Moeten en kunnen

Ik misbruik deze pagina regelmatig voor het ophalen van herinneringen aan vroeger. Omdat oudjaarsdag dé terugkijkdag bij uitstek is, vind ik dat ik vandaag niet verstek kan laten gaan. Vooral niet omdat ik van mijn neef René de afgelopen dagen enkele gedigitaliseerde super8-filmpjes uit de jaren zeventig ontving. Toen we een paar weken terug, na een paar partijtjes squashen, aan de bar over vroeger hadden beloofde hij me het een en ander te zullen toesturen.

En al duren die filmpjes - die ik nog nooit gezien had - maar een minuut of nog korter, ik vind het toch grappig dat ik een veertig jaar jongere versie van mezelf zie rondrennen, zingen en druk-doen.

Het voelt alsof ik naar iemand anders kijk; naar een willekeurige puber. Gisterenmorgen bekeek ik op m'n Ipad zo'n filmpje waarin ik met m'n zus en neven en nichten wat flauwekul aan het opnemen was met m'n cassetterecorder. Gewoon wat zinloze ongein dus. Na afloop van het filmpje keek ik naast me en zag ik een nu-vijftienjarige knul zitten. Ook zo'n gozer die af en toe zo lekker druk kan zijn en die vaak uren bezig is met - in mijn ogen - zinloze ongein. Niet op een cassetterecorder, maar op een laptop of spelcomputer.

Ik betrapte mezelf erop dat ik die zinloze ongein ineens anders waardeerde.
Prima toch eigenlijk dat hij zich kán vermaken met allerlei flauwekul-dingen, naast alles wat móet vanwege de verplichtingen die de 4e klas van het Tweetalig VWO met zich meebrengt.

'Niet omdat het MOET, maar omdat het KAN', noemt men flauwekul tegenwoordig niet voor niets.

Overigens MOET ik niet vergeten iedereen een prettige jaarwisseling toe te wensen, en alle goeds voor 2016. En om op het begin van dit stukje terug te komen: In mijn  privé-filmarchiefje vond ik onderstaande beelden van jaarwisselingen uit de jaren 70. Nog uit de tijd van KAN, zeg maar...

Kerstgevoel?

'Verwarring' is het woord dat wat mij betreft goed bij deze decembermaand past. Of was ik zélf misschien een beetje warrig de afgelopen tijd? Ik kocht een paar nieuwe instappers (handig om snel aan te schieten wanneer ik de hond ga uitlaten) en had de eerste dagen steeds het idee dat de rechter iets kleiner was dan de linker. Maar onderop beide stappers stond toch echt 44. Pas een kleine week later kwam ik er achter dat in m'n rechterschoen nog een kartonnetje zat om 'm in de doos mooi in vorm te houden.

Een paar dagen later wilde ik m'n fiets op slot zetten in de stalling bij m'n werk. Maar was mijn kettingslot? Was het gejat? Was het tijdens het fietsen uit m'n zadeltasje gevallen? Dat stond toch maar een klein stukje open? Toen ik het 's avonds tegen Wilma vertelde vroeg ze me of ik het een paar dagen terug niet ergens in de stad aan een paal of een hek had laten hangen... (ze kent me al wat langer dan vandaag). De volgende ochtend checkte ik het plekje tegenover m'n kantoor waar ik m'n fiets regelmatig stal en zag ik het 'losse' slot hangen...

Maar voor de meeste verwarring zorgt wat mij betreft het voorjaarsweer van deze decembermaand. Het kost met 14 graden op de thermometer namelijk wel wat extra moeite om dat ouderwetse kerstgevoel te krijgen. We hebben wel een verlichte arreslee met rendieren in de achtertuin staan, maar wanneer ik naar buiten kijk valt me vooral op dat ik eigenlijk het gras zou moeten maaien.

Aangemoedigd door de hoge temperaturen besloten we gisteren naar het subtropische Tikibad in Wassenaar te gaan. Toen we in het zonnetje door het gesloten attractiepark Duinrel naar het zwemparadijs liepen klonk de kerstmuziek uit de geluidboxjes langs het wandelpad bijna surrealistisch. In het zwembad zelf lieten we onze band meeslepen in de waterbaan, schommelden we op en neer in het golfslagbad, aten we een hapje en dronken we een drankje.

En dan waren er nog de super-glijbanen de Blits en de Flits. Op een gegeven moment raadde Bastiaan me aan om de Flits eens te proberen. Ik liep vele traptreden op en stapte - toen het licht bovenaan de glijbaan op groen sprong - niets vermoedend in de buis. En voor ik er erg in had viel ik meer dan 5 meter ongeveer stijl naar beneden. 'GOD-ALLEMACHTIG!!' riep ik ergens halverwege de buis in een reflex. En zo daalde het kerstgevoel op deze 23 december dan toch in een flits op ons neder.

Iedereen een almachtig fijne kerst gewenst. En alvast een flitsend 2016!

Bewegen

En zo zijn we ook dit jaar weer - voor dat we er goed en wel erg in hadden - in december aangekomen. De woorden 'december' en 'aankomen' passen overigens sowieso goed bij elkaar, als je niet oppast tenminste.

Begin december ga ik altijd al flink voor de bijl, omdat ze de kruidnootjes tegenwoordig van een onweerstaanbaar laagje chocolade voorzien (of zelfs yoghurt!). Maar dan moet het betere snoep- en schranswerk feitelijk nog beginnen. Afgelopen zaterdag liepen we met z'n drietjes in ieder geval met een zwaar volgeladen winkelwagen de Dirk van den Broek uit.

M'n collega's zien hun dansvloerfoto's niet graag terug op
internet. Een foto van mijzelf als fotograaf kan wel... 

Gelukkig ken ik een goede remedie: bewegen! Wat dat betreft was het een prima week. Donderdag was het kerstfeest van m'n werk. Meestal was dat de laatste jaren een brunch of borrel met hapjes (dus weer calorieën), maar dit jaar was er een heuse disco-avond in Zaal Beatrix in Schiedam. Oké, we zaten natuurlijk niet op een droogje en er waren wat kleine snacks, maar het was toch vooral bewegen geblazen. Af en toe op muziek van vandaag de dag, maar vooral op Kool & The Gang (Get down on it), Depeche Mode (Just can't get enough), U2 (Sunday bloody sunday) en meer van dat soort overblijfselen van decennia terug. Heerlijk retro dus! Opvallend was wel dat, ondanks dat het een kerstfeest was, ik geen nummers met kerstbellen of kerstklokjes heb gehoord.
Een paar uur later viel me wel bel en een klokje op: die van m'n wekker die (veel te vroeg) aangaf dat ik weer naar m'n werk moest...

In beweging op de Brienenoordbrug, links op de voorgrond (geheel
in stijl met het onderwerp van deze week is ook de foto bewogen)

En zondag stond de Bruggenloop op het programma. Dat kwam neer op samen met zo'n 15.000 anderen vijftien kilometer rennen in de schemer, met start en finish bij het Feyenoord-stadion en onderweg onder meer de Erasmusbrug en de Brienenoordbrug, veel publiek en diverse (vaak uit kerstmannen bestaande) orkestjes. Lastig om het precies te omschrijven, maar de sfeer was bijzonder. Zo hadden alle lopers groene lampjes om hun arm waardoor zich zo een lang groen lint vormde in de Rotterdamse avond. Vooral op de Brienenoord was van bovenaf het een feeëriek gezicht om de mensenmassa op de wegen in klaverblad-vorm onder de brug te zien lopen.

