Ik zoek me lens

Gisteren las ik in de krant een berichtje over een vader die per ongeluk de beugel van zijn dochtertje had weggegooid. Het deed me onmiddellijk denken aan een soortgelijke domme actie van mijzelf, afgelopen zomer (zie mijn blog 'opruimen'). Al had ik de mazzel dat het maar om een nachtbeugeltje ging en de vervanging ervan ons geen cent kostte.

In dit krantenartikel ging het om een dure beugel en daarom werd een vuilcontainer leeggehaald en met de hand in de troep naar de beugel gezocht.

Dat deed me aan een ander voorval van lang geleden denken. Ik was met iemand op een feestje bij een klasgenoot thuis, waarbij de drank rijkelijk vloeide. Op een gegeven moment kwam ze naar me toe en vertelde ze dat ze op het toilet over haar nek was gegaan en daarbij een van haar lenzen was verloren.

Nou is het voordeel van het drinken van veel alcohol dat grenzen wat vervagen. Karweitjes die normaliter niet zo aantrekkelijk klinken zijn op zo'n moment niet zo'n groot probleem. Ik liep mee naar het toilet dat niet was doorgetrokken en zag dus dat wat haar maag weer had teruggestuurd als een smurrie in de pot drijven. Ik tilde de wc-bril op en na enige aarzeling (dat toch wel) besloten we om die smurrie letterlijk stukje voor stukje met de blote hand te doorzoeken naar de lens.

We wilden het probleem vooral niet aan de grote klok hangen en probeerden de klus met z'n tweetjes te klaren, maar binnen de kortste keren waren er natuurlijk anderen die naar het toilet moesten en zich afvroegen wat we in godsnaam aan het doen waren. Kort gezegd: het duurde niet lang voor vrijwel iedereen was ingeschakeld om de zoekonderneming tot een goed einde te brengen. Ik zie nu nog voor me dat men met een theezeefje de smurrie stond te doorzoeken tot de toiletpot helemaal leeg was.

Dat alles overigens zonder succes. We besloten het er dan toch maar bij te laten en naar huis te gaan. Een van onze vrienden moest nog wel even naar de wc. Wachtend op de gang hoorden we hem op een gegeven moment roepen "ik heb 'm, ik heb 'm!!" en we waren niet meer in staat om te lachen om deze cynische grap. Tot hij naar buiten kwam met de lens in z'n hand! "Hij lag op de bril!" riep hij.

Eind goed al goed, noemen ze zoiets... Maar degene die die bril dus omhoog had gedaan had er dus uiteindelijk voor gezorgd dat we met z'n allen zo'n bijzonder karwei hadden gehad deze avond. En wie was dat ook-al-weer?

Ik wilde alleen maar helpen, maar dit was van de wal in de sloot. Of van de pot op de bril eigenlijk...

Naald en draad

Laatst vertelde m'n moeder me het een en ander over de rolverdeling vroeger in hun gezin. Om een of andere reden was onder meer strijken haar taak binnen het gezin. De anderen hadden andere taken of waren nog te jong, maar zij was degene die de strijkbout ter hand moest nemen. M'n vader beaamde het en zei dat wanneer hij haar kwam ophalen voor een avondje uit, hij regelmatig lang moest wachten omdat z'n schoonmoeder vond dat eerst de strijkmand leeg moest.

Misschien is het daarom wel dat wanneer ik m'n vader soms bel, hij aangeeft dat hij net nog heeft staan strijken. Waarschijnlijk ontziet hij m'n moeder op dat punt een beetje. Zij doet op haar beurt weer andere dingen (het eten, de boodschapjes, schoonmaken), maar strijken is in hun huishouden vooral een mannenklus geworden volgens mij. En klussen met naald en draad, die zijn ook bij m'n vader terechtgekomen. 'Ik word al misselijk als ik aan een naald en draad denk!' zegt m'n moeder weleens theatraal.

Wanneer ik m'n vader hoor vertellen hoe handig hij is met dat soort dingen ben ik een soort van jaloers. Want hoewel Wilma haar hand niet omdraait voor een haak-, brei-, of naaiwerkje (of moet ze daarbij haar hand juist wél omdraaien...?) voel ik me altijd weer lullig en afhankelijk als ik bij haar 'aanklop' wanneer ik weer 'ns te fanatiek een blouse of overhemd over m'n hoofd heb uitgetrokken en daarbij knopen op de grond heb horen vallen.

'Laat me nou eens goed zien hoe je zo'n knoop er weer aanzet!' zei ik haar daarom een poosje terug. En vervolgens keek ik nauwkeurig hoe ze 't deed. Toen ik dus een paar dagen terug wéér een knoop had losgetrokken pakte ik naald en draad uit de kast (nadat Wilma had aangegeven welke kast ik daarvoor moest hebben) en ben ik er eens goed voor gaan zitten.

Ik zette m'n bril af (anders zie ik geen steek, en die moet ik in dit geval juist wél zien) en stap voor stap leidde Wilma me door dit giga-karwei heen. En met succes!
Natuurlijk verricht ik dit precisiewerk met garen niet half zo goed en snel als Wilma. Maar wat geeft dat! Ik vóel me op dit punt in ieder geval niét langer een halve gare...

