Jaar uit

Ook dit jaar staat de radio bij ons in huis, in de auto en op m'n MP3-speler in de week tussen kerst en oudjaar weer op de Top 2000 afgestemd. Niet dat de volgorde van de liedjes me boeit, maar het blijft leuk om met muzikale herinneringen het jaar uit te luiden.

Mijn Top 20 in 1974

Vroeger fascineerde het fenomeen hitparade me zeer. Natuurlijk keek ik (zoals iedereen) iedere week naar Toppop en luisterde ik naar de Veronica top 40 (en soms ook naar de Daverende Dertig, de Nationale Hitparade en de Europarade op Hilversum 3), maar ook haalde ik iedere donderdag het gedrukte exemplaar van de Top 40 en stelde ik jarenlang wekelijks - alleen of met vrienden - een eigen hitparade samen. Die presenteerde ik dan zelf en nam hem op met mijn cassetterecorder. 

Toen ik jaren later met vrienden een 'echte' piratenzender had (die in het begin alleen aan de overkant van de straat te beluisteren was, maar later in de hele Dordtse regio) deden we ons best om onze lijst van favoriete platen zo professioneel mogelijk de ether in te sturen.

Een 'radiostudio' in m'n slaapkamer (1982)

In november hoorde ik een radio-spotje met het verzoek favoriete nummers in te zenden ten behoeve van de Top 2000. Ik besloot nu eens niet die geijkte nummers op m'n lijstje te zetten, maar na te gaan welke gouwe-ouwe ik graag afspeel op m'n smartphone, MP3-speler of in de auto.

Ik kwam tot de volgende lijst

• Beatles - Something (1969)
• Euson - Both sides now (1971)
• Dr. Hook - Sylvia's mother (1972)
• Rolling Stones - Sympathy for the devil (1973)
• Charles Aznavour - She (1974)    
• Eagles - One of these nights (1975) 
• Electric Light Orchestra - Livin' Thing (1976)       
• Frans Halsema - Voor haar (1977)             
• ABC - The look of love (1982)         
• Traveling Wilburys - Handle with care (1988)           
• Van Morrison - Have I told you lately (1989)
• R.E.M. - Losing my religion (1991)
• Robbie Williams - Angels (1998)
• Phil Collins - Can't stop loving you (2002)
• Coldplay - Viva la vida (2009)

Hoewel ik het lijstje vorige maand na lang wikken en wegen heb opgeschreven, vind ik hem nu alweer niet helemaal deugen. Dus zal m'n lijstje er volgend jaar wel weer heel anders uitzien, dat kan je op je vingers natellen. Gelukkig blijft je muzieksmaak niet 'jaar in-jaar uit' hetzelfde.

Over 'jaar uit' en 'op je vingers natellen' gesproken: prettige jaarwisseling en doe voorzichtig met vuurwerk!

Sneeuw

Eergisteren begon de winter volgens de kalender, maar de weergoden trekken zich dit jaar niets aan van deze door mensen bedachte tijdsindeling. Want al weken waggelen en glijen we over besneeuwde stoepen en straten. Record na record wordt gebroken. De koudste december sinds tijden, de langste file aller tijden en binnenkort waarschijnlijk de hoogste energierekeningen ooit..

In de krant las ik dat een Duitse weerman laatst al een horror-winter had voorspeld. Normaal gesproken neem ik dat soort berichten met een korreltje zout. Maar dat doe ik nu niet, omdat we dat nou juist in deze barre tijden niet moeten verspillen.

Maar naast dat ongemak heeft het winterweer ook leuke kanten. De slee is weer uit de schuur gehaald om ermee van de dijk af te sjeezen en sneeuwbal-gooien zorgt voor veel plezier. Al valt me wel op dat de huidige generatie kinderen geen echt goeie sneeuwballen rollen. Het is vaak een hand losse sneeuw die gegooid wordt, of een kant-en-klare klont ijs. Ze weten niet meer hoe een echte, stevige sneeuwbal voelt.

Onze jack-russel Moos vindt de sneeuw ook geweldig. Vooral 's morgens vroeg is het leuk om hem te zien dartelen door het vers gevallen pak sneeuw. Vanwege zijn korte pootjes verdwijnt hij tot aan zijn buik in de dikke laag sneeuw.

Het is dat hij is gecastreerd, anders had hij wel geweten hoe sneeuwballen voelen...

De digi-tijd

De digitale wereld brengt ons veel moois, maar heeft gevaarlijke kantjes. Alle commotie rondom WikiLeaks, waarbij 'staatsgeheimen' en vertrouwelijke zaken de wijde wereld in worden geslingerd, laat dat goed zien.

Maar ook op een heel ander niveau zorgt al dat digitale gedoe soms voor onrust en gedoe. Toen Bastiaan vorige week op een morgen net vijf minuten de deur uit was, om in de schemer door de sneeuw naar zijn vlakbij gelegen school te lopen, schrok Wilma van de brandweer- en politiesirenes die ook die kant opgingen.

Er was brandalarm op school! Iemand die langs de school was gelopen had enorme vlammen gezien in een klaslokaal en had meteen de brandweer gebeld.

Al snel bleek het gelukkig vals alarm. In Bastiaan's klas hangt sinds begin dit schooljaar een digibord, een enorm beeldscherm waarop de meester zijn lesmateriaal kan laten zien, maar waarop bijvoorbeeld ook - via 'Uitzending Gemist' op internet - schoolTV kan worden bekeken. En deze morgen had hij op YouTube een gezellig haardvuurtje gevonden; leuk voor wanneer de kinderen uit de kou de klas binnenwandelen.

Tsja, dit soort problemen had je in de goeie ouwe tijd niet. Onze meester kon best aardig tekenen, maar een levensecht haarvuur zou hem niet lukken. Overigens is nog niet duidelijk wie de beller naar de brandweer is geweest. Maar daar komen we waarschijnlijk via WikiLeaks nog wel achter...

Memories

Vorige week hing ik op een avond wat onderuit op de bank en bekeek ik op m'n laptop YouTube-filmpjes, terwijl Wilma naast me verdiept was in een aflevering van Holland’s Next Top Model (of een variant daarop). Ik doe dat met enige regelmaat en vind het vooral leuk om muziek-clips uit de jaren 70 of 80 te bekijken. Ook Nederlandse popmuziek uit die tijd passeert dan de revu. Lekker hoor, al die nostalgie…

Nadat ik wat gouwe-ouwe van Shocking Blue, Tee Set en de Golden Earring had bekeken kwam ik terecht bij een clip van Alquin; een voor het grote publiek wat minder bekende Nederlandse groep die prima muziek maakte. Op dat moment dwaalden m’n gedachten af naar m’n middelbare schooltijd, toen Alquin, maar ook bekendere popgroepen kwamen optreden in de Aula van het Titus Brandsmacollege in het Dordtse Oranjepark.

Ik weet nog goed dat m’n vader me kwam halen na een optreden van Long Tall Ernie and the Shakers en dat hij enigszins ‘onder de indruk’ was van de enorme rotherrie die de mega-geluidboxen produceerden. Maar nog beter herinner ik me het optreden van Earth and Fire. Als jonge puber stond ik pal voor het podium, te genieten van de magistrale muziek, maar vooral diep onder de indruk van Jerney Kaagman.

Het is je niet voor te stellen wanneer je Earth and Fire alleen kent van het commerciele gedrocht '(I don't wanna be your lover for the) Weekend' en wanneer je bij de naam Jerney Kaagman denkt aan dat emotieloze gezicht uit de jury van een talentenjacht op TV, maar begin jaren zeventig was én de muziek én Jerney zelf ‘hot’.

Kijkend door een nostalgische bril lijkt het vaak of alles vroeger beter en mooier was, en dat is natuurlijk lang niet altijd het geval. Maar wanneer het om de muziek van Earth and Fire en de uitstraling van Jerney Kaagman gaat wel hoor…

Terwijl Wilma naast me van de TV-reclame wegzapt naar een andere zender klik ik op 'Maybe Tomorrow Maybe Tonight, 'left with my Memories'... http://www.youtube.com/watch?v=0wWBgLl70FI

Kapper

Het is al lang geleden dat ik op een kappersstoel zat. Mijn coupe is prima te fabriceren met een tondeuze, en daar heb ik geen kapper voor nodig.

Maar wanneer ik - zoals vorige week - met Bastiaan naar de kapper ga en ik hem in de spiegel allerlei gezichten zie trekken, moet ik vaak denken aan vroeger. Mijn moeder vertelde me dat ik me bij een bezoek aan kapsalon 'Harry' aan de Dordtse Krommedijk regelmatig flink zat uit te sloven voor de spiegel. Ook schijn ik een keer oprecht verbaasd 'o, zie ik er zó uit' geroepen te hebben.

