donderdag 29 december 2011

Keukenvlijt

Kookprogramma's als 'Masterchef' en 'Herrie in de keuken' (en andere programma's waarvan de naam me is ontschoten) scoren op dit moment. Mij zegt het allemaal niet zo veel, maar Wilma kijkt er graag naar. En hoewel ik al niks te mopperen had over haar kookkunst, inspireert het geploeter in de TV-keukens haar.

Natuurlijk krijg ik niet elke dag een bord voor m'n neus dat zo zorgvuldig is opgemaakt dat de gemiddelde chef-kok er een puntje aan kan zuigen, dat spreekt voor zich. Maar afgelopen week, op eerste kerstdag (en vooral tijdens de voorbereidingen op de dag ervoor) vierde de creaticiteit in onze keuken hoogtij.

Dat resulteerde in een feestelijk uitziende eettafel en een zeer smakelijk kerstdiner. Ook onze gasten konden hetgeen dat was opgediend zeer waarderen, op de jongste na. Dat is er een van het type 'wat de boer niet kent, dat eet hij niet'. Maar, ook wat dat betreft leren we van de TV. Wanneer het eten iemand niet bevalt, dan neemt-ie maar een boterham. Niet met vlokken, maar met chocoladepasta in dit geval...

donderdag 22 december 2011

Hapjes

Vorige week at ik met mijn zus een hapje bij een Japans Sushi, Seafood & Grill-restaurant in Zwijndrecht. De eetgelegenheid heet ‘Restaurant aan de Maas’, al klinkt dat niet erg Japans. Ze hadden het beter Yahtzee kunnen noemen, want dat komt ook enigszins overeen met het concept ‘All you can eat’. Op tafel tref je naast de menukaart een ook soort Yahtzee-papiertje aan, met 5 kolommen waarop je telkens 5 ‘Japanse tapa’s’ kan aanvinken. Allebei mochten we dus vijf keer vijf hapjes bestellen.


Vooraf werd ik al gewaarschuwd dat het al met al – ook omdat je van elkaars hapjes mee-eet - een hele hap is. Ik ben een flinke eter en dacht dat dat wel zou meevallen, maar ondanks dat besloten we onze eerste gang te laten bestaan uit drie in plaats van vijf gerechten.

Bij de tweede ronde deden we weer voorzichtig aan (weer drie stuks) en na een derde rond van drie hadden we genoeg.

Maar wat wil je ? Al die vis- en vooral vleeshapjes liggen best zwaar op de maag, ookal zijn het maar kleine beetjes. Voor mij is alleen maar nog duidelijker geworden dat het helemaal niet nodig is dat die japanners nog altijd op hele gróte vissen jagen

donderdag 15 december 2011

Tijdgeest

Afgelopen vrijdag bezocht ik met mijn vader het museum 1940-1945 in Dordrecht. Het museum zit in een vrij klein pand aan de Nieuwe Haven, maar bleek een verrrassend grote collectie te hebben. Het staat stampensvol boeiend materiaal en geeft een goed beeld van de tijdgeest van de oorlogsperiode.

We waren de enige gasten en een van de medewerkers van het museum -een man van 83 jaar- liep met ons mee in de veronderstelling dat wij zijn toelichtingen en verhalen graag wilden horen. Dat gaf ons hetzelfde gevoel dat je wel eens hebt wanneer je een winkel instapt en er meteen iemand in je nek hijgt 'kan ik u misschien helpen?'. Dus nadat de man een aantal zaken had toegelicht zei ik hem (nadat we een paar keer 'interessant.. interessant..' hadden gezegd) dat we hem zouden roepen wanneer we vragen hadden, waarop hij vertrok.

Maar het wachten op ons duurde hem blijkbaar al gauw te lang. Na een poosje kwam hij weer aangestommeld om nog een paar verhalen te vertellen en attributen toe te lichten. Weer zeiden we 'interessant, boeiend' en dat soort beleefdheden en beloofden we hem te zullen roepen wanneer we vragen hadden. We liepen met de trap naar boven en - jawel !! - toen we daar even rondliepen hoorden we zware maar onzekere stappen op de trap dichterbijkomen. Deze keer flink hijgend van het traplopen begon de man voor de derde keer zaken toe te lichten en verhalen te vertellen. Apart was wel dat we toen tot de ontdekking kwamen dat hij in dezelfde buurt als m'n vader had gewoond en dat ze gemeenschappelijke kennissen en herinneringen bleken te hebben.

Al met al was het een interessante middag. Wellicht komen we er nog eens terug om meer tijd te hebben om alles op ons gemak te bekijken. En wanneer we onze oude gids dan weer aan horen komen stommelen duiken we snel ergens onder, geheel in lijn met de tijdgeest van het museum.

donderdag 8 december 2011

Visionair

De film Back to the Future II stamt uit 1989 en schetst de wereld anno 2015. Aangekomen in 2015 willen de filmmakers de kijkers meteen versteld doen staan met een flinke portie science-fiction. Het blijkt namelijk te regenen en Doc - de uitvinder van de Delorean-tijdmachine - kijkt op zijn horloge en zegt dat ze vijf seconden moeten wachten voor het droog wordt.

En inderdaad: vijf seconden later is het droog. "Too bad the post office isn’t as efficient as the weather service", zegt Doc erna nog. Ik weet nog dat ik onder de indruk was van dit idiote toekomstvisioen van de scriptschrijvers.

Maar inmiddels maak ik, vooral in dit regenseizoen, dankbaar gebruik van Buienradar.nl. Elke dag fiets ik naar kantoor en terug, maar ookal wonen we in een nat kikkerlandje, dankzij de moderne technologie kom ik altijd droog over.

En toch gaan juist andere zaken weer veel trager dan we destijds verwachtten. Van mijn vader begrijp ik dat zijn vader in de jaren vijftig al zei dat over twintig jaar iedereen een eigen helicopter of vliegende auto zou hebben. Dat is in 2011 nog niet het geval.

Hoewel: sinds ons vooruitstrevende en visionaire kabinet de maximum snelheid op de snelwegen verhoogd heeft naar 130 scheelt het niet veel meer of we vliegen inderdaad...

donderdag 1 december 2011

Poep en druk

Ik weet dat dit tekstje een rare titel heeft. De woorden lijken hetzelfde te betekenen, maar zo zijn ze nu niet bedoeld.

Vorige week werd onze familie verblijd met een nieuwe aanwinst: ons nichtje Veerle werd geboren. Tijdens ons kraambezoek bleek het om een scheet van een baby te gaan, die heerlijk lag te soezen in ieders armen. Herman Finkers zei ooit dat hij een niet-knappe baby altijd een lief kind noemde om niet te willen kwetsen, maar deze nieuwe aardbewoner was knap én lief. Wat ging er een heerlijke rust uit van dat slapende kleintje...

Haar tweejarige zus Jasmijn was hartstikke zorgzaam voor Veerle, maar was een stuk minder rustig (al kwam dat waarschijnlijk ook omdat zoonlief Bastiaan haar enthousiasme wat aanwakkerde). Op een gegeven moment steeg er een verdacht geurtje op uit de luier van de druktemaker en zei haar moeder dat ze even boven de luier ging verschonen. Tot onze verbazing gaf Bastiaan aan dat hij haar wel zou willen verschonen als hij dat zou kunnen...

Tot zover onze kwaamvisite bij de rustige scheet en de drukke poeperd.

Overigens stond Wilma me vorige week, toen ik net thuis kwam van kantoor, in de keuken uitgebreid allerlei dingen te vertellen (en gebiedt de eerlijkheid me te zeggen dat ik niet meer weet waarover). Aan het einde van haar verhaal stapte ze de keuken uit de hal in om de hond te gaan uitlaten. Dat was voor mij het moment om, nu ik alleen was...(eeeeh, hoe zeg ik dat nou netjes?)...bepaalde spieren te ontspannen.
Een luide 'ppppfffffff' konk vanuit de keuken.
In de hal hoorde ik Wilma antwoorden: 'o, was ik weer te lang van stof !?!?'.
En dat vind ik dan weer leuk. Maar ja, ik lach al gauw om een poep en een scheet...

donderdag 24 november 2011

Tweetalig

Nu Bastiaan in groep 8 van de basisschool zit oriënteren we ons alvast op mogelijke middelbare scholen in de omgeving van Rotterdam en Capelle aan den IJssel. Leuk is dat Bastiaan sinds een paar weken ervaring opdoet met tweetalig VWO. Een middag in de week krijgen enkele kinderen uit alle groepen 8 uit de omgeving de mogelijkheid om te kijken of dat wat voor ze is.

Op zich ligt dat tweetalige hem wel. Al jaren is hij zeer geinteresseerd in vooral de Engelse taal. Al toen hij in groep 3 zat merkten Wilma en ik dat we moesten uitkijken met het 'switchen' naar het Engelse wanneer iets niet voor kinderoren bestemd was. Hij pikte er veel meer van op dan wij dachten, maar het leidde soms ook tot misverstanden.

