Het lachwekkende leugentje

'Hoe is 't nou?', wordt me veel gevraagd sinds de liesoperatie van twee weken terug. 'Prima hoor', zeg ik dan, en daar is niks van gelogen. Nou is liegen sowieso niet m'n sterkste kant (zie ook mijn eerdere stukje 'Jokkebrok'). Tijdens de verjaardag van m'n broer, die zondag dankzij het nazomerzonnetje in de tuin werd gevierd, herinnerde m'n zus me fijntjes aan een lachwekkend leugentje uit m'n jonge jaren.

Ik was een jaar of vijftien toen ik regelmatig met m'n klasgenoten met een tennisballetje voetbalde op het asfaltplein voor m'n school aan het Dordtse Oranjepark. En omdat ik vanwege valpartijen regelmatig met een gat in m'n broek thuis kwam verbood m'n moeder dat op een gegeven moment.
Ik maakte mezelf daarna wijs dat ik best stiekem kon voetballen zonder te vallen.

Ten onrechte natuurlijk! Toen ik toch wéér met een gat in m'n spijkerbroek naar huis liep besefte ik dat m'n ouders niet thuis waren en bedacht ik een plan.

Ik zou zeggen dat ik gestruikeld was over een pantoffel die op een van de treden had gelegen van de trap naar ons 'onderhuis' (zoals we onze kelder noemden).
Eitje! Ik moest alleen nog even alles in scène zetten! Ik trok het matje dat onderaan de trap lag een beetje scheef (daar was ik immers ongelukkig op terecht gekomen) en legde de boosdoener, die rottige pantoffel, ergens halverwege op de trap.

De keldertrap (zonder pantoffel, maar met
m'n niet in het complot betrokken broertje)

Toen m'n vader en moeder thuiskwamen vertelde ik m'n (verzonnen) verhaal en was ik enorm verrast dat ze me niet geloofden.
M'n ouders keken naar de trap en trokken - als een soort Crime Scene Investigation avant-la-lettre - meteen de conclusie dat ik de boel fleste.

Nou was het niet zo dat m'n ouders me in zo'n geval op m'n flikker gaven. Ze deden iets dat veel meer resultaat had: ze lachten.

Een klap op m'n kont zou ik vandaag de dag al lang zijn vergeten, maar nog altijd voel ik me ongemakkelijk wanneer mensen het lacherig over mijn beroerde liegpoging hebben.

En daarom lieg ik dus nooit meer. Of lieg ik dat nou?

Nostalgisch campingleven

Dankzij het mooie september-weer lukt het aardig om het zomervakantie-gevoel nog een beetje vast te houden. Maar de dagen worden snel korter in deze tijd van het jaar. Ik tik dit stukje om ongeveer kwart over 8 zittend in de tuin en zie het om me heen langzaam donker worden.Onze kampeerspullen zijn alweer een poosje opgeborgen en de caravan staat al lang en breed in de stalling, maar op TV kijk ik graag naar programma's als 'Campinglife', 'We zijn er bijna' en (zelfs) 'Vive la Frans'. En zo af en toe pik ik op Best 24 ook nog wel eens een oude aflevering van 'Villa Felderhof' mee. Niet omdat dit allemaal even hoogstaand of cultureel verantwoord is, maar vooral om - na een lange werkdag - soms toch nog een beetje in zo'n vakantiesfeertje te blijven.

Ergens halverwege de jaren zeventig kwam er ook een televisieploeg langs op camping Hoeven, waar wij de zomerse weekends doorbrachten. Ik heb geen idee meer om wat voor programma het ging. Wel weet ik nog dat de destijds bekende acteurs Pieter en Luc Lutz een komische sketch deden met een klein punttentje en een kampvuurtje. 

En dat moest ik-weet-niet-hoe-vaak over. Allereerst bleef het kampvuurtje niet branden en werd mijn vader ingeschakeld om te regelen. En vervolgens moest een van de twee Lutzen zogenaamd vallen over een scheerlijn en moest de ander roepen 'Huib, wat ben je toch een oen'. Die zin moest zo vaak over dat-ie veertig jaar later nog zo ongeveer tot mijn standaard-vocabulaire behoort.

Ook filmde de TV-ploeg in de caravan van mijn oom Piet en tante José. Als ik het me goed herinner legde m'n oom een kaartje met mijn ouders en stond mijn tante in een pannetje te roeren in haar jaren-70 caravankeukentje.

Er was in die tijd nog geen videorecorder of YouTube, dus ik heb het filmpje nooit meer teruggezien. Ik denk ook niet dat dit hoogtepunt van de Nederlandse televisiegeschiedenis überhaupt bewaard is gebleven. Zelfs complete TV-series die destijds de Televizierring wonnen (Ja zuster, nee zuster) werden in die jaren gewoon 'gewist' omdat de ampexbanden waarop alles werd opgenomen zo vreselijk duur waren. Of zal ik in het vervolg voor alle zekerheid ook eens wat vaker van die zwart-wit filmpjes op Nostalgienet checken...?

Over zwart-wit gesproken: het is half 9 geweest en nu ik opkijk vanaf m'n tablet zie ik alleen de witte 'solar-lampjes' nog in onze zwarte tuin...

De lies en het matje

Ik had al anderhalf jaar soms pijntjes bij m'n bekken en dacht aan een onwillige spier, totdat onlangs bleek dat het een liesbreuk betrof. En zo kwam het dat ik afgelopen dinsdagmiddag de afdeling 'dagverpleging' van het Albert Schweitzerziekenhuis in Zwijndrecht binnenstapte.

Na tien minuten op de rand van het bed de krant te hebben gelezen, werd mij gevraagd de operatieschort aan te trekken en alvast wat pilletjes in te nemen. Mijn zus Nicole werkt op de OK aldaar en kwam tijdens het uurtje wachten gezellig langs voor wat afleiding. 

Eerder had ik in een ander ziekenhuis een echo van de linkerzijde van mijn lies laten maken, maar had men daarna per ongeluk opgeschreven dat sprake was van een breuk aan de rechterkant...

Om dit soort misverstanden te voorkomen stiftte een verpleegster nu een dikke rode pijl op m'n linkerbeen. 'Nu maar hopen dat ze beseffen dat het om m'n lies gaat', dacht ik nog. Dat het niet zo is dat de arts nadat ik straks uit de narcose kom zegt 'de operatie is geslaagd meneer, of mag ik 'mevrouw' zeggen...?' Gekkigheid natuurlijk; ik had er alle vertrouwen in en was danook totaal niet gespannen. 

Dat kwam vast ook door de vriendelijke benadering door de collega's van Nicole. Zij was zelf niet bij de operatie, maar een collega die erg op haar leek  - qua uiterlijk, uitstraling én naam (Nicolien) - wél. Totdat het zuurstofkapje op m'n mond werd geplaatst werden er geintjes gemaakt, wat alles heel relaxed maakte. 'Waar ga je eigenlijk van dromen?' werd nog gevraagd. Ik koos ervoor om geen ontdeugend antwoord te geven en zei 'een vakantie in Zuid-Frankrijk, maar dat is niet te plannen hoor'. 'O jawel hoor', hoorde ik nog wazig toen ik wegzakte...

En daarna herinner ik me dat ik wakker werd van het geluid van de bloeddrukmeter naast me. Nadat ik besefte dat ik niet in m'n eigen bed lag zag ik m'n zus naar me toe komen. De operatie was geslaagd en had een uur geduurd, begreep ik van haar.

Toen ik later op 'de kamer' terug was at ik twee boterhammen met een kopje thee (deze keer geen stamppot boerenkool, zoals destijds na m'n meniscus-operatie) en daarna kwam er een mij onbekende arts me melden dat de operatie succesvol was verlopen. 
'O nee!' zei hij erna toen hij in mijn papieren keek. 
Ik schrok (niet succesvol??), maar hij zei dat hij me verwarde met een andere patiënt. Hij had niet mij maar een andere man geopereerd, 'maar patiënten lijken ook zo op elkaar met zo'n operatieschort en zo'n mutsje!' 
Hoor wie het zegt, dacht ik toen...

