Toen ik vanmorgen wakker werd hoorde ik de wind alweer tegen het slaapkamerraam beuken. Komt er nou nooit een eind aan die wind?, vroeg ik me af. Ik vind het heerlijk om elke dag een half uur naar kantoor en naar huis te fietsen, maar ik heb het idee dat ik al wekenlang ‘s morgens minimaal windkracht 8 tegen heb. Ik ben daar wel een beetje klaar mee en mis de windstille vriesluchten of de dagen waarop een wit sneeuwtapijt de wereld een stukje mooier maakt.
Vooralsnog pas ik ervoor om de overstap te maken naar een elektrische fiets omdat dat ten koste gaat van mijn conditie, maar deze wind-winter zijn er best dagen dat het me erg aanlokkelijk lijkt. Want ook het imago van de ebike verandert snel. Een paar jaar geleden was je oud of een softy als je voor een ebike koos, maar tegenwoordig voelt het bijna alsof je als een loser wordt beschouwd wanneer je trapt op een fiets zonder accu.
Maar goed, ik hou het nog even bij m’n stalen ros zónder batterij. Wel wil ik snel na deze wind-winter een lekkere-lente.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten