Afstand

Na anderhalf jaar thuiswerk was het vorige week hard nodig om weer eens 'in het echie' het gesprek aan te gaan met collega's. Zaken goed doorspreken, werkpakketten herverdelen en afspraken maken over prioriteiten, maar ook elkaar (weer) wat beter leren kennen en - niet te vergeten - lol maken.

Donderdag en vrijdag zaten we in hotel en conferentieoord 'Het Wapen van Marion' in Oostvoorne. Omdat de coronamaatregelen nog van kracht waren vond de directie twee dagen intensief overleggen, dineren en borrelen prima, maar er blijven slapen een stap te ver. Beetje eigenaardig: want dát is nou juist het gene dat we alleen doen en afstand houden geen probleem is. De vrije jaren zestig van zijn zó lang geleden dat niemand van ons alles rondom 'love and peace' bewust heeft meegemaakt.

Maar enfin, het kwam erop neer dat we de twee dagen 's morgens heen en 's avonds weer moesten rijden. En dat is best een flinke afstand. Een groot deel van de dagen vulden we binnen met praten, naar flapovers kijken, ideeën uitwisselen en post-its plakken, maar ook werk-wandelden we door de duinen en zochten we het zonnige terras op om opdrachten uit te voeren en afspraken te maken.

Terugkijkend op de twee dagen was het fijn om wat afstand te nemen van de waan van de werkdag en met een helikopterview te bekijken wat écht van belang is. Die helikopterview werd zichtbaar toen m'n collega's Ric z'n drone ter plaatse liet opstijgen om een paar mooie foto's te maken. Indrukwekkend hoor, al laten de foto's wel zien dat ik ze zie vliegen...

Nodig moeten

Wanneer we onze boodschappen hebben gedaan en met een vol winkelwagentje bij de kassa aankomen komt het nogal eens voor dat Wilma tóch nog even een gangpad inschiet op het moment dat ik wil afrekenen. Ze is dan iets vergeten of ze krijgt ineens een idee, ik weet het niet precies. Na eerst lichtelijk verward en zoekend om me heen te hebben gekeken zet ik dan berustend onze kar opzij, geef ik andere klanten - die wel in de volledige bezetting de kassa hebben bereikt - voorrang en scroll ik al wachtend wat op m’n smartphone.

Daarom was mijn verbazing gisteren groot toen mijn echtgenote veel eerder dan gebruikelijk aangaf dat we écht alles hadden en we inderdaad zonder vertraging konden afrekenen. Pas nadat we de supermarkt hadden verlaten werd me duidelijk wat de oorzaak van het verrassend korte bezoek aan de Zaandamse grootgrutter was geweest. ‘Ik moet heel nodig plassen’, werd me toevertrouwd. Dus gaf ik flink gas, op weg naar huis...

Onderweg moest ik denken aan die keer in 1979 toen m’n vader - onderweg naar het zuiden tijdens een vakantie - ‘file reed’ in Genève, met m’n moeder naast zich en drie kinderen op de achterbank. M’n zus en ik waren zestien en achttien en tussen ons in zat ons vier jaar oude broertje, die al een poosje aangaf dat hij moest plassen. Op een gegeven moment hield hij het écht niet meer, maar het verkeer stond muurvast en we konden geen kant uit. ‘Pak een plastic bekertje uit de tas’, zei m’n moeder op een gegeven moment, terwijl we stapvoets langs het Meer van Genève reden. De vierjarige werd vervolgens vriendelijk verzocht om te gaan staan en... afijn, de rest spreekt voor zich. Al was dat bekertje sneller vol dan gedacht. ‘Ho! Ho! Stop!’, riepen we tegen onze kleine vriend die enthousiast z’n blaas ledigde. Het lukte hem wonderwel om inderdaad even de plas in te houden, nét voordat de rand van het bekertje werd bereikt. Razendsnel opende m’n moeder de deur van onze Ford Taunus en kiepte ze het bekertje leeg langs de stoeprand. Nota bene in het zo propere Zwitserland! Daarna herhaalde het hele gedoe zich nog een keer. Sterker nog: er leek geen eind aan de komen! Wat moest dat kleine mannetje piesen zeg! 

Ach, hij kon het natuurlijk ook niet helpen. Gisteren realiseerde ik me wel dat Wilma blij mocht zijn dat de grote, volop kletterende fontein in het Meer van Genève niet op de route van de supermarkt naar ons huis ligt...