Bastiaan was vijf toen we over de Brienenoordbrug reden en hij vertelde dat de bogen ervan zo breed waren, omdat er een auto overheen moet kunnen rijden. Ik zei dat dat onzin was, maar vroeg me tegelijkertijd af hoe hij op die gedachte kwam. Hij vertelde dat hij dat van pappa en mamma zelf had gehoord.

En toen ging bij mij een lampje branden. Toen we een vorige keer over de brug reden had de politie namelijk een aantal banen van de snelweg afgezet. Ik zat achter het stuur en kon moeilijk zien waarom dat was, maar Wilma keek naar boven en vertelde me dat er een 'jumper' op de boog van de brug stond...

Bastiaan had dat niet vertaald naar 'springer', maar dacht dat het om een Citroën Jumper ging..

donderdag 17 november 2011

Small world

‘It’s a small world after all….’; ik werd op een gegeven moment bijna misselijk van dit deuntje, toen we alweer jaren geleden met m'n neefje en nichtje voor de zoveelste keer deze Disney-attractie bewonderden vanuit een bootje in water van nog geen 10 centimeter diep. Maar de tekst klopt wel, want wat is de wereld toch klein tegenwoordig, met internet en al die sociale media.

Het heeft me altijd al gefascineerd; het communiceren over afstand. Begin jaren tachtig 'speelde' ik met mijn neef René radiopiraatje. We kochten materiaal voor zendertjes in een klein winkeltje aan de Voorstraat en zetten dat dan thuis in elkaar. Als Radio Transistor zonden we enkele jaren lang een paar avonden in de week programma's uit. Ik noemde me Marco Bianco en samen met René Verbeek voelden we ons Rob Out, Joost den Draaier en Lex Harding tegelijk (hoewel drank in ons leven net een iets minder grote rol speelde).

In de loop van de tijd gingen ook andere vrienden meedoen. Met enige regelmaat werden volgekletste cassettebandjes afgeleverd en tijdens de uitzending zelf liep ik nerveus ijsberend door de huiskamer, om te kijken of er geen auto van de radiocontroledienst langs reed en stopte om ons te arresteren en alle apparatuur, elpees en cassettebandjes mee te nemen.

Soms deden we live-uitzendingen. Dan hadden we echt de grootste lol met z'n allen, niet in de laatste plaats omdat de alcohol rijkelijk vloeide. Uiteindelijk waren we in een groot deel van het Drechtsteden-gebied goed te ontvangen en zelfs van ver daarbuiten kregen we wel eens reacties.

Maar voor het zover was hebben we eerst wekenlang avonden zitten klooien met de soldeerbout en kleine schroevedraaiertjes. Ik weet nog goed dat ik op een dag van mijn vader het signaal kreeg dat hij me kon ontvangen. Hij gaf me dat niet door per telefoon of zo, maar deed dat door te zwaaien vanaf de stoep aan de overkant van de (trouwens best wel brede) straat. Eigenlijk was de wereld toen dus ook best klein, maar dan in een andere betekenis van het woord.

donderdag 10 november 2011

Niet liegen

Er zijn mensen die hun weblog gebruiken om hun mening over de grote vraagstukken van het leven of onze planeet te laten klinken. Ikzelf heb die behoefte niet zo. Ik heb het hier niet over de politiek of over de opwarming van de aarde, maar schrijf gewoon wat over vroeger of over dingen die zich in m'n omgeving afspelen. Niet over grote ingewikkelde zaken, maar over kleine dingen.

Zo laat een kennis van me binnenkort een borstvergroting uitvoeren. Toen ze enkele jaren geleden kinderen had gekregen, beloofde ze zichzelf dat ze dat over een aantal jaren zou laten doen. En anno 2011 is zo'n operatie de gewoonste zaak van de wereld, dus dat is het probleem niet.

Hoewel, ze vertelde wel dat ze het lastig vond om het vooraf tegen haar collega's te zeggen. Ze neemt een paar weekjes verlof op voor het herstel van de operatie en ze ziet op tegen vragen als 'o, wat ga je doen dan, ga je op vakantie?'. En ze wil er ook weer niet om liegen.

'Dat hoeft toch ook niet', zei ik haar laatst. 'Je zegt gewoon dat je wat leuks met de kleintjes gaat doen...'

donderdag 3 november 2011

Jongensboeken

Wanneer we vroeger bij m'n opa en oma op visite gingen in de Dordtse Soembastraat duurde het nooit lang voor ik naar de kast ging waar de stapel Kuifje-weekbladen lagen van m'n tante die daar nog in huis woonde. Zittend en liggend op de grond werden zo hele jaargangen doorgenomen.

Vooral bij de verhalen van de hond Dommel, de rechercheur Rik Ringers en autocoureur Michel Vaillant bleef ik hangen.

De laatste drie pagina's waren altijd gereserveerd voor de naamgever van het weekblad zelf. Maar omdat de jaargangen door elkaar gehusseld op de stapel lagen las ik de Kuifje-serie en
-verhalen nooit in de goede volgorde.

Het maakte niet uit, het plezier was er niet minder om.

Pas vele jaren later heb ik de hele Kuifje-serie gekocht en alle verhalen in juiste rangorde gelezen. Afgelopen zondag gingen Bastiaan en ik naar de Spielberg-film 'Tintin and the secret of the Unicorn''. De dag ervoor had ik nog snel even de boeken 'Het geheim van de Eenhoorn' en 'De schat van Scharlaken Rackham' gelezen, omdat ik ervan uit ging dat de film op deze twee vervolgverhalen gebaseerd zou zijn.

We hebben genoten van de fantastisch gemaakte film. De wereld van Kuifje bleek geweldig goed in beeld gebracht en het verhaal was - zoals verwacht - als dat van een jongensboek.
Maar welk jongensboek eigenlijk?

De scriptschrijvers jagen de bioscoopbezoeker in een Indiana Jones-tempo door een goeie mix van verschillende Kuifje-avonturen. Misschien sprak juist die mix van alle verhalen me wel zo aan. Het herinnerde me waarschijnlijk aan die ongesorteerde stapel weekbladen van vroeger.

Ik realiseer me trouwens dat het best bijzonder is dat de jonge vrijgezelle verslaggever Kuifje en de oude kapiteitn Haddock al in de jaren 60 bij mijn opa uit de kast kwamen...

donderdag 27 oktober 2011

Tegelijk

's Morgens doe ik m'n best om in zo kort mogelijke tijd zo veel mogelijk routinedingen te doen. Terwijl ik de sinaasappelen pers vul ik de waterkoker en volg ik het nieuws op tv en nadat ik in de badkamer de hete kraan heb opengedraaid pak ik - zolang het water nog niet heet genoeg is om me te scheren - alvast schone kleren uit de kast. Dat soort dingen... En dat schijnt niet te passen bij een man; meerdere zaken tegelijkertijd doen. Da's typisch iets voor vrouwen...

Nou gaat dat tegelijkertijd doen van een aantal verschillende dingen bij mij inderdaad wel eens mis. Een poosje terug stapte ik (zoals elke dag) de deur uit om de hond uit te laten. En zoals altijd had ik de zojuist van de mat geplukte krant in m'n ene hand en m'n boterhammetje met pindakaas in de andere.

Nadat ik, lopend langs de waterkant, de koppen op de voorkant van de krant had doorgenomen en alvast naar het sportkatern was gebladerd voelde ik dat ik iets miste. Precies: de reden waarom ik buiten liep, de hond!

Ik liep snel terug naar huis en zag door het ruitje van de voordeur mijn trouwe viervoeter al verlangend naar me uitkijken. Hij stond te kwispelen en springen tegelijk. En dat laatste is best knap, want het is een mannetjeshond.

donderdag 20 oktober 2011

Super

Ik ben deze herfstvakantie een paar dagen vrij en besloot gisteren, ook omdat het rotweer was, om de oude Super8-filmpjes van m’n vader eens te voorschijn te halen om ze af te spelen en te filmen met de digitale videocamera.

Dus toverde ik de zolder om in een bioscoop. Leuk om te zien dat Bastiaan het nu net zo fantastisch vindt als ik vroeger wanneer alles wordt verduisterd en de filmprojector en het grote projectiescherm worden neergezet. En vervolgens maakt dat ouderwetse ‘rekkketekketek-geluid’ van de projector het alleen maar mooier…

Tientallen van die korte oude filmpjes passeerden de revue; sommigen waarvan ik het bestaan echt niet (meer) afwist. De komende tijd ga ik ze beetje bij beetje –op de lange herfst- en winteravonden – voorzien van wat tekst en een muziekje.

Ach, iedere gek z’n gebrek, zeggen ze toch? Ik vind dat onwijs leuk, iemand anders waarschijnlijk Super8elijk.

donderdag 13 oktober 2011

Vroeger en nu

De afgelopen periode heb ik een paar keer door mijn geboorteplaats Dordrecht gewandeld, waarbij het me opviel dat een deel van de binnenstad zo is opgeknapt in vergelijking met de jaren zeventig. In die tijd liep ik veel in het centrum rond, vooral ook omdat ik er een aantal jaar op school zat. In pauzes, tussen- en spijbeluren hobbelden we vanuit de dependance van het Titus Brandsma College aan de Vriesestraat vaak naar het Statenplein.

