donderdag 31 januari 2019

40 jaar terug was 't pas winter!

Ik zag net in het nieuws dat in de Verenigde staten koude-records worden verbroken. In steden als Chicago duikt de temperatuur bizar ver onder het vriespunt. Dus kunnen we elk moment een tweet van een man met rossig haar verwachten met de mededeling dat het allemaal wel meevalt met die klimaatverandering.

Ook in Nederland doet koning Winter verwoede pogingen om terrein te winnen. En oké, vorige week lag er een paar dagen wat sneeuw en er is een kans dat er vannacht wat wit poeder naar beneden valt waar we morgen allemaal enorm veel last van hebben.
Dat was exact veertig jaar geleden wel anders. Januari 1979 was die wintermaand waar onze generatie het nog altijd over heeft als we onze kinderen willen vertellen over wat vroeger échte winters waren. Net zoals onze ouders ons vertellen (of vertelden) over de winters uit hún jeugd, met op de rivieren zo'n dikke laag ijs dat de auto's (al waren er dat toen nog niet zo veel) over de Oude Maas van Dordrecht naar Zwijndrecht reden. In de winter van 1979 schaatsten we op straat. Niet alleen omdat het leuk was, maar op deze manier was de kans groter dat we overeind bleven. "Dit is zo uniek, dit maak ik maar één keer in m'n leven mee", dacht ik toen ik op 23 januari 1979 over de stoep naar Dubbeldam (en weer terug) schaatste. En tot op heden heb ik gelijk gekregen.

Ook zie ik nog voor me hoe ik die morgen had moeten ploeteren om lopend naar school te gaan. We woonden aan een helling in een zijstraat van de Krommedijk en het was een enorme opgave om de drie meter naar die dijk af te leggen, weet ik nog goed. En toen ik uiteindelijk op school (in het Oranjepark) aankwam kreeg ik te horen dat de lessen die dag niet doorgingen en kon ik weer naar huis.
Ik liep terug met een klasgenoot die altijd vertelde over de lessen in oosterse vechtkunst die hij volgde. Ik werd wel eens een beetje moe van die opschepperij, maar verder was het een prima kerel. De Kung-Fu-films met David Carradine en de hit Kung Fu Fighting van Carl Douglas lagen alweer enkele jaren achter ons, maar blijkbaar ijlde de rage bij hem nog wat na. Voorzichtig staken we de Toulonselaan over en nét voor we de stoep op wilden stappen maakte hij een gigantische uitglijder. Hij maakte zo'n salto dat een kunstrij-jury 'm een ongekend hoge score zou hebben gegeven. Maar na die salto belandde hij met een enórme klap op het bevroren asfalt. Zo'n klap dat ik me serieus zorgen maakte. Maar na even groggy op straat te hebben gelegen krabbelde hij weer op en zei hij 'gelukkig heb ik bij het sporten goed geleerd om mijn val te breken!'

Ik was alleen maar opgelucht en weet niet meer wat ik antwoordde, maar ik wist zeker dat het mij ook zou lukken om te pletter te vallen zónder oefening.

donderdag 24 januari 2019

Look-a-like

Op kantoor hebben we jarenlang te weinig mensen gehad om ons werk goed te kunnen doen. In de crisisjaren mochten we mensen die met pensioen gingen, naar elders vertrokken of ons ontvielen niet vervangen. En zo werd ons clubje dus steeds kleiner. En dat terwijl er taken bij kwamen...

Maar gelukkig is het tij nu gekeerd. Zo mocht het team waarvan ik coördinator mag zijn afgelopen zomer eindelijk twee oude vacatures weer invullen. En sinds begin dit jaar hebben we er wéér twee nieuwe collega's bij. Een daarvan komt in de plaats van iemand die vandaag officieel van ons afscheid neemt omdat hij (vervroegd) met pensioen gaat en een ervan is ons daadwerkelijk komen versterken.
En zo hebben we nu een prima team dat bestaat uit negen universitair geschoolde mensen, bestaande uit 4 mannen en vijf vrouwen, waarbij de leeftijd uiteenloopt van 27 tot (ik meen) 63 jaar. Maar toch zorgen de nieuwkomers ook voor wat verwarring. Een van de nieuwe krachten is van mijn leeftijd. En niet alleen onze haardracht komt overeen, maar er zijn dagen dat ook onze kledingkeuze erg op elkaar lijkt. Om dit onszelf te laten zien werden een paar dagen terug enkele foto's genomen, vooral van de achterkant. En inderdaad konden wij niet anders dan onze collega's gelijk geven.