Mijn zoon heeft het dus niet van een vreemde. Zijn bijdehandte woordgebruik zorgt regelmatig voor een lacherige stemming bij de kapsters en andere klanten. Vorige week antwoordde Bastiaan op een vraag van de kapster dat zijn haar aan de voorkant lekker kort mocht. 'Want weet je' zei hij er bij, 'ik heb soms zelfs last van die flap haar op m'n voorhoofd'.

Opkijkend uit de Privé zei ik, terwijl ik m'n best deed zo weemoedig mogelijk te kijken 'Ach jongen, wees nou maar blij met die flap...'.

Nu lachten de dames niet Bastiaan, maar mij toe... (of lachten ze me misschien uit?)

FF-ling

Terwijl ik vorige week de tv-reclame zag waarbij Albert Heijn de kinderen uitnodigt om daar hun schoen te zetten, schoot mij te binnen dat ik afgelopen voorjaar 'goedkope' Eftelingkaartjes had gekocht dankzij een aktie van AH. Kaartjes die wel uiterlijk 19 november moesten worden gebruikt.

Tijd zat, dacht ik toen. Maar dat is dus niet zo, want ik besefte ineens dat de kaartjes nog altijd onaangeroerd in de kast lagen en het het komend weekend 20 november was.

Ik besloot woensdag vrij te nemen en Bastiaan direkt na zijn halve schooldag de auto in te sleuren om rap naar Kaatsheuvel af te reizen. Wilma heeft niks met achtbanen en schommelende piratenschepen, dus die bleef lekker thuis.

We kwamen om half 2 bij het pretpark aan en liepen pas na zessen de poort weer uit. Meer dan viereneenhalf uur hebben we gewiebeld, geschommeld, gesjeesd en - vooral toen het al donker begon te worden - de sprookjessfeer opgesnoven. Het enige verschil met een 'normale' pretparkdag was dat we nergens drie kwartier of langer in de rij hoefden te staan. We liepen overal zo door en deden sommige attracties daarom wel vier of vijf keer achter elkaar.

Een optimale benutting van de tijd dus. Een paar dagen ervoor was ik nog bang dat ik de kaartjes voor 'Jan met de korte achternaam' had aangeschaft, maar we hebben ze gelukkig nog voor 'Jan met de lange nek' gebruikt...

Donker

Deze regenachtige en donkere novembermaand staat bij ons in het teken van het leegruimen van het huis dat mijn overleden schoonmoeder achterliet. Dat is een rotklus, kan ik melden. Zoiets is niet alleen fysiek zwaar, zal ik maar zeggen.
Gelukkig komt mijn schoonfamilie uit Amersfoort regelmatig een weekend over en hoeven we het niet alleen te doen. En die logeerpartijen zorgen toch ook wel voor gezellige, maar ook drukke weekends.

De kinderen van 12, 10 en 9 jaar oud hebben niks te zoeken in het huis dat beetje bij beetje wordt ontmanteld. Dus terwijl hun vaders en moeders in oma’s huis met meubels, verhuisdozen en schroevedraaiers in de weer zijn, hebben zij bij ons thuis dagenlang het rijk alleen. Ook vriendjes uit de buurt komen regelmatig langs. Dit betekent dat de Wii-spelcomputer overuren maakt en dat we de kans lopen dat het Nickelodeon-logo straks blijvend op ons TV-scherm ingebrand is.
Als de kat van huis is, dansen de muizen op tafel. Al geloof ik niet dat ze stiekem allerlei dingen doen die niet mogen. Daar zijn ze veel te eerlijk voor.

Wel zou ik het prettig vinden wanneer ze uit eigen initiatief de hond zouden uitlaten. Want wanneer we het vergeten te vragen en we na een dag sjouwen thuiskomen weet dat beest niet hoe snel hij naar buiten moet om z’n blaas te legen.‘Jongens, gaan jullie de hond eens uitlaten’ riep ik afgelopen weekend naar het Wii-ende stel in Bastiaan’s slaapkamer. Mijn toevoeging ‘het is al donker!’ hielp. ‘Jaah, we komen’ riepen ze enthousiast. Want met een zaklantaarn met de hond naar buiten toe vinden ze dan wel weer bijzonder.

Ach, ze kunnen beter de hond uitlaten dan de kat knijpen in het donker...

Stelen

Er zijn zaterdagen dat ik al vroeg een turbo-bezoekje breng aan Albert Heijn. Ik heb dan geen zin om later op de dag met z’n tweetjes of drietjes rond te slenteren tussen de bonusaanbiedingen, maar wil snel en vroeg klaar zijn. En tegenwoordig maak ik dan gebruik van zo’n zelfscanner; zo’n ding waarmee je zelf je boodschappen scant voor je ze in het winkelwagentje legt om al het gekochte daarna volledig automatisch bij een speciale pin-automaat af te rekenen.
Kinderen vinden het overigens ook leuk om daarbij te helpen. Bastiaan zei laatst dat hij het zo geinig had gevonden om eerder die dag met dat ding de streepjescodes van allerlei willekeurige artikelen in de supermarkt-rekken te scannen. Toen hij mij zag schrikken zei hij lachend ‘geintje hoor, je denkt toch niet echt dat ik zoiets doe..’.

Afgelopen zaterdag stond ik met een vol boodschappenwagentje en een voldaan gevoel bij mijn auto, toen ik besloot om op de bon te kijken of de zelfscanner de bonuskortingen wel goed had verwerkt. Je bent een echte Hollander of niet, toch? Ik zag dat er een bedrag in mindering was gebracht bij de drie flessen SiSi No Bubbles, maar waar stonden nou die drie Big American Pizza’s? Ineens realiseerde ik me dat ik die zo maar, zonder te scannen in m’n wagentje had gesodemieterd en ze dus had gestolen!
En kijk: wanneer ik er achter kom dat een cassière een foutje in mijn voordeel heeft gemaakt ga ik echt niet terug, maar in dit geval had ik zélf lopen suffen. Dus ging ik met de drie pizza’s onder m’n arm terug naar de zelfscan-afrekenhoek (leuk scrabblewoord trouwens).

Toen ik daar over mijn suffe actie vertelde reageerde het AH-meisje verrast. ‘Wat een eerlijkheid meneer, dank u wel!’. Ook een ouder stelletje dat bij de balie stond te wachten prees mijn gedrag. Het voelde alsof ik elk moment de Nobelprijs voor de vrede overhandigd kon krijgen. ‘Ach’ zei ik, ‘ik roep altijd dat ik van m’n leven nog nooit wat gestolen heb, en dat wil ik zo houden’. Al geloof ik wel dat ik met mijn eerlijkheid de harten van het AH-meisje en dat oudere stelletje heb gestolen…

Indruk

Binnenkort gaat een oud-collega van me met vervroegd pensioen. Zo af-en-toe spreken we nog wel eens af om tijdens de lunchpauze een rondje door de wijk te lopen en de laatste keer was zijn naderend vertrek een prima aanleiding om anekdotes uit het verleden de revu te laten passeren die op een of andere manier indruk hebben gemaakt. Vooral bijzondere gebeurtenissen waarbij andere ex-collega’s een hoofdrol spelen waren amusante gespreksstof.

We werkten destijds samen in het Rotterdamse stadhuis. Een statig formeel gebouw natuurlijk, maar dat betekent niet persé dat alles wat zich daarbinnen afspeelde even statig en formeel was.

Zo waren er halverwege de jaren tachtig nog geen koffie-automaten, maar kwam er drie keer per dag een koffie-juffrouw met rammelend karretje over de stenen vloer van de stadhuisgangen gelopen, die dan ‘koffie’ riep, waarna iedere aanwezige zich keurig met een bonnetje bij haar kar vervoegde. Maar soms was iemand aan het telefoneren of bezig met het schrijven van een mooie ambtelijke zin en duurde het dus even voor hij of zij de gang op kwam. Daar had de roodharige koffiejuffrouw maar weinig begrip voor. Ze gooide de deur dan open en krijste ‘KOFFIE !!!! HEBBEN JULLIE ME NIET GEHOORD ?!?!?’. Vooral wanneer we op zo'n moment bezoek van ‘mensen van buiten’ hadden, waren die zeer onder de indruk...

Ook hadden we een collega die het op een gegeven moment wat saai vond dat iedereen keurig achter zijn bureau of vergadertafel zat. Hij stak een rotje af, gooide het de hoge stenen gang in en deed snel zijn deur dicht. Die knal galmt volgens mij nu – 25 jaar later - nog na in het stadhuis. Hijzelf deed overigens of hij zich van geen kwaad bewust was. Pas toen iedereen trillend van schrik op de gang stond opende hij zijn deur met de vraag ‘wat is er gebeurd ?’.