Aan dat plein was niet alleen 'de V&D' gevestigd, maar op het plein zelf waren allerlei niveauverschillen aangebracht en stonden diverse kleine koiskjes. We haalden een frietje bij snackbar De Kuil, zochten in de rekken van de Free Record Shop naar koopjes, leverden een vol fotorolletje in bij de vestiging van Filmpost of dronken een pilsje op het terras van de horecagelegenheid aldaar (waarvan de naam me helaas is ontschoten).

Vandaag de dag ziet het Statenplein er heel anders uit. Grote gebouwen, dure winkels en fonteinen op het plein bepalen nu het beeld. En nu valt eigenlijk pas op wat een armetierig rommeltje het er destijds was.

Deze week vond ik op onze vliering het boekje 'Dordrecht Vroeger en Nu' uit 1982. Daarin worden - telkens op twee pagina's naast elkaar - foto's van dezelfde plek vertoond; een uit het begin van de vorige eeuw en een uit het begin van de jaren tachtig.

Op bladzijde 18 zie ik het mij zo bekende Statenplein uit m'n schooltijd, met op de pagina ernaast een foto van een armoedig straatje dat De Kromme Elleboog heeft geheten en in 1960 tegen de vlakte is gegaan. Ik kan bijna weemoedig naar het rommeltje uit de jaren zeventig kijken. Maar vooral besef ik dat vroeger dan gedacht het 'nu' van toen 'vroeger' is geworden.

donderdag 6 oktober 2011

Nog lekkerder

Terwijl ik dit tik zie ik door het vliegtuigraampje de Zweedse kust aan me voorbijtrekken. Ik ben op terugreis van een bijeenkomst in Helsinki van het Eurocities Environmental Forum, dat drie maal per jaar ergens in Europa bij elkaar komt. Naast me zitten twee japanners te kijken naar wat hen nu weer als eten wordt voorgezet en ik denk terug aan een geslaagde bijeenkomst. Het was nuttig, leerzaam en ook leuk.

Bijzonder was het saunabezoek gisterenavond laat. Ik had al eerder midden in de zomer een Finse sauna bezocht, maar dit keer maakten we een lange busrit naar National Parc Nuuksio bij Espoo; een enorm en donker woud waar - vertelde de gids ons - wolven, lynxen en zelfs beren in het wild leven. We stopten bij een plek die voelde als het einde van de wereld. Nadat we waren uitgestapt leidde een bospad dat slechts werd verlicht door een soort waxinelichtjes ons richting een grote houten lap-hut, Kattila Cottage geheten. Daar aten we soep van daar versgeplukte paddestoelen en een stoofpot van eland, terwijl een koortje sfeervolle Finse liedjes zong.

Daarna gingen eerst de dames en nadat zij weer terug waren de heren naar de aan het aardedonkere meer gelegen traditionele rooksauna. Dapper stapten we het houten hok binnen, om een kwartier later gestoomd en leeggzweten ons nog dapperder voorzichtig van het trapje af te laten dalen in het meer van 8 graden. Na het zwemmen doken we opnieuw de sauna in omdaarna nogmaals het koude meer te ondergaan.
 
We vonden het heel bijzonder, maar de Finnen in het gezelschap mopperden op de dames, die ons dus voor waren geweest en te veel water op de kolen hadden gegooid. Ze bleven maar herhalen dat een saunabezoek normaal gesproken nog lekkerder is, omdat de temperatuur eigenlijk iets hoger had moeten zijn.

Van ons, niet-finnen, hoefde het echt niet nog heter te zijn. Iedereen vond het een geweldige ervaring. Een Antwerpse collega, die de volgende bijeenkomst organiseert, zei grappend dat zij dit alleen kunnen overtreffen met het dan organiseren van bungee-jumpen.

Ik zei dat ze dan na afloop ook moeten zeggen dat het normaal gesproken nog lekkerder gaat, omdat het elastiek eigenlijk iets korter had moeten zijn...

donderdag 29 september 2011

34 jaar later

'Ik weet dat je op dit moment niet traint' zei René vorige week door de telefoon 'maar heb je zin om komende zondag mee te lopen met de Drechtstedenloop?' De weersverwachtingen voorspelden 23 graden op zondag en op mijn vergevorderde leeftijd ongetraind 10 kilometer hardlopen is dan geen kattepis.

Ik moest er dus even over nadenken, maar ging al snel overstag. Zeker met mooi weer is het meedoen met zo'n prestatieloop een hele leuke ervaring.
In de auto onderweg realiseerden we ons dat de allereerste prestatieloop waar we ooit aan meededen ook in Dordrecht was: de Veronica-loop in 1977. Fascinerend dat de geschiedenis zich op deze fraaie nazomerdag herhaalde, maar liefst 34 jaar nadat we als twee jochies van zestien op hardloopschoenen Dordrecht doorkruisten.

De sfeer was goed, het parcours mooi en dankzij de onderweg uitgedeelde sponzen en bekertjes water raakten we niet oververhit.

En - niet te vergeten - het hardlopen zelf en de tijd van een kleine 57 minuten viel zeker niet tegen.

Toen we na afloop op een terrasje op de Visbrug in de Dordtse binnenstad terugkeken op onze prestaties voelden we ons weer even die jongens van zestien. Maar dat mocht niet lang duren. Sterker nog: maandag en dinsdag voelde ik me bij het traplopen een vent van 84...

donderdag 22 september 2011

Geen kunst

Sinds een tijdje hangen er in de hal van het gebouw waar ik werk twee digitale schermen waarop verschillende jaartallen staan vermeld, die om de zoveel seconden wijzigen. Omdat er geen enkele logica in de jaartallen viel te ontdekken stelde ik mijn collega een paar dagen terug voor eens bij de ontvangstbalie te vragen wat de bedoeling ervan is.

'Tsja, dat is kunst', antwoordde de baliemedewerkster, waarbij ze een gezicht trok dat aangaf dat ze daar zelf niet echt warm of koud van werd.

'Het is de bedoeling' zei ze 'dat mensen zelf associaties maken bij de jaartallen die op de borden verschijnen. En terwijl het jaartal 1903 op een van de borden verscheen, voegde ze nog toe dat ik bij dat getal bijvoorbeeld aan mijn geboortejaar zou kunnen denken.

Nou voelde ik me op die dag erg moe en dan toon je al gauw een paar jaar ouder, maar ik kon nu niet anders dan verbaasd 'nou dank je wel' uitbrengen. M'n collega hing inmiddels proestend van de lach over de balie gebogen, terwijl mijn gesprekspartner haar onhandige associatie bemerkte en zich in allerlei bochten wrong om de emotionele schade aan mijn kant nog enigszins te beperken. 'Ik bedoel uw ouders, eeeh... uw grootouders' zei ze nog.

En of het nou kwam door mijn gespeelde onbegrip en onnozele gezichtsuitdrukking weet ik niet, maar de balie-dame kwam zelf inmiddels ook niet meer bij van het lachen. 'Ach laat ik er maar over ophouden, hier draai ik me toch niet meer uit' wist ze tussen het lachen door nog uit te brengen.

Bij mijn collega biggelden de tranen over haar wangen toen we weer bij de balie wegliepen. Ik bedacht ondertussen dat de balie-mevrouw de jaartal-borden geen geslaagde artistieke uiting mag vinden, het beledigen van klanten aan je balie is ook geen kunst...

donderdag 15 september 2011

Stalling

Ik had al m'n zakken al een paar keer gecheckt toen ik naar de bewaakte fietsenstalling op De Meent liep, maar kon m'n sleuteltje nergens vinden. Omdat ik naar huis moest voor m'n reservesleuteltje stapte ik het bewakingshokje in om te vragen tot hoe laat de stalling open was.
'Is dit sleuteltje soms van u?', vroeg de bewaker. Na mijn bevestigende antwoord vertelde hij dat hij zojuist een paar jongens mijn fiets uit het rek zag halen. Hij was naar buiten gestapt - zei hij - en toen ze hun kaartje niet konden laten zien sommeerde hij de groep jongens om de fiets terug te zetten. Dat ging niet zonder slag of stoot, gaf hij aan. 'Ik was blij dat ze niet met nog meer waren' vertelde hij 'en ze gooiden de fiets zo tegen m'n ballen' voegde hij nog toe, terwijl hij een pijnlijk gezicht trok.

'Die man is een held' bedacht ik, terwijl ik snel keek of m'n fiets niet beschadigd was. Maar aan de andere kant vond ik wat hij vertelde een beetje onsamenhangend, vooral omdat hij voorzichtig met z'n verhaal begon en het eindigde als een soort heldenepos. En dat terwijl ik die man alleen maar ken als iemand die onderuitgezakt op een stoel hangt, en niet als fanatieke kaartjescontroleur.
Ik bedankte hem hartelijk en toen ik het verhaal 's avonds tegen Wilma vertelde zei ze me dat die man toch wel een doos sigaren had verdiend.