'Snap je nou dat wanneer ik aan kom lopen en hem van achter zie ik in eerste instantie denk dat jij het bent', zei een van hen tegen mij.
Ik geloofde haar. Sterker: zelf  kwam ik laatst wat later op kantoor en dacht ik toen ik onze nieuwe collega zag zitten 'Ah, ik zit er al! Ik kan weer naar huis!'.

donderdag 17 januari 2019

Misverstand

Ik verbaas me de laatste tijd dagelijks rond een uur of acht ‘s avonds over de idiotie die de Britse regering tentoonspreidt en via het journaal mijn huiskamer bereikt. Het Lagerhuis doet z’n naam eer aan, want dieper kunnen ze niet zakken. Wat een vertoning! In het land van de stiff upperlip, de bolhoed en het keurig wachten bij de bushalte zijn ze echt helemaal de weg kwijt.

Daarover gesproken: gisterenavond wist mijn achterneef Rob het vanwege de Brexit weer bedenkelijke niveau van het 8 uur-journaal gelukkig op te krikken door voor de camera te vertellen dat veel Nederlandse nieuwbouwwijken slecht bereikbaar zijn en te weinig voorzieningen hebben. En hij weet waar hij het over heeft. Twee weken terug ging ik bij hem langs om te praten over het boek dat we samen schrijven over onze gemeenschappelijke voorouders. En het viel me inderdaad op hoe ver de mooie wijk verstopt lijkt te liggen van 'de bewoonde wereld'. Toch vond ik redelijk snel de juiste weg en belde ik daarna aan met een (dacht ik) opgewekte blik. Maar blijkbaar zag ik er door de rit toch zo moe en afgeleefd uit dat Robs echtgenote me aanzag voor iemand die haar salon aan huis bezocht voor een voetmassage en/of schoonheidsbehandeling.
Ze heette me vriendelijk welkom en leidde me naar boven. Ik volgde gedwee in de verwachting dat mijn mede-boekschrijver daar achter een pc op me zat te wachten. Maar toen ik bijna halverwege de trap was kwam hij uit de huiskamer om zijn eega te wijzen op het misverstand. Deze meneer op de trap had aangebeld om het met hem te hebben over het familieboek en de klant van haar massage- en schoonheidspraktijk was blijkbaar nog op zoek naar hun huis of naar de wijk.

We lachten erom en even later gingen we achter de pc druk aan de slag met teksten en plaatjes voor ons boek. We bladerden door documenten, zochten naar foto’s en surften over het net, op zoek naar bijzondere gebeurtenissen van onze familieleden van lang geleden. Of naar grappige misverstanden, want die kunnen ook leuk zijn om over te schrijven.

donderdag 10 januari 2019

Chinees

De afgelopen week zag ik de eerste aflevering van het programma 'Bauer in China'. Ik weet het, de tv-programma's waar ik naar kijk zijn niet allemaal even hoogdravend. Maar vorig jaar reisde Frans met zijn 'Maris' af naar de Verenigde Staten en dat vond ik best de moeite van het bekijken waard.
Ook deze keer was het weer zeer vermakelijk. Frans is immers een liefhebber van het chinese eten dat hem in Nederland wordt voorgezet en verwachtte in China zijn hart te kunnen ophalen aan bami, loempia's en kroepoek (ofwel de nummers 13, 26 en 54). Hij weet (zogenaamd?) niet dat dat 'vernederlandst' chinees eten is, dat men in het land van de Grote Muur niet kent. Grappig was dat hij de papieren menukaart van zijn chinese afhaalrestaurant in Fijnaart bij zich had om daarop voor de restauranteigenaar aan te wijzen wat dat Babi Pangang was dat hij wilde bestellen. Tevergeefs natuurlijk. Uiteindelijk mocht hij al blij zijn dat hij geen hond geserveerd kreeg. Wellicht komt dat nog in een volgende aflevering. En ze zullen vast ook nog wel geconfronteerd worden met chinese tafelmanieren als slurpen, boeren, smakken en op tafel uitspugen van botjes, neem ik aan.

