Voorzichtig

'Rij voorzichtig',  zegt Wilma elke ochtend als ik op de fiets stap. Omdat mijn fiets dankzij mijn (bijna) dagelijkse rit naar kantoor alweer aardig wat kilometers had gemaakt bracht ik 'm afgelopen zaterdag voor een beurtje naar de fietsenmaker. Dinsdag kon ik 'm weer ophalen en ik kreeg tot die tijd een leenfiets mee.

Toen ik nog niet zo lang weer thuis was belde de fietsenmaker. Hij kon zich herinneren dat ik m'n fietssleutel uit m'n broekzak haalde maar wist niet of ik die aan hem had gegeven. Hij kon 'm in ieder geval nergens meer vinden... Dus of ik m'n zakken nog eens wilde navoelen.
Dat deed ik, maar ik vond niks. Wel zag ik weer voor me dat ik met 't sleuteltje in m'n hand had gestaan en toen aan de fietsenmaker had gevraagd of hij een extra kabelslot voor me had. Hij had zo'n kabel gepakt en om de zadelstang van de leenfiets gewikkeld... Ik ben er verstrooid genoeg voor om die sleutel weer in m'n eigen zak te stoppen in plaats van 'm te geven, maar kon echt niks in m'n zakken vinden...
'Ik ga hier in de zaak nog wel verder zoeken naar je sleutel',  zei de fietsenmaker. 'Hij ligt vast hier..!'

Een uur later belde hij echter weer! Ze hadden de sleutel niet gevonden en vroegen of ik daarom maar m'n reservesleutel wilde komen brengen. Ik pakte m'n reservesleutel en stapte m'n schuur binnen om de leenfiets te pakken. Maar wat lag daar nou op m'n bagagedrager bij het om m'n zadelstang gewikkelde kabelslot? M'n fietssleutel! De fietsenmaker had m'n sleutel aangepakt en die even op de bagagedrager van de leenfiets gelegd tijdens het omwikkelen van de zadelstang met het kabelslot.

Ik fietste snel naar de fietsenzaak en vertelde daar m'n verhaal. Daar hadden ze (natuurlijk zonder resultaat) de hele zaak binnenstebuiten gekeerd, en waren ze verrast en zeer verbaasd over het feit dat ik zo'n eind had gefietst met een los sleuteltje op m'n bagagedrager!

Over voorzichtig rijden gesproken!

Toen ik dinsdag m'n eigen fiets weer kwam ophalen kwamen ze weer op het sleutelincident terug.
"Hebben wij u eigenlijk al beloond?' vroeg de eigenaar van de zaak. "Want klanten als u zijn goud waard!',  zei hij lachend. Hij gaf me een hand en overhandigde me een gouden chocolade-medaille.

Lachend nam ik die dankbaar in ontvangst. Want die calorieën trapt deze voorzichtige fietser er wel weer af...

Het is later

Laatste dag oude Rotterdam Blaak, 
sept 1992 (van video)

Wanneer ik lees of hoor dat er grootschalige sloop- en bouwactiviteiten gaan plaatsvinden in de buurt trek ik er graag op uit om daar iets van vast te leggen 'voor later'. Vroeger vooral met m'n videocamera, tegenwoordig vaker met een fotocamera, omdat het resultaat van m'n inspanningen dan eenvoudiger op een site als deze te plaatsen is (misschien moet ik toch ook eens het e.e.a. op YouTube zetten...).

In september 1992 was ik bij Station Blaak, toen daar de laatste trein over het oude spoorviaduct en de oude spoorbrug in Rotterdam reed en schoot ik leuke beelden van dit voor Rotterdam bijzondere moment.

Toen ik begin jaren tachtig in Dordrecht woonde en met de trein naar Den Haag (militaire dienst) of Rotterdam (werk) reisde, was het elke dag weer bijzonder om op Rotterdam-Zuid de oude huizen te passeren waar - in mijn herinnering - altijd wasgoed hing te wapperen aan de balkonnetjes en was de stad op z'n mooist wanneer je de rivier overstak.

Bijzonder vond ik het oude torentje dat bij het Witte Huis in het water stond (en nog steeds staat). Wanneer er een klein bootje tegen het torentje aan in het water lag, was er in het gebouwtje een kunstenaar aan het werk.