Ach, het was ver voor de Fortuijn-periode, dus ookal was het gebouw destijds nauwelijks beveiligd, aan een aanslag dacht niemand. Wél heeft een andere ex-collega van mij ooit bijna een aanslag gepleegd vanuit het stadhuis. Elke lunchpauze zat zijn brood in aluminiumfolie en sinds jaar en dag maakte hij van al die folie een bal. Na verloop van tijd was zo een massieve metalen bol ontstaan ter grootte van een flinke jeu de boules-bal. En toen hij dat projectiel na kantooruren een keer hard door de gang rolde, stuiterde deze op door een drempeltje om daarna door het raam naar buiten te verdwijnen. Gelukkig raakte niemand gewond, want de metalen bal kwam van de bovenste verdieping van het stadhuis en moet met een enorme knal op de stoep van de Coolsingel geland zijn. Ik denk dat de stoeptegels ter plaatse nóg los liggen. Nou ja, zo kan tenminste één van mijn ex-collega’s terecht zeggen dat zijn werk een verpletterende indruk heeft gemaakt…

Opa's weblog

Het begrip 'weblog' bestaat nog niet zo lang.
De generaties voor ons hadden andere middelen om (familie)belevenissen levendig te houden.
Hier een mooi voorbeeld.


Het Volk van Nederland trok op,

naar ’t oude Delft, want zie

Daar was eens de begrafenis,

van Koning Willem Drie

Vader was voor een guldentje,

fijn op een ton gegaan

Maar tonnen vol met menschen,

kwamen voor zijn neus te staan

Een zwarte stoet trok langs hem,

’t was wel een droeve dag
Vooral voor Vader, die er zoo,

geen sikkepit van zag

En ’s avonds zag de man geen kans,

naar huis terug te gaan

De laatste trein vertrok en hij,

bleef fijn in Delft staan

Een paar vrouwtjes, hem bekend uit Dordt,

’n paar moedertjes van kroost
die zochten bij de ouwe heer,

die lange nacht hun troost

Met zorg voor baby zwaar belast,

zat thuis hun and’re helft

En vader sportte met die twee,

den heelen nacht door Delft
Een beestenwagen bracht ze in Dordt,

den anderen morgenstond

Waar vader bijna een pak slaag,

voor dank en hulde vond

Hij houdt van ons ‘Oranjehuis’,

nog immer even zeer
Maar, doodgaan kunnen ze allemaal,

hij gaat nooit kijken weer !

Toon te Veldhuis, 1937

Geschreven en getekend i.v.m. het gouden huwelijk van zijn ouders.

Het beschrijft een gebeurtenis in 1890.

Het chaotische beeld dat geschetst wordt klopt overigens. Wikipedia meldt het volgende:

"De bijzetting van de overleden koning op 4 december 1890 was erg ongeorganiseerd; zo stortte een tribune in en waren er te weinig koetsen en parkeerplaatsen, waardoor velen te laat waren in de kerk. Daarnaast was het steenkoud. Zonder enige waardigheid zou de kist al schommelend van de trappen de Koninklijke Grafkelder ingedragen zijn, waarna Willem III der Nederlanden zijn laatste rustplaats had bereikt."

Afscheid

Zo'n drie-en-een-half jaar geleden nam ik me voor om elke week een kort stukje te schrijven over kleine, grappige voorvalletjes die zich recent of in het verleden hebben voorgedaan in onze nabijheid. Of over iets dat op zich niet grappig is, maar waar wel een leuke (of leuk bedoelde) draai aan kan worden gegeven.

Tot op heden heb ik nog niet verstek moeten laten gaan, ookal moest de inspiratie soms uit het puntje van m'n gote teen naar m'n hersenen toe worden gehaald. Deze week is dat anders. Vorig jaar september werd duidelijk dat mijn schoonmoeder ziek was en begin deze week - in de nacht van maandag op dinsdag - heeft ze haar lange, moedige strijd opgegeven.

We weten dat dit het beste voor haar is, maar het blijft moeilijk. Deze week staat, zoals Bastiaan dat zo mooi omschreef, 'in het teken van afscheid nemen van een dierbare'. En daar kan ik nu met de beste wil van de wereld geen leuke draai aan geven.

Keurige fietsbellen

Tijdens de ouderavond op school (die overigens meer leek op een demonstratieavond van het nieuwe digitale schoolbord) kondigde Bastiaan’s meester aan dat de kinderen dit jaar ook praktijk-verkeerslessen krijgen en dat daarvoor de fietsen pico-bello in orde moeten zijn.

Toen we vorige week naar m’n ouders in Zwijndrecht fietsten, ontdekten we dat dat betekent dat Bastiaan's fietsbel moet worden vervangen. Het emplaar dat nu op zijn stuur zit maakt geen enkel geluid meer. En al fietsend over de Brienenoordbrug herinnerde ik me wat mijn vader nog niet zo lang geleden vertelde.

Na de oorlog reed hij op een oude legerfiets. Zo’n stevig, groen gevaarte zonder wat voor luxe of franje danook. Op één ding na: op het stuur zat een fraaie bel met een afbeelding van een keurig gesoigneerde heer en dame. Omdat dat nogal een contrast was met de stoere fiets vroeg mijn toen nog jonge pa aan zijn vader wie op dat plaatje waren afgebeeld. M’n opa had natuurlijk ook geen idee en antwoordde (waarschijnlijk achteloos) dat dat plaatje van de fietsenmaker was.

Een poosje later sprak een oudere heer mijn vader aan. De man vond dat hij zo’n stoere fiets had. En wat een mooie bel met een leuke afbeelding erop. ‘Wie zijn die dame en heer ?’ had de man gevraagd. ‘Dat zijn de fietsenmaker en zijn vrouw…’, antwoordde mijn vader.

Deze week maar eens kijken voor een bel voor Bastiaan's fiets. Stijlvolle bellen met afbeeldingen van keurige heren en degelijke dames - zoals tijdens mijn vader’s jeugd - zijn er niet meer. Maar misschien zijn er met afbeeldingen van film- of popsterren als Shakira, Lady GaGa of een andere lelle-bel…

De Verderfelijke Vliering

Het zal in het begin van de jaren 80 zijn geweest dat er sexparodieen verschenen van bekende stripverhalen. In die verhalen schoot Lucky Luke niet sneller dan zijn eigen schaduw maar deed hij iets heel anders supersnel. En bijvoorbeeld Asterix z'n toverdrank had een heel andere uitwerking dan gebruikelijk was. Ook van Suske en Wiske was zo'n parodie verkrijgbaar. Geheel in de stijl van de echte Suske en Wiskes - die mooi allitererende titels hadden als De Gladde Glipper, De Duistere Diamant en De Kale Kapper - heette dit meesterwerk de De Glunderende Gluurder. Prikkelende literatuur was het niet echt, maar als twintigjarige was het destijds geinig en 'spannend' om die doorgaans zo keurige striphelden in allerlei ‘stoute’ situaties aan te treffen. Dus ja, ook ik had een ‘glunderende gluurder’ aangeschaft…

Laatst had ik het met Bastiaan over een aantal 'onschuldige' oude stripboeken van Wilma en mij, die op de vliering lagen en waarschijnlijk wel leuk zouden zijn voor een tien-jarige. Ik wist dat er het een en ander van Guust Flater zou liggen, maar ook Jan, Jans en de Kinderen zijn ooit met z’n allen op onze vliering beland.

Terwijl ik de vlieringtrap naar beneden vouwde herinnerde ik me de ‘glunderende gluurder-strip’ die – zo vermoedde ik – tussen de stapel nette strips was terechtgekomen. Op de vliering aangekomen riep ik ‘even wachten hoor’ naar Bastiaan, pakte ik de sexparodie en legde hem snel onder een kartonnen doos. En nadat ik de vlieringtrap weer was afgedaald mocht nu mijn zoon hem bestijgen.

Al snel hoorde ik ‘hé pap, wat is dit nou voor een rare Suske en Wiske?’, waarna ik verbaasd het trapje weer op-stiefelde. Ai, da’s waar ook… ook Wilma had destijds in haar jeugdige onbezonnenheid zo’n ‘gluurder’ gekocht. Toen we halverwege de jaren tachtig gingen samenwonen bleken we veel boeken dubbel te hebben; ook deze! ‘Leg maar weg’, zei ik snel, ‘die is niet voor kinderen’. Dat deed Bastiaan. Wel vroeg hij me later ‘maar pap, wat zag ik nou voor plaatje op de kaft?’.

Met een of andere rotsmoes heb ik me eruit gered. Maar ik voelde mij even een Betrapte Belhamel tegenover mijn Nieuwsgierige Nageslacht.

Toon toen

Mijn opa Toon was een artistieke man, die graag tekende en mooi (vaak met gotische letters) schreef. Ook fotografeerde en filmde hij veel en vooral na zijn pensioen documenteerde hij alles keurig.

Onlangs sprak ik een paar ooms en tantes en kwamen de dikke, grote fotoalbums van mijn opa ter sprake. Het ordenen van oude foto's en films heb ik - dat is wel duidelijk - van hem geërfd en vooral om die reden zijn zijn boeken via mijn vader bij mij terechtgekomen.

Met m'n ooms en tantes sprak ik af dat ik alle foto's zou scannen en naar hen toe zou zenden. Thuisgekomen tipte Wilma me dat het handiger zou zijn de duizenden gescande foto's op zo'n fotosite op internet te plaatsen. Dus maakte ik zo'n Picasa-account aan en begon ik de mega-klus.

Avond na avond blader ik nu door de tijd, helemaal tot aan het begin van de vorige eeuw. Ik kom door hemzelf gemaakte tekeningen en gedichten tegen en de soms priegelig kleine zwart-witfotootjes blijken - nadat ze gescant zijn en uitvergroot worden - allerlei leuke 'geheimpjes' prijs te geven. Er gaat een wereld voor me open...

En zo het lijkt wel alsof mijn opa zelf op internet actief is. Niet alleen omdat ik anno 2010 foto's van opa Toon toen toon, maar vooral omdat ik hetgeen mijn opa toen schreef en tekende erbij zet. En dat terwijl hij al 27 jaar off-line is.

Dubbelzinnig

Toen Wilma vorige week de borden met hollandse aardappelen, franse haricoverts en zweedse gehaktballetjes op tafel zette riep Bastiaan uit 'ha, ik heb lekkere saus over m'n balletjes'. En omdat hij zelf doorhad dat het wat raar klonk, voegde hij er snel aan toe dat hij die zweedse balletjes op zijn bord bedoelde, en niet die andere balletjes.

We moesten een beetje gniffelen, namen een paar scheppen uit de pan en legden uit dat dit nou een typisch voorbeeld was van een dubbelzinnige opmerking. Je kon de woorden namelijk op twee manieren uitleggen.

'O' zei Bastiaan, 'dan weet ik er nog wel een'. 'Welke dan?' vroeg ik belangstellend. 'Kom is ook een dubbelzinnig woord' zei hij, waarna Wilma verschrikt opkeek en ik me bijna verslikte in m'n zweedse bal.
'Want je kan bedoelen kom hier of kom soep', lichtte hij toe.

'Inderdaad', antwoordden Wilma en ik tegelijk en we knikten eenstemmig...

Gaas

Een fascinatie voor zaken die met de Tweede Wereldoorlog te maken hebben deel ik met mijn vader. Allebei lezen we graag boeken die met die periode te maken hebben en bijvoorbeeld het museum van Arromanches over D-Day in Normandië maakte op ons beiden een grote indruk. Het blijft boeien om verhalen te horen en te lezen over die hele operatie om uiteindelijk te komen tot een landing op de kust van Normandië, waarbij enorm veel slachtoffers vielen.

Toen mijn vader onlangs een boek over operatie Overlord (de codenaam van de invasie) las, zag hij foto’s van de enorme matten van metaal gaas, die op de het zand werden gelegd om de tanks goed vanuit de zee tot over het strand te kunnen laten rijden. Grote gazen matten die om de paar meter waren versterkt met dikke metalen stangen. En toen hij die foto’s zag realiseerde hij zeer weer dat dat soort matten jaren na de oorlog werden hergebruikt in het bedrijf waar hij werkte; bakovenbouwbedrijf A.M.F. Den Boer. Die matten fungeerden daar jarenlang als afscheidingswand in het magazijn, net zoals in veel andere bedrijven het geval was.

En toen daarna de rijkere jaren aanbraken en deze professorische wandjes werden vervangen door fraaiere exemplaren, namen verschillende personeelsleden delen van die gazen matten mee, om daarmee in hun achtertuin hokjes te prepareren voor hun konijnen of kippen.

Dat was nog eens hergebruik van materiaal. Van het leger, via het bedrijfsleven naar de achtertuin... Ik neem trouwens aan dat D-day voor die konijnen en kippen zo rond de kerst viel... Want de meeste van hen gingen dan toch echt voor gaas!

Molens

Een fietstocht vanaf ons huis naar Kinderdijk is goed te doen en leidt je onderweg langs een leuke omgeving. Na het doorkruisen van een groen stukje in de Krimpenerwaard brengt het pontje van Krimpen aan de Lek je zo naar Kinderdijk, dat daar aan de overkant ligt.

Wat ons daar de laatste keer opviel was het enorme aantal buitenlandse toeristen. De parkeerplaats stond vol met Duitse, Franse, Italiaanse en Spaanse auto’s en campers. En dan heb ik het nog niet over de vele Japanners, die om begrijpelijke redenen niet met eigen vervoer waren gekomen.

Terwijl we ons enigszins zigzaggend een weg baanden tussen al die buitenlandse belangstellenden door ontdekte ik dat men er ter plaatse alles aan doet om hen optimaal van dienst te zijn. Niet alleen is er allerlei prullaria te koop in de vorm van (al dan niet Delfsblauwe) molentje en klompjes, ook is goed nagedacht over de informatievoorziening voor de buitenlandse bezoekers. Zo realiseert men zich terdege dat het woord ‘molen’ hen weinig zegt en het dus geen zin heeft om dat woord op de informatiebordjes te zetten.

En om nou in bijvoorbeeld vijf talen het woord molen op zo’n bord te zetten, is ook weer zo'n gedoe. Dus heeft men een andere oplossing gevonden.

En ik moet zeggen: complimenten! De informatiebordjes ter plaatse laten aan duidelijkheid niets te wensen over…

School

De digitale snelweg geeft ons de mogelijkheid om vroegere vrienden en kennissen weer op het spoor te komen. Net als vele anderen maak ook ik daar dankbaar gebruik van. Ik heb er lol in om zo af en toe als een soort detective te speuren naar namen van vroeger. En dat levert best leuke resultaten op!

Zo kwam ik die klasgenoot weer tegen waarmee ik vroeger veel lol had in de klas. Ik herinner me dat we het vaak – vooral tijdens de les – over muziek hadden en dat we allebei de klas werden uitgestuurd wegens slappe lach omdat hij me vroeg ‘hoeveel elpee’s heb jij eigenlijk, schat-je?’ waarop ik antwoordde ‘ik heb geen idee, lieverd!’. Het werd onze ‘running-gag’.
Ook ontdekte ik de klasgenoot die destijds niet meer bijkwam toen ik stiekem brood zat te eten terwijl de lerares engelse werkwoorden met ons doornam. Nadat een andere klasgenoot hardop ‘spreken’ had vertaald (‘to speak, spoke, spoken’) riep de lerares streng ‘Marco, staan!’, waarna ik - in plaats van het rijtje engelse woorden te zeggen - me betrapt voelde en opstond met de boterhammen in mijn hand!

En ik kwam weer in kontakt met die klasgenote die regelmatig m’n Rijam-schoolagenda jatte om er romantische gedichtjes in te schrijven. En die stiekem op de gang mijn sjaal besprenkelde met haar flesje geurwater, zodat ik aan haar bleef denken (alsof dát daarvoor nodig was!). Die ook zonder dat ik het wist haar fotootje in mijn etui stopte, waarna het etui prompt door een ander werd afgepakt en de hele klas doorging…

Maar niet elke her-ontmoeting gebeurt digitaal. Vorige week werd ik tijdens het bezoekuur in het ziekenhuis door het hoofd van de nachtdienst gevraagd even mee te komen naar de gang om wat af te spreken. We stelden onszelf aan elkaar voor en reageerden verrast omdat we elkaar op hetzelfde moment herkenden van vroeger. Wel bijzonder dat ik opeens een (heel) serieus ‘ziekenhuisgesprek’ moest voeren met een ex-klasgenote waarmee ik ooit een heel ander soort afspraakjes maakte.

50 jaar

Afgelopen weekend vierden mijn ouders hun 50-jarig huwelijk met een brunch en borrel in Het Zalmhuis. Dat was meteen een leuke gelegenheid om ooms en tantes die ik de laatste jaren weinig zie weer eens te spreken.
En natuurlijk ging het al snel weer over vroeger en ontkwam ik er niet aan te horen hoe ik als klein jochie altijd vooraan stond wanneer er op feestje iets moest worden voorgedragen, gezongen of georganiseerd. Heerlijk vond ik het om op dat soort momenten in het middelpunt van de belangstelling te staan. Ik liet weinig kansen onbenut om te laten zien wat voor multitalent ik wel niet was. Een soort X-factor avant la lettre, als het ware.

Wat dat betreft kan een mens veranderen. Ik ben zeker niet te beroerd om iets te organiseren, maar dat middelpunt zoek ik echt niet meer op... Toen me verzocht werd de mensen te vragen te proosten op het 50-jarige bruidspaar kwam er (ook bij gebrek aan voorbereiding) niet veel meer uit dan een kort 'standaard-tekstje'.

Nee, dan m'n zoon. Die had meteen het spreekgestalte met microfoon in de smiezen en had al snel de afspraak gemaakt dat hij het wel zou melden wanneer het buffet geopend was. Dat ging hem goed af. En de verlegenheid kwam pas nadat hij de tekst had afgesproken.

Toen wist hij even niet hoe snel hij weg moest rennen. Maar ach... een rennende spreekstalmeester past op zich wel weer prima bij een lopend buffet.

Oorlog

Af en toe vertelt mijn vader iets over de Tweede Wereldoorlog. Hij vertelt me dan dat die tijd voor de meeste kinderen niet alleen een periode was die vervelende gevolgen had en ellende met zich meebracht, maar dat het ook best spannend was, in de positieve betekenis van het woord. En ook na de jaren ’40-‘45, toen de Duitse soldaten al lang vertrokken waren, vonden de kinderen nog materiaal uit de oorlog waarmee ze leuke spelletjes konden spelen.

Zo speelde mijn vader in zijn jonge tienerjaren met zijn vriendjes een keer op een weiland waar nog onderdelen van landmijnen lagen. Mijnen die nog konden ontploffen waren al geruimd of onschadelijk gemaakt, maar onderdelen die geen kwaad konden waren blijven liggen.

Tussen al dat onschadelijke materiaal ontdekten de kinderen ook een stuk metaal waar iets van kruid in leek te zitten. Opgewonden over de vondst namen ze het mee naar het schuurtje van m’n vader’s buurjongen. Wie weet konden ze het in de fik steken ofzo…

Toen ze er net mee waren begonnen riep mijn oma mijn vader naar binnen voor de lunch. Dus zat mijn vader even later met z’n rug naar de achtertuin snel zijn boterhammen naar binnen te proppen. Hij kon immers niet wachten om weer verder te gaan met het ontmantelen of in de fik steken van het gevonden voorwerp.

Tot er achter hem een enorme knal klonk, waarna het schuurtje in vuur en vlam stond. Mijn vader’s vriendje en het zusje ervan overleden ter plaatse… Een gebeurtenis die natuurlijk een verschrikkelijke impact had voor de hele buurt en vanzelfsprekend vooral voor de naaste familie van de twee slachtoffers. Toen ik m’n pa er onlangs naar vroeg zei hij dat hij z’n ouders niet verteld had dat hij vlak voor het eten samen met z’n vriendjes in het schuurtje met munitie en kruid wilde gaan klooien. Ze hadden immers al vaker gezegd dat hij voorzichtig moest zijn met dat soort spul.

Raar idee dat ik nu dit stukje kan schrijven alleen omdat mijn oma m’n vader riep om te komen eten. En dat hij toen wel gehoorzaam is geweest…

Vakantieherinneringen

De zomervakantie zit er weer op. Door omstandigheden hebben we de vakantie dit jaar voor de verandering in eigen land moeten doorbrengen, en dat is ons goed bevallen. Inmiddels is alles weer gepoetst, gewassen en opgeborgen, zodat vrijwel niets ons meer herinnert aan de vakantie.

Die herinneringen halen we dan weer op met het bekijken van de foto's en film. Want het maken van een fotoboekwerkje en vakantie-DVD is een mooie tijdsbesteding voor de komende avonden.

Bastiaan heeft ook veel lol in het monteren van onze eigen films en heeft afgelopen week voor de lol alvast een 'trailer' gemaakt; je weet wel, zo'n opzwepend stukje met hoogtepunten waarmee bioscoopbezoekers lekker worden gemaakt.

En dat pakt hij heel serieus aan hoor. Zo voorzag hij de trailer ook van die kijkwijzer-icoontjes. Om een of andere reden fascineren die hem. 'AL' had hij erbij gezet, omdat de film voor alle leeftijden geschikt is. Maar ook het icoontje 'grof taalgebruik' had hij erbij geplaatst.

Toen ik hem lachend om uitleg vroeg zei hij 'nou eeeh, dat zal vast toch wel een beetje'. Ik weet dat het niet waar is, want het opzetten van de voortent komt helemaal niet voor in de film...

Zwembroek

Gelukkig is de jeugd van tegenwoordig nog wel te porren voor bijvoorbeeld een flinke fietstocht. Tijdens een van de warme dagen van de afgelopen periode pakte Wilma een goed boek voor een plaatsje in de schaduw en waagden de mannen zich aan een fietsrit langs het Veluwemeer. We startten vanaf de camping bij Nunspeet en begonnen met een overtocht met een klein pontje naar de Flevopolder. En door telkens leuke dingen in het vooruitzicht te stellen trapten we aardig wat kilometers weg. Die leuke dingen bestonden - dankzij de hoge temperaturen - vooral uit consumpties bij fritestentjes langs de route of een verfrissing in het water. Een ‘Tour de Fr.. itestenten’ noemden we onze sportieve ronde zelf gekscherend.

Wel baalden we dat we onze zwembroeken waren vergeten, maar tot boven mijn knieen in het water te staan gaf genoeg verkoeling en Bastiaan's sportieve ondergoed kon best als zwembroek dienen. Toen we een ijsje aten bij een snack-keizer aan de rand van het meer wendden we onze blik richting strand, alwaar een groepje mensen stond te jeu-de-boulen. Ik tikte Bastiaan aan en zei ‘hier zijn veel meer mensen hun zwembroek vergeten’! Geschrokken hield Bas zijn hand schuin voor zijn oog. ‘Getver!!’ riep hij, en eraan toevoegend ‘nee… echt!’. ‘Dat mag je zo niet zeggen Bastiaan’, wees ik hem terecht, al moest ik toegeven dat de witte kadetjes en de vleessnacks in de vitrine van de snack-keizer er een stuk aantrekkelijker uitzagen dan de bruine billen en het warme vlees dat nààst zijn loketje ten toon werd gesteld..

Ik moest meteen denken aan die sketch waarin Herman Finkers aangaf dat hij op een nudistencamping altijd het water in springt wanneer hij een aantrekkelijke verschijning tegenkomt, om te voorkomen dat zijn ´opwinding´ te zien is. Ook bij dames waarbij de kans nul komma nul is dat hij opgewonden raakt, springt hij altijd toch maar even in het water; uit beleefdheid…

Urinoir

Op Schiphol heb je van die urinoirs waarin een plaatje van een vliegje aan de binnenkant ervan is gefabriceerd, dat verkleurt als erop gepiest wordt. Een slimmigheidje dat ervoor zorgt dat de mannen daarop gaan richten en daardoor minder (letterlijk) naast de pot piesen. Maar onlangs ontdekte ik in het toilet van een camping-restaurantje een nieuwe variant ervan. Al was het WK inmiddels afgelopen, in het urinoir was een compleet voetbaldoel, met een bal in de kruising, neergezet.

Door tegen de bal te plassen drukte je hem in het doel (zo was te constateren zonder moderne technische hulpmiddelen).

Ik scoorde goal na goal. Daar wil ik niet over opscheppen of er iets mee suggereren, zéker niet nu kleine Wesley Sneijder onze topscorer in Zuid-afrika is geworden. Maar ik bedacht me wél dat ik nu eigenlijk hetzelfde deed als Jack van Gelder, Johan Derksen en René van der Gijp weken lang avond aan avond hebben gedaan: Een beetje zeiken over voetbal...

Duik

Onlangs bezochten we openluchtzwembad Splash bij het Brabantse Hoeven. In mijn jonge jaren bracht ik daar - toen het nog Bosbad Hoeven heette – vele zomerse weekenden door. Vanaf zeg maar 1970 tot 1980 hadden mijn ouders een stacaravan op de ernaast gelegen camping.

Het is dan toch wel bijzonder om dertig jaar later met je zoon te lopen op al die plekken waar veel voetstappen van de kind- en puberuitvoering van jezelf liggen. Het was een dag van verfrissende duiken en sentimental journeys. Het loket waar ik als jochie, bibberend met een handdoekje omgeslagen, een zakje paprika chips of een Raket-ijsje (van een kwartje) haalde. Het in de pubertijd favoriete plekje op de zonneweide, vanwege het uitzicht. Het was allemaal niet eens zo veel veranderd, alleen moesten wij het destijds doen zonder spectaculaire glijbanen (met namen als Kamikaze en Anaconda) en klimkastelen in het ondiepe bad.

Wel waren de duikplanken nog dezelfde als in mijn jeugd. Bastiaan stelde voor om ‘van de hoge’ te gaan en toen ik hem zei dat hij dat toch nog nooit gedaan had, antwoordde hij ‘maar eens moet toch de eerste keer zijn?’ Dus besteeg ik, met zoonlief voor me, het smalle trappetje van de hoge duikplank. Tijdens de warme zomers in de jaren 70 ben ik vele tientallen keren van die plank gesprongen en gedoken. In het begin van het seizoen nog wat schuchter, maar eind augustus op de meest vreemde manieren. Natuurlijk is het toen nooit in m’n hoofd opgekomen dat ik zo’n 35 jaar later weer op datzelfde plankje, drie-en-een-halve meter boven het water, zou staan. Vlak voor me zag ik Bastiaan stoer naar voren stappen en pardoes naar beneden springen.

Alleen boven achtergebleven vroeg ik me af of ik ging duiken of springen. En ineens dacht ik aan een zwembad in het Belgische Malmedy, waar ik als ventje van 11 de eerste keer van een hoge duikplank dook en plat op mijn buik terechtkwam. Dat zou me op m’n 49ste niet nog een keer gebeuren. Dat zou me daar een 'splash' geven!

Dus sprong ik, al voelde de dag zelf als een heerlijke duik in het verleden.

Toeter

Gaan we het dan toch meemaken, Nederland Wereldkampioen? Wat staan de verloren finales van 1974 en 1978 me na al die jaren nog goed bij… In 1978 gewoon bij m’n ouders op de bank, met dat imponerende beeld van dat Argentijnse stadion vol blauw-witte papiersnippers, de goals van Mario Kempes en Rensenbrink’s bal op de paal in de laatste seconden.

En in 74 als ventje van 13 in een café in het Spaanse l’Escala.

(zie ook http://fedway129.blogspot.com/2008/06/afgelopen-zaterdag-vierde-wilma-haar.html)

Samen met m’n neef, ongeveer als enige Hollander tussen allemaal Duitsers. Die penalty van Neeskens in de eerste minuut, de Duitse doelpunten daarna (van Paul Breitner en Gerd Müller) en de frustratie. En na afloop van de finale die uitzinnige Duitsers, zo bezopen als een toeter…

Over toeters gesproken. Het WK van 2010 staat in het teken van de toeter. In Zuidafrika zelf wordt een behoorlijke dosis gehoorschade veroorzaakt door de Vuvuzela en ook in Nederland zelf blazen wij een oorverdovend toontje mee.

Met dit mooie weer kijken we veel wedstrijden van Oranje in de tuin. En om de toeter-herrie enigszins te beperken hebben we afgesproken dat Bastiaan hem vooral gebruikt bij een (Nederlands) doelpunt en na afloop van de (gewonnen) wedstrijd. En dus is het elke Oranje-avond slechts een paar keer een kwartier lang een enorme kolere-herrie, waarbij de toeter ook nog eens met allerlei luidruchtige types in alle andere tuinen van onze wijk communiceert.

En nu maar hopen dat we zondag veel kunnen toeteren. En zo niet, dan ruimt Nederland in korte termijn alle Oranje vlaggetjes, Beesies en Vuvuzela’s weer op. En als iemand de dagen erna over voetbal begint doen we het liefst even of we van toeten noch blazen weten…

Kruis

Nu mijn ouders bijna klaar zijn met het leegruimen van hun oude huis komen ze op zolder steeds meer dingen tegen die al jaren nutteloos lagen weggestopt. Zo kwamen ze een vrij fors kruisbeeld tegen, dat mijn vader ooit had gekregen na de dood van een tante van hem. Het houten kruis was zo'n 70 centimeter hoog met daarop een bronzen Jezusfiguur van een centimeter of dertig.

Hoewel mijn pa zich afvroeg wat hij er in Godsnaam mee moest, kon hij het niet over zijn hart verkrijgen om het in de kliko te gooien of om het gevaarte (vanwege zijn omvang) als groot vuil bij de stoeprand te zetten. Want ookal is mijn familie niet meer zo beleidend rooms-katholiek (zoals dat zo mooi heet), dit zou toch aanvoelen als een soort van Heiligschennis.

Wilma vond het een mooi ding en dus besloten we het mee naar ons huis te nemen. We waren echt niet van plan het in onze huiskamer te hangen, maar misschien zou het nu bij ons een poosje 'Ons Lieve Heer op Zolder' kunnen spelen...

Een poosje later zaten we in de tuin en wees Wilma me op het kruisbeeld, dat ze op een onopvallend plekje aan de schutting had opgehangen. Ik moest er wat om gniffelen en vond het eigenlijk wel best. Ik kon onmogelijk zeggen dat dat ding enorm storend was en dus echt niet kon, want het bleek er al een paar weken te hangen zonder dat het me was opgevallen.

Dus hangt Jezus nu bij ons buiten, in weer en wind. In de kou, maar ook in het groeizame seizoen van nu. Ik betrapte mezelf er laatst op dat ik uit het raam de tuin inkeek en dacht 'Jezus, wat ziet die tuin er uit, het gras mag weleens gemaaid worden'.

Leger

Toen ik vorige week mijn schuur aan het opruimen was, stuitte ik op een grote groene plunjezak met legerspullen. Nooit heb ik een bericht ontvangen met de vraag dat spul in te leveren of weg te gooien, dus alles staat keurig te beschimmelen in een zak in m’n schuur.

Omdat je als vader zo af en toe indruk moet zien te maken op het nageslacht, sleepte ik de zak naar binnen met de woorden ‘moet je nou eens kijken wat ik hier heb!’.

Toen de zak openging vulde een muffige lucht de kamer. En daarna toverde ik stuk voor stuk allerlei gekreukelde kledingstukken tevoorschijn, telkens vergezeld van een enthousiaste opmerking van Bastiaan.

Tot aan de legergroen-kleurige onderbroeken van mega-formaat toe.

Toen we vervolgens besloten om voor de gein wat van die legerspullen aan te trekken, was er van indruk maken op het nageslacht met ‘Dad’s army’ niet meer zo veel over. Wel leek ik trouwens, zag ik toen ik in de spiegel keek, op Kapitein Mainwaring uit de televisieserie met die naam uit de jaren zeventig.

Toch hoop ik Bastiaan weer het een en ander te hebben bijgebracht over het leger. En over leger gesproken: dat was mijn schuur uiteindelijk ook aan het eind van de opruimdag…

Standje

Een collega van me schijnt een sterke voorkeur te hebben voor standje 1. Ik verdiep me er eerlijk gezegd nooit zo in; zo'n nummertje zegt me niets. Maar toen het onderwerp laatst tijdens een lunch ter sprake kwam, bleken ook de andere, vrouwelijke tafelgenoten zijn enthousiasme te delen. Vooral nu de dagen langer worden en de zon de huid bruint is dit standje voor velen favoriet.

Ik wil me eigenlijk niet te veel door hen laten beinvoeden als het om dit soort onderwerpen gaat. Tenslotte is dit iets wat ieder voor zich moet weten en waar je vooral met je partner samen uit moet zien te komen. En ik had het heus aleens eerder geprobeerd hoor, maar de laatste tijd hield ik vast aan standje 3. Vooral ook omdat dat Wilma's voorkeur heeft.

Maar onlangs, aan het einde van zo'n zwoele zomeravond, besloot ik standje 1 toch maar weer eens te proberen. En eerlijk gezegd beviel het me prima. Het blijft vind ik weliswaar een heel gedoe, maar toen ik erna onder de douche stond was ik dat allemaal zo weer vergeten. En daarna moest ik de tondeuse natuurlijk nog schoonmaken en opbergen. Ik heb kammetje 1 er maar op laten zitten voor de volgende keer...

Zoeken

Laat ik er maar rond voor uitkomen: ik kan niet zoeken! Vraag mij om een pen uit de bovenste la te pakken en ik ben het spoor meteen al bijster. In mijn hoofd zit dan het idee dat die pen bijvoorbeeld donkerblauw zou moeten zijn, waardoor ik alles dat niet exact aan dat beeld voldoet (pen, donkerblauw) door mij opzij wordt geduwd tijdens mijn zoektocht. Dus ook een pen die net iets minder donkerblauw is dan ik dacht..

Tot mijn geruststelling hoorde ik laatst dat veel mannen dat hebben en dat het op een of andere manier met de werking van hun hersens te maken heeft. Een hele geruststelling. Maar ik denk wel dat dit alleen geldt voor mensen-mannetjes. Mijn hond is ook een mannetje, maar die kan zoeken als de beste.

Wanneer we op familiebezoek zijn in Amersfoort trek ik er vaak met m’n zoon, neefjes en de hond op uit en wandelen we door een gras- en natuurgebied. En al wandelend gooi ik dan met een plastic werpstok een tennisbal tientallen meters weg, waarna de hond erachteraan rent en ‘m terug komt brengen. De kinderen mogen ook gooien en begin mei belandde op die manier een tennisbal ergens ver weg tussen de brandnetels en het hoge gras. Ook na lang zoeken bleef de bal onvindbaar.

Toen we afgelopen weekend – dit maal zonder tennisbal – dezelfde route aflegden viel ons op dat het gras inmiddels was gemaaid. Gekscherend zeiden we nog tegen elkaar dat we de bal van vijf weken terug misschien nog zouden kunnen vinden. We waren nog niet uitgepraat of de hond kwam al kwispelend aanrennen met de tennisbal in z’n bek!

Dat zou mij nou nooit lukken. Al was het maar omdat ik op zoek zou gaan naar een gele bal en het exemplaar dat nu gevonden was eerder de kleur ‘goor’ had.

Kanjers en sufferds

Vorige week bracht de burgemeester van Capelle aan den IJssel een bezoek aan de klas van Bastiaan. De school is een 'kanjerschool', wat betekent dat extra aandacht wordt besteed aan het tegengaan van pesten van kinderen. Geleerd wordt dat kinderen elkaar moeten kunnen vertrouwen.

Om dat in beeld te brengen liet de burgemeester zich - met een groepje kinderen en de meester achter zich - achterover vallen, in het volste vertrouwen dat hij zou worden opgevangen.

Dit hele gebeuren leidde tot een artikel in de 'IJssel- en Lekstreek', het plaatselijke sufferdje van Capelle. De foto erbij was voor ons de bevestiging dat Bastiaan ook op school een kanjer is.

Voor een politicus is het natuurlijk altijd een prettig gevoel dat er mensen achter je staan en dat je op hun steun kan rekenen. Zeker in deze roerige verkiezingstijd zoeken ook de landelijke politici naar draagvlak.

Eigenlijk had onze demissionaire minister-president, die ook in Capelle woont, enige tijd geleden met z'n ministers in Bastiaan's klas moeten langskomen. Dan was z'n kabinet misschien niet gevallen.

Of zouden de kinderen hem eerst een keer hebben laten stuiteren? Want zo vlak voor de verkiezingen wordt steeds meer duidelijk dat ook de meeste mensen in Capelle Balkenende op dit moment geen kanjer vinden, maar meer het plaatselijke sufferdje...

Steengoed

Tijdens een barbecue bij mijn zus, een paar weken geleden, vroeg Bastiaan of je een roostertje op de barbecue met je blote handen kon aanraken. 'Dat kan best', antwoordde m'n zus, 'alleen brand je dan op een verschrikkelijke manier je vingers!'

'Huhu..', zei Bastiaan droog, 'da's nou typische Te Veldhuis-humor'.

Deze week vroeg Bastiaan's meester of de kinderen een schilder van rommelige, oud-hollandse tafereeltjes kenden, waarvan de voornaam Jan is en de achternaam 'iets hards'. Bastiaan stak zijn vinger op en antwoordde glimlachend 'Jan met de korte achternaam'. De meester lachte en zei 'da's niet goed, maar wel goed gevonden'.

Ik weet niet of Bastiaan de dubbelzinnigheid van zijn grap helemaal besefte, maar gelukkig beschikt de volgende generatie ook over de in deze harde wereld broodnodige humor! Ik vond 'm in ieder geval 'Steen-goed'.

sms-sen

Wanneer ik sms heb ik altijd ruzie met de functie op m’n mobiel die uit zichzelf mijn woorden afmaakt. Ik weet niet hoe de functie officieel heet, maar ik noem hem de Gilles de la Tourette-functie. De meest merkwaardige woorden verschijnen op m’n display en wanneer ik niet goed oplet stuur ik ongewild kwetsende of aanstootgevende teksten de wereld in. Zo noemde ik mijn collega Marina onlangs Marinade. Ook stotter ik vreselijk met sms-sen. Hele woorden stuur ik twee keer rond omdat ik blijkbaar een toets twee maal indruk.

Maar gelukkig merk ik dat er meer mensen last van hebben. Laatst ontving ik een sms van een andere vrouwelijke collega, waarin ze refereerde aan ons gesprek van gisternacht. Ze had – neem ik aan – gewoon ‘gisteren’ willen tikken, maar ook hier had haar gsm een eigen willetje. Wilma checkt mijn gsm (volgens mij) niet, maar ik moest toch even denken aan die reclame waarin die sukkel zijn vriendin uitlegt dat in de sms van zijn collega met ‘tot over m’n oren’ een muts met van die flapjes wordt bedoeld…

http://www.youtube.com/watch?v=jK9fRV7D_LU

Stoer

In de James Bond-films die we de afgelopen weken bekeken beschikt 007 over grote luxe hotelsuites. In de ruime zithoek nuttigt hij dan zijn Wodka-Martini ('shaken, not stirred') of bestudeert hij zijn van Q meegekregen geheime wapens en in zijn bed of onder de douche treft hij regelmatig onverwacht de aantrekkelijke dames aan waarnaar hij eerder die dag in het casino knipoogde. Stoer hoor...

Van dat soort zaken was geen sprake in het hotelletje in de derde Looierdwarsstraat in Amsterdam waar we vorige week zelf een nachtje doorbrachten. Onze kamer bleek aanmerkelijk minder luxe dan die van die stoere Bond. Maar dat was ook niet nodig. Het was een prima plek van waaruit we Amsterdam konden bekijken. We bezochten Madame Tussaud, maakten een rondvaart door de grachten en wandelden door de drukke binnenstad.
Toen Bastiaan in het kapelletje op het Begijnhof een kaarsje aanstak vroeg Wilma voor wie hij dat deed. 'Voor oma' zei hij, 'dat ze weer helemaal beter wordt'. Toen hij daarna zag dat dit antwoord Wilma 'raakte' zei hij nog dat ze van hem altijd steun zou krijgen.

Kijk, en dat vind ik nou stoer. Dat soort dingen zie ik James Bond nog niet zeggen...

Waterl'eau

Net toen vorige week het zoveelste kabinet van onze zuiderburen sneuvelde in verband met de taalstrijd was ik anderhalve dag in België/Belgium. Met collega´s uit Amsterdam, Den Haag en Utrecht sprak ik met mensen van de Europese Commissie en het Europees Parlement over milieu- en klimaatmaatregelen.

Dinsdag nam ik aan het eind van een gewone werkdag de trein richting Brussel/Bruxelles; normaal gesproken een rit van ongeveer twee uur maar dankzij flinke vertragingen een uur langer. Pas tegen negenen schoven we in een restaurant aan bij het diner.

Omdat alle hotelbedden in Brussel/Bruxelles bezet waren moesten wij voor onze overnachting uitwijken naar een hotel in Waterloo (L´eauloo of Water/l´eau?). Er waren busjes voor ons geregeld. Martin’s Grand Hotel lag in een bosrijke, heuvelachtige omgeving en was van alle gemakken voorzien. Maar omdat we pas tegen twaalven arriveerden hebben we nergens gebruik van kunnen maken.

Wel dronken we nog even wat aan de bar. Niet te veel natuurlijk, want voor je het weet wordt je na zo’n vermoeiende dag misselijk en overgeven in Waterloo lijkt me niks.

De volgende morgen moesten we al weer heel vroeg op pad en wilde ik in m’n (te) luxe badkamer eerst even een lekkere douche nemen. Ik draaide de kraan open en de badkraan spoot voluit. De vraag was nu hoe ik het water richting douchekop kreeg in plaats van richting badkraan. Wat ik met m’n slaperige hoofd ook probeerde, het lukte me niet.

Ik heb me tenslotte maar aan de wastafel gewassen. De doucheslang bleef waterloos...

Kontant geld

In deze tijd van pinnen en chippen is een van mijn tekortkomingen dat ik vaak te weinig kontant geld bij me heb. Laatst lieten we thuis chinees eten bezorgen en moest ik, in het bijzijn van m'n ouders, Bastiaans spaarpot plunderen om aan de deur te kunnen afrekenen.

Toen ik vorige week besloot om met Bastiaan met de Fast Ferry naar Zwijndrecht te gaan gaf Wilma me 20 euro kontant geld mee. Bij de boot aangekomen pakte ik geld uit m'n portemonnee en zag ik dat het maar 10 euro (en dus nét genoeg) was. Dus was er te weinig over voor het pontje tussen Dordrecht en Zwijndrecht, dat we aansluitend op de Fast Ferry moesten nemen.

