Technologie

Ik weet zeker dat een groot deel van autorijdend Nederland er geen benul van heeft hoeveel moois ons  landje nog altijd te bieden heeft. Sinds de automobiel is ingeburgerd racen we over het asfalt en mopperen we dat het oude Nederland niet meer bestaat. Leve de technologie! Wandelaars, fietsers en hardlopers weten stiekem wel beter en kennen de mooie plekjes, maar houden die het liefst voor zichzelf en vertellen het niet aan anderen. Maar ik maak vandaag een uitzondering. Ik vind die mooie plekjes vaak doordat ik voor ik de deur uit ga op m'n tablet of smartphone Google Maps raadpleeg. Of dankzij digitale routeplanners of andere apps die snel laten zien hoeveel kilometer een bepaald parcours telt. Leve de technologie!

Vorige week was het vooraf uitstippelen van een parcours niet nodig. De ronde langs de Rottemeren ken ik op m'n duimpje. En René had me vooraf gezegd dat het hem niet uitmaakte waarheen we gingen fietsen, als er maar ergens halverwege een fraai terras was.

De route langs de Rottemeren is - vooral met mooi weer, maar ook 's winters wanneer er ijs ligt - een uniek stuk van Holland. Wanneer je loopt of fietst langs het kronkelende hooggelegen riviertje zie je Nederland op z'n Nederlandst, in de goede zin van het woord. Kilometers lang aan de ene kant bootjes achter rietkragen en aan de andere kant luxe nieuwe villa's of fotogenieke oudere huisjes met daarachter weilanden en echte Hollandse vergezichten. 

Ook op deze warme zomeravond was het weer genieten. Terwijl we al fietsend alle wereldproblemen oplosten passeerden we bruggetjes, molens en andere objecten die we kennen van oude ansichtkaarten met 'Groeten uit Holland'. Nog voor het donker werd stopten we bij het terras van brasserie Lookies en namen plaats aan een tafeltje met uitzicht op de boulevard en het strand van de Zevenhuizerplas. Een jonge serveerster begroette ons vriendelijk en nam onze bestelling (twee bier) op. Dat viel niet mee, want ze gebruikte geen pen en blocnote, maar zo'n digitaal apparaat die de bestelling meteen doorseint naar degene achter de tap binnen. Het apparaat leek nog veel geheimen te hebben voor onze Lookies-medewerkster, die hier blijkbaar nog niet zo lang werkte. Ze drukte lacherig wat toetsen in en riep al weglopend 'het komt er zo aan!' Dat 'zo' bleek een rekbaar begrip.

Toen we - nadat we de zon achter het meer hadden zien verdwijnen - haar vroegen waar de bestelling bleef werd ze rood en riep ze 'o, ik ben natuurlijk vergeten om op de tafel te drukken!' Ik vond het raar klinken, wilde nog iets schijtlolligs zeggen als 'gewoon twee biertjes is genoeg' maar begreep al gauw dat ze op het bestelapparaat had moeten aangeven bij welk tafeltje de bestelling hoorde. Bij onze volgende bestelling ging het al een stuk beter, maar toen ik later bij haar wilde afrekenen had ze het over zes bier. Nu had ze blijkbaar te vaak gedrukt!

Toen had ik er wel een beetje genoeg van. René en ik pakten onze fietsen en drukten onze snor. Leve de technologie!, om het zo maar eens uit te drukken...

Hitte

Sinds een paar dagen staan de kranten bol van de problemen die de aanhoudende hitte veroorzaakt. Code rood, bruggen die niet sluiten, hoge zonkracht en ga zo nog maar even door.

Vooralsnog vind ik het heerlijk. 's Morgens nog voor ik naar m'n werk ga buiten m'n krantje lezen, daarna in T-shirt en korte broek op de fiets naar kantoor. Er is niet veel bijzonders nodig om te genieten! Terwijl ik dit tik, onderuit hangend in 'n stoel achterin de tuin, verdwijnt de zon langzaam richting horizon en hoor ik een paar meter boven m'n hoofd zwaluwen almaar overscheren (meer dan één, want het is sinds vandaag zomer!). Naast me spettert een fonteintje en in het gras voor me probeert onze kat met z'n achterpoten de tennisbal van de hond te killen.