Eerlijk gezegd loop ik ook nog met enige regelmaat naar de afhaalchinees, een straat bij ons vandaan. En vooral in de jaren zeventig - toen het aantal chinees-indische restaurants in ons land de wok uitrees - bezocht ons gezinnetje regelmatig zo'n restaurant. Soms waren we er ook met anderen uit de familie, wanneer we bijvoorbeeld terugkwamen van een vakantie of als er iets te vieren viel. In die tijd was het nieuw, exotisch en bijzonder. Mijn moeder vertelde me ooit dat háár ouders destijds maar moeilijk aan dat aparte eten van ver weg konden wennen.
De eerste keer dat een chinees-indisch restaurant werd bezocht schijnt vooral mijn opa bijna alle voor hem (toen) onbekende vleesgerechten, sauzen en andere lekkere toevoegingen systematisch op de schalen te hebben laten liggen. Eigenlijk kon in zijn ogen alleen de rijst weinig kwaad en schepte hij daarmee z'n bord vol. En toen hem later werd gevraagd wat hij van het chinese eten vond antwoordde hij dat hij er maar weinig smaak aan vond zitten... 

Later veranderde dat hoor, al denk ik dat hij de gewone Nederlandse pot de voorkeur gaf. Met na afloop een bord vla. Ik weet nog dat ik er als jong ventje wel eens bleef eten en dat m'n (verder altijd keurige) opa dan z'n bijna lege vlabord oppakte en zei 'ik had vroeger een tante en die deed altijd zo', waarna hij het bord oppakte en aflikte. Misschien had hij zo stiekem toch wat van de chinese tafelmanieren overgenomen...

donderdag 3 januari 2019

Geluk

Toen ik vorige week ons tuinpad opliep zag ik het ineens liggen, niet ver van de voordeur: een klein fotootje van een nog jonge Bastiaan. Zeker uit een portemonaie gevallen ofzo, vermoedde ik. Ik legde het in ons halletje op het plankje onder de spiegel en vergat het al weer snel. Tot Wilma en ik een paar dagen later in de keuken stonden en het mij ineens te binnen schoot. ‘Dat zou best eens uit mijn sleutelhanger kunnen zijn gevallen’, zei ze daarop. Ze zocht haar sleutels op en zag inderdaad dat een deel van de doorschijnende plastieke fotohouder eraf was gevallen, met de foto erbij.

‘Wat zat er ookalweer nog meer in die sleutelhanger, achter de foto?’, vroeg ze zich daarna af. Het bleek een écht klavertje-vier te zijn, dat ze lang geleden tijdens een vakantie in één oogopslag middenin een gras- en klaverveld had gevonden. Ik zei haar dat ze er wel van uit kon gaan dat die in die paar dagen al wel zou zijn weggewaaid, maar ondanks dat ging ze kijken. ‘Die vind je inderdaad van z’n levensdagen niet meer terug’, zei ze toen ze weer terug kwam lopen, waarna ze triomfantelijk haar hand opende mét het klavertje-vier erin!

‘Jij moet wel heel veel geluk krijgen nu’, reageerde ik, erop wijzend dat ze nu twee keer op miraculeuze wijze hetzelfde klavertje-vier had gevonden. ‘Vast wel’, zei ze, ‘al weet ik eigenlijk niet of hij me al eens geluk heeft gebracht’. In ieder geval het geluk dat je hem nu weer vond, dacht ik toen. Maar ja, in hoeverre brengt een klavertje-vier je geluk als hij je helpt om datzelfde klavertje-vier te vinden waarvan je niet weet of het je geluk brengt... of begrijp ik mezelf nou niet meer?

Ik wens in ieder geval ook iedereen die géén (een of twee keer een) klavertje-vier heeft gevonden een gelukkig en gezond 2019 toe!