De volgende morgen zette ik m'n fiets in dezelfde stalling neer. De bewaker die me daar m'n kaartje gaf zei 'vandaag wel uw fiets op slot zetten he meneer'. Ik knikte ja, waarna hij me zei dat hij gisterenmorgen meteen het sleuteltje uit m'n fiets had gehaald, om te voorkomen dat-ie werd gejat. 'Heeft u dat gisterenmorgen gedaan?' vroeg ik 'm. 'Jazeker', antwoordde hij 'ik loop altijd een rondje en check dan of alles op slot staat'.

M'n held van gisterenmiddag werd hiermee genadeloos ontmaskerd. Als ik 'm binnenkort nog eens tref krijgt-ie geen maar is-ie de sigaar. Wie weet stoot ik per ongeluk wel met m'n fiets tegen z'n ballen...

donderdag 8 september 2011

Beugel

Sinds vorige week is onze zoon aan de beugel. Een blokbeugel, om precies te zijn. Dus niet zo’n slotjesbeugel met van die fraaie zilveren vierkantjes op de tanden en kiezen.  Die volgt later nog, maar nu gaat het om een - in dit geval roodkleurig - gevaarte dat in z’n mond zit om z’n onderkaak wat naar voren te dwingen.

Tijdens eten, drinken, sporten en een spreekbeurt op school mag het ding uit, maar verder draagt-ie ‘m 24 uur per dag.

En ik moet zeggen dat het me alles meevalt. Hij draagt het ding zonder mopperen. Hoewel ik dat laatste niet helemaal zeker weet. Hij is namelijk een stuk slechter te verstaan sinds vorige week.

Wie weet zegt hij ons allerlei dingen die eigenlijk helemaal niet door de beugel kunnen…

donderdag 1 september 2011

Mep

'Ach, die arme kat', zeggen de mensen vaak, wanneer ze zien dat onze kat Floris voor geen goud de woonkamer in komt wanneer onze jack russel Moos daar ligt of rondbanjert. De indruk bestaat dat de kat als de dood is van onze hond. Maar dat is echt niet het geval.

Ik vertel dan dat wanneer ik 's avonds een rondje met de hond heb gelopen, de kat ons onder een geparkeerde auto opwacht, waarna hij op Moos komt afrennen om hem een flinke mep op z'n rug te geven. Omdat ik op die momenten wat ongelovig wordt aangekeken, nam ik me een poos geleden voor er een foto van te nemen. Maar dat viel nog niet mee. Op een of andere manier merkte de hond het wanneer ik m'n camera instelde en bleef hij dan naar mij kijkend naast me lopen, in plaats van voor me uit te dribbelen en de mep te ontvangen. Dus dan ging ik weer dingen roepen als 'schiet op, loop nou door' waarvan de kat blijkbaar zo onder de indruk was dat deze lekker achter een autowiel bleef zitten in plaats van te rennen en meppen. En zo gebeurde er telkens wel wat waardoor de foto niet lukte.

Maar afgelopen week was het raak. Ik had m'n fotocamera niet bij me, maar had de camera op m'n smartphone paraat. Terwijl Moos (ondanks al het eerdere gemep nog altijd nietsvermoedend) het pleintje overstak rende Floris als vanouds op hem af. Ik drukte af nét voordat Moos z'n mep kreeg.

Hierbij het (weliswaar onscherpe) resultaat. Ik hoop danook vanaf nu nooit meer van die 'ja hoor, het zal wel-gezichten' te zien.

En ik heb me voorgenomen om ook nog eens te proberen om die roze olifantjes die ik 's avonds wel 'ns heb zien oversteken op de gevoelige plaat vast te leggen.

donderdag 25 augustus 2011

Berichtjes

De social media zijn niet meer weg te denken uit onze samenleving. We sms-ssen, twitteren, MSNnen en Hyven wat af met z’n allen. We laten weten waar we zijn, hoe we ons voelen en wat we willen. Dus turen we op grote en kleine schermpjes en tikken we op ons toetsenbord of op de minitoetsjes van onze smartphone.

Toen Bastiaan onlangs een week op zomerkamp naar Eersel (bij Eindhoven) ging, kon ik dankzij de GPS op de smartphone van een van de begeleiders live exact zien waar ze waren. Er was zelfs te zien met welk tempo ze heen en weer liepen. Ik zag thuis achter m’n laptop dat de bus die de kids naar het zomerkamp bracht op sommige stukken te hard reed en ontdekte zo ook dat ze ’s avonds laat nog in een bos wandelden…

Het is machtig mooi maar ergens ook wel een beetje eng. Ik kan me zo voorstellen dat een jaloers persoon die zijn of haar partner van vreemdgaan verdenkt ’s morgens stiekem GPS in de smartphone van de partner activeert. Daarna is op de laptop thuis prima te zien waar hij of zij uithangt en welk tempo er bewogen wordt...

Maar gelukkig bestaat ook de oude wijze van communiceren nog. Niks tikken op een toetsenbord en turen op een schermpje. Toen we vorige week thuiskwamen en Bastiaan nieuwsgierig was of z’n vriendje nog aan de deur was geweest, hoefde hij niet de pc op te starten om tweets of Hyve-berichten te lezen. Lekker ouderwets troffen we op de tegels in onze voortuin een met stoepkrijt geschreven boodschap aan.

Ik vroeg me trouwens nog wel af of hij niet eerst even op Buienradar.nl heeft gekeken of z’n boodschap niet zou wegregenen voordat wij hem konden lezen…

donderdag 18 augustus 2011

Diepgang

Tijdens mijn vakantie las ik de biografie van Toon Hermans, geschreven door Jacques Klöters. Een goed geschreven levensverhaal over de man die lastiger en zwaarder op de hand was dan hij leek voor de mensen die hem vooral kennen van zijn grappige sketches, liedjes en gedichtjes over de leuke dingen van het leven. Het had het vooral over het bourgondische leven, de liefde en de Méditerranée (zo blauw, zo blauw) en kreeg weleens het verwijt zo’n enorme ‘positivo’ te zijn. Het ging niet verder dan zingen over mooie beelden van het leven en had te weinig diepgang.

De Middellandse zee was niet zo blauw tijdens die ene regendag, precies middenin onze vakantie. Naast me in de caravan zaten drie kinderen Cluedo te spelen en ik legde ‘Toon Hermans’ opzij om een stukje te gaan hardlopen. Dit keer dus niet een van de bekende routes door Capelle of Rotterdam, maar een geweldig parcours langs de baai van Saint Tropez. Rennen gaat bijna vanzelf wanneer je langs de zee loopt die Toon Hermans ooit zo mooi bezong.

Rennend langs de waterlijn, over bruggetjes en langs piertjes vol bootjes en waterscooters zwierven vrolijke deuntjes als ‘een ballon, een ballon, een ballonnetje, een ballonnetje dat danst in de wind’ door mijn hoofd. Wat is hardlopen dan fantastisch! Domweg genieten is het. En daarbij besef ik dat je mij door dit woordgebruik ook een gebrek aan diepgang kan verwijten.

donderdag 11 augustus 2011

Naar de zon en terug

De vakantie zit er weer op e'n dus zijn de batterijen weer helemaal opgeladen. Gelukkig zaten we zuidelijk genoeg om aan het barre noord-europese zomerweer te ontsnappen. Alleen op de heen- en terugreis zorgde het voor wat gedoe.
Zo bleek het koepeltentje waarin de kinderen op de eerste camping (in Corny-sur-Moselle) sliepen niet echt waterdicht. Toen het 's nachts begon te stortregenen hoorden de vier volwassenen - die zelf veilig in de caravan lagen - de kinderen gillen dat de tent lekte. Dus nadat ze alle drie de caravan waren ingevlucht hebben we die nacht met z'n zevenen in de caravan doorgebracht (ik wilde eerst 'geslapen' tikken, maar dat woord dekt de lading niet helemaal). Ik sluit, gezien de grootte van de caravan, niet uit dat we hiermee eigenlijk een plaaatsje in het Guinnes' Book of Records verdienen.

Ook op de tweede camping - waar we de kids in een ander, wél waterdicht, tentje hadden gestopt - werden we getrakteerd op regenwater.

's Morgens begon het op de camping in Tain-l'Hermitage (aan de Rhone) zo hard te gieten dat we onze doorreis naar het zuiden een paar uur moesten uitstellen.

Tijdens de terugreis hebben we alleen enorme stortbuien meeegemaakt tijdens het autorijden, net toen we het plaatsje Vittel passeerden (waar ze waarschijnlijk wel raad weten met een beetje extra water). We kwamen die avond pas om half 11 aan op een camping in Luxemburg. De ochtend erna bleek dat we in het donker zo voortvarend aan de slag waren gegaan met installeren van de caravan en het opzetten van het slaaptentje, dat ik vergeten was de caravanstekker uit de auto te halen. Met als gevolg dat die 's morgens met een lege accu stond. Dankzij startkabels en de auto van m'n zwager was het probleem snel verholpen.

