Energie

Eigenlijk hadden we het eerder moeten doen, want dan hadden we er de afgelopen meimaand - die recordwarm en -zonnig was - al volop van kunnen profiteren. Afgelopen dinsdag hadden we iemand bij ons thuis uitgenodigd van een bedrijf dat zonnepanelen plaatst, om ons uit te leggen wat de mogelijkheden zijn.

We startten aan de huiskamertafel, wat onze kat op het idee bracht om daar maar meteen uitgebreid bovenop de papieren van de zonnepanelen-meneer gaan liggen. Hij keek naar ons huidige verbruik, stelde vragen (‘Gaat uw zoon wellicht binnenkort op zichzelf wonen?’ ‘Nou nee hoor!’), legde vanalles uit en kwam met een voorstel dat hij zal verwerken in een offerte.

Daarna liepen we binnen en buiten een rondje om de situatie te bekijken (het dak, de zolder, de meterkast).
Net toen we weer binnen aan tafel zaten trokken Pluvius en Thor buiten alle registers open. Zoals zo vaak afgelopen week regende het cats en dogs (hoewel die van ons gelukkig binnen waren).
Ook toen de duurzame energie-meneer vertrok met de belofte dat de offerte ons binnenkort wordt toegezonden stonden de hemelsluizen nog wijd open.

De avond erna was het weer raak en werd ik - fietsend naar huis - overvallen door noodweer dat Buienradar niet had zien aankomen. Misschien is energievoorziening door waterkracht nog wel een beter idee, dacht ik terwijl ik stond te schuilen. En tijdens het bliksemen schijnt er ook nogal wat energie vrij te komen...

De envelop

Een van de twee nieuwe collega's van ons team stapte over van een organisatie waarmee we nauw samenwerken. Toen ik hem daar onderweg naar een vergadering een poosje terug op de gang tegenkwam, vroeg hij me of ik een envelop met enkele formele documenten voor hem kon meenemen om af te leveren bij onze afdeling Personeelszaken. En natuurlijk ben ik daar niet te beroerd voor, maar het is wel zo'n 'tussendoor-afspraakje' dat ik gemakkelijk vergeet na te komen.

De dag erna moest ik naar de afscheidsreceptie van een van de directeuren van toevallig diezelfde organisatie. Ik wilde de door alle collega's volgeschreven felicitatiekaart in m'n tas stoppen en ontdekte toen dat ik m'n aflever-afspraak nog niet was nagekomen. De envelop zat nog in m'n tas! Maar ach, ik moest nu naar die receptie en had niet meer genoeg tijd om de lift te nemen naar afdeling Personeelszaken, enkele tientallen verdiepingen hoger. Dat kon morgen ook nog!

Voorafgaand aan de afscheidsreceptie was een mini-conferentie gepland, met een aantal leuke sprekers. Ik luisterde zo geboeid dat ik maar een paar slokjes nam van het flesje water dat vanwege de warmte bij iedere stoel was neergezet. Na de conferentie was het tijd voor het overhandigen van de felicitatiekaart, maakte ik een praatje met enkele oude en nieuwe bekenden en kwamen de schalen met hapjes voorbij. Dat flesje water stopte ik dus maar alvast in m'n tas. Handig voor straks in de warme metro.

In die warme metro greep ik in m'n tas naar het flesje en voelde ik meteen nattigheid. Blijkbaar had ik de dop niet strak genoeg dichtgedraaid. Ik keek en zag dat m'n iPad gelukkig droog was gebleven. En ach, wat zat er veder nou nog voor belangrijks in? M'n broodtrommel was nat, en een of andere envelop... Een envelop? Shit!! Wat ben ik nou voor een bode!?

De dag erna leverde ik de vochtige envelop af bij Personeelszaken en legde ik eerlijk uit dat ik 'm in een duidelijk betere staat bij de afzender in ontvangst had genomen. We lachten wat, waarna de envelop werd opengemaakt en we zagen dat de stukken die erin zaten gelukkig droog waren gebleven.

Vandaag hadden we een teambuildingsdag in Japans Cultureel Centrum Shofukan in Rotterdam-Charlois. Na allerlei bespiegelingen over het werk met m'n oude en nieuwe collega's volgde aan het eind van de middag een workshop Japanse kalligrafie. In anderhalf uur leerden we met een kwastje Japanse tekens te schrijven, maar dat viel nog niet mee.

