donderdag 30 april 2015

Lang haar

'Haal eens een kam door je haar', zei m'n moeder vaak tegen me toen ik als puber niet naar de kapper wilde en hooguit m'n hand er doorheen haalde. Waar het aan ligt weet ik niet precies, maar naar mate de jaren vorderen hoor ik haar steeds minder deze kritische noot kraken.

Ik geef toe Bas; ook je vader (hier met kleine broer Raymond)
had lang haar. Maar dat waren de seventies, zoals je ziet...
Wel merk ik steeds meer dat sommige zaken nou eenmaal in de genen zitten. Vandaag de dag stel ik Bastiaan regelmatig de open vraag 'wanneer ga je eens naar de kapper?' Het meest duidelijke antwoord daarop is 'ooit!', maar meestal klinkt er zoiets als 'mwoh!'
En ach, ik kan me voorstellen dat hij wanneer hij me onder z'n lange lokken vandaan aankijkt zoiets denkt als 'als je het spel niet beoefent, moet je je ook niet met de spelregels bemoeien’ (zoals Wim Kan ooit zei over een paus met een mening over anticonceptie). 
Maar toch, ik vind zo'n kort koppie gewoon veel beter staan...

Een tijdje terug trok de komst van de schoolfotograaf Bastiaan over de streep. Laatst vertelde hij me hoe hij toen baalde op de dag dat hij voor de lens van de fotograaf moest verschijnen omdat één pluk haar telkens overeind bleef springen. 
Een kale leraar die dat zag probeerde hem gerust te stellen met een opmerking als 'geeft niet joh, ik zie er ook niet altijd florissant uit op een foto!' 
Waarop mijn zoon in alle oprechtheid zei 'ja, maar bij mij is er nog wat aan te doen !!!'

Nadat ik dit tekstje tikte ontdekte ik bij toeval dat het exact 10 jaar geleden is dat ik mijn eerste anekdote op internet - op wat destijds MSN-space heette - plaatste. Pas twee jaar later begon ik met deze 'Voor ik het vergeet te zeggen-blogpagina'.

Eind april 2005 heette mijn eerste schrijfsel 'slijmbal' en beschreef ik een zondagmorgen met de toen 5-jarige Bastiaan. Ikzelf vind het leuk om nu terug te lezen...

Zondagmorgen kroop Bastiaan naast me in mamma's bed. Mamma was al naar beneden en Bas stelde voor om te doen net alsof hij mamma was en dat het avond was.

Bastiaan exact 10 jaar geleden, hier aan het ontbijt...
'Wat zeggen jullie dan in bed tegen elkaar?' vroeg de vijfjarige wijsneus, waarna ik antwoordde dat we dan aan elkaar vroegen of we nog op Bastiaan's kamer waren wezen kijken en of hij lief lag te slapen.

Nadat Bastiaan en ik die 'scene' speelden gaf ik hem (in zijn rol als mamma 's avonds laat) een stevige nachtzoen en zei ik hem/haar welterusten. Hij zei me welterusten terug en gaf me een zoen, daar enigszins onderkoeld en exact op de juiste toon aan toegevoegd 'slijmbal!'.

Ik schoot in de lach en vroeg me tegelijkertijd wel af hoe gehorig onze slaapkamer eigenlijk is...

Enigszins weemoedig besloot ik zojuist om maar eens wat vaker door mijn vroegere werk te 'bladeren'.

donderdag 23 april 2015

Jammer

In onze agenda stonden afgelopen weekend twee dingen met vette letters geschreven. Zaterdagavond het verjaardagsfeest van mijn zus, zwager en nicht en zondag een dagje Efteling met mijn andere zwager, zijn vrouw en kinderen. Zij werken bij Post NL (door mij nog altijd PTT genoemd) en hadden voor ons heel goedkope kaartjes geregeld voor de jaarlijkse 'Post NL-Eftelingzondag'.