Met dat bewegen zit het dus wel goed. Laat nu de calorieën van de kerstdis en van de appelflappen tijdens Oud en Nieuw maar komen! Ik neem me trouwens voor om dit jaar geen jaaroverzichten van het nieuws te bekijken. Want de drama's in Syrië, met vluchtelingen en in Parijs maakten 2015 tot een zeer bewogen jaar. Wél wil ik zien hoe het Herman Finkers straks lukt om ons zelfs om 2015 te laten lachen! 

Want niet alleen bewegen, maar ook lachen is gezond!

Uit de oude doos

De belofte aan mezelf om elke week een stukje op m'n blog te plaatsen weegt soms zwaar. Deze week maak ik me er daarom gemakkelijk vanaf door een tekstje te plaatsen dat ik in het voorjaar van 2005 - in het pré-blogtijdperk - schreef. 

Eén keer in de week breng ik Bastiaan 's morgens naar groep 1/2A van juf Marleen. De andere dagen van de week doet Wilma het, maar het is leuk om zo toch een beetje op de hoogte te blijven van wat er allemaal in de klas gebeurt. En als Bastiaan zélf zijn laatste knutsel-resultaten of veranderingen in de klas niet laat zien, doen andere kinderen uit de klas dat wel. 'Bastiaan's papa' of 'Bastiaan's vader' - zoals ik daar heet - wordt snel bijgepraat. Maar ja, ik ben dan ook echtgenoot van de klassenmoeder, en dat draagt natuurlijk een zware last met zich mee...

Links onze toen nog kleine knutselzoon

Vorige week maakte ik een fout. Ik stapte de klas binnen, maar had niet gezien dat op de deur een papiertje was geplakt met erop geprint 'Verbooden voor vadrs'. De juf sprak Bastiaan erop aan ('kijk eens wat je vader doet Bas!') en hij stuurde me daarop snel de klas uit. Ik had nog geen benul van de reden eerlijk gezegd, totdat Bastiaan's vriendje vertelde dat dit niét was omdat ze iets voor Vaderdag aan het maken waren !
Als hij dat niet gezegd had was ik er waarschijnlijk pas met Vaderdag zelf achtergekomen, toen Bastiaan's fabricaat aan me werd overhandigd. Het kleurrijke maaksel heet 'Pappa's klusbord' en het bestaat uit twee geverfde knijpers op een kartonnetje, met daarin twee mini-bloknotes geklemd. 
Pappa's enige erin genoemde klus bleek overigens 'vaatwasser leegruimen' te zijn, dus gelukkig is geen sprake van hooggespannen verwachtingen.

Vorige week deed onze grote zoon (sinds kort even groot als ik...) zijn examen 'Cambridge Advanced English' in het Rotterdamse Groothandelsgebouw. Dat maakt het contrast met zijn schoolwerk uit 2005 best groot...

Stel je voor...

Met een half jaar mijn Havo-diploma op zak en wat werkervaring bij een slijterij werd ik aangenomen bij de gemeentesecretarie van Rotterdam voor een administratieve functie. Dus zat ik daar ineens op de derde verdieping van het Rotterdamse stadhuis tussen allemaal mensen die ik niet kende. Een aantal van hen was ergens in de twintig, maar er zaten ook 'hele oude collega's' bij (van ergens in de veertig of zelfs in de vijftig!) en een paar die binnen afzienbare tijd met pensioen zouden gaan. Begrijp me goed: ze hebben me toen prima 'opgevangen' hoor, maar ik kan me herinneren dat ik het toch wel een hele overgang vond van de schoolbanken en slijterij-kassa naar een plek achter een bureau tussen allemaal serieus werkende mensen.
Gelukkig waren in die eerste weken twee gelegenheden waarbij ik mijn collega's wat beter zou leren kennen.

Allereerst bracht Sinterklaas een bezoekje aan onze secretarie-afdeling. Een voor een werd iedereen bij de Sint en zijn (zie ik nu op de foto) roetveegpiet avant-la-lettre geroepen, waarna hij of zij een scherp en soms vilein gedichtje moest voorlezen voordat het kleine cadeautje kon worden opengemaakt. Dus toen ik bijvoorbeeld een collega een gedicht hoorde voorlezen waarin het ging over het feit dat hij om half 5 in de startblokken stond om naar huis te racen en hij als cadeau een klok ontving die 'vast was gezet' op half 5 gaf mij dat meteen een beeld van die persoon.
Ikzelf had het geluk dat de gedichten-schrijvende secretaresses me nog niet goed kenden, dus kreeg een gedicht over een rolfluitje waarmee ik - als jonge rebel - mijn collega's kon jennen (of wakker houden?).

Een paar dagen na het sinterklaasfeest liep ik aan het begin van de werkdag de kamer binnen waar de secretaresses zaten en had een groepje collega's het over wat er de dag ervoor was gebeurd in New York; de moord op John Lennon.  Het ging over de shock, over 'waarom juist hij?' en over ieders lievelingsmuziek van Lennon en de andere Beatles. Het is voor mij zo'n 'waar was jij toen...'-momentje geworden. Natuurlijk vanwege de heftigheid van de moord, maar ook vanwege mijn 'ontdekking' dat die serieuze collega's in hun hoofd ook met andere dingen bezig waren dan dingen als een notitie voor de burgemeester of de wethouder.

Die jongeman van dat rolfluitje (ik ben overigens blij dat dat niet m'n bijnaam is geworden) is nu ouder dan het merendeel van z'n collega's toen was. Er zijn inmiddels precies 35 jaar verstreken.
En al stonden er vandaag in het keukentje op kantoor schalen vol speculaas, kruidnootjes, muffins en donuts, in sinterklaas geloof ik al een hele poos niet meer.

Deze week werd bekend dat John Lennon's Imagine de nieuwe nummer 1 van de Top 2000 van Radio 2 is. Dat is mooi, want ondanks alles wil ik wél blijven geloven in een wereld zonder oorlog.

Geef vrede een kans! Stel je toch eens voor...!

Douchen

Zelfs met het beroerde weer van de afgelopen week fiets ik elke werkdag naar kantoor en terug. Dankzij buienradar lukt het mee meestal ook nog om droog aan te komen. En als dat eens een keer niet zo is, is dat helemaal niet erg. Vanuit de gemeente wordt het fietsen - ook van grotere afstanden - (figuurlijk) aangemoedigd en op ons kantoor zijn daarom prima douches. En er zijn ruime lockers zodat fietsers hun fietskleding en 'nette kleren' 's morgens en 's middags kunnen verwisselen.

Toen ik gisterenmiddag de douche- en lockerruimte inliep hoorde ik dat er douches aanstonden. En dat is normaal gesproken 's middags niet het geval. Want we werken heus harder dan in de gemiddelde bureau-ambtenarenmop wordt beweerd, maar het is niet zo dat we na afloop van de werkdag eerst moeten douchen voor we aan de rit naar huis kunnen beginnen. 

Terwijl ik vanuit de doucheruimtes gespetter en geneurie hoorde viel me ineens iets op aan de stapel kleding die op een bankje was achtergelaten. Tussen allerlei kledingstukken ontdekte ik een paar gekleurde pieten-mutsen en een grote jute zak...