Uiteindelijk zijn tijdens deze vakantie niet alleen onze batterijen, maar ook die van onze auto opgeladen...

woensdag 3 augustus 2011

Boog

De camping waar we deze zomer verbleven had een uitgebreid animatieprogramma. Er was vanalles te doen. Zo stond een paar keer in de week boogschieten op het programma (waarbij het overigens de bedoeling is dat je een pijl schiet,en niet de boog).
Het mannelijk deel van ons gezelschap besloot eens een kijkje te gaan nemen en nadat eerst de drie kinderen (met wisselend succes) enkele pijlen op of in de richting van het bord hadden geschoten besloten mijn zwager Frans en ik ook een poging te ondernemen.

Nadat m'n zwager twee van de drie pijlen in het bord had gemikt was het even later mijn beurt. Ik nam me voor de boog flink te spannen, zodat ik als een echte Robin Hood met een goedgeplaatst schot een onuitwisbare indruk zou maken op mijn zoon en neefjes. Vlak nadat de instructeur 'tyr' riep liet ik de pijl los en joeg ik hem - als enige op de avond - over het doek dat achter de borden was gespannen. Ik leek in niets op Robin Hood; dit schot was pet.

Met m'n tweede en derde schot scoorde ik trouwens wel wat punten, maar ik moet toch constateren dat ik niet voor indiaan in de wieg ben gelegd. Nu was het eerst zoeken geblazen naar de eerste pijl, die ergens in het weiland was geland. Toen m'n meezoekende zwager vroeg waar hij ongeveer moest kijken wilde ik eerst flauw 'de pijl volgen' antwoorden. Uiteindelijk vond hij 'm, tientallen meters verder tussen het hoge gras. Nou ja, je kan het ook zo zien: als daar toevallig een cowboy had gelopen, had ik hem toch maar mooi te grazen genomen...

En dat alleen maar omdat ik te veel kracht had gezet. En ik had moeten weten dat zeker tijdens de vakantie de boog niet te gespannen moet staan...

donderdag 28 juli 2011

Mistral

Het is de telkens terugkerende vraag van Wilma wanneer we op een camping aankomen; hoe draait de zon? Nou draait-ie al sinds een poosje altijd dezelfde kant op, maar toch blijft blijkbaar lastig in te schatten waar hij 's morgens opkomt en waar hij ondergaat.
Ik gebruik altijd stoer mijn mannelijke gevoel voor richting (hoewel ik soms ook flauw antwoord dat het draaien van de zon afhangt van de datum; is-ie even of oneven?) en wijs dan globaal de baan van de zon.

Toen we dat onlangs deden op ons plekje op Domaine des Naiades gaf de buurman aan dat de wind van schuin van voren kwam. Mij leek dat niet zo belangrijk, de windrichting. Dus ik bedankte hem vriendelijk en we trokken ons eigen plan.

Nu we er inmiddels ongeveer een week staan, weten we waarom hij ons wees op de wind. Dagenlang waaide hier de mistral; de in Zuid-frankrijk befaamde warme windstroom. We hebben een schitterend plekje hier, met een fraai uitzicht. Maar omdat we hoog staan aan de rand van een berg, vangen we veel wind.

Dus wanneer een volgende keer iemand me persoonlijke adviezen geeft, sla ik ze niet in de wind. Zelfs al gaat het om de warme wind van mijn buurman.

zaterdag 23 juli 2011

Vierenzeventig

Het is wat, zo’n zomer zonder WK of EK… Om dat gemis enigszins te verzachten kocht ik onlangs bij De Slegte ‘WK’74, Wij waren de besten’ van Auke Kok. Het al zo’n zeven jaar geleden verschenen boek beschrijft weergaloos de tijdsgeest waarin het Nederlands elftal haar eerste betekenisvolle stappen zette op een mondiaal podium. Een prima boek om ’s avonds in de tuin te lezen, om zo helemaal terug te keren in de sfeer van halverwege de jaren zeventig.
En nu lees ik het bij ondergaande zon op het plekje naast mijn caravan, uitkijkend over de groene heuvels met luxe villa’s in de omgeving van het Zuidfranse Grimaud.

Ik heb inmiddels de succesvolle voorrondes herbeleefd (waarbij ook weer wordt aangegeven dat Nederland zich eigenlijk ten onrechte plaatste voor het WK, omdat een zuiver doelpunt van onze tegenstander België ten onrechte werd afgekeurd wegens buitenspel). Daarna las ik hoe we onze eerste tegenstanders in Duitsland versloegen en hoe we imponeerden met het ‘totaalvoetbal’. Ook het heroïsche en snoeiharde gevecht tegen regerend wereldkampioen Brazilië komt uitgebreid aan bod.

Daarna las ik over het gerucht dat de Oranjespelers het een en ander beleefden met halfnaakte meisjes in het zwembad van het hotel en hoe dit bijna Cruijff z’n huwelijk kostte.

Nu ben ik bijna aan het eind van het boek en staat het 1-1 in de finale. Ik vraag me eigenlijk af of ik het einde nog moet lezen. Misschien is het beter deze zomer maar eens zonder verloren WK-finale te beleven…

donderdag 14 juli 2011

Domme beesten

Ik had 'm al wel zien zitten in de struiken. Hij zat te stiekum te loeren naar iets een eindje voor hem en te wachten voor hij kon toeslaan. Vanuit het struikgewas waren twee grote kattenogen gericht op de kikker, die een meter of twee voor hem op het pad zat.

En daar kwam ik net langslopen met mijn nietsvermoedende jack russel Moos. En precies op het moment dat mijn hond - zonder het te zien - over de kikker heenstapte, besloot de kat het groene kwaakbeest te grazen te nemen en sprong hij uit de struiken.

M'n hond wist niet wat hem overkwam, want dacht dat hijzelf werd aangevallen door de kat. Nadat hij van schrik een meter recht omhoog was gesprongen blafte hij het kattebeest een eind van hem vandaan. Die besefte nu pas dat hij niet alleen een kikker, maar ook een hond had aangevallen en ging zich stil zitten schamen voor zijn dommigheid.

Daarbij verloor hij het groene springbeest, dat tussen de vier poten van mijn domme hond zat te shaken, niet uit het oog.
'Wat blijft die kat me nou aankijken ?', zag ik m'n hond denken. Ondertussen besloot de kikker om (kikker)eieren voor zijn geld te kiezen en sprong deze stilletjes onder Moos vandaan de struiken in aan de overkant van het pad.

'Shit' dacht de kat 'die is pleite'. Hij keerde zich om en liep weg. Moos bleef nog even staan om alles in zijn kleine hersenpan op een rijtje te zetten; zonder succes...

Domme hond, domme kat en slimme kikker. O ja, en dom mens. Want het enige wat ik deed was vanaf een afstandje een beetje dom grinneken...

donderdag 7 juli 2011

Knappe auto

Lang leve de vooruitgang! De auto die we een paar maanden geleden aanschaften is weer een stuk knapper dan het exemplaar dat we inruilden. Zo heeft onze C4 Picasso bijvoorbeeld achteruitrij-sensoren, die op tijd waarschuwen voor een obstakel achter je auto. Hartstikke handig natuurlijk, maar niet te gebruiken in combinatie met een trekhaak. Dus moest ik gisteren, toen ik m'n caravan uit de stalling ging halen eerst mijn afneembare trekhaak uit de schuur halen en deze onder m'n auto monteren. Ik weet nu al dat ik dat een van de komende jaren ga vergeten. Want auto's worden dan wel handiger, mensen niet...

Zo ging ik eerder deze week materiaal voor in de tuin halen en legde ik (om het gewicht in de auto enigszins gelijkmatig te verdelen) een flinke zak ophoogzand op mijn bijrijderstoel. Toen ik wegreed volgde een luid gepiep en het signaal op m'n dashboard dat die enorme zak naast me zijn gordel om moest doen.

Ook weer zo'n handigheidje. Ik keek het onderuitgezakte geval op de stoel naast me even aan en bedacht of er geen sprake was van een uitzonderingssituatie. Maar toen het gepiep bleef aanhouden besloot ik uiteindelijk de gordel toch maar als zakbeschermer te gebruiken. Want je weet het maar nooit met al die hedendaagse technologie. Voor het zelfde geld treedt - wanneer je niet snel genoeg op de signalen reageert - na twee minuten de automatische schietstoel van de chauffeur in werking..

donderdag 30 juni 2011

Stoomschip

De afgelopen twee dagen nam ik deel aan een retraite aan boord van het Stoomschip SS Rotterdam, dat sinds enige jaren ligt aangemeerd in Katendrecht op Rotterdam-Zuid. Het enorme schip - dat stamt uit 1958 en tot 2000 de wereld rondreisde - fungeert niet alleen als museum, hotel en vergaderlocatie, maar heeft ook een aantal horecagelegenheden aan boord.

Het schip heeft de laatste jaren regelmatig uitgebreid in de belangstelling gestaan, omdat de kosten van de renovatie van het schip, vooral door de asbestverwijdering, vreselijk uit de hand liepen. De kosten waren vooraf begroot op € 6 miljoen, maar meteen na aankoop bleken de kosten voor renovatie € 25 tot € 40 miljoen hoger te liggen. En toen daarna de problemen zich maar bleven opstapelen stopte de teller pas bij ongeveer € 240 miljoen !