Ook in mijn agenda stond een tandartsbezoek op donderdag. Niet met vette letters, maar veel zou het niet voorstellen. Er moesten twee afgebroken vullingen worden gerepareerd. Wel schreef hij me meteen antibiotica voor, omdat ik last zou kunnen krijgen van een zeurende kaakontsteking waarvoor ik morgen naar de kaakchirurg moet. Die antibiotica kwam me op z'n zachtst gezegd goed van pas. De dag na het tandartsbezoek was de pijn niet om te harden. Niet op de plek van die kaakontsteking, maar onder een van de vullingen die waren gerepareerd. Zaterdag belde ik de 'weekend-tandarts', die zei dat ik 's avonds kon langskomen. Ik vroeg me al af of ik met zo'n zere kaak naar het familiefeestje moest gaan, maar nu ging daar sowieso een streep doorheen. Jammer, maar helaas...

De tandarts maakte een foto en zag dat ik niet één maar twéé kaakontstekingen had! Maar hij had ook goed nieuws: de antibiotica zou nu snel gaan werken zodat mijn 'familie-zondag' niet in gevaar kwam.
Inderdaad deed mijn kaak 's avonds minder pijn. Maar nu kwam er een flinke migraine opzetten, die me kotsmisselijk maakte. Ik zal niet in detail treden, maar in de nacht van zaterdag op zondag heb ik zo vaak gespuugd dat de Draak van Sint Joris er een puntje aan kon zuigen...
Dat werd dus ook geen Post NL-Eftelingdag met de familie. Weer zo'n geval van jammer, maar helaas...

Mijn tandartsbezoek was geen Fata Morgana
Ik vond het vooral voor Bastiaan erg jammer. Die had als Langnek uitgekeken naar het zwieren en zwaaien met zijn neven in de Phyton en Vliegende Hollander. Ikzelf had nog wel een soort van Efteling-gevoel. Als ik in m'n bed m'n ogen dicht deed voelde het als een Phyton-ritje, compleet met kotsneigingen. En telkens wanneer ik in de loop van de zondag in de badkamer-spiegel keek ging ik meer lijken op de heks uit  Hans en Grietje...
Maar de echte Efteling was toch leuker geweest. Liggend in bed fantaseerde ik dat de mensen van PTT-Post zo enthousiast over de Efteling zouden zijn geworden dat ze hadden afgesproken voortaan alleen nog post te bezorgen op adressen waar 'papier hier!' werd geroepen...

Al met al was het een jammer-weekend. Jammer van zaterdag en jammer van zondag. En dan heb ik het nog maar niet over het ge-jammer dat Wilma en Bastiaan van mij moesten aanhoren...

Morgen, 24 april, naar de kaakchirurg. Ik weet nu al 100% zeker dat ik dan voorlopig nog niet jarig ben!

donderdag 16 april 2015

Sportieve nicht

Nee, dit stukje gaat niet over een voetballer die uit de kast komt of Gerard Joling die zich heeft gekwalificeerd voor het WK-synchroonzwemmen. Dit gaat over mijn nicht Nikita die afgelopen zondag de Marathon van Rotterdam liep! Een klein half jaar geleden begon ze serieus met trainen voor die 42 km en afgelopen weekend was er de bekroning. 

Die onverzettelijkheid en discipline zit blijkbaar in de genen. Aan het eind van de vorige eeuw liep ik diezelfde marathon twee keer, waarvan een keer met haar moeder Nicole! (zie Marathon en Lintjes). En omdat ik me nog goed herinner hoe zwaar het kan zijn om in je eentje een paar maal in de week te trainen, liep ik een paar weken geleden de laatste 13 km van haar 28 km mee. Toen ontstond het idee om ook tijdens de Marathon zelf een stuk met haar mee te rennen. Ik wist immers nog donders goed hoe heavy het rondje van zo'n 8 km om het Kralingse Bos destijds was.