Even later kwamen er inderdaad een drie kerels uit de douches, die me vertelden dat ze zojuist bij een feestje van de personeelsvereniging voor zwarte piet hadden gespeeld. Het is maar goed dat de kinderen deze doucheruimte niet weten te vinden, dacht ik toen. Want wat een teleurstelling zou het zijn om zo je geloof in 'Sint en Piet' te verliezen. Ikzelf viel als jong ventje van m'n geloof toen ik bij de HEMA (toen nog op de Dordtse Voorstraat) een Sint de winkel zag uitlopen toen er net een andere naar binnen liep. Toen stond ik toch even met m'n ogen te knipperen.
Wellicht dat de Sinten tegenwoordig in een WhatsApp-groep stiekem aan elkaar doorgeven waar ze zijn om te voorkomen dat ze te dicht bij elkaar in de buurt zijn, maar destijds schrokken die twee schijnheiligen zelf zich ook een mijter.

Op een vraag van mij antwoordde een van de schoongedouchte pieten dat ze er na enige discussie voor gekozen hadden zich toch maar écht zwart te schminken, en niet roetveegzwart. Niet dat het mij overigens echt veel had uitgemaakt. Ik wilde de schoongespoelde pietermannen bijna vragen of die meneer Kapoentje ook onder de douche z'n schimmel stond af te poetsen, maar ik heb deze delicate kwestie bij nader inzien maar niet aan de orde gesteld. Alles rondom de goedheiligman en zijn compagnon ligt namelijk zo gevoelig de laatste jaren. Mensen maken elkaar daarbij zo gauw zwart. Dat is er gewoon niet áf te douchen...

Parijs

Ik heb de rare gewoonte om eens in de week een stukje te schrijven over iets uit die week of uit het verdere verleden en probeer dat licht van toon te laten zijn. Dat gaat me de ene week beter af dan de andere. Net als bij iedereen dwaalden mijn gedachten de afgelopen week veel af naar Parijs. En gelukkig was het zo dat steeds vaker juist de leuke, onzinnige of indrukwekkende herinneringen kwamen bovendrijven aan de Franse hoofdstad.
Herinneringen aan hoe ik een paar jaar terug met Wilma en Bastiaan door Montmartre slenterde, waar een niet-lijkend portret van onze zoon werd gemaakt. Of aan die andere keer toen ik met mijn familie in de rij voor een rondvaartboot werd verrast door een hoosbui en mijn toen nog kleine nichtje een regenjack weigerde aan te trekken omdat die geen binnenzak had. Of die keer dat ik er met mijn schoonfamilie was en we na een wandeltocht over de warme Champs Elysees verkoeling vonden onder de sproeiers bij het groen in de Tuilerieën. Of aan onze huwelijksreis, toen we een klein en oud hotelletje aan de Rue Dagobert hadden geboekt. Of aan de diverse bezoekjes aan Disneyland.

Parijs door de jaren heen (en de pen vond ik dankzij Google!)

Of aan de allereerste keer dat ik er kwam, met m'n ouders, zus en oom Jan en tante Wil met hun gezin. Hun jongste dochter was 7 en kreeg wanneer we een toeristische attractie bezochten af en toe als souvenir een 'sneeuwbol', zo'n transparant ding met daarin een miniatuurtje waarbij het leek te sneeuwen als je ermee schudde. Hoe het destijds daadwerkelijk is gegaan weet ik niet, maar bij mij is blijven hangen dat toen we met z'n allen langs een 'spannende' etalage in de buurt van de Moulin Rouge liepen, mijn nichtje zeurderig 'mamma, ik wil zo'n schudding' zei.

Ikzelf kocht in diezelfde wijk een pen met op de zijkant een plaatje van een madame in een zwart badpak. Het principe was hetzelfde als die kinderpennen waarop een busje gaat rijden of een bootje gaat varen door vloeistof die beweegt als je de pen schuin houdt. Maar op mijn pen ging geen busje rijden of bootje varen, maar zakte een zwart badpakje af...

In 1974 maakte dat op een 13-jarig jochie net zo veel indruk als de Eiffeltoren, Notre Dame en Sacre Coeur bij elkaar. Blijkbaar zo veel dat ik het me nu nog herinner.
En ik heb me zojuist stellig voorgenomen dat ik al die indrukwekkende, leuke en onzinnige herinneringen aan Parijs niet laat wissen door de verschrikkelijke gebeurtenissen van afgelopen week!

Foto-archief

Het zal de tijd van het jaar wel zijn die ervoor zorgt dat ik vorige week de drang kreeg om mijn digitale foto-archief beter te ordenen. Jaren terug had ik een - vond ik toen - handig systeem bedacht maar bij nader inzien is dat onhandig en te bewerkelijk. En binnenkort ga ik op een bewolkte avond ook eens na wat onze fotocamera, smartphones en tablets allemaal automatisch opslaan in Dropboxen en/of Google+ en/of Picasa en/of OneDrive, en of dat niet eenduidiger kan. Want ik krijg zo langzamerhand het gevoel dat alleen al onze clouds voor een groot deel verantwoordelijk zijn voor het sombere herfstweer van de laatste dagen.

Het fijne van zo'n duik in het foto-archief is natuurlijk dat je leuke plaatjes uit het verleden voorbij ziet komen. Zo trof ik in de map 2003 foto's aan van een nog jonge Bastiaan met onze toen net aangeschafte jack russel Moos. Ik keer dan m'n pc-scherm even naar Wilma, zodat we samen even weemoedig kunnen terugdenken aan die tijd. 

Twaalf jaar na 2003 zijn er nog steeds leuke foto's van zoon en hond te maken hoor, maar het ziet er natuurlijk niet meer zo 'onschuldig' en vertederend uit als destijds. Anno 2015 hebben we niet meer te maken met een peuter en een puppy, maar met een puber en een eigenlijk al bejaarde hond. 

Met zowel de puber als het bejaarde beestje gaat het overigens prima hoor. Al wordt Moos een beetje dovig, lijkt het soms. Zo bezien komt het er feitelijk wel op neer dat er vandaag de dag eigenlijk geen hond meer naar me luistert...   

Zeuren

Net als iedere puber-ouder hoor ik mezelf eigenlijk veel meer zeuren dan me lief is. Het liefst zou ik namelijk zo'n pa zijn die de volgende generatie grootbrengt door alleen maar leuke dingen te doen en die altijd vrolijk fluitend door het huis loopt.

Maar iedereen weet dat het nou eenmaal zo niet werkt. Ik doe wel leuke dingen, maar ik roep ook regelmatig dingen als 'ruim je kamer op', 'knoei niet zo met die tandpasta op de spiegel', 'steek ook eens een hand uit' en vooral 'schiet nou eens op'. Dergelijke als aanmoediging bedoelde commando's worden meestal op z'n pubers met 'jaaaaaaaah!' beantwoord, waarop ik dan ook weer niet altijd even vriendelijk reageer.

Begrijp me goed: als Wilma en ik wel eens verhalen horen of lezen over andere ouders en pubers prijzen we ons gelukkig hoor. Ik zou Bastiaan voor geen andere puber willen ruilen. En als mijn gezeur (en zijn reactie) weer is weggeëbt hebben we het ook gewoon over de probleempjes die de generatiekloof nou eenmaal met zich meebrengt.