Het schip is absoluut een bezienswaardigheid, maar blijkt allesbehalve rendabel. Er gaan op dit moment geruchten over een mogelijke verkoop ervan. Aan het enthousiasme van degenen die de rondleiding verzorgen ligt het niet. Overal aan boord vertellen mensen mooie verhalen; meestal oudere mannen, die uitstralen vroeger op de boot gevaren te hebben maar misschien gewoon groenteboer zijn geweest.

Alleen is het contrast met het restaurant 'Lido', op het promenadedeck van het schip, enorm. Wat een ongeinteresseerde en slechte bediening. We voelden ons echt in de boot genomen. Met zo'n instelling jaag je mensen weg en kom je nooit uit de kosten.

Nee, dat was echt niks. Maar aan de andere kant was de vergaderlocatie en de gastvrijheid daar weer prima. Eten in Lido zal ik niet gauw meer doen, maar wanneer men me zou voorstellen er nog een keer te vergaderen, zou ik reageren met 'da's goed'. Of beter nog 'd'asbest'.

donderdag 23 juni 2011

Vieren

Het schooljaar loopt alweer ten einde. Volgende week wordt er al bijna geen les meer gegeven op Bastiaan's school omdat ze de start van de vakantie vieren. Maandagavond hadden we een gesprek met z'n meester over de resultaten van de Cito-toets. In groep 7 krijgen de kinderen de zogenaamde 'entreetoets' die een indicatie geeft van het niveau van het vervolgonderwijs.
Zonder pocherig te willen overkomen: de resultaten van onze zoon verbaasden ons niet. Kort samengevat komt een eindscore van 99% erop neer dat 1% van de kinderen in Nederland hoger scoort. Op sommige deelgebieden (m.n. op het gebied van taal) scoorde hij 100%.

Belangrijker vonden wij andere berichten van de leerkracht, eerder die week. Niet alleen had Bastiaan een fraaie spreekbeurt (over 3D-animatie) in elkaar gedraaid en laten horen en zien, vooral was het knap dat hij zelf een ingewikkelde materie op een vrij eenvoudige manier had weten te vertellen en uitbeelden.

Dat laatste vonden we goed om te horen. Hij is niet zo'n slimste jongetje van de klas dat zich zo wijsneuzerig gedraagt dat de andere kinderen hem daarop aankijken. Sterker nog: de kinderen hingen aan zijn lippen, vertelde de meester ons.

Ook kwam Bastiaan op een dag thuis met een 4 voor Aardrijkskunde. Hij was straal vergeten zijn huiswerk te leren en had zijn allereerste onvoldoende te pakken. Wij vonden het - al klinkt dat misschien gek - goed, omdat hij zich hierdoor realiseert dat ook slimme mannetjes gewoon vieren kunnen krijgen wanneer zij zich niet goed voorbereiden.

Hij weet nu dat hij - ondanks z'n goede Cito-toets - de teugels niet te veel moet laten vieren...

donderdag 16 juni 2011

Praktijk

Vanmorgen had de klas van Bastiaan het verkeersexamen. Het theorie-deel hadden de kinderen een poosje terug al met succes gedaan en nu was het praktijk-deel aan de beurt. Vorige week, toen het nog fantastisch weer was, vroeg de meester of er ouders waren die ergens langs de af te leggen fietsroute wilden controleren of de kinderen zich keurig aan de verkeersregels hielden. Ik vond het geen punt daar vrij voor te nemen, want had nog vrije dagen zat en zag mezelf ergens in de wijk lekker in het zonnetje zitten, aantekeningen makend aan de hand van de kids die voorbij kwamen fietsen.

De praktijk bleek anders vandaag; na maanden met recorddroogtes besloot men boven om vanmorgen de sluizen maar eens flink open te zetten. Anderhalf uur stond ik, verscholen onder m'n plu, de verrichtingen van drijfnatte fietsers te noteren. En wat namen ze het serieus. Ook wanneer ze in de verte een auto zagen aankomen - en er ondertussen met gemak een half bejaardentehuis met rollator had kunnen oversteken - bleven de kinderen keurig wachten in de stromende regen. Na afloop kon de wijkagent danook de klassen melden dat alle kinderen waren geslaagd. Wel goed dat dit allemaal zo serieus wordt benaderd, want het gaat natuurlijk om de verkeersveiligheid.

Eerder deze week onderwierp de politie de fietsen al aan een controle. En prompt kwam Bastiaan de avond erna naar binnen met de mededeling dat z'n band leeg was. Nou heb ik een vreselijke hekel aan fietsband-plakken, maar ik zag het als mijn plicht om mijn zoon te laten zien hoe dat moet.

Dus fiets op z'n kop, plakspullen erbij en aan de slag...

Even later bleken al m'n inspanningen voor niets te zijn geweest. De band was nog altijd lek. Ik heb de fiets de volgende morgen maar bij de fietsenmaker gebracht. Bastiaan is dan wel geslaagd voor z'n verkeersdiploma, ik niet voor m'n bandenplakexamen. Niet voor het praktijk-onderdeel althans...

donderdag 9 juni 2011

Free Fall

Afgelopen zaterdag bezochten mijn zwager en ik met onze drie zonen van 12, 11 en 10 Attractiepark Slagharen in het verre oosten van ons land. En mede dankzij het fantastische weer vermaakten we ons uitstekend. Ik associeerde de naam van het park met iets truttigs en ouderwets, maar ik had het mis. Misschien is het wel gewoon de naam die mij nooit zo aansprak (ik heb geen slag in m'n haren en vroeger noemden ze het ook nog een ponypark!). Maar ik moet zeggen: het bleek een mooi gemaakt pretpark te zijn met nergens lange wachttijden.

Op een gegeven moment riep m'n neefje van tien 'daar wil ik in!', wijzend naar de 'Free Fall'. De Free Fall bleek een 40 meter hoge vierkante paal te zijn, met vier keer drie stoeltjes er rondomheen die langzaam naar boven gingen om daarna met een noodgang weer richting aarde te vallen.

Toen hij aan z'n vader vroeg of-ie meeging antwoordde die dat geen haar op z'n hoofd daaraan dacht. Daarna werd ik vragend aangekeken. Ik stemde toe. Blijkbaar ben ik m'n wilde (slag)haren toch nog niet kwijt. Kort daarna stond ik met m'n jonge neef in de rij en observeerde ik nauwkeurig de belevenissen van mijn voorgangers. Zo ontdekte ik dat de stoeltjes op zo'n 39 meter hoogte eerst nog zachtjes wat stegen om daarna 3 seconden stil te staan en daarna richting aarde te storten.

En toen ik even later zelf in de stoel zat en richting blauwe hemel ging, begon ik in gedachten de seconden te tellen.
Maar eeeh, steeg m'n stoeltje nou nog iets of hing ik al stil bovenin...? WAAAAAAAAAAAAAAAAAHHH... Net toen ik dat bedacht stortte ik naar benee.

Tsjongejonge, wat gierde er een adrenaline door m'n lijf. Minuten later voelde ik m'n armen en benen nog trillen. Dat was kicken en shaken, zeg maar... Nee, ik was niet echt van slag, maar dat scheelde maar een haartje...

donderdag 2 juni 2011

Mannenhumor

'Zou Moos dit een leuk speeltje vinden?', vroeg Bastiaan aan me toen we de afdeling Dierenspeeltjes passeerden in de Mega-Praxis. Onze jack russel is gek op spelen met een bal of een touw, en dit was een touw met een bal in het midden. 'Nou, vooruit, neem maar voor 'm mee' zei ik en zoonlief legde de plastic zak met het speeltje op de stapel betonranden en zakken tuinaarde op de kar.

In de auto op weg naar huis zat Bastiaan met het kado voor de hond in z'n hand en zei hij 'wat een grote zak eigenlijk voor zo'n klein dingetje'. Dat klonk wat vreemd, en bij mij floepte er meteen uit 'dat zei m'n..', waarna ik me realiseerde dat ik het tegen een kind van elf had.

'Wat wou je zeggen pap?' vroeg hij me. 'O, niks', antwoordde ik. Daarna was het even stil, maar vervolgens gierde meneer het uit.

'Hihihi... ik weet wat je wilde zeggen hoor..', en samen kregen we de slappe lach.

Heerlijk, die simpele mannenhumor. En blijkbaar ook geschikt voor jongens van elf.

donderdag 26 mei 2011

Tuin

Ik tik dit stukje om half 8 's avonds, zittend in de tuin met de avondzon in m'n nek. En op m'n beeldscherm zie ik vanwege de zon eigenlijk iets te weinig van m'n getikte tekst en veel te veel van het spiegelbeeld van mijn eigen hoofd . Naast mij klettert het fonteintje in de vijver die ik de afgeloen weken - in de spaarzame avonduren en de weekends - heb gegraven, gevuld en ingericht.
En onder mijn blote voeten kriebelt het gras van de verse plaggen (wat lijkt dat eigenlijk een vies woord, of ligt dat aan mij) die ik dit weekend heb aangebracht, nadat ik mijn verzakte tuin een flink stuk heb verhoogd.