Nou zou je kunnen zeggen dat ik gemakkelijk praten heb. Ik heb niet zo'n last van die hitte omdat ik op het heetst van de dag in gebouwen met airconditioning verblijf. Dat lijkt op het eeste gezicht inderdaad zo, maar ook dat heeft z' n nadelen. Gisteren gaf ik in een zaal van de Rotterdamse Bibliotheek een presentatie net nadat pal voor de eerste rij een flinke plons water uit de airconditioning naar beneden was komen zetten. Snel werd het water opgedweild en werd een grote afvalbak neergezet waarin de airco gestaag en dreigend bleef druppelen. En net nadat ik mijn verhaal had afgerond volgde er wéér een plaatselijke stortbui, tot grote hilariteit van iedereen.

Maar eerlijk gezegd heb ik meer te doen met de stratenmakers die het pleintje waaraan we wonen in rap tempo opnieuw aan het bestraten zijn. Of  met scholieren die precies in deze hete week moeten leren vanwege de toetsweek. Wilma kwam op het goede idee om Bastiaan's oude kinderbad uit de schuur te halen en te vullen. Sinds dat moment hangt onze zoon er elke dag een poosje onderuitgezakt in te studeren. Heerlijk koel en wat kan er gebeuren, zo met je studieboek in je hand boven het water...?

Nou... op een gegeven moment hoorde ik 'plons' en 'ooo shit...!' En dat terwijl ik wist dat hij niet met natuurkunde of engels bezig was.

Presenteren

Hoewel hij het eerst niet van plan was zou Bastiaan het toch wél doen, die presentatie in de aula. Alle ouders en medeleerlingen van klas 4 en 5 Tweetalig VWO waren uitgenodigd. Een paar vijfde-klassers gaven een presentatie in het kader van hun International Baccaulereate-examen. Eerder in de week had iedereen de engelstalige presentatie in de klas gedaan en de besten zouden het in de grote aula nog eens over doen. Onze zoon voelde daar weinig voor, maar na zijn presentatie werd hij gevraagd zijn mening te herzien. Dat deed hij dan dus maar. 'Wat is het onderwerp dat je gekozen hebt?' vroegen we hem voor we naar school afreisden. Het bleek over censuur in videogames te gaan.

Met een bekertje koffie in de hand namen Wilma en ik plaats op een van de voorste rijen. En na de introductie door een van de docenten waren er eerst presentaties over een modetijdschrift (welke weet ik niet meer) en het imago van Dove, waarna Bastiaan aan de beurt was. Hij stapte achter het katheder, startte de Powerpoint-presentatie en nam het woord. Vanaf dat moment zakten beetje bij beetje de monden van Wilma en mij verder open. Was dit dezelfde puberzoon die bij ons thuis rondloopt en -hangt? Wat een goed verhaal, wat een gelikte presentatie en wat een jaloersmakende Engelse tongval! En wat een flair en humor!

'Dat heb je van je vader hoor!' zei Wilma tegen Bas toen we de aula verlieten, maar daarmee gaf ze mij te veel eer. Want ik heb dan wel geen moeite met het geven van een presentatie, maar haar Engels is beter dan dat van mij. Met name haar uitspraak.

'Ja pap, toen we een paar weken terug in New York waren klonk je als een engelssprekende Hongaar', wist m'n zoon me lachend te vertellen. Inmiddels heeft hij te horen gekregen dat hij voor z'n voor z'n presentatie een 9 kreeg, maar voor 'tact' scoort hij wat mij betreft lager. Een 'Further Oral Activity' wordt zo'n presentatie trouwens genoemd. De gemiddelde engelssprekende Hongaar heeft daar volgens mij hele andere beelden bij...

De Marathon

Dinsdag namen we afscheid van een collega met wie ik dertien jaar heb samengewerkt. En dat deden we vrij uitgebreid. Het begon met een borrel in het onder de Erasmusbrug gelegen 'Prachtig', waarbij ik de gelegenheid kreeg om een aantal anekdotes uit die afgelopen dertien jaar aan te halen voordat de cadeaus werden overhandigd.

Daarna volgde een heerlijk diner, waarbij - met uitzicht op onze kantoortoren - nog een aantal vooral leuke gebeurtenissen uit het verleden de revue passeerden. Vervolgens, toen de boerenkip met frites en asperges én de hangop met aardbeien nog nauwelijks gezakt waren, moesten we ons haasten om op tijd te zijn voor de start van de Marathon. We waren maar net op tijd en het duurde deze keer drie uur en een kwartier voordat we de finishlijn zagen. Een paar meter voor ons zagen we drie levende en een dode vent de laatste meters afleggen.