Dus stapte ik zondag, toen ik mijn sportieve nicht zag komen aanlopen, tussen de toeschouwers vandaan om bij het bos (hoe toepasselijk!) als haas te fungeren. Toen we het bos-rondje hadden voltooid stelde Nikita het erg op prijs wanneer ik - ook als een soort mental coach - nog wat verder zou meelopen.
Op de hoek van de Westblaak en Coolsingel riep ik 'Je bent er! Vergeet niet te genieten!' en klom ik over een dranghek. Een van de verbaasde toeschouwers zei nog tegen me 'Lukt het niet meer? Het is nog maar 500 meter hoor!'
Ik lachte en rende vervolgens achter de toeschouwers-haag over het fietspad naar de finish en zag Nikita op het parcours naast me soepel haar laatste paar-honderd meter afleggen.

Een kwartier later nam ze moe maar voldaan de felicitaties en de bloemen van haar naasten in ontvangst. Ik realiseerde me toen dat mijn fiets nog bij het Kralingse Bos stond. Voor ik ernaar terugrende bedankte ook Nicole me voor het meerennen met haar dochter.
'Als Bastiaan over een paar jaar de marathon doet, help ik hem ook', beloofde ze. Ik zie dat mijn zoon nog niet zo gauw doen, al weet je natuurlijk maar nooit...
'Ook als het een game-marathon is?' vroeg ik, waarop ze moest lachen...

Toen ik mijn marathons liep kreeg je (naast een medaille) een T-shirt als aandenken.
De eerste jaren droeg ik die tijdens het hardlopen, maar toen de print door het vele wassen vervaagde degradeerden de shirts tot slaapshirt. Maar nu m'n laatste marathon inmiddels 16 jaar geleden is kunnen de shirts al enige tijd zelfs die functie niet meer met goed fatsoen vervullen en liggen ze nutteloos in de slaapkamerkast.

Nu afgelopen weekend een nieuwe generatie het Marathon-stokje heeft overgenomen is de tijd rijp de oude shirts definitief te verbannen naar de schuur. Daar beginnen ze - na trofee, renshirt, slaapshirt en kastvulling - aan een vijfde leven: als poetsdoek! 

donderdag 9 april 2015

ZZP

Vier dagen vrij rond Pasen... Ik was er aan toe!
Hoewel: vrij? De hobby's van ons gezin lijken af en toe een soort van bedrijfsmatig karakter te krijgen. Goede vrijdag deed wat mij betreft zijn naam eer aan. Ik haalde een lading van mijn meest recente roman 'Raadsels rondom Dordt' bij de drukker op en raakte binnen de kortste keren de meerderheid ervan kwijt bij een viertal boekwinkels in Dordrecht en Zwijndrecht.

En deze semi-ZZP-er werd in Grand-café 'Dordts Genoegen' geïnterviewd door een verslaggeefster van het AD, onder het genot van een cappuccino.

Ook moesten er voor het afgelopen dinsdag verschenen artikel nog foto's worden genomen op een pittoreske locatie aan de Voorstraathaven, waarna we wandelden langs locaties die me hebben geïnspireerd bij het schrijven van het boek.

De dag erop gingen we voor Wilma, de andere kleine zelfstandige van ons gezin, op stap. Zij haakt dekens, kussens en knuffels voor het goede doel. Geen twee of drie, maar ze draait een productie waar ze in de lage-lonen-landen met scheve ogen naar kijken (of hebben ze die van nature?).

Niet alleen op zolder lagen de afgelopen tijd allerlei eigen maaksels van mijn echtgenote, maar de laatste weken veroverde het haakwerk steeds nadrukkelijker onze huiskamer. Zo zaten onder meer een zelf-gehaakte olifant, beer, pinguïn en slak vrolijk naast elkaar naast en op een stapel dekens op een rugleuning van onze bank,
Zaterdag reden we met een met haakwerk volgeladen auto naar Zeeland (van Capelle-West naar Westkapelle, om precies te zijn). Wilma kent daar een adresje waar dergelijke spullen worden verzameld, om ze daarna met een vrachtwagen naar Polen te laten brengen.
Het Poolse Rode Kruis deelt de dekens, kussens en knuffels uit in tehuizen voor geestelijk gehandicapte kinderen en volwassenen. Wilma doet het geheel belangeloos, maar het geeft haar vanzelfsprekend altijd veel voldoening wanneer ze op foto's ziet dat er dankbaar gebruik wordt gemaakt van haar maaksels! Daar kan geen euro tegenop!