Dit geeft een voldaan gevoel. En sinds de tuin is opgeknapt lijkt het bij ons achter soms een beestenboel. Toen ik nog volop met de vijver bezig was kwamen er al twee eenden op inspectie. Inmiddels hebben we vissen, komen duiven en andere vogels drinken en komen katten en reigers kijken of er niks te snaaien valt. Op dit moment ligt vlak voor me onze jack-russel Moos te rollebollen op het gras (waarschijnlijk om de zoden nog wat vast te rollen) én boven het water stikt het van de insekten (muggen?).

Gratis Animal Planet in High Definition en breedbeeld. Vooral dat breedbeeld is wel weer fijn, want nadat ik alle zakken ophoogaarde en de grasplaggen had gesjouwd en gebruikt, had ik het soms even wat minder breed.

Het mooiste, onbedoelde compliment kwam van Bastiaan, nadat ik het gazon had aangelegd. 'Waarom hebben we eigenlijk kunstgras', vroeg hij. Ik begreep het misverstand niet (ik denk dat hij ingezaaid gras echt vind en uitgerolde zoden niet), maar om mezelf een goed gevoel te geven bedacht ik dat de graszoden blijkbaar zo goed zijn gelegd dat het nep lijkt...

donderdag 19 mei 2011

Rijstroken

Vorige week las ik in de krant dat er de laatste tijd veel minder files zijn dan gebruikelijk en dat dit het gevolg is van het aanleggen van extra rijstroken. Het komt er dus eigenlijk op neer dat we tegenwoordig niet meer achter elkaar, maar naast elkaar rijden.

Nou, da's dan mooi. Bijzonder is wel dat bij ons in de buurt de file juist wordt bestreden door het afsluiten van een weg. Sinds enige tijd kan er tijdens de spits geen gebruik meer worden gemaakt van 'de dijk' richting de Algerabrug naar Krimpen aan den IJssel en moet al het verkeer over de brede Van Rijkevorselweg en Algeraweg. Het idee erachter is dat het stoplicht vlak voor de brug zorgt voor extra filevorming op de brede doorgaande wegen.

Ach, er is wat voor te zeggen. In ieder geval is het goed dat men wat doet aan al die rijen wachtende en stapvoets rijdende auto's.

Ik kan me nog herinneren dat ik jaren terug achteraansloot bij een lange rij op de dijk, wachtend voor het stoplicht. Achterin de auto zat de toen drie-jarige Bastiaan. 'Papa' zei hij vanaf z'n kinderzitje, 'weet je wat het is als er een rij auto's voor je staat?' 'Nee' antwoorde ik glimlachend, 'wat is dat dan?'. Ik verwachtte een antwoord als 'dat is een file' of 'dat is een vertraging'. Maar nee hoor. Vanaf de achterbank hoorde ik 'dat is kut !'.

Daar moest ik natuurlijk wat boos op reageren, maar hij had wel gelijk...

donderdag 12 mei 2011

Kindertekening

In 2004 had ik nog geen weblog, maar schreef ik soms al stukjes over dagelijkse niemandalletjes. Laatst trof ik op m'n harde schijf een stukje aan dat ging over Bastiaan's groep 1/2A van de basisschool. Bij gebrek aan inspiratie deze week plaats ik 'm nu alsnog op m'n blog.

Zoals ieder schoolgaand kind komt ook Bastiaan met enige regelmaat thuis met dingen die hij op school heeft gefabriceerd. Als ik hem eens in de week naar school breng kijk ik in de klas ook altijd nog even goed rond of daar geen kunstwerken van hem tentoongesteld zijn. Soms hangen er ook maaksels op de gang; dat zijn als het ware de kunstwerken die voor een groter publiek toegankelijk worden gemaakt.

 Laatst, op de avond voor weer zo'n 'pappa-brengt-me-naar-school-dag', vroeg ik of er op school nog nieuwe Bastiaan-creaties te bezichtigen zouden zijn. Hij vertelde mij in antwoord daarop dat op de gang een tekening hing die hij had gemaakt van het hele gezin: mamma, pappa, hond Moos, poes Floris en Bastiaan zelf. Nadat hij eraan toevoegde dat mamma heel mooi haar had vroeg ik hem -een beetje naar de bekende weg- of hij pappa's haar ook had getekend. 'Ja', antwoordde Bastiaan, 'aan iedere kant boven het oor drie haren'….


Bastiaan aan het begin van 
z'n 1e schooldag; 20 januari 2004
De volgende morgen ben ik zijn tekening gaan bewonderen. En inderdaad, drie haren aan elke kant; precies zoals hij had omschreven. Ook viel toen op dat de getekende mamma geen armen had en zelf gaf Bastiaan aan dat hij ook haar borsten was vergeten. Wel wees hij mij erop dat de op papier gezette pappa was voorzien van een piemel. En inderdaad, er was iets waarneembaar dat er met wat fantasie voor door zou kunnen gaan.

Tsja, dat had nou weer niet gehoeven... en als het dan persé toch moest.... eeeh.. dit was wel een heel bescheiden streepje, wat Bas daar getekend had. Maar ja, ik troost me maar met de gedachte dat iedereen ziet dat die drie haren boven elk oor er in werkelijkheid ook (ietsje) meer zijn.

donderdag 5 mei 2011

Taart

Een kleine twee weken geleden werd ik vijftig en al eerder schreef ik dat mijn familie me verraste met een lang weekend in Zuid-Frankrijk.

Maar daarnaast hebben we de halve eeuw ook gevierd met een etentje in een Italiaans restaurant en werd ik door mijn collega's op kantoor verwelkomd in een uitbundig versierde kamer, compleet met een levensgrote Abraham (wat overigens een nogal morsig exemplaar was, die me die dag voor m'n gevoel al gauw in de weg zat).

De zus van een collega had bovendien een heel fraaie taart gefabriceerd en we hebben ons best gedaan om een zo groot mogelijk deel daarvan soldaat te maken. Dat viel nog tegen. Niet omdat hij niet smaakte (hij was heerlijk), maar omdat ie - vooral dankzij het marsepein - nogal heavy was.

Maar voor dit soort luxe-problemen heb ik altijd snel een oplossing. De taart ging mee naar huis om 'm met ons gezinnetje op te eten. Wilma en Bsatiaan vonden een stukje ervan ook heerlijk, maar omdat ze niet van die taarteters zijn, heb ik de dagen erna 's avonds bij de koffie de rest verorberd van de inmiddels ouwe taart.

Ach ja, 'je bent wat je eet', zeggen ze wel 'ns... 

donderdag 28 april 2011

Best practices

Terwijl ik dit tik rijdt een bus me door Genua ‘by night’. Zojuist had ik een etentje met een aantal collega’s uit alle uithoeken van Europa en ik heb het geluk dat de bus me nu bij mijn hotel afzet. Dat hotel ligt namelijk nogal 'uit de richting'; zo’n beetje een half uur wandelen vanaf de locaties waar ik deze dagen vergader, eet en drink.
Nou ben ik niet te beroerd om te lopen hoor, maar ’s avonds heb ik daar na een paar glaasjes wijn toch wat minder zin in. Bovendien valt het niet altijd mee de juiste richting aan te houden. Sinds de TomTom is mijn richtinggevoel ook niet altijd meer wat het geweest is.

Zo liep ik vanmorgen – met het bij de hotelbalie gekregen plattegrondje van Genua opengevouwen in m’n hand – richting de vergaderlocatie, het voormalige stadhuis ‘Palazzo Tursi’ aan de Via Garibaldi. Daar gingen diverse Europese steden vandaag een aantal ‘best practices’ met elkaar uitwisselen; zeg maar een succesvolle aanpak van milieu- en klimaatproblemen in de praktijk.

De Citymap of Genova gaf aan dat ik vanaf de winkelstraat Via della Maddalena linksaf kon slaan, waar een smal straatje me zo naar de vergaderplaats zou leiden. Ik sloeg de hoek om en bevond me meteen in zo’n typisch, schilderachtig Italiaans steegje. Hoog boven me hing wasgoed aan een lijntje dat van de ene naar de andere gevel gespannen was en een eindje verderop stond een jongedame bij de deuringang. ‘Dat doet ze vast om die stoere gozer uit te zwaaien, die een eindje verderop op z’n scooter een shaggie zit te draaien’ dacht ik nog. Totdat me opviel dat de buurvrouw van twee huisjes verderop ook, met haar knie vooruit en haar voet tegen de deurpost leunend, in haar deuropening stond… en verderop stonden nog wat van die dames… Ai, misschien was ik dan wel letterlijk de goede kant opgegaan, figuurlijk gesproken ging dit de verkeerde kant op. Terugdenkend aan slechte ervaringen met duistere praktijken in Athene ben ik met versnelde pas doorgewandeld. Voor de best practices van deze dames heeft Rotterdam me immers niet op pad gestuurd. Ik ben hier namens de gemeente weliswaar om iets op te steken, maar dan wel in de vergaderruimte en niet in het steegje ervoor…

donderdag 21 april 2011

Herinneringen

Afgelopen weekend zat ik – kort nadat ik door mijn familie werd ontvoerd – te lunchen op een stil strand vlakbij Saint Tropez. Terwijl rechts van mij de garçon kwam aanlopen met Moules Frites en een pression, kabbelde links van me de azurblauwe Middellandse zee onder een strakblauwe lucht en voelde ik het warme zand tussen m’n tenen. Zeer binnenkort wordt ik vijftig en dit, zo had mijn zus bedacht, was een uiterst aangename manier om me daaraan te herinneren. 31 jaar geleden vierden we voor het eerst vakantie in deze streek en ook in latere jaren hebben we er prachtige zomers doorgebracht; eerst met ons gezin en later ‘met aanhang’ (zoals dat oneerbiedig heet).

