Niets boven...

Ik schrijf dit in de trein, die net uit Groningen vertrok. Student Bastiaan heeft vakantie én gratis treinreizen en ik heb bij het Kruitvat een voordelig dagretourtje gescoord.

Net als precies een jaar geleden, toen we een zeer vroege voorjaarsdag doorbrachten in Maastricht. Dát is dit jaar anders: eind februari deelt de winter pas de eerste speldenprikjes uit door natte sneeuw en bijna-vorst op ons af te sturen. Ondanks alle slechte weersvoorspellingen (of eigenlijk  'voorspellingen van slecht weer') trokken deze stoere mannen dus richting Noordpool. Nou ja, een heel eind dan, want volgens de gemeente Groningen gaat er niets boven Groningen (blijkbaar op de Noordpool na dus..).

Na een heenreis die alleen werd onderbroken door een koffiestop bij Starbucks in Amersfoort kwamen we eind van de morgen aan in studentenstad Groningen. Na een uitsmijter als lunch (waarbij we van Google leerden dat uitsmijters zo heten omdat ze vroeger erg geliefd waren bij mensen met dat beroep) wandelden we door het centrum en beklommen we de Martinitoren, waarmee we dus bewezen dat wij dus wél boven Groningen gingen. Ook bezochten we het Forum; een enorm (vele verdiepingen tellend) gebouw dat functioneert als ontmoetingscentrum, bibliotheek, tentoonstellingsruimte, restaurant en weet ik wat allemaal niet meer. We waren zeer onder de indruk en ik was eigenlijk een soort van jaloers op die Groningers. Waarom hebben wij in de Randstad niet zoiets?

En verder bezochten we wat horecagelegenheden voor hapjes en drankjes. Geen terrassenweer dit jaar, maar de regen (heel weinig) en kou (eindelijk eens geen wind!) viel reuze mee. Goed beschouwd waren het gelukkig dus wél slechte weersvoorspellingen geweest!

Wind-winter

Toen ik vanmorgen wakker werd hoorde ik de wind alweer tegen het slaapkamerraam beuken. Komt er nou nooit een eind aan die wind?, vroeg ik me af. Ik vind het heerlijk om elke dag een half uur naar kantoor en naar huis te fietsen, maar ik heb het idee dat ik al wekenlang ‘s morgens minimaal windkracht 8 tegen heb. Ik ben daar wel een beetje klaar mee en mis de windstille vriesluchten of de dagen waarop een wit sneeuwtapijt de wereld een stukje mooier maakt.
Vooralsnog pas ik ervoor om de overstap te maken naar een elektrische fiets omdat dat ten koste gaat van mijn conditie, maar deze wind-winter zijn er best dagen dat het me erg aanlokkelijk lijkt. Want ook het imago van de ebike verandert snel. Een paar jaar geleden was je oud of een softy als je voor een ebike koos, maar tegenwoordig voelt het bijna alsof je als een loser wordt beschouwd wanneer je trapt op een fiets zonder accu.

Maar goed, ik hou het nog even bij m’n stalen ros zónder batterij. Wel wil ik snel na deze wind-winter een lekkere-lente.

Stormen

Afgelopen zondag kregen kwam Ciara bij ons langs. Tot voor kort had nog niemand van haar gehoord, maar haar bezoek was ronduit stormachtig. Ciara was de eerste storm die ook in Nederland een naam had gekregen. Daarnaast leven we in een tijd waarin we (lees: de pers) graag angstaanjagende voorvoegsels aan weersomstandigheden toevoegen. Als begin november de nachttemperatuur richting het vriespunt gaat wordt vrijwel standaard een 'horrorwinter' aangekondigd (waarbij de meteorologische dienst van Engeland als bron wordt genoemd) en de stevige wind van afgelopen zondag werd omschreven als een monsterstorm.