Geen gaatjes

Het is voor mij niet altijd even makkelijk om te reageren wanneer ik bij 'm in de stoel zit, maar onze tandarts is altijd wel in voor een praatje. Vandaag ging het niet alleen over het heerlijke voorjaarweer, maar ook over de verkiezingsuitslagen van gisteren. Wilma was alvast naar buiten gelopen (geen gaatjes) en Bastiaan stond nog in de praktijkruimte (ook geen gaatjes) en zei dat hij de volgende verkiezingen ook mag stemmen. De tandarts gaf aan dat hij het een voorrecht vond dat wij in ons land onze bestuurders mogen kiezen. Ik was het daarmee eens en vind het bovendien niet meer dan logisch dat een tandarts enthousiast is wanneer het om kiezen gaat.

We kletsten nog wat verder waarna ik uit de stoel opstond (ook al geen gaatjes) en naar de balie liep om te betalen.
'Kijk, daar staat mama' zei Bastiaan en hij wees naar de monitor die in verbinding stond met een camara die buiten aan de gevel was bevestigd.
'Ja, ik kan hier vandaan niet alleen zien wat er in de wachtkamer gebeurt maar zie zo ook wat er buiten op straat aan de hand is. Zo kan ik bijvoorbeeld nagaan of je moeder geen autospiegels vernielt ofzo', zei hij lachend.

Wilma kwam even later weer de tandartspraktijk ingelopen en was zich er niet van bewust geweest dat wij haar hadden begluurd. Al had ze natuurlijk wel kunnen weten dat een tandarts alles in de ga.. gaatjes houdt...

Kappen

Het is inmiddels al een jaar geleden dat iedereen uit onze wijk werd uitgenodigd op het gemeentehuis, waar ons werd verteld dat de buitenruimte flink op de schop zou gaan. Nieuwe gas- en waterleidingen, nieuwe riolering, een nieuwe indeling van de pleinen en ophoging van de verzakte straten en stoepen. Een van de consequenties was dat vrijwel alle bomen en struiken in de wijk tegen de vlakte gingen. Na de mega-klus - die zomer 2016 zou gaan beginnen - wordt nieuw groen aangeplant.

Afgelopen week, meer dan een half jaar later dan gepland, ging men van start. In rap tempo werden grote delen van ons buurtje - mede dankzij de vele regen - omgetoverd tot een trieste modderboel. Bomen werden geveld en grote tractorwielen lieten diepe sporen achter in de wandelpaden, perkjes en speelplaatsen.

Toen ik gisteren onze viervoeter Moos uitliet, zag ik hem triest rondschuifelen tussen de afgezaagd takken en de gekapte bomen, net als Idefix uit de Asterix-reeks.

Vorig jaar was Capelle aan den IJssel benoemd tot groenste gemeente van Nederland. Wie dat in z'n hoofd heeft gehaald weet ik niet, maar ik heb wel het idee dat wij straks in de zanderigste wijk van het westelijk halfrond wonen.

Maar we laten het maar gebeuren. En ondertussen zal ik proberen om er op deze blog niet te veel over te blijven door-bomen en te kappen met zeuren over de takkenwijk waarin we nu wonen. Tenzij het echt hout snijdt natuurlijk...

Groeten van het huis

Het stond al een tijdje op de to-do-lijst van m'n broer en mij: een dag lekker wandelen door onze geboortestad Dordrecht en zo herinneringen ophalen uit vervlogen tijden. Hij is dan wel 15 jaar jonger dan dat ik ben, maar zo op z'n tijd een gezonde portie jeugdsentiment is ook hem niet vreemd. Onderweg bleven we regelmatig even stil staan om te reconstrueren hoe het er op die plek destijds ook alweer uitzag.

Toen we dat ook bij ons geboortehuis deden keek de buurman van destijds ons argwanend aan. Hij herkende ons niet; we wonen er al 33 jaar niet meer en we zijn sinds die tijd toch wel wat veranderd. Van de buurman kon ik me vooral herinneren dat hij destijds nog niet wilde laten zien dat hij kaal was. Hij kamde altijd een lange haarsliert van net boven zijn rechteroor over z'n schedel heen. We vroegen ons wel eens af of hij het haar overigens niet onder z'n oksel vandaan haalde, maar dat was natuurlijk gekscherend (wel een toepasselijk woord overigens in dit geval). Anno 2017 was van een lange haarsliert geen sprake meer, maar was hij nog altijd zo nieuwsgierig als vroeger.
Terwijl m'n broer en ik ons oude huis stonden te bekijken bleef hij net om het hoekje in de brandgang staan. Misschien dacht hij dat we van een makelaarsbureau waren ofzo... We besloten ons er maar niks van aan te trekken.

We constateerden dat het huis er nog best goed uit zag. Natuurlijk waren er dingen in de loop van de jaren veranderd. Zo zat er bijvoorbeeld een andere voordeur in en was er een nieuw straatnaambordje op de gevel geplaatst. Na een tijdje liepen we verder, nadat we het oude huis in gedachten een groet hadden gebracht.
Toen we een paar uur later al aardig wat kilometers achter de rug hadden zagen we op de Voorstraat voor een winkeltje een houten rekje staan. Een rekje met oude straatnaamborden. En welk bord zat er onderop het rekje: het oude straatnaambord dat 33 jaar geleden op ons geboortehuis zat.

Een groet van het oude huis aan ons terug misschien?