'Wat ik wél vervelend vind is dat je altijd over het zelfde zeurt!, zei hij laatst tegen me. Ik moest erom lachen, want dit voelde wel als een geruststelling. Volgens mij laat het namelijk zien dat het zeuren wel oprecht is, en dat ik niet steeds iets nieuws zoek omdat ik er zo'n lol in heb.

Daar moest hij me gelijk in geven. En zeg nou zelf: een puber in huis die je gelijk geeft, dat is toch ook heel wat waard!

Een verzameling

Als kind spaarde ik in de jaren 70 Asterix-poppetjes, die je toen kreeg bij kauwgum. Elke keer wanneer m'n moeder naar de supermarkt was geweest had ze een paar zakjes Asterix-poppetjes voor me meegenomen, zodat ik beetje bij beetje bijna de hele serie compleet kreeg. 
Ik had er lol in om zo langzaam maar zeker stapjes verder te komen. Die lol was vervolgens in een keer weg toen een camping-vriendje uit Den Haag - die mijn gestaag groeiende verzameling ook érg leuk vond - in een keer tientallen zakjes tegelijk kocht waardoor hij in een klap de hele serie compleet had. Dat ik de vele 'dubbelen' die hij had van 'm kreeg om mijn verzameling ook weer wat completer te maken veranderde daar niets aan.
Sterker: ik heb er misschien wel een verzameltrauma aan overgehouden, realiseer ik me nu...

En toch: als er dan iets is dat ik vandaag de dag nóg verzamel zijn dat juist de Asterix-strips. Als jong gozertje verslond ik die boeken, al begreep ik er - achteraf bezien - maar weinig van. Het was op dat moment blijkbaar leuk genoeg dat die kleine en die dikke galliër Romeinen in elkaar sloegen. Maar naarmate ik de boeken op latere leeftijd vaker ging lezen zag ik steeds meer dubbele bodems, karikaturen, woordgrapjes en verwijzingen naar andere gebeurtenissen van vroeger of nu. 

Sinds de schrijver (Goscinny) is overleden ging de tekenaar (Uderzo) de verhalen zélf schrijven en holde de kwaliteit van de verhalen achteruit. 
Maar twee jaar terug nam een nieuw duo (Ferri en Conrad) de reeks over en zijn de verhalen weer terug op het oude niveau.

Vorige week verscheen nummer 36, 'De Papyrus van Caesar' en die had ik dus nog dezelfde dag in huis. Net als vroeger...

Zoals ik al eerder aangaf verbleven we deze zomer op een camping in Bretagne, vlakbij de plek waar (zogenaamd) het dorpje van de onoverwinnelijke galliërs zou zijn geweest.  Maar eerlijk gezegd zagen we nergens bossen met everzwijnen, gedeukte Romeinse helmen of gezonken piratenschepen. 

Eigenlijk deed niets aan de strip denken. 
Tot die avond dat op de camping een traditionele Bretonse avond was georganiseerd. Dat betekende namelijk niet alleen dat er allerlei lekkere Bretonse hapjes werden gebakken en geroosterd (zoals aan het eind van ieder boek gebeurt), maar ook dat een muziekorkest uit de omgeving een traditioneel Bretons concert ten gehore bracht. En zo kwamen we er door (gehoor)schade en schande achter dat het geluid dat gallische barden meer dan 2000 jaar geleden produceerden zich onverkwikkelijk heeft genesteld in de genen van Bretonse muzikanten.

Het blijft een verzameling rare jongens, die Bretonnen!

Ook tachtig!

In augustus werd mijn vader 80 jaar en vorige week was het ook voor mijn moeder zo ver. Ik schrijf het op alsof het allemaal heel vanzelfsprekend is, maar realiseer me terdege dat dat niet het geval is... Het is best bijzonder en ik ben blij dat ik het mag meemaken!

Net als twee maanden terug dook ik weer in de schoenendozen met foto's en zocht ik ook digitaal naar foto's van de afgelopen 80 jaar. Daar vond ik onder meer een kiekje van een klein meisje met een grote strik in het haar, een foto van mijn opa en oma met - van groot naar klein - alle kinderen achter zich, mijn moeder die badmintont in de straat van haar geboortehuis, een foto van haar huwelijksdiner en allerlei foto's met kinderen en kleinkinderen.

Vorige maand gaven mijn beide ouders hun 80-jarig verjaardagsfeestje, maar afgelopen zondag werd het voor mijn moeder nog eens dunnetjes overgedaan met man, (schoon)kinderen en kleinkinderen. Dat komt dus neer op een met 14 'man' gevulde huiskamer. 

En hoewel niemand te beroerd is om te helpen (ook de jongste kleinkinderen niet!) zijn mijn pa en ma eigenlijk vrijwel de hele tijd in touw om de visite te voorzien van drankjes en allerlei koude en warme hapjes. Ook dat is niet zo vanzelfsprekend!

Het is in feite een gelukje dat ik in de digitale schoenendoos nog een foto kon vinden van opa die even was gaan zitten om een boekje te lezen met de jongste telgen van de familie!

Vooroordelen op reis

Terwijl ik onderweg ben naar het vliegveld van Bristol bedenk ik wat ik over dit Engeland-reisje zou kunnen schrijven op op mijn weblog-pagina. Iets over vooroordelen misschien? Dat die soms kloppen, maar vaak ook niet.

Dan zou ik kunnen typen:

• dat ik vooraf rekende op een nat en koud Engeland in oktober, maar te maken kreeg met prima najaarsweer, of
• dat ik ervan uitging dat men bij Easyjet heel strikt was, maar dat ik zelfs even mocht meelopen tot vlakbij het laadruim om mijn Ipad nog uit mijn koffer te kunnen halen, of
• dat de armoe in Engeland veel meer zichtbaar is dan in ons land, wat ik bevestigd zag door de vele daklozen nabij het grote plein voor mijn hotel, of
• dat English breakfast best vet is, wat ook klopt (burp!).

En dan die verwarring over de burgemeester, die ook met een soort van vooroordeel te maken had. 's Morgens tijdens het congres hield 'the Mayor of Bristol' een vlammend betoog over de milieu- en gezondheidambities van zijn stad.

 Ik had vooraf al gehoord dat het een vrij excentrieke man was, en hij zag er inderdaad niet als een doorsnee- burgemeester uit, met zijn felrode broek.

's Avonds was ik met mijn mede-congresdeelnemers uitgenodigd voor een diner in het Mansion House, waar de gemeente Bristol belangrijke gasten ontvangt. (dus of maar ook ons). Nadat we met een glas champagne in onze hand de ontvangstruimte waren binnengelopen kwam er een man met een kort baardje bij ons groepje staan, die zich voorstelde als 'the husband of the Mayor'. Terwijl ik me aan hèm voorstelde voelde ik in m'n hoofd de radertjes snel draaien. Gedachten als 'ik dacht het vanmorgen al, die felrode broek' schoten door mijn hoofd. 

Tot een vrouw met een glimmende burgemeestersketting om haar nek de zaal binnenkwam. Ze begon haar welkomstwoord meteen met een opmerking dat bij buitenlandse gasten vaak sprake is van verwarring omdat Engelse steden een 'Elected Mayor' (degene die ons vanmorgen toesprak) én een 'Lord Mayor' (déze mevrouw) hebben.