Voor de goede orde: het ging hier over de musical 'De Marathon' in Luxor, gebaseerd op de filmhit van een paar jaar geleden. Het was overigens net alsof de Luxor-directie wist dat mijn afscheidnemende collega in het zonnetje moest worden gezet, want we hadden een geweldig uitzicht. We zaten met z'n zevenen op een verder leeg balkon boven een bomvolle zaal, en genoten van wat zich op het podium afspeelde. Reuze-knap hoe men zonder onderbrekingen heel 'geloofwaardig' een garage, tuin, huiskamers, de hoerenbuurt en een marathonparcours en een ziekenhuis uitbeeldden.

De door Thomas Acda geschreven liedjes en vlotte, grappige dialogen deden de rest. Wel vond iedereen achteraf dat de teksten soms wel erg vrouw- en homo-onvriendelijk waren en dat er wel erg veel werd gevloekt. Ik begrijp dat men in een Rotterdamse garage anders met elkaar converseert dan in een Wassenaarse advocatenpraktijk, maar dit mocht best een paar onsjes minder. Want ik moet nu uitkijken dat ik later het afscheid van m'n collega niet associeer met een avond vol schuttingtaal en godslastering. Die collega blijft overigens werken voor de gemeente Rotterdam. Ik meen dat ze sinds deze week zeven verdiepingen hoger zit dan wij.

Met de lift zijn we er zo, maar met de trap zijn al die k..-treden voor een lulhannes als ik toch een hele pleuris-klim, zou een Marathon-acteur zeggen.

Tom en Joop

Ik tik dit stukje op zondagavond, een paar uur nadat ik - onder de parasol met m'n iPad op schoot - live getuige was van de Giro d'Italia-winst van Tom Dumoulin. In de afsluitende tijdrit door Milaan versloeg hij z'n tegenstanders met enkele seconden en mocht hij zich in een roze tricot hijsen. Dolletjes toch? Vooral omdat hij een paar dagen ervoor zijn tricot en broek juist had uitgetrokken om in de berm een grote boodschap te doen!

De laatste keer dat een Nederlander een grote wielerronde won was in 1980. Dat klinkt niet alleen lang geleden, dat ís het ook. Ik probeerde me zojuist voor de geest te halen hoe en waar ik dat destijds heb beleefd, maar realiseerde me dat de Tour-winst van Joop Zoetemelk voor mij niet zo'n 'waar-was-jij-toen-moment' was. Op zich vreemd, want ik volgde de Tour de France in die jaren best fanatiek. Het waren de succesjaren van de Nederlandse Raleigh-ploeg. De jaren van Jan Raas, Henk Lubberding en natuurlijk Gerrie Knetemann, die na afloop van elke etappe op Radio Tour de France zijn 'Kneetstory' vertelde. En ik weet nog wel goed dat ik schrok toen Johan van der Velde tijdens een van de laatste etappes van de 'Tour 80' een flinke zwieper maakte waardoor Zoetemelk, die pal achter hem fietste, tegen het asfalt smakte. 'Wat een drama... misschien!' riep de legendarische verslaggever Jean Nelissen in de microfoon.

Ondanks die val won Joop die Tour de France dus, en ik zag net dankzij Google dat dat op 20 juli 1980 was. Waren we op dat moment misschien op vakantie? Ik pakte een oud fotoboek van dat jaar en kwam stomtoevallig een foto tegen die in de ochtend ná de historische touroverwinning was gemaakt. We stonden op een camping in Volonne, een klein plaatsje langs de Route Napoleon in de Franse Alpen. Ik heb die bewuste foto altijd bijzonder gevonden, vanwege het contrast. Niet van de foto zelf, maar van wat erop te zien is. Rechts ligt m'n neef René al languit te bakken in de zon en links zit ik met een chagerijnig slaperig hoofd in m'n pyjama (!) m'n ontbijtje te nuttigen. Ik, die er altijd zo prat op ga dat ik geen ochtendhumeur heb en - vooral in de vakantie - vroeg op ben!

M'n nichtje Simone lacht naar de camera tussen ons zit m'n toen 4-jarige broertje Raymond, met een hoog opgetrokken broek, een tot onder z'n kin dichtgeritst trainingsjack én... een wielerpetje op!!

Was dat een subtiel eerbetoon aan Joop, die op dat moment in Parijs z'n overwinningsroes lag uit te slapen? Kijkend naar de foto besefte ik steeds meer dat de tijd van Zoetemelk inmiddels al erg ver achter ons ligt. Anno 2017 is de vallende Joop opgevolgd door de wildpoepende Tom. 'Mag ik dat zeggen? Ja dat mag ik zeggen', zou Mart Smeets zeggen.