Ik filmde op die septemberdag in 1992 niet alleen het oude luchtspoor, maar ook het toen fonkelnieuwe Station Blaak dat in de nieuwe spoortunnel (onder een futuristische glazen koepel) lag te wachten om de dag erna open te gaan.

Afgelopen zondag stapten Bastiaan en ik in dat ondergrondse station op de trein.
'Het is toch best nog modern, ookal is het al bijna een kwart eeuw oud!',  zei m'n zoon. Dat is dan weer zo'n moment waarop ik me oud voel... Ik vertelde hem over de filmbeelden die ik had gemaakt in de tijd dat het oude station nog bestond en het nieuwe station werd gebouwd en eergisteravond heb ik hem de beelden laten zien.
De tijd die ik destijds 'later' noemde, is immers al lang aangebroken, realiseer ik me nu.

De trein bracht ons van het inmiddels belegen Station Blaak naar het gloednieuwe Rotterdam Centraal, dat drie dagen ervoor officieel in gebruik was genomen door onze (ook al nieuwe) koning.

Toen in 2006 duidelijk werd dat het Centraal Station van Rotterdam plaats zou gaan maken voor een ander, veel groter station, was dat voor mij vanzelfsprekend aanleiding om met de camera onder de arm richting stationsplein te wandelen om het een en ander op de gevoelige plaat vast te leggen. 'Voor later' dus weer.
In de loop van de jaren heb ik dit ritueel, meestal vergezeld door Bastiaan, herhaald.

Zondag kon ik de laatste foto aan de reeks toevoegen. En we waren niet alleen op deze mooie dag. Ook vele andere mensen waren er op uit getrokken om een blijk te werpen op de imposante nieuwe aanwinst voor de stad.
Want dit is wel een bijzonder stukje Rotterdam geworden! Vroeger moest je slalommen tussen de junks en trams, maar nu is er sprake van een mooi visitekaartje voor de stad.
Mooi ook dat ze de oude letters op de gevel van het nieuwe bouwwerk hebben aangebracht. En de klok van het oude station, laat ook op de nieuwe gevel weer zien dat er gelukkig altijd weer een 'later' komt...

Ikzelf vind het leuk om de plaatjes van vroeger terug te zien. Kijkend naar de poserende Bastiaan voor de stations valt me trouwens op dat niet alleen het station in de loop van de jaren groter is geworden...

De tuin in!

Dankzij het vroege voorjaarsweer hebben we dit jaar eerder dan andere jaren van de tuin kunnen genieten. Heerlijk toch, dat voorjaarszonnetje! Ook onze huisdieren genoten ervan. Hond Moos heeft al een jarenlange ervaring met bakken in de zon (zonder dat hij bruin wordt) maar voor onze jonge kater Sam ging de afgelopen dagen een (zonovergoten) wereld open.
Beetje bij beetje ontdekte hij dat de wereld groter is dan ons huis, ja zelfs groter dan onze tuin. Vooraf 'vreesden' we dat het brutale beestje halsoverkop de boze buitenwereld zou instappen, maar gelukkig was hij na een aantal onverschrokken buitendeurse tripjes de laatste dagen wat voorzichtiger. Waarschijnlijk is hij een keer op z'n plaats gezet door een andere buurtkat en heeft hij een lesje geleerd.

Maar in de achtertuin voelde hij zich veilig. Daar waren geen gevaarlijke beesten.
Moos lag te luieren of rende achter een bal aan, diep in het nog koude vijverwater dobberden wat goudvissen en zo af en toe vloog er een vogel over.

En dan was er nog dat koolwitje dat een beetje plagend vlak boven de plantjes heen en weer fladderde. Die kon Sam best hebben! Hij nam een spurt achter het beestje aan, sprong en kwam pardoes op m'n kleine tafeltje terecht waardoor hij m'n bierglas op het gras leeg-kiepte.

Even later was de vlinder vertrokken, was Sam alles alweer vergeten en stond Moos het gemorste bier van het gras te likken.
Sam heeft daarbij de mazzel dat Moos geen kwaaie dronk heeft. En ach, het is ook zonde om je kwaad te maken met dit mooie weer. Laten we er maar even van genieten. Binnenkort regent het weer 'cats and dogs'.

Inspiratie

Ik kijk regelmatig naar het programma College Tour, waarin Twan Huys samen met tientallen studenten spraakmakende gasten uit binnen- en buitenland interviewt. Een paar weken terug was het de beurt aan Dan Brown, die werd ondervraagd in het Rijksmuseum (pal voor De Nachtwacht).

Terugkerend gespreksonderwerp was de inspiratie die Amsterdam en het Rijksmuseum hem leverde voor een spannend volgend boek. De beroemde schrijver vertelde onder de indruk te zijn van het een en ander en werd door de directeur van het Rijksmuseum verder geïnspireerd toen deze hem attent maakte op een klein ‘geheimzinnig’ detail op De Nachtwacht. 
Op de kleding van een van de belangrijkste mannen had Rembrandt namelijk stiekem minuscuul de drie kruisjes van het Amsterdam-logo aangebracht. Men was er jaren later achtergekomen en niemand wist waarom. Enfin: wie weet komen we er via een (fictie)boek van Dan Brown ooit nog een keer achter…

Tja, en hoe maak ik nu in dit stukje tekst de stap van zo’n wereldberoemde schrijver naar mijn eigen penneroerselen? Want ik kan natuurlijk niet in de schaduw staan van de schrijver van De Davinci Code, Angels and Demons en Inferno (al zijn de schaduwen in dit jaargetijde nog best groot). Ondanks dat besef ben ik zo’n driekwart jaar geleden begonnen een Dan Brown-achtig boek te schrijven over mijn geboorteplaats Dordrecht. En zonder dat ik te veel uit de school wil klappen, kan ik daar al wel wat over zeggen. Allereerst dat ik het hartstikke leuk vind om zoiets te doen. Omdat ik het een en ander zo veel mogelijk wil laten aansluiten op de werkelijkheid struin ik eens in de zoveel tijd in m’n eentje met m’n (iPad)camera door Dordrecht of de Biesbosch en blader ik door allerlei boeken en internetpagina’s. Er zijn weken dat het voor geen meter opschiet omdat ik totaal geen zin heb, maar er zijn ook tijden dat ik aan de huiskamertafel of m’n bureau druk zit te typen en te verzinnen.

Bovendien stuit ik regelmatig op frappante zaken. Vorig jaar juni kreeg ik het idee om de Dordtse Grote Kerk een belangrijke rol te laten spelen. Ik zou iets mystieks moeten ‘ontdekken’ dat zich daar had afgespeeld als inspiratie voor m’n verhaal. Ik googelde en zag dat over drie weken (op 30 juni 2013) voor het eerst in 441 jaar een processie zou worden gehouden met het Heilige Hout. Dit zou afkomstig zijn van het kruis waarop Jezus destijds was genageld en was onbeschadigd gebleven tijdens de grote brand die in de 15e eeuw een groot deel van Dordt in de as had gelegd. Wat toeval dat dit in de belangstelling stond net nu ik op zoek was naar zoiets mystieks. Ik ben met m'n vader naar de processie gaan kijken en kreeg het er verder niet warm of koud van, maar met het gegeven kon ik wel wat!

Ook de legende van Sint Sura kwam ik tussen mijn Google-zoekresultaten tegen. Op de plek waar deze stichter van de kerk zou zijn vermoord (vlak voor de kerk) was vele jaren lang een geneeskundige bron en een kapel. Omdat de restanten van die kapel nog in het metselwerk te zien zijn, besloot ik m’n inmiddels 20 jaar geleden overleden opa een van de hoofdpersonen in het boek te laten zijn. Hij was immers aannemer/metselaar en zou - in mijn fantasie - restauratiewerkzaamheden aan de restanten van de kapel van Sint Sura kunnen verrichten.

En terwijl mijn boek inmiddels zo’n 135 bladzijden telt, keek ik deze week naar wat oude foto’s in een schoenendoos. Ik ontdekte daarbij een groepsfoto, waarop opa Piet duidelijk herkenbaar was (bovenste rij, derde van links). Het was van een toneelvereniging en links van de groep mensen stond een groot vaandel op een stok. Wat stond daar nou? ‘R.K. Toneelvereniging St. Sura’. Gek genoeg geeft het me het gevoel dat ik op de goede weg zit met m’n boek.

Andere bijzonderheden vertel ik te zijner tijd wel wanneer ik voor het programma College Tour wordt geïnterviewd…