'Je kunt het eigenlijk vergelijken met de Koningin en de prime-minister' legde ze uit. En daarna lachend 'En dan ben ik dus de Koningin!'

Ik begreep het. Zij was een soort Queen Elisabeth en die man van vanmorgen prime-minister Cameron. En in Nederland is dat eigenlijk ook zo, bedacht ik toen. Al gaat het dan om Willem-Alexander en was die man die ik vanmorgen niet zo hetero inschatte onze premier Rutte. 

Gek hè, maar toen kwam toch wéér dat vooroordeel naar boven...

When I was a boy

'Moet je nou eens kijken wat een spullen jullie tegenwoordig hebben!' zei m'n vader regelmatig wanneer hij m'n (door hemzelf) tot radiostudio verbouwde slaapkamer binnenstapte, waar op dat moment de nieuwste albums van Queen of Electric Light Orchestra uit de luidspeakers knalde.

Hij doelde op de draaitafels, de grote bandrecorder, cassettedecks, het mengpaneel en mega-boxen die in mijn ogen nou eenmaal nodig waren om de ELO-hits 'Mr Blue Sky' en 'Livin' Thing' lekker te laten klinken.

'In mijn jeugd hadden we dat allemaal niet', zei hij dan. En af en toe vertelt hij nu nog (ook aan de generatie na mij) dat hij toen hij jong was natuurlijk niet over dergelijke moderne apparatuur kon beschikken. Niet alleen omdat er destijds nou eenmaal niet zo veel goede geluidsapparatuur verkrijgbaar was, maar ook omdat dat soort zaken voor een doorsnee-gezin - dat na de oorlog moeite had om de eindjes aan elkaar te knopen - veel te duur was.

Met een glmlach en enige weemoed vertelt hij dan dat hij als jochie in bed een kristal-ontvangertje had, waarmee hij - als hij geluk had - wat radiosignalen kon opvangen. Hij legde het onder z'n kussen en kon zo stiekem naar muziek en andere 'radio gaga' luisteren.

Afgelopen week verscheen voor het eerst in 15 jaar een nieuw nummer van ELO. Omdat ik geen tot radiostudio verbouwde slaapkamer met mega-boxen meer heb beluisterde ik 'When I was a boy' op m'n Ipad. En ik was aangenaam verrast. Niet alleen over de kwaliteit van het liedje (vind ik 'ouderwets top!'), maar ook over de tekst!

When I was a boy I had a dream

All abouth the things I'd like to be

Soon as I was in my bed

Music played inside my head

When I was a boy I had a dream

And radiowaves kept me company

In those beautifull days when there was no money

When I was a boy I had a dream

Ik vind het helemaal aansluiten op het verhaal van mijn vader. Inmiddels hebben mijn ouders ook een Ipad.
Ik zal m'n pa de link naar 'When I was a boy' op YouTube geven. Een Ipad past namelijk nog beter onder een kussen dan een kristalontvangertje...

Poep?

Na een flink aantal keer over de kop en van links naar rechts te zijn geslingerd in de Python, Sint Joris en de Draak en Vogelrock leek de wildwaterbaan Piranha ons een verkoelende afwisseling. Dus zaten we even later samen met een Belgisch gezinnetje in zo'n rond gevaarte dat door de golven langs watervalletjes en door stroomversnellingen werd geduwd.

Op een gegeven moment riep de Vlaamse madame in ons bootje na de zoveelste golf ‘aaaah, mêne poep is nat’! Daarmee bedoelde ze niet dat ze uit angst - op z’n Hollands gezegd - zeven kleuren scheet, maar dat de over de rand geslagen golf haar een natte kont had bezorgd. ‘Ik heb ênne natte rug en ênne natte poep’, zei ze tegen haar man en dochter.

We lachten met hen mee om het voorval, en deden daarbij ons best om niet te lachen om het in onze ogen aparte woordgebruik. 
Dat lachen deden we pas nadat we (zelf ook nat) uit het bootje waren uitgestapt. De verdere dag maakte het woord poep een belangrijk deel uit van ons vocabulaire.

En die pretparkdag duurde gelukkig best lang. Dankzij het heerlijke nazomerweer sloot De Efteling deze zaterdag namelijk niet om 6 uur, maar bleef hij een uur langer open. Toen we om zeven uur uit de laatste attractie stapten hadden we flinke trek. Gelukkig konden we, ookal waren alle attracties inmiddels gesloten, nog terecht bij een Doner Kebab-kraampje op het park. Omdat op dat moment in de grote vijver naast het kraampje een water- en lichtshow ging beginnen, zaten we in de schemering eerste rang op het terrasje. 

Na de exotische snack bleek de maag van Bastiaan nog niet gevuld te zijn, dus stopten we ook nog even bij de friteskraam bij de uitgang van het pretpark. Uiteindelijk was het al bijna half 9 toen we het park verlieten en in de auto stapten. 
Voordeel daarvan was dat onze poep inmiddels was opgedroogd!

Sportschool

Ik ben niet echt een type voor de sportschool. Ik volleybal, fiets, loop hard en squash, maar heb er geen lol in om in zo'n zweterige ruimte met gewichten of andere attributen in de weer te zijn. Ik heb het wel geprobeerd hoor. In een ver verleden bezocht ik met een toenmalige collega af en toe een sportschool ergens achter het Hofplein in Rotterdam. We hadden er een soort 10-strippenkaart. Niet dat ik er na de laatste strip als een gespierd 'stripfiguur' uit zag hoor... Ik was tussen al die brede Jerommekes vooral bezig op een loopband, een fiets en zo'n roeiapparaat.

En tja... Dat zijn nou net dingen die ik bij voorkeur buiten doe. Wanneer ik hardloop of fiets zie ik liever 'live' een mooi landschap aan me voorbij trekken dan - zeg maar - een oude aflevering van Friends op een Tv-schermpje schuin boven het fitness-apparaat.

Nu de economische crisis eindelijk (vooralsnog) voorbij lijkt te zijn, schieten de fitness-locaties deze herfst als paddestoelen uit de grond op het bedrijventerreintje vlakbij onze woning. De eerste viel me onlangs op tijdens mijn hardlooprondje. Terwijl ik heerlijk in het zonnetje door het frisse groen langs de rivierdijk liep zag ik in een pand dat een poosje leeg had gestaan een aantal mensen rennen op een loopband. 'Goed dat jullie dat doen' dacht ik (ik denk altijd heel veel als ik hardloop), 'maar waarom niet lekker buiten? Het is nog goedkoper ook!'

Onlangs werd er bij ons aangebeld en stond er een man met een rode roos aan de deur. Voordat ik de kans kreeg om Wilma ook maar ergens van te verdenken vertelde de man me dat hij die roos aanbood ter compensatie van de overlast die de verbouwing van het pand waar de sportschool kwam met zich meebracht.
'U bedoelt die fitness-ruimte voor vrouwen?' vroeg ik, doelend op het vooral van roze accenten voorziene gebouwtje op nog geen honderd meter van ons huis.

'Nee hoor,' zeiden ze. 'We bedoelen het pand er pal naast!'

We hadden geen benul, maar zijn nu een paar weken verder en zien nu inderdaad dat ook daar zeer binnenkort een sportschool wordt geopend. Een flink grote sportschool, in dit geval.

