Tumult in Dordt

In april 2015 vierde koning Willem-Alexander zijn verjaardag in Dordrecht. Op die zonnige maar frisse voorjaarsdag liet de stad zich van haar beste kant zien. De NOS bracht de gezellige drukte in de binnenstad in beeld en deed live verslag van onder meer een parade van schepen bij het Groothoofd, een vaartocht door de havens, een kort concert in de Grote Kerk, de opening van 'Het Hof van Nederland' en een muziekfeest op het Statenplein.
Na afloop voelde het als een uiterst geslaagde dag.

Maar waarom werd de vaartocht op het laatste moment eigenlijk aangepast en voer men niet onder de Roobrug door? Waarom liep het programma zo uit? Waar waren al die mensen van de beveiliging en de politie nou zo druk mee? En hoe zat het nou met die bekende Dordtse zanger die de koning achteraf z'n excuses aanbood? Het voorval bij de Beulstoren haalde de nieuwsberichten niet en maar een beperkt aantal mensen viel het op dat de politie de dag na Koningsdag een macaber klusje in de Oude Maas uitvoerde.

Binnenkort verschijnt 'Tumult in Dordt - het Geheim van Koningsdag'; een fact-fictie-roman in de stijl van Tomas Ross, die de lezer niet alleen die feestelijke dag laat herbeleven en daarbij de geschiedenis van Dordrecht centraal zet, maar die ook antwoord geeft op de hierboven genoemde vragen.

De bel

Wanneer ik met ons witte hondje Moos wandel voelen we ons soms een beetje Samson en Gert (al heeft onze Samson soms ook wel wat met K3: kakken, kabaal maken en keihard rennen). En sinds kort voel ik me nog sterker verwant met deze Belgische kindervrienden, want de standaard-opmerking in hun serie 'ik moest kloppen, want de bel deed het niet' slaat nu ook op de situatie bij ons thuis. Wilma hing een paar dagen geleden een papiertje naast de voordeur met 'Als de bel het niet doet, werkt kloppen op het keukenraam goed!'.

Inderdaad horen we de laatste tijd de bel soms niet. Soms lijkt hij het echt niet te doen, maar het komt ook regelmatig voor dat Bastiaan vanuit zijn kamer 'DE BEL GAAT!!!' roept. Het zou dus ook zo maar kunnen dat Wilma en ik wat minder goed horen dan vroeger. In ieder geval moeten we er binnenkort iets aan doen.

Dat doet me denken aan dat mijn vader vertelde dat hij toen hij nog bij zijn ouders woonde zo'n 'uitslaande' richtingaanwijzer die vroeger op auto's zat achter de tv had gemonteerd. Omdat ook zij vaak de bel niet hoorden veerde die verlichte richtingaanwijzer naast de tv op wanneer er buiten iemand op de voordeurbel drukte. Hij vertelde me laatst wel dat zijn vindingrijke idee niet lang is gebruikt. M'n grootouders schrokken zich waarschijnlijk telkens het apezuur wanneer middenin een spannend programma de felverlichte richtingaanwijzer opveerde.

Nou hadden wij tot enkele maanden geleden ook iets vlakbij onze tv dat bij het horen van de bel opveerde (en blafte), maar onze Samson-kopie is inmiddels hoogbejaard en hoort de bel waarschijnlijk alleen nog wanneer we hem zouden vervangen door een kerkklok.

Over kerkklokken gesproken. Een paar dagen terug lag ik zo ongeveer achterstevoren en ondersteboven voor en in de kledingkast op Bastiaans kamer. Ik was bezig met het meten, zagen en klikken van laminaat en plintjes in allerlei onmogelijke hoekjes. Dat ging niet ín een vloek en een zucht, maar wel mét een vloek en een zucht, zal ik maar zeggen. Ineens hoorde ik de deurbel (!) en omdat ik alleen thuis was kroop ik kreunend uit de knoop en liep ik de trap af, naar de voordeur.

Daar stond een man die zei het graag met mij te willen hebben over hoe ik met God kan communiceren. Ik vertelde hem dat ik geen interesse had, maar had hem eigenlijk moeten zeggen dat ik daar toevallig net mee bezig was tijdens mijn laminaat-klus.