Omdat vooraf werd geadviseerd om losliggende spullen niet buiten te laten liggen, liep ik de tuin in voor een check. Toen ik een grote zware bloempot strak tegen een soms wat wiebelende schutting zette viel mijn oog op een bijzonder attribuut dat ik daar jaren terug aan heb bevestigd: een crucifix die mijn vader ooit had gekregen en een paar jaar terug bij een verhuizing niet had willen weggooien. Hij heeft niet zo veel op met dit soort zaken, maar weggooien zou bijna voelen als een soort godslastering, zei hij me destijds. Ik begreep dat en gaf het een onopvallend plekje in de tuin. Maar omdat het tijdens de storm zou kunnen klapperen tegen de schutting en onze slaapkamer er vlak boven ligt besloot ik het christelijke symbool in ons schuurtje te leggen. Na 'Ons Lieve Heer op Solder' tijdens de Tweede Wereldoorlog moet vandaag de dag 'Ons Lieve Heer in het Schuurtje' toch best kunnen tijdens een storm van de categorie Code Rood?

Ook ver voordat er codes met kleuren waren bedacht kon het natuurlijk ook hard stormen. In 1961 vlogen de dakpannen van huizen aan de overkant bij ons door de ramen toen mijn moeder mijn luier aan het verschonen was, is mij ooit verteld. Maar al was de schade destijds nog zo groot, het mocht blijkbaar geen naam hebben...

Stormschade begin jaren zestig

Komende zondag wordt naar verwachting storm Dennis op ons afgestuurd door onze lieve heer. Ik laat z'n symbool nog wel een paar nachtjes in het schuurtje liggen...

Digitale verwarring

'De Wereld Draait Door' (DWDD) is voor mij al jaren vrijwel dagelijkse kost, al zijn niet alle afleveringen even interessant. Die van afgelopen dinsdag wilde ik echter niet missen. Eens in de zoveel tijd staat een DWDD-uitzending in het teken van 'Hier is Adriaan van Dis' (HIAVD?) en worden schrijvers geïnterviewd. Van Dis had een paar jaar terug gezegd dat hij nu echt met de revivals van zijn jaren 80-programma wilde stoppen, tenzij de mogelijkheid voorbijkwam om één (vrijwel 'onbereikbare') auteur te mogen interviewen: Yuval Noah Harari.

Harari is een Israëlisch historicus en futuroloog en schrijver van de boeken Sapiens en Homo Deus, die ik afgelopen jaar na een tip van mijn broer heb 'verslonden'. Het eerste boek laat zien wie onze verre voorouders waren en het tweede boek beschrijft onze mogelijke toekomst. Een toekomst waarin digitalisering, big data, algoritmes, robotica en het samenkomen van biotechnologie en kunstmatige intelligentie ons ongelooflijke kansen biedt, maar waarin we ook de risico's in ogenschouw moeten blijven nemen. Ik kan een ieder die het nog niet gezien heeft deze bijzondere uitzending aanraden.

Ik ga graag met de tijd mee, maar werd de afgelopen tijd nogal met de risico's van mijn volle vertrouwen in de technologie geconfronteerd. Wij hebben aan onze tv's chromecasts hangen, waardoor we vanalles vanaf onze smartphones of tablets kunnen afspelen op de tv. Maar op een of andere manier bleek de chromecast van onze slaapkamer-tv 'ineens' niet met ónze apparaten verbonden te zijn, maar met de Google Home van de buurman. De muziek die hij wilde afspelen hoorde ik op ónze tv. Geen Big Brother is watching, maar Kind Neighbour is listening dus...
Daarnaast was onlangs de opening van het NOS Journaal dat het thuiswerk-programma Citrix van mijn werkgever onvoldoende beveiligd was en dus offline werd gehaald. En tenslotte kocht ik een nieuwe laptop, waarbij ik niet op een paar euro's meer lette, maar die er desondanks al na een paar dagen mee ophield omdat een chip van de videocard was doorgebrand. Ik kwam net niet in de verleiding om de overstap te maken van digi- naar schuttingtaal...

Overigens: mocht Adriaan van Dis na Harari nóg een schrijver willen interviewen die onlangs een boek over zijn voorouders heeft geschreven...