en weten niet beter dan dat onze tuin altijd deze afmetingen heeft gehad. Dus dook ik de afgelopen dagen in oude foto's en filmpjes om dat aan te tonen. Ik ben benieuwd of het me lukt de gemeente te overtuigen. Met de buren maakten we al de grap dat we met z'n allen naar Meester Frank Visser zouden moeten stappen; The Judge Formerly Known As De Rijdende Rechter. Maar ik voel niets voor een rechter. Wel wordt ik zelf steeds linker.

Popcorn en La Bamba

Onze zoon is nooit zo spraakzaam als hij thuiskomt na een buitenlandse schoolreis. Ook nu na zijn vier dagen Madrid vertelt hij wel wat over wat ze hebben gedaan, over hoe het hostel was en hoe de vliegreis beviel, maar details blijven achterwege. Ik snap dat wel en herken dat ook wel bij mezelf. Het 'hoort' min of meer bij jongens op die leeftijd. Bij meiden schijnt dat over het algemeen anders te zijn...

Toch was er deze keer iets dat hij wél meldde. In het tapas-barretje waar hij met z'n klasgenoten zat te eten was ook een luidruchtig Spaans gezelschap aanwezig. En een van de (aangeschoten) Spaanse dames kwam naar de Nederlandse scholieren toe en heette hen hartelijk welkom in Spanje. Even later kwam ze terug en gaf ze Bastiaan een paar dikke zoenen, om kort daarna haar excuses aan te bieden en te melden dat zoiets heel gebruikelijk is in Spanje (of zoiets...). Onze nuchtere zoon stond perplex van zo veel (alcoholisch) temprament...

Het deed me denken aan wat ik als jong ventje meemaakte in het Belgische plaatsje Hann, waar m'n ouders op terugreis van vakantie voor een nacht een hotelletje hadden geboekt.

Op het plein voor ons hotel was een disco-feest en het aanstekelijke instrumentale deuntje Popcorn was een grote hit. Terwijl m'n jongere zus en ik tussen al die 'grote mensen' stonden te dansen werd ineens La Bamba gestart.
En voor wie dit fenomeen niet kent: La Bamba uit de speakers was hét sein dat je naar een leuk meisje of leuke jongen mocht toestappen om haar of hem een zoen te geven.

Ik wist dat toen nog niet, maar had binnen de kortste keer een voltreffer te pakken van dame die aardig wat jaren ouder was dan ik. M'n ouders zagen het vanaf een afstandje gebeuren en moesten erom lachen. En ik? Ik was zwaar onder de indruk...

Als ik vandaag de dag toevallig Popcorn of La Bamba nog wel eens voorbij hoor komen op een gouwe-ouwe zender moet ik nog altijd aan dat moment denken. En al is het 's nachts nog maar three degrees, deze (dirty) old man loopt de laatste dagen regelmatig 'en het werd zomer' van Rob de Nijs te neuriën.

Let op je spullen!

Voordat ik Bastiaan dinsdagmorgen bij zijn docenten en klasgenoten afleverde bij de vertrekbalie op Schiphol hebben Wilma en ik hem een aantal keer goed ingepeperd dat hij tijdens zijn reis naar Madrid goed op z'n spulletjes moet letten.

Ik vind het zelf namelijk ook altijd zo'n gedoe bij de controles op Schiphol. Koffer open, jas uit, riem af, spulletjes in een bakje leggen... En nadat je dan door zo'n scan bent gegaan donders goed opletten dat je alles ook weer meeneemt, terwijl die trage mevrouw vóór je niet opschiet met het pakken van haar handtas en smartphone en die nerveuze meneer achter je ongeveer half over je heen duikt op weg naar zíjn koffer, iPad en riem.

Dus zei ik 'm in de trein onderweg naar Schiphol nog een keer dat hij op dat soort momenten bijvoorbeeld z'n paspoort of vliegticket telkens op dezelfde plek opbergt én dat hij tijdens het reizen (bijvoorbeeld bij het overstappen met het openbaar vervoer) telkens drie dingen in de gaten moet houden: z'n zilverkleurige koffer, z'n rode rugzak én z'n beige buideltje. 'Denk maar aan dat rare hoofd van je vader als zo'n moment zich voordoet' zei ik 'm als extra geheugensteuntje. Hij beloofde me dat hij dat laatste zeker zou doen...

Morgen komt hij alweer thuis na z'n jaloersmakende tripje naar de Spaanse hoofdstad. En het zal allemaal best goed zijn gegaan.
Al ging ik dinsdagavond toch even twijfelen toen ik op tv hoorde dat in en nabij Schiphol alles in de hoogste staat van paraatheid was gebracht vanwege een rode rugzak die onbeheerd was achtergelaten...

Vakantiedagboek

Toen we twee weken terug vanuit Zeeland weer huiswaarts reden zag ik namen als Vrouwenpolder en Hansweert op de ANWB-borden voorbij komen en realiseerde ik me dat een deel van mijn voorgeschiedenis hier ligt.
Mijn oma Clementine is (in 1908) geboren in Hansweert.

In de zomervakantie van 1975 zijn we met haar en mijn opa nog herinneringen wezen ophalen bij het haventje van het dorp en de straat waar ze is geboren.
Ik weet dat nog zo goed omdat ik toen als 14-jarig ventje een vakantiedagboek bijhield. In een schriftje schreef ik wat we allemaal deden en voorzag ik die teksten van allerlei bonnetjes, ansichtkaarten etc.
Én er is een foto van ons bij een sluis in Hansweert, waarop m'n moeder hoogzwanger is van mijn in september 1975 geboren broer(tje)!

Een paar dagen terug pakte ik het schriftje van 1975 en bladerde ik met enige weemoed door lang vervlogen tijden.
Daarna pakte ik het schriftje van die oneindig lange zomervakantie van 1978 in Frankrijk. De vakantie met mijn oom Jan en tante Wil met hun kinderen.
Die van die hittegolf in Saint Palais sur Mer, de Pyreneeën (Eaux-Bonnes, Lourdes, Col d'Aubisque) en van Souillac.

Souillac! Een paar dagen terug reserveerden we voor komende zomer een plekje op 'Domaine de la Paille Basse' in Souillac, vlakbij de Dordogne. 38 jaar later na dato!

Ik lees in m'n dagboek dat we het destijds een heel mooie maar schandalig dure camping vonden. Anno 2016 vul ik op internet m'n creditcardnummer in en kijk ik verder niet om naar de kosten.

Vakantiedagboeken zijn niet meer van deze tijd. Maar er lopen wel wat malloten rond die eens in de week iets van wat ze meemaken op internet zetten...