Maar dat soort dingen denk ik dus alleen en zeg ik natuurlijk niet. Overigens kom ik in de praktijk niet veel verder dan het (liefst twee keer) hardop uitspreken van het bijvoeglijk naamwoord 'gloeiende'. Ondanks dat hoop ik dat degene die ik aanroep me net zo slecht hoort als ik de voordeurbel.

Uitzicht op de brug

Onlangs zag ik Youtube een interview met een nog jonge Amy Winehouse, dat plaatsvond exact op de plek waar nu 'mijn' kantoor staat. Jaren voordat het ruige leven van een popster zijn tol eiste zat ze te vertellen over haar wensen en ambities op de plek waar ik vandaag de dag achter m'n pc zit en vergader.

Het is natuurlijk best een fotogenieke plek, met uitzicht op de Erasmusbrug. Zeer regelmatig zie ik tv-reclames die vlakbij mijn werkplek zijn opgenomen.
En vorig jaar kwam ik in m'n lunchpauze Huub Stapel tegen op de brug, terwijl hij werd gefilmd voor de serie 'Flikken Rotterdam'.

Langer geleden zag ik op de Nieuwe Maas optredens van bijvoorbeeld Vangelis, Andrea Bocelli en Lionel Richie en ook tijdens de jaarlijkse Wereldhavendagen zijn er artiesten te bewonderen.
De afgelopen week, toen in Ahoy de uitreiking van de Europese MTV-awards plaatsvond, stond er met enige regelmaat een cameraploeg op de kade met zo'n hengelmicrofoon boven iemands hoofd. Punt is alleen dat ik de sterren van vandaag de dag niet herken.
Op internet zag ik foto's van Bruno Mars in een winkel op de Lijnbaan, maar als hij me de weg naar de Coolsingel had gevraagd had ik hem niet herkend.

Toen een kleine 20 jaar geleden de Erasmusbrug er nog maar net stond, vond op mijn huidige werkplek een indrukwekkende hetdenkingsbijeenkomst plaats omdat 50 jaar ervoor de Marshall-hulp van start was gegaan. Toenmalig burgemeester Peper had president Clinton via de mail uitgenodigd om de viering bij te wonen.

Niet alleen de president zelf was overigens gestrikt; ook Bill's vrouw was eeeh... de sigaar.

En ik kan het mis hebben hoor, maar begrijp ik nou goed dat Hillary deze week geen president is geworden omdat dat Rotterdamse mailtje destijds naar haar privé-mailadres is gestuurd?
Lullig dan dat het zo gelopen is. Helemaal omdat burgemeester Peper het bonnetje van de rekening van het feestje destijds niet heeft bewaard.

Loop

Afgelopen zondag deed ik mee aan de Drechtstadloop; 10 kilometer door de binnenstad en het groene buitengebied van mijn geboorteplaats Dordrecht.
Hoewel 's nachts de wintertijd was ingegaan voelde het voorjaarsachtig aan; de start temidden van felgekleurde shirts en broeken op het zonnige Statenplein, de vrolijke toeschouwers langs de kant en het lopen door de natuur waar de bomen en struiken hun best hadden gedaan om de blaadjes nog even niet te laten vallen.

De wintertijd was dan wel ingegaan, de winter zélf leek dit weekend nog ver weg. En ondanks (of dankzij) de lekkere hapjes die de avond ervoor werden geserveerd tijdens het verjaardagsfeestje van m'n neef heb ik heerlijk gelopen.

En weet je wat ook zo lekker is aan sporten? Dat je erna zonder een groot schuldgevoel de verbrande calorieën weer kan aanvullen.

Op de terugweg naar huis passeerde ik op de Spuiboulevard de vol oliebollen en appelflappen liggende vitrine van Ron's Gebakkraam. Daar haalde ik een heerlijke Berlinerbol. Zo kon ik na de zonnige 10 kilometer-loop toch alvast een beetje aan het idee wennen dat de winter er toch echt aankomt.

Ook in de winterperiode met al z'n feestdagen en lekkere hapjes ben ik trouwens wel te porren voor een loop. Zolang het maar geen buikloop is...