Ik gokte erop dat ik fietsend door de Dordtse binnenstad van de Fast Ferry naar de pont wel een PIN-automaat zou tegenkomen, maar nee dus. Vanaf de Dordtse oever belde ik m'n ouders, die aan de Zwijndrechtse waterkant wonen, en legde ik uit dat ik nog even geld voor het pontje moest zien te regelen. Na het telefoongesprek bleek dat een oudere dame, die op een bankje vlakbij zat, het gesprek had gevolgd. Ze vroeg me hoeveel ik tekort kwam en wilde dat graag voor me betalen. Toen ze een euro in mijn hand stopte moest ik denken aan dat SIRE-spotje op TV over hoe we met aardige mensen moeten omgaanhttp://www.youtube.com/watch?v=uLEOjy-lj8U.

Later bij m'n ouders thuis stopte ik m'n fietssleutel in m'n zak en voelde ik daar een briefje... Een briefje van 20, om precies te zijn. Ik had dus - geheel tegen m'n gewoonte in - ruim voldoende geld bij me. Zo ga ik dus met aardige, oude dames om. Ik maak ze op een slinkse manier geld afhandig...

Spiritualiteit

Omdat ik de slechte gewoonte heb om het scherm van mijn GSM te beschadigen, heeft Wilma een handig hoesje voor m'n mobieltje gehaakt. En op verzoek van een paar collega´s is ze ook voor hen aan de slag gegaan. Daarbij stelde ze voor om voor een van hen een hoesje in regenboogkleuren te haken. Ik vond dat opvallend, want toevallig schilderde die collega vorige week tijdens een workshop een regenboog. Een knap staaltje van 'het zesde zintuig'!
Later gaf Wilma aan dat ze op een regenboog kwam omdat mijn collega veel met spirituele zaken bezig is en een regenboog daarbij een speciale betekenis heeft. Zelf heeft ze ook wel wat met 'het spirituele', ze zegt wel vaker dingen te kunnen 'voorvoelen'. Ikzelf heb er echter niet zo veel mee, hoewel ik moet bekennen dat sommige mensen gaven hebben die ik niet kan verklaren.

Overigens schilderde ikzelf tijdens die workshop een landschap met ondergaande zon. Een simpel schilderijtje in de categorie leuk geprobeerd, zeg maar. Thuis werd ik voorzichtig met mijn kunstwerk gecomplimenteerd, maar werd wel opgemerkt dat de lucht bij de ondergaande zon wat te rood was. Ik moest toegeven dat zo´n rooie lucht inderdaad niet vaak voorkomt. Tot de dag erna een IJslandse vulkaan grote aswolken de lucht inspuugde..!

Heb ik dan zelf ook meer met spiritualiteit dan ik denk? Ik zie ook geen vliegtuigstrepen op het doek staan..

Lief

Begin deze week was ik met mijn collega’s een aantal dagen in De Volksabdij Onze Lieve Vrouw ter Duinen in Ossendrecht, aan de rand van de Kalmthoutse heide bij de Belgische grens. Daar dachten we na over onze toekomst, luisterden we naar elkaar en keken we eens goed naar onszelf. Dat deden we niet alleen zittend aan een tafel met pen en papier, maar ook wandelend door de langzaam weer wat kleur krijgende bossen en ’s avonds ‘onder invloed van’.

Even weg van huis, waar alles natuurlijk wel gewoon doorgaat. En da’s vooral voor kinderen, die het idee hebben dat papa of mama een paar daagjes met vakantie gaan, toch een raar idee. Bastiaan vond het vooraf ook niet leuk. Misschien was het ook niet handig dat ik vooraf had gezegd dat ik een paar nachtjes bij Onze Lieve Vrouw ter Duinen ging logeren. Voor je het weet blijft bij hem het beeld hangen dat zijn vader met een lieve vrouw in de duinen sliep...

Een collega vertelde me dat ze bij het vertrek thuis werd tegengehouden door haar zoontje die met armen en benen gespreid voor de buitendeur ging staan en een ander vertelde dat haar man - ter compensatie van het gemis - ‘stiekem’ met de kinderen had afgesproken dat zij ’s nachts in mama’s bed mochten slapen.
Toen ik weer thuis was aangekomen en het kinderbedtijd was vroeg Wilma met een knipoog aan Bastiaan of hij papa niet iets moest vertellen. Bleek er dus twee nachten een lieve vent mijn plekkie in bed te hebben ingenomen…

Pasen

Vorige week dinsdagavond vierde de bovenbouw van Bastiaan's school pasen met een musical in de kerk. Hijzelf had ook een rol, als leerling 9 van Jezus, die zijn apostelen in deze versie van het verhaal blijkbaar geen naam, maar een nummer had gegeven.

Vooraf hadden we al gehoord dat de generale repetitie niet vlekkeloos was verlopen, onder meer omdat de acteurs ruzieden over wie de microfoon mocht vasthouden en gebruiken. Blijkbaar hadden er nu al een paar last van sterallures. Tsja, wellicht is het toch een opstapje naar de wereld van de echte musicalsterren..!

Ik had m'n videocamera meegenomen om Bastiaan's acteertalent te filmen en werd nog voordat de voorstelling begon aangeklampt door een juf die vroeg of ik alles wilde filmen, omdat de school zelf de videocamera was vergeten. De uitvoering verliep vlekkeloos. Ook onze zoon acteerde, zong en danste prima mee.

Leuk was dat de juffen die alles hadden georganiseerd na afloop uitgebreid werden bedankt. Terwijl ik dat stond te filmen zag ik Bastiaan met een grote bos bloemen het podium op komen. En toen hij die aan de juf overhandigde gaf hij haar een flinke knuffel. 'Die had ze wel verdiend!', zei hij later op de avond tegen ons.

De dag na de musical kroop hij achter de pc en monteerde hij de film, compleet met titel, muziek, beeldovergangen en aftiteling. Misschien is het bij nader inzien geen musicalster in de dop, maar meer een nieuwe John de Mol...

Wandelen

Enkele jaren geleden had ik tijdens mijn vakantie autopech. In het Franse Sarlat wilde ik bij het 'straatje-keren' een klein stukje van een in- en uitrit van een parkeerplaats van een supermarkt gebruiken, waarbij ik een hoge stoeprand tussen die in- en uitrit over het hoofd zag.

De auto moest voor een paar dagen naar de garage en we konden met de taxi naar de camping. Twee dagen later moest ik even langskomen met wat autopapieren en kreeg ik te horen dat ik de auto later die dag weer gerepareerd-en-wel kon meenemen. Omdat de camping een eind van het stadje aflag, greep ik de gelegenheid aan om tussen de twee garagebezoeken door in m'n eentje een paar uurtjes door Sarlat te wandelen, in plaats van heen en weer te gaan naar de camping.

Het zo alleen door een Frans plaatsje lopen deed me denken aan de vele buitenlandse steden die ik dankzij mijn werk in m'n eentje heb verkend. Als die vergaderingen, congressen, borrels en diners waren afgelopen ging ik zo gauw als ik kon de stad in, om maar zo veel mogelijk te kunnen zien. Zo heb ik Osaka, Kyoto, Turijn, Stockholm, Wenen, Birmingham, Helsinki, Tampere, Palermo, Kopenhagen, Lille, Sevillia, Kopenhagen en Praag in vrij weinig tijd best aardig leren kennen. En ook in steden als Londen en Athene -waar ik tijdens vakantiea al was geweest- heb ik vele kilometers in m'n eentje lopend afgelegd.

Regelmatig werd ik daarbij vergezeld door Nick uit Amsterdam, een vriendelijke vent wiens vrouw ook regelmatig meereisde en met wie ik uitgebreid sprak over werk en dagelijkse beslommeringen. Tijdens een van die gesprekken vertelde Nick’s vrouw, terwijl we dineerden op een boot die in de buurt van de Karelsbrug in Praag dobberde, dat ze het zo lekker vond dat de kinderen nu oud genoeg waren om alleen thuis te laten. Ze vond het ook niet erg af en toe het huis even te ontvluchten, want haar zoon werkte aan een carriëre als rapper en had vaak vrienden over de vloer. Ik weet nog dat ik dit beeld totaal niet vond passen bij Nick; ik verwachtte eerder een zoon die op het conservatorium zat.

Al slenterend door Sarlat liep ik daar wat over na te denken. Op een gezellig pleintje bij de kerk kocht ik een Nederlandse krant en zocht ik een terrasje op. Na alle ellende van de eerste pagina’s en de check of het weer in Nederland nog wel slecht was kwam ik bij de pagina entertainment, waarop de top 40 stond afgedrukt, met daaronder een artikeltje over Lange Frans. Waar had ik die naam nou eerder gehoord...?
Terug in Nederland heb ik Nick gebeld en hem gefeliciteerd met de hit van z'n zoon.