Later kwam de juiste assistent-arts met het goede nieuws. Hij gaf me het advies om het voorlopig rustig aan te doen en pijnstillers te slikken. In m'n lies is ter versteviging een 'matje' geplaatst en dat moet de komende weken hechten (nooit gedacht dat ik ooit met een matje zou rondlopen trouwens).

In ieder geval mag ik de komende zes weken niet sjouwen en sporten. Natuurlijk ga ik dat advies opvolgen, maar ik vind zes weken niet volleyballen of hardlopen wel het màtje hoor...

Om 7 uur haalden Wilma en Bastiaan me op en thuisgekomen at ik een flinke kop soep op bed. 's Avonds bekeek ik vanuit m'n bed de wedstrijd Tsjechië - Nederland. En geheel in de sfeer van die dag kwamen ze niet verder dan een 2-1 verlies.

The music died

De schoolvakantie is afgelopen, dus ook ons gezinnetje heeft de knop omgezet naar het dagelijkse ritme dat we over een poosje weer 'sleur' noemen. De komkommertijd zit er nu eenmaal weer op. Hoewel: al het heftige nieuws over de vele brandhaarden in de wereld zorgde er bijna voor dat de komkommer deze zomer werd overgeslagen. Het is dat Poetin er met zijn groente- en fruitboycot nog net op tijd erg in had...

Maar nieuws dat mij in de zomerperiode zorgen baart is niet iets van de laatste jaren. Ook precies veertig jaar geleden gebeurde er eind augustus iets dat mijn wereld even deed stilstaan: 31 augustus 1974 was 'the day the music died'; het einde van piratenzender Veronica.

Ik was destijds pas dertien maar een enorme fan. Niet alleen luisterde ik naar Lex Harding met de Veronica Top 40 (de Nationale Zaterdagmiddaggebeurtenis), maar ook naar Will Wil Wel (met Harige Harry de 'fruitautomaat'), 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, Tineke met Koffietijd en 's avonds naar 'De Jukebox van Stan Haag'.

Helemaal idolaat was ik van dat schip op de Noordzee. Elke week kocht ik het Veronica-blad (ligt te vergelen op de vliering) en haalde ik het gedrukte exemplaar van de Top 40 (idem). 

En net als vele jochies in die tijd ging ik zelf met m'n 'plastic' pick-up en cassetterecorder 'Veronica spelen', iets dat later nog wat serieuzer vorm kreeg toen ik met een aantal vrienden een heuse piratenzender in Dordrecht begon onder de naam Radio Transistor.
Maar op 31 augustus 1974 voltrok zich om 5 uur een ramp. En zoals dat nou eenmaal het geval is met rampen weet ik nog precies waar ik was toen het gebeurde. 

Samen met mijn neef René zat ik op een door mijn vader gefabriceerde houten bank op camping Hoeven toen we op de (middengolf)radio een klok hoorden tikken, waarna de beroemde Veronica-jingle klonk met de 'dramatische' toevoeging 'dit is het laatste uur!'.
En toen een uur later de stekker er uit werd getrokken na de laatste emotionele woorden van Rob Out zat ik met een brok in m'n keel.

Ik kan nog altijd met weemoed terugdenken aan die tijd. Ik kocht in de jaren na het stoppen van de piraten elpees met alle Veronica-jingles en -tunes en met het complete laatste uur en was een van de eerste ging kijken toen het zendschip de Norderney in 1977 een poosje in Dordrecht lag.

Anno 2014 is er nog altijd (of eigenlijk weer) een radiozender die Veronica heet en zie ik het Veronica-logo regelmatig op m'n TV langskomen. Maar ik heb er helemaal niks meer mee. Waarschijnlijk omdat het zich niet meer van de rest onderscheidt en ook op geen enkele wijze meer iets met dat piratenschip van vroeger te maken heeft. En dat voelt bij deze ex-piraat nou eenmaal alsof hij voor het lapje wordt gehouden. Alsof hij in de boot wordt genomen...