Het werd een fraaie wandeling langs ‘Memory-lane’, nippend aan een glas wijn in het oude dorp Grimaud, kuierend langs de te dure jachten in de haventjes van Saint Tropez en Port Grimaud, maar ook ’s morgens met m’n ouders aan de ontbijttafel en ’s avonds als vanouds kletsend met m’n zus in het stapelbed…

Tsja, niet voor niets ontvangt Rick Felderhoff al jarenlang mensen in de nabijheid van Saint Tropez uit om eens lekker bij te komen en om herinneringen op te halen. Die omgeving nodigt daar gewoon toe uit. Al moet ik erbij zeggen dat onze ‘kampeerbungalow’ iets minder luxe was dan Villa Felderhoff. Maar juist het krakende bed, het knipperende lampje bij de wastafel en het koffiezetapparaat dat alleen lauwe koffie kon produceren haalden de mooiste herinneringen aan onze vroegere kampeeravonturen weer naar boven.

donderdag 14 april 2011

Vies

Nu het al zo vroeg in het jaar mooi weer is eten we af en toe in de achtertuin, in het lekkere avondzonnetje. Zo ook afgelopen vrijdag, aan het eind van de dag waarop ik Bastiaan's school had geholpen met de sportdag.
'Mmm', zei Bastiaan op een gegeven moment, 'lekker, die hagelslag in m'n vanillevla'. En toen ik gekscherend antwoordde dat ik dit keer geen hagelslag in de vla had gedaan en dat het dus wel mieren moeten zijn geweest, die hij had zitten wegkauwen, speelde hij het leuk mee. Hij trok een vies gezicht en pakte een hagelslag/mier van z'n lip. Ik gritste het snel uit z'n hand en stopte het in mijn mond. 'Getver!!', riep hij, 'dat had ik in m'n mond!!'.

Ik zei dat dat toch moest kunnen bij m'n eigen zoon en Wilma refereerde eraan dat m'n broer in z'n jonge jaren ook snel vies was van dat soort dingen. Die zou bijvoorbeeld nooit een hapje nemen van iets dat afkomstig was van het bord van iemand anders.

Toen we het daarover hadden kwam onze Jack Russel Moos naar buiten, die blijkbaar iets te gulzig had zitten eten. Hij liep naar achter in de tuin, kotste daar in het gras en at dat vervolgens smakelijk weer op.

Op gepaste afstand en met met enig afgrijzen zagen we dat gebeuren. 'Daar zou je eens een voorbeeld aan moeten nemen', wilde ik bijna zeggen, maar dat leek me toch wat overdreven...

donderdag 7 april 2011

Bon

Op 30 december moesten we een pakketje afgeven op het postkantoor. Dat lijkt niet zo lastig, maar sinds 'gewone' postkantoren niet meer bestaan, moet je in zo'n geval op zoek naar zo'n winkeltje met een postagentschap. In Rotterdam-Zuid ontdekten we naast de MediaMarkt een klein sigarenzaakje met het TNT-logo. Ik parkeerde de auto en gokte er daarbij op dat er in die paar minuten geen agent langskwam. Het regende en de parkeerautomaat stond best ver weg...
Teruglopend naar onze auto besloten we om toch ook nog maar even de MediaMarkt te bezoeken. Dat werd een onnodig duur bezoekje... Niet omdat we daar wat aanschaften, maar omdat er - zag ik pas de volgende morgen - een parkeerbon onder onze ruitenwisser was geschoven. Uiterlijk 12 maart diende er € 52,50 te zijn overgemaakt aan de dienst der gemeentelijke belastingen!

Enige tijd later las ik een bericht in de krant dat in het centrum van Rotterdam rond 'oud en nieuw' per abuis parkeerbonnen zijn uitgedeeld omdat de parkeermeters daar buiten werking waren gezet vanwege 'vuurwerk-vandalisme'. Mensen die een bon hadden ontvangen maar de parkeermeter niet hadden kunnen gebruiken konden bezwaar aantekenen.

Hier rook ik een kans. Ok, mijn bon ontving ik niet met oud en nieuw, het was niet in het centrum van Rotterdam én ik had helemaal niet gecheckt of de parkeerautomaat het wel of niet deed, maar toch... Wel jammer was dat voor het bezwaar-aantekenen gebruik moest worden gemaakt van een standaardformulier, waarbij nauwkeurig een aantal zaken moest worden aangegeven (exacte tijd, nummer en lokatie parkeerautomaat enz.). Ik besloot om in plaats van het formulier een heel keurige, maar wel vage brief op te sturen...

Enige tijd later ontving ik de reactie dat mijn bezwaar was gehonoreerd; het geld zou worden teruggestort op mijn rekening. En ik moet zeggen: dat voelt dan toch lekker.

(Nu maar hopen dat de Belastingdienst geen Weblogs leest...)

donderdag 31 maart 2011

Vervoer

Ik schrijf de stukjes voor mijn weblog liggend op de bank, zittend aan de eettafel, maar soms ook bijvoorbeeld tijdens een metroritje. Maar zo onconfortabel als vandaag is het nog niet geweest terwijl ik m'n tekstje tikte. Ik ben met de trein op weg naar Apeldoorn voor een vergadering, maar omdat er verschillende treinen zijn uitgevallen heb ik lang moeten wachten en was er in deze overvolle trein geen zitplaatsje meer te bemachtigen. Dus sta ik nu te wiebelen in een gangpad ergens tussen Woerden en Utrecht. Omdat ik van plan was onderweg nog wat met m'n laptop te werken heb ik een 1e klas-kaartje gekocht, en als gevolg daarvan sta ik sta hier wél confortabel te wiebelen. Met andere woorden: ik mag niet klagen. Dat mag trouwens ook letterlijk niet, want ik bevind me in een stiltecoupé. Dat heeft de NS dan wel weer slim bekeken.

Ach, ik ben niet zo anti-OV hoor, maar het is toch wel handig dat ik een auto voor de deur heb staan. Morgen halen we onze nieuwe auto op bij de garage. Afgelopen weekend heb ik daarom onze zeven jaar oude Picasso leeggeruimd. Dat viel trouwens nog niet mee.

Nadat ik achter m'n auto de gevarendriehoek
ontdekte moest ik lachen en vroeg ik Bastiaan
er een foto van te maken
Eigenlijk realiseerde ik me nu pas wat voor een bende ik elke autorit met me meesjouw. Uit alle deuren, kastjes en netzakjes (die mapjes die aan de achterkant van de voorstoelen hangen) kwam van alles en nog wat tevoorschijn. Donald Duck-pockets, zakjes papieren tissues, pakjes met van die  vochtige 'smoelendoekjes', boodschappentassen, cd's, speelgoedautootjes. Pfff... je zou er wild van worden.

Op een gegeven moment keek ik achter m'n auto en bleek Bastiaan de gevarendriehoek te hebben uitgevouwen en neergezet.

Dat leek me nou weer wat overdreven...


donderdag 24 maart 2011

Golven

Vandaag de dag staan de kranten bol van ellende en draaien de nieuwsprogramma's overuren met het verslaan van verschrikkelijk leed. Een aardbeving van 9.0 op de schaal van Richter, golven van 14 meter hoog, pogingen om vanuit helicopters met 'emmertjes' water kerncentrales af te koelen (nooit gedacht dat we dat nog eens zouden zien op tv) en een gek in Tripoli die zijn eigen volk door sluipschutters laat beschieten...

Pfff... Het deed me goed om in deze roerige tijden het afgelopen weekend door te brengen in een burgerlijk bungalowpark in Limburg. Ondanks alle rampspoed even geen kranten lezen en extra nieuwsbulletins volgen, maar gewoon genieten van het prille lenteweer met een boek op schoot en een paar zwanen en eendjes in het watertje naast me. En zondagmorgen vroeg de trimschoenen aan om in een uurtje naar Duitsland heen en terug te rennen (kicken!)

We waren er met z'n zevenen en zijn er even lekker helemaal uit geweest. De kinderen waren onvermoeibaar (tot maandagmorgen natuurlijk, toen weer een nieuwe schoolweek begon). Uren zijn doorgebracht in de Jungledome, maar vooral ook in het subtropische zwembad.

Ook Bastiaan - die onlangs