Na een gastvrije ontvangst aan de Zeeuwse kust - compleet met een echte Zeeuwse Bolus - liepen we een stukje over het strand en brachten we een bezoekje aan Middelburg.

Toen we tegen zevenen weer richting huis reden besloten we om een hapje te gaan eten bij het eerste-de-beste wegrestaurant dat we zouden tegenkomen. Maar dat viel dus even tegen... Langs de deels nieuwe rijksweg tussen Middelburg en de Heinenoordtunnel was geen restaurant te bekennen (weg-restaurant dus).
Uiteindelijk besloten we om dan maar Zweedse balletjes en saté te eten bij de IKEA in Barendrecht (je weet wel, dat bedrijf van die Zweed die ooit als een ZZP-er was begonnen).

Er was sowieso sprake van een ZZP; een Zeer Zinvol-besteed Paasweekend.

donderdag 2 april 2015

Uurtje verschil

Misschien lag het aan dat uurtje dat we sinds het ingaan van de zomertijd afgelopen weekend tekort komen. Of het kwam door het tijdens de storm naar kantoor en naar huis fietsen. Of was het de 'droge' warmte op m'n werkplek? Feit was in ieder geval dat ik dinsdag met koppijn thuis kwam. En dat terwijl we 's avonds naar een presentatie moesten op Bastiaan's school.

Ik slikte een paracetamol, bracht Bastiaan alvast naar school voor de generale repetItie en dook daarna m'n bed in om m'n ogen even te kunnen sluiten. Ik had blijkbaar tijd genoeg. Want ik dacht gelezen te hebben dat de presentatie om 7 uur begon, maar mijn echtgenote en zoon verzekerden me dat acht uur op de uitnodiging had gestaan. Ze vertelden het zó overtuigend (en ik was zó verheugd dat ik rustig de paracetamol zijn werk kon laten doen) dat ik ze graag geloofde.

Maar net toen ik afdaalde in dromenland hoorde ik Wilma m'n naam roepen. 'Marco, we moeten naar school! Het begint om 7 uur! Bastiaan belde net!'
Ik keek op m'n horloge en zag dat het 3 voor 7 was. De adrenalinestoot verjoeg in één keer m'n hoofdpijn. En blijkbaar voltrok zich ook bij mijn echtgenote een soortgelijk wonder. Want normaliter zit ik me altijd op te vreten in de auto wachtend op zoon en vrouw, maar nu zaten Wilma en ik in no-time omgekleed en wel in de auto.

Na een 'Fast and Furious-ritje' liepen we tien minuten later de aula binnen, waar Bastiaan nét op het podium werd geïnterviewd over de schoolreis naar Londen van een poosje terug. Men 'speelde' een aflevering van 'De Wereld Draait Door' (of eigenlijk 'The World Keeps Turning', want het was in het Engels). Gelukkig spraken ze niet zo snel als Matthijs van Nieuwkerk, want dan waren ze al klaar geweest toen wij binnenkwamen. 

Na DWDD (TWKT) werd ons verteld wat wordt gedaan in klas 4, 5 en 6 van het tweetalig onderwijs. Het ging over het behalen van een Cambridge English Advanced-certificaat (in december), over het daarna kunnen kiezen voor een 'International Baccalaureate' en over een stageweek bij een gastgezin en een 'engelstalig bedrijf' ergens in de wereld in klas 5.

Ja, die slimme gozer gaat nog wat beleven de komende jaren.

Maar ik ga hem eerst leren om goed de tijden te lezen die staan op de briefjes die hij mee naar huis neemt.
Want als ik nog een paar keer zo abrupt uit m'n schoonheidsslaapje wordt gerukt omdat we tóch een uurtje eerder op school moeten verschijnen dan Draait Deze Vader Door (DVDD)...