En het leek zo gemakkelijk toen de docent het voor deed! Beginnend met een punt en daarna een streep eindigden we uiteindelijk met de tekens die staan voor 'groot' en 'mens'.
Het grote mens dat dit stukje schrijft heeft het verhaal van de natte envelop nog niet tegen z'n nieuwe collega verteld. En eigenlijk hoeft het ook niet, want de stukken zelf waren droog gebleven. Dat gelukkie had ik dan weer wel.

'De eend komt met prei op z'n rug', zeggen ze in zo'n geval in Japan. Maar vraag me nou niet om dat even snel in het Japans te kalligraferen...

Olifant

Onze zoon zit op dit moment middenin de weken van zijn VWO-eindexamens. Toen ik ‘m een paar dagen terug boven z’n studieboeken zag hangen moest ik denken aan een gesprek aan het begin van dit schooljaar. Hij zei toen enorm tegen het examenjaar op te zien. Er moest zó ontzettend veel gebeuren! Al die tentamens, te lezen boeken, de examens... en dan moest er ook nog een profielwerkstuk worden geschreven!

Ik probeerde hem gerust te stellen. Vooraf bezien is het één hele berg aan werk, maar wanneer je het in kleine stukjes opknipt valt het best mee. De opmerking ‘een olifant eet je niet in een keer op, maar met kleine hapjes’, is me altijd bijgebleven van een cursus time-management  die ik ooit volgde (zou ook zo maar project-management kunnen zijn geweest). 

Maar ondertussen dacht ik stiekem aan hoe ik mezelf destijds voelde tijdens de periode van de eindexamens. Ik stond danwel niet stijf van de stress, maar het deed me allemaal tóch wel wat. Al die nerveuze mede-leerlingen om me heen terwijl we stonden te wachten voor we de aula/gymzaal van het Titus Brandsma College op het Dordtse Oranjepark in mochten, die zoektocht naar dat tafeltje van mij, het door de docent verbreken van het zegel van de envelop met de examens, het schrikken van de vragen die gaan over dingen die ik niet (goed) had geleerd, het mezelf afvragen of ik alles goed genoeg had ingevuld en het dus bij de docent kon gaan inleveren, en tenslotte op de gang het uitwisselen van de ervaringen met de anderen (waaruit ik vaak - ten onrechte - opmaakte dat zij het er beter van hadden afgebracht dan ik). Ik zie het allemaal zo weer voor me. En dan enkele weken erna het verlossende telefoontje! En daarna de examenfeesten, waaraan ik overigens wat vagere herinneringen aan heb omdat er nou eenmaal getoost moest worden.

Anno 2018 is het ook voor onze grote zoon bijna zo ver. Nog zo'n anderhalve week en z'n middelbare schoolperiode is 'einde verhaal'. Het is dat Bastiaan die olifant inmiddels bijna helemaal heeft verorberd, anders had die het verhaaltje kunnen uitblazen...  

Overgewaardeerd fruit

In eerste instantie dacht ik dat ik de enige was die ermee zat. Ik liep er daarom ook niet echt mee te koop en onderging het stilletjes. En dan gaat het op een gegeven moment toch knagen... Ik was daarom zeer verheugd dat een collega van me, die er al tijden lang ook onder gebukt ging, er voor uit kwam. Hij maakte zijn op z’n bureau liggende attachékoffer open, zei ‘nou daar gaat-ie dan maar weer’ en pakte er een banaan uit. ‘Elke keer weer liggen die dingen bruin te worden op de fruitschaal, dus neem ik ze maar mee naar kantoor. Anders komen ze nooit op!’

Ik herkende het probleem meteen. Ook ik kan er niet tegen dat ik een paar dagen nadat we boodschappen hebben gedaan nog drie of vier bananen op de schaal zie liggen die langzaam van geel naar bruin verkleuren. En ook ik besluit in dat geval regelmatig om ze dan maar een voor een mee te nemen naar kantoor. Nou moet ik eerlijk zeggen dat ze van zo’n woon-werkritje, met een op m’n bagagedrager stuiterende koffer, niet echt opknappen.