Wat mij betreft prima hoor. Als hun leden straks een beetje afgetraind zijn kunnen we ze misschien als buurtpreventieteam inhuren. Wel valt op dat met al die nieuwe sportscholen de concurrentie blijkbaar moordend is. Pal voor de nieuwe sportschool hing aan een lantaarnpaal een reclamebord voor nóg een andere sportschool. Die reclame is niet lang te lezen geweest, want binnen de kortste keren was een groot deel van de tekst met zwart tape afgeplakt.

Als het maar niet escaleert... Voor je het weet hebben we een sportschool-oorlog en staan er straks allerlei brede, getrainde kerels met elkaar te matten op straat. Ach, het zal zo'n vaart wel niet lopen, maar het reclameborden ophangen bij de concurrent, die ze vervolgens onleesbaar maakt komt mij in ieder geval niet erg sportief over... Kom op nou!!

Feestje

Afgelopen zaterdag vierden mijn vader en moeder hun tachtigste verjaardag in het Petit Café op de begane grond van het appartementencomplex waar ze wonen. Mijn vader was vorige maand jarig en mijn moeder mag volgende maand (figuurlijk) 80 kaarsjes uitblazen. Het organiseren van het een en ander heeft mijn moeder vooraf waarschijnlijk best wat slapeloze nachten bezorgd, maar na afloop constateerden we gezamenlijk dat het een zeer geslaagde middag was geweest.

Ikzelf vond het - net als zij - erg leuk om mensen te spreken die ik de laatste jaren niet zo vaak meer zie. Bovendien waren er heerlijke hapjes geregeld en zorgden (onder meer) de kinderen van mijn zus ervoor dat niemand 'op een droogje' hoefde te zitten. De op een grote tv vertoonde oude en nieuwe foto's en filmpjes haalden 'verhalen van vroeger' bij ons naar boven, zorgden voor af en toe een lach en zelfs voor bijzondere ontdekkingen.
Zo schreef mijn broer afgelopen zondag al dat hij op een van de foto's had ontdekt dat m'n moeder in haar jonge jaren al over een iPhone beschikte.

Al die oude foto's laten overigens wel zien dat de tijd snel gaat. Gebeurtenissen die in mijn geheugen nog niet zo heel ver waren weggezakt blijken dan ineens al 25 jaar geleden te hebben plaatsgevonden.
25 jaar geleden! Een kwart eeuw! 25 jaar terug waren mijn ouders net zo oud als ik nu...

Dus toen we na afloop van het feestje alle in de zaal aangebrachte versieringen weer moesten weghalen heb ik - in de goede hoop dat ik die respectabele leeftijd mag halen - de 80jaar-vlaggetjes alvast maar bewaard. En ik heb even getwijfeld, maar de ballonnen zijn uiteindelijk toch maar wél lekgeprikt en weggegooid.

Wandelen

'We zitten hem uit', zei m'n zus destijds gekscherend over hun Jack Russel Buddy, toen hij al "op leeftijd" was. Nee, wanneer hij er niet meer zou zijn zou er nooit meer een hond komen. Maar nadat het beestje een poos erna zijn oogjes voorgoed sloot werd er toch al snel een nieuwe hond gezocht en gevonden.

Tja, ik kan het me goed voorstellen. Maar wanneer ónze Jack Russel Moos ooit naar de eeuwige jachtvelden vertrekt (klinkt overigens best aantrekkelijk voor hem) gaan we niet op zoek naar een nieuwe hond, zeg ik nu stellig. Want hoe lief, gehoorzaam en gemakkelijk onze trouwe viervoeter ook is, een hond in huis heeft ook zijn nadelen. Wanneer je bijvoorbeeld wat langer dan een paar uur zonder hond van huis moet of wil, moet je zorgen dat iemand anders 'm uitlaat. En wanneer hij niet meekan op vakantie moet hij ergens logeren. M'n schoonfamilie vindt dat geen probleem en zorgt goed voor hem, maar toch: we zijn nou eenmaal niet graag afhankelijk van anderen...

Maar wat ik wel zou missen zijn de wandelingen met onze kleine vriend. 's Avonds nog even een blokkie om (samen met onze kat trouwens) of een langere weekend-wandeling in het bos. Heerlijk vind ik het om met z'n drietjes, tweetjes of in m'n eentje door het bos te slenteren met Moos.

Zondag koos ik ervoor om tussen de buien door in m'n eentje een rondje met hem te lopen door het Bergse Bos. Omdat ik de route daar niet zo goed ken had ik een App op m'n telefoon geactiveerd waarop ik kon zien of het rondje dat ik liep weer bij m'n auto uitkwam.
Ik keek naar de kaart op m'n smartphone toen ik achter me een fiets hoorde aankomen. Om te voorkomen dat Moos daar plots voor ging lopen richtte ik m'n rechterhand met m'n smartphone erin op hem, terwijl ik zei 'Moos, blijfff hierrr'.

Dat werkte, zoals eigenlijk altijd. Maar ik schoot in de lach toen de vrouw die mij voorbij fietste naar m'n hand knikte en zei 'Zooo!, heeft u er een met een afstandsbediening?'.

De Aanval en de afslag

'Ga nu rechtsaf!', zei de vriendelijke dame tegen me vanuit m'n dashboard. Ik keek rechts naast me en zag dat aan de andere kant van de vangrail nog drie rijstroken lagen met daarnaast inderdaad een afslag naar rechts. Stom van me, dacht ik. Ik heb ergens even niet goed opgelet en zit nu aan de verkeerde kant van de vangrail...

'Ik neem de volgende afslag wel, en dan rij ik wel weer een stukje terug over de snelweg', zei ik tegen m'n vader, met wie ik onderweg was naar de tijdelijke tentoonstelling 'De Aanval' over het bombardement op Rotterdam in een grote loods in het havengebied.

Toen we even later op de snelweg in de tegenovergestelde richting reden gebeurde echter precies hetzelfde als kort ervoor. Weer lukte het me niet om op de goede rijstrook komen om de afslag te nemen. En toen realiseerde ik me ineens dat mijn navigatie-software (ondanks de recentelijke update) niet op de hoogte was van al die nieuwe rijstroken en vangrails sinds de A15 op de schop was gegaan. Weer nam ik de eerstvolgende afslag, om weer te keren en het nog eens te proberen. En ik weet dat dit een beetje eentonig stukje wordt, maar ook nu weer ging het mis. Voor ik het wist reed ik door de Beneluxtunnel écht helemaal de verkeerde kant op. Dus na wéér te keren besloot nu dan toch eindelijk om me niets meer van die aardige dashboard-mevrouw aan te trekken en zélf het avontuur aan te gaan. En ja hoor: via Afslag Zuidplein kwamen we uiteindelijk bij de tentoonstellingsruimte terecht.

In de grote hal - waar ooit onderzeeboten waren gebouwd - stonden tientallen grote en kleinere beeldschermen waarop beelden van het bombardement en gesprekken met betrokkenen te zien waren. En daarnaast waren er allerlei attributen tentoongesteld die met die dagen van mei 1940 te maken hadden. Uniformen, afweergeschut en niet te vergeten een heuse Henkel bommenwerper. De indrukken die ik opdeed verdrongen gelukkig de beelden van die waardeloze film 'Het Bombardement' met Jan Smit in de hoofdrol, die ik de avond ervoor op Netflix had bekeken.

