donderdag 25 februari 2010

Overstappen

De Olympische Winterspelen zijn inmiddels zo'n twee weken bezig en telkens wanneer ik de TV aanzet zie ik sneeuw of ijs. Of ze nou 'langlopen' of een helling afsjezen op ski's, rodelen, curlen of schaatsen, alles ziet er even ijzig en koud uit. Ik zie eigenlijk weinig verschil tussen onze TV en het vriesvak van de koelkast (al heeft die laatste geen flatscreen). Nou vind ik de Winterspelem normaal gesproken best leuk, maar nu de Nederlandse winter dit jaar wel erg lang duurt begin ik die koude plaatjes wel een beetje zat te worden hoor. Van mij mogen we snel de overstap maken naar het volgende seizoen...

Over overstappen gesproken. Eergisteren raakten op de koude ijsbaan de gemoederen flink verhit, toen Sven Kramer door zijn coach Kemkers verrkeerde baan in werd gestuurd en hij werd gediskwalificeerd. Tot dat moment leek het een hele knappe, maar wel 'saaie' overwinning te worden waar we nauwelijks nog warm of koud van werden. Maar dankzij de blunder raakte het hele land opgewonden. Ik zag op internet trouwens een heel leuk simpel geintje, dat ik gemakshalve maar even heb gejat...

Laat het nu maar voorjaar worden hoor. Daar krijgen we weer wat energie van! Want de weerstand neemt ook aardig af nu. Bij ons thuis lagen we de afgelopen week allemaal een poosje misselijk in bed. Ik ben die winter zat. Afgelopen weekend zelfs spuugzat..

donderdag 18 februari 2010

Slimme hond

Het was mistig, toen ik 's avonds laat nog een rondje met m'n hond liep. Ineens zag ik achter me op de stoep twee spookachtige lichten opdoemen. Ze bleken van een electrisch invalidewagentje te zijn, dat bedoeld is voor mensen die weinig of geen spierkracht hebben.
Ik raakte wat aan de praat met de vrouw die het rijtuig bestuurde en het viel haar op dat m'n hond zo goed naar me luisterde. Dus ik begon trots te vertellen wat m'n hond allemaal kon en snapte en hoe slim dat beest wel niet was.

Ondertussen keek ik naar haar hond, die wat sullig naast het invalidekarretje meehobbelde. Zijn baasje vertelde me dat haar hond ook slim was. Het was namelijk een 'ADL-hulphond', die erop getraind is om iemand met een lichamelijke beperking te assisteren bij Allerlei Dagelijkse Handelingen. Zo'n hond kan bijvoorbeeld deuren openen en weer sluiten, een liftknop bedienen, het licht aandoen, kledingstukken uittrekken en voorwerpen van de grond oprapen.
Maar ze had er vooral erg veel gemak van dat haar hond de wasmachine kon vullen, aanzetten en weer leeg halen. Laatst had ze visite gehad die vroeg waar de hond was, waarop ze zonder blikken of blozen had geantwoord dat die boven de was aan het doen was.

Terwijl ze me dat vertelde keek ik nog eens naar mijn hond en vond ik dat ineens maar een onderontwikkelde sukkel. Al vind ik wassen wel een lastige klus. Ikzelf doe zaterdag ook wel eens de was, maar krijg regelmatig van Wilma te horen dat ik de verkeerde kleuren bij elkaar stop. Ik heb daar geloof ik niet zo'n gevoel voor, voor die kleuren... Maar sommige honden kunnen het dus. 'Een hond kan de was doen' hoort het spreekwoord eigenlijk te zijn. En dat terwijl een hond toch echt kleurenblind is...













kleurenblind

donderdag 11 februari 2010

Schaatsbaan

Inmiddels is de wereld weer wit en koud, maar afgelopen weekend zat de temperatuur een paar graden boven nul. Omdat we daar toch niet meer zo aan gewend zijn besloten Bastiaan en ik zondag een overdekte schaatsbaan op te zoeken.
Die zoektocht eindigde in Breda, waar een prachtige, grotendeels overdekte 400-meterbaan ligt.
We hebben er heerlijk geschaatst. Bastiaan vond het heel bijzonder dat wanneer je naar de ijshockeybaan op het binnenterrein wilde, je via een tunnel onder de 400-meterbaan door moest. Heel wat keer hebben we onze schaatsbeschermers moeten aantrekken om 'klunend' die spannende tocht te moeten ondernemen.

Toen ik langs de wand allerlei tijdregistraties zag besloot ik toch eens te kijken wat voor tijd ik als (vrijwel) ongeoefende schaatser zou kunnen neerzetten met het schaatsen van een rondje. Want je hoort de televisieverslaggevers wel eens iets van ‘rondje 37’ zeggen, maar hoe snel is dat eigenlijk? Nou, heel snel dus. Ik eindigde mijn rondje in een tijd van 80 seconden. Maar dat was natuurlijk niet met een klapschaats en airodynamisch pak. Dat schijnt echt tientallen seconden te schelen hoor!

En ik moet ik er wel bij melden dat ik de tijd bewust niet te scherp heb gezet, omdat ik onze landgenoten die dit weekend in Vancouver van start gaan niet wil ontmoedigen.

donderdag 4 februari 2010

Gaspedaal

Wereldwijd heeft Toyota miljoenen auto’s teruggeroepen omdat er mogelijk problemen zijn met het gaspedaal. Die schijnt te kunnen blijven ‘hangen’ waardoor levensgevaarlijke situaties ontstaan.

Lang geleden had ik hetzelfde probleem. Met mijn eerste auto, een Ford Taunus, reed ik naar Amsterdam. Het was een van mijn eerste afspraakjes met een meisje dat ik enige tijd daarvoor had leren kennen. Ergens in de buurt van Leiderdorp voelde ik ineens het gaspedaal onder mijn voet wegzakken en begon de auto uit zichzelf snel meer vaart te maken. Ik schrok me rot, schoot de inhaalstrook op en ging – op de toen gelukkig nog niet propvolle snelweg - steeds harder rijden. Het lukte me daarna om m’n voet onder het gaspedaal te krijgen, waardoor ik hem weer naar boven kon duwen. Pfoe!

Bij afslag Amsterdam aangekomen moest ik remmen. Dus haalde ik m’n voet onder het gaspedaal vandaan om m’n rem te bedienen. VRRROEMMM!!, klonk het, want het losse gaspedaal werd meteen volledig ‘ingetrokken’. Bij elk kruispunt herhaalde zich dat gedoe. Zo arriveerde ik uiteindelijk met veel kabaal en hoge hartslag op de eindbestemming.

Met trillende handen en bekaf zette ik de auto voor de deur. Het was ondoenlijk om dezelfde avond terug te rijden naar Dordrecht. We waren het erover eens dat nog zo’n rit veel te gevaarlijk zou zijn. Ik zou de volgende dag ergens in de buurt wel een garage gaan opzoeken om het losse gaspedaal te laten repareren en moest dus noodgedwongen bij m’n afspraakje overnachten. Om te zeggen dat toen alle remmen los gingen zou een te flauwe grap zijn (of niet?).