‘En weet je nou wat het meest bijzondere is?’ zei m’n collega, waarna hij vertelde dat z’n vrouw steevast wanneer ze zaterdags weer in de supermarkt lopen wéér zo’n tros bananen in het karretje legt en zegt ‘ze zijn weer hard gegaan de afgelopen week!’ 

‘Ja, omdat ik me er aan het eind van de week het schompes aan eet!’ is dan zijn (niet gehoorde of begrepen) reactie.

Niet alleen ikzelf, maar ook andere collega’s herkenden dit verhaal. Mijn conclusie is dan ook dat de banaan het meest overgewaardeerde stuk fruit is dat bestaat. Ik ben niet zo van complottheorieën, maar ik ben er van overtuigd dat de vraag om een of andere reden kunstmatig hoog wordt gehouden. Misschien heeft het te maken met die Amerikaanse handelsverdragen of andere fratsen van die president die het land van onbegrensde mogelijkheden in rap tempo in een bananenrepubliek verandert...

Bovenstaande tekst tikte ik eergisteravond, onderuitgezakt hangend in een tuinstoel. En terwijl ik over het laatste zinnetje zat na te denken ging de bel, want kwam m’n buurman me ophalen voor ons wekelijkse potje volleybal. Dat afsluitende zinnetje moest ik de dag erna dan maar bedenken en tikken. Die dag (gisteren dus) was ik niet op kantoor, maar was ik met m’n vader en moeder de hort op. Thuis had ik nog even snel een banaan van de fruitschaal gepakt. ‘Voor onderweg!’ had ik tegen Wilma gezegd.

Toen ik m’n ouders een paar uur later weer met de auto bij hen thuis afzette wees m’n vader naar het middenconsole tussen de twee voorstoelen. ‘Vergeet je die banaan niet op te eten!?’ zei hij... Even later stond ik stil voor het stoplicht bij het station van Zwijndrecht, pelde ik de schil van m'n banaan en vroeg ik me ineens af of m'n vader soms ook in het bananen-complot zat.
Als dát zo is ben ik pas echt de pisang! 

Cruiseboten

Elke morgen als ik naar kantoor fiets kom ik even in vakantiestemming. Wanneer ik bij de Maasboulevard beneden-langs over de kade fiets liggen daar altijd cruiseboten aangemeerd. Vooral in deze tijd van het jaar liggen er veel, soms wel drie rijen dik. En ik kan het dan niet laten om tijdens het voorbij fietsen naar binnen te gluren, naar mensen die aan het ontbijtbuffet staan, naar degenen die op het bovendeck een sigaretje staan te roken in afwachting van wat ze die dag gaan doen of naar de tragere personen die in hun hutje net zijn opgestaan.

In steden als Venetië en Amsterdam wordt gemopperd op de gigantische hoeveelheden toeristen die de stad overspoelen. Ik kan me daar alles bij voorstellen, maar ik vind het vooral leuk als op de Erasmusbrug mensen me vragen of ik een foto van hen wil nemen en heb er schik in als ik bij m'n kantoor zo'n rode hop-on-hop-off-bus voorbij zie komen.
Wel was ik vorige week verbaasd dat er zo'n bus in onze Capelse woonwijk rondreed. Zouden ze nou tegenwoordig ook al een rondje rijden langs beroemde blog-schrijvers uit de regio? dacht ik nog...

Het ís deze periode zo druk met cruiseschepen omdat buitenlandse toeristen onze bollenvelden willen zien, begreep ik laatst van iemand. En de laatste weken van april zijn normaal gesproken de weken van de bollen. Dit jaar verschenen de bollen door de kou in maart echter wat later dan normaal, met als gevolg dat veel mensen letterlijk naar de knoppen gingen, las ik in de krant. Maar inmiddels is dat allemaal weer goed gekomen.

Het enige vervelende van die hele rij aan cruiseschepen langs de kade is dat ik 's morgens bij het erlangs fietsen honderden meters lang English breakfast ruik. Voor ik met m'n fiets de Erasmusbrug op draai is alle kracht uit m'n benen verdwenen door die weeïge geur van scrambled eggs.