Toen we na afloop weer wegreden van de haventerreinen bij de tentoonstellingsruimte vroeg ik aan m'n vader of het misschien een leuk idee was om meteen even bij de Tweede Maasvlakte te kijken. 'Laten we dat maar een andere keer doen!' antwoordde hij. Waarschijnlijk omdat hij er die middag achter was gekomen dat men er in 1940 korter over deed om vanuit Duitsland de Rotterdamse havens te bereiken dan zijn zoon met z'n navigatie in 2015 vanuit Zwijndrecht...

Ho even

Vrijwel elke zomer neem ik een kijkje bij het Brabantse Bosbad Hoeven. Soms met meerderen, maar soms alleen met Bastiaan. Ik heb al vaker geschreven dat ik met mijn ouders, zus en broer(tje) veel zomerse weekenden doorbracht op de daarnaast gelegen camping. Net als overigens bijna de hele familie van mijn moeder's kant. Spelend in het zwembad, de grote speeltuin, het sportveld en bij de automatenhal (flipperkasten!) leken weekenden weken en zomervakanties maanden te duren. In de Bosbadhal was regelmatig een Disco-show van toenmalig TROS-dj Ad Roland, waar iedereen de dansvloer opstormde wanneer de La Bamba werd gedraaid. En ook bijvoorbeeld André van Duin of van René van Vooren en Piet Bambergen (de Mounties) traden er af en toe op. Maar wanneer het goed weer was waren we hele dagen in het zwembad te vinden.

Vorige week slenterde ik over camping Hoeven en vertelde ik Bastiaan honderd-uit wat er door de jaren heen allemaal was veranderd. Ik wees naar struiken en zei dat daar jarenlang onze caravan stond, ik vertelde waar de familie stond, waar de kantine en de campingwinkel waren en ga zo maar door. En ik weet dat het Bastiaan allemaal niks zegt, hoe goed hij ook zijn best doet geïnteresseerd over te komen. Misschien liep ik dus eigenlijk wel gewoon hardop in mezelf te praten...

Maar het zwembad zegt hem wel dégelijk wat. Ook híj heeft daar inmiddels al wat herinneringen liggen. En ook hem valt dan op dat door de jaren heen dingen veranderen. Het grote 'ondiepe' was bijvoorbeeld vervangen door een 'waterspeelplein' en het oude gebouw met de kleedruimtes heeft plaats moeten maken voor een brede waterglijbaan. Dat is overigens giga-glijbaan nummer zes. Vroeger was ons enige spektakel de hoge duikplank (is trouwens nóg leuk), maar vandaag de dag zorgen vooral spectaculaire glijbanen als de Waverider en vooral de Kamikaze (15 meter recht naar beneden!) voor vermaak.

Toen we even later in een eetcafé in Boschenhoofd achter onze te grote portie frites zaten constateerden we dat dit een perfecte manier was geweest om de zomervakantie af te sluiten.
Ik nam me wel voor om door het jaar heen echt te proberen om af en toe - net als in een vakantie - te onthaasten.
En ineens herinnerde ik me de caravan waar vroeger dat bordje op hing met 'ho-even'.

Hek

Vlak voor de vakantie kwam het er dan eindelijk van. Al een paar zomers zeiden de buurman en ik met enige regelmaat tegen elkaar dat onze tuinschutting aan vervanging toe was. Er was echter altijd wel een reden om die klus nog even uit te stellen.

Maar ergens begin juli van dit jaar was de maat vol. Net als de met hekken en palen afgeladen Hornbach-bestelbus die ik met de buurman naast me naar ons huisadres reed. Een paar dagen later sloopten we de schuttingen die sinds 1999 tussen onze tuinen stonden.
Het verwijderen van de hekken zelf viel trouwens wel mee, maar het uit de grond halen van de (bijna een meter lange) ijzeren pinnen waarin de palen stonden ging iets minder gemakkelijk.

Toch hadden we nog genoeg energie over om beetje bij beetje een nieuw hekwerk te laten verrijzen.

Twee dagen voor ik de auto startte om met mijn gezinnetje en schoonfamilie af te reizen naar La Douce France stond het hekwerk tussen onze tuinen er pico-bello bij. Goed genoeg om de zware zomerstorm die tijdens onze vakantie zou volgen te doorstaan. Terwijl ik aan de Bretonse kust rondliep of in een stoel hing verving de buurman het hekwerk aan de achterkant van zijn tuin en vlak nadat ik - uitgerust en wel - weer terug was kon ik zélf aan de slag met mijn achterkant (van de tuin dus).

Inmiddels kijk ik letterlijk uit op een geslaagd bouwproject, maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat zo'n schutting er bij mij niet in een vloek en een zucht staat. Het duurt - zeg maar - meerdere vloeken en zuchten.
Tijdens het plaatsen van de omheining heb ik in feite het woord schuttingtaal een geheel nieuwe dimensie gegeven.
Ik kwam bij nader inzien een paal te kort, ik kwam schroeven en metalen hoekjes tekort en - niet in de laatste plaats - ik hield ruimte over.

Maar gelukkig is doorzettingsvermogen wél een van mijn sterkere punten en na een paar extra ritjes naar Hornbach en Karwei (nog een paar planken!), wat extra schuttingtaal én wat hulp van mijn zoon klaarde ik de klus alsnog! Ik vind het heerlijk om zo buiten bezig te zijn hoor, al sta ik misschien soms voor paal of schut(ting). Maar nu ik zo op het complete hekwerk uitkijk met m'n tablet op schoot merk ik dat stukjes schrijven me toch wel wat gemakkelijker af gaat. Overigens maak ik me geen illusies en haal ik het vanzelfsprekend niet bij column-schrijvers als Nico Dijkshoorn, Vincent Bijlo of Youp.

Al voelde ik me de afgelopen week wel een beetje Marco van 't hek...

Tachtig

Vandaag wordt mijn vader tachtig jaar. De afgelopen jaren heb ik mijn pa met enige regelmaat op mijn blog-pagina's voorbij laten komen. Het spreekt voor zich dat ik 'm vandaag - precies 80 jaar na 13 augustus 1935 - centraal zet in mijn blog.

Mijn vader Jan werd geboren 'op het Land van Valk' in Dordrecht (de wijk die tegenwoordig 'Reeland' heet). Hij was na zus Wally het tweede kind van Toon en Adri en een paar jaar later werden Bert, Ton en Marian geboren. Wanneer hij over zijn jeugd vertelt gaat het regelmatig over het kattenkwaad uithalen met zijn broers, over het varen in de Biesbosch, over zijn strenge vader en over hoe hij als klein kind de ('spannende') oorlog beleefde. Dat laatste komt uitgebreid aan bod in het boekje 'Granaatsplinters in het Plafond' dat ik naar aanleiding van zijn verhalen heb mogen schrijven.

Later deed hij een technische opleiding en ging hij bij de Marine, waar hij veel van de wereld te zien kreeg. In die periode kreeg hij verkering met Tiny, met wie hij zou trouwen. Hij kende haar al 'van vroeger' maar toen hij op een dag door de regen vanaf de Moerdijkbrug naar het centrum van Dordt liep (!) en daar in de danszaal van Hotel Statenhof mijn moeder zag, sloeg de vonk over. En vandaag de dag 'vonkt' het nog steeds, om het zo maar eens uit te drukken... Hij ging werken als elektrotechnisch tekenaar bij bakovenbouw-bedrijf (Winkler) Den Boer, ze kochten een huis en in de loop van de jaren werden drie kinderen geboren.
In de jaren zeventig werden de zomerse weekends doorgebracht op camping Hoeven in Brabant, maar net als in het decennium ervoor trok het gezin (met eerst een blauwe Volkswagen Kever en later een bruine Ford Taunus met zwart dak) ook elke zomer een paar weekjes met een vouw- of gewone caravan door Zuid Europa.
Begin jaren tachtig begon hij een eigen bakovenbouw-bedrijf en toen hij 65 werd ging hij van zijn welverdiende pensioen genieten. De kinderen waren inmiddels het huis uit. De afgelopen drie decennia werden vijf kleinkinderen geboren en een paar jaar terug verlieten mijn pa en ma hun geliefde Dordrecht, om er vanuit Zwijndrecht mooi op uit te kunnen kijken.

Ik was vroeger zo'n kind dat dacht dat z'n vader alles kon. En al is 'alles' misschien wat overdreven, volgens mij zat ik er niet eens zo ver naast. Hij kluste veel in huis, maakte bijvoorbeeld ook regelmatig zelf speelgoed voor mijn zus, broer en mij en tijdens buitenlandse vakanties was hij de eerste die in een riviertje stond wanneer we zin hadden om een dam te bouwen.
Vandaag de dag heeft hij er nog altijd lol in om dingen te bedenken, maken of repareren. Dat doet hij bijvoorbeeld liever dan kijken naar een Amerikaanse film. 'Flauwekul allemaal', roept hij altijd heel theatraal wanneer er op tv een aankondiging van te zien is... Hij kijkt liever naar Discovery-Channel of National Geographic. 'Je vader zit altijd naar allerlei beestjes te kijken', zegt m'n moeder dan tegen me om hem te plagen. Of hij leest. Vooral boeken over de oorlog hebben zijn interesse. Ja, zelfs dat boek waarin hij zelf de hoofdrol speelt!

O ja, en hij houdt ook van een alcoholische versnapering op z'n tijd. Proost dus, pa! Nog veel gezonde jaren toegewenst!

When I was young

'Mag ik zo ook eens eentje proeven?' vroeg mijn 14-jarig neef Cameron kort nadat ik het mosselpannetje had geopend. Ik gaf hem een gevulde zwarte schelp en hij proefde, maar gaf aan dat hij het toch niet zo lekker vond. 'Maar misschien later wél', zei hij erbij. En dat is natuurlijk goed mogelijk, want je smaak verandert in de loop van de jaren. Onze eigen Bastiaan at toen hij nog klein was juist wel mosselen, maar moet er nu niets meer van weten.

Mosselen op het strand... en in het restaurant

Niet alleen mijn letterlijke smaak verandert overigens, maar ook mijn muzieksmaak. Veel muziek die ik vroeger goed vond vind ik nog steeds prima te pruimen. Al is dat volgens mij zo nu en dan ook uit (jeugd)sentimentele overwegingen, zonder dat ik mezelf overigens een midlife-crisis wil aanpraten. Maar naast die bekende ‘gouwe-ouwen’ ga ik bijvoorbeeld ook chansonniers steeds meer waarderen. Zo draai ik sinds kort bijvoorbeeld veel nummers van Charles Aznavour 'grijs' (voor zover dat kan op Spotify). Hier op de camping in Bretagne zet ik m'n ligstoel dan een tandje naar achteren, met m'n earphones in en de oogjes toe. Ook eergisteren kwamen zo onder meer 'She', 'La Bohème' en 'J'ai vu Paris' in mijn oor voorbij terwijl ik het Franse zonnetje voelde branden, maar ook 'How sad Venice can be' en 'Yesterday when Iwas young'. 


En hoe en waarom het gebeurde weet ik niet, maar bij dat laatste nummer voelde ik op een gegeven moment een brok in mijn keel. Zou het door dat flesje Kanterbräu komen dat teksten als
'The thousand dreams I dreamed, the splendid things I planned
I always built, alas, on weak and shifting sand
I lived by night and shunned the naked light of day
And only now I see how the years ran away'
en

'I ran so fast that time and youth at last ran out
I never stopped to think what life was all about'



Yesterday, when I was young...

veel meer indruk maakten dan ze ooit eerder hadden gedaan. Misschien realiseerde ik me daardoor dat het wel lijkt dat de tijd stilstaat wanneer je in je vakantie lui in een stoel ligt, maar dat de klok in werkelijkheid onverbiddelijk verder tikt...

Pfoe, toch ineens een midlife-dipje? Ach, ik troost me met de gedachte dat meneer Aznavour het lied voor het eerst zong toen hij een jaar of veertig was en dat hij dat eind dit jaar op z'n negentigste (!) in een volle Heineken Music Hall nog altijd doet.



.

De malloot en de pet

Toen Bastiaan onlangs thuis de pet zag liggen die ik twaalf jaar geleden in de Dordogne had aangeschaft zei hij dat ik die nóóit moest weggooien omdat het hem zo aan al die vakanties doet denken die we sinds die tijd hebben gevierd. Bij gebrek aan 'natuurlijke hoofdhuidbescherming' heb ik tijdens de (over het algemeen) zonnige zomervakanties nou eenmaal een pet nodig heb om te voorkomen dat ik verbrand of een zonnesteek oploop.

Maar ondanks Bastiaan's advies heb ik een nieuwe pet op nu ik dit stukje tik, terwijl ik uitkijk op Fort La Latte aan de overkant van de baai bij Cap Fréhel. 

Vanmiddag brachten we een bezoek aan het fort, zoals van échte toeristen verwacht mag worden. Zowel de kinderen als de volwassenen van ons gezelschap waren onder de indruk van het bouwwerk, waar we de toren beklommen maar ook lekker in het zonnetje (en úit de almaar jakkerende wind) hebben gelegen.

Gisteren bezochten we Saint-Malo, een andere verdedigingsplaats hier aan de kust. Terwijl we erheen reden haalden Wilma en ik herinneringen op aan die keer dat ik hier reed en geen hand voor ogen zag. Dat kwam niet alleen omdat het een pikdonkere nacht was en de weg onverlicht, maar vooral omdat ik die nacht een zonnebril droeg. Ik had mijn gewone bril 's morgens op de camping laten liggen en had alleen m'n zonnebril-op-sterkte bij me. Het was dus kiezen tussen géén bril of een donkere bril en de laatste optie won het nét. Het moet er 'mallotig' hebben uitgezien...

Maar deze zomer had ik wél de juiste hulpstukken bij me. Hoewel... ik realiseerde me dat die oude, versleten Dordogne-pet nu echt niet meer kon. Dus kocht ik - na het wandelen door het stadje en het verorberen van een Moules-Frites - de Saint-Malo-pet die er nu voor zorgt dat ik kan lezen wat ik tik, ondanks de laagstaande zon in m'n gezicht.

Ik hoop de malloot-pet de komende dagen nog veel nodig te hebben. Want we hebben nog wat warm en zonnig weer tegoed, als je het mij vraagt. Na een paar redelijke dagen aan het begin van onze vakantie was het weer de afgelopen dagen soms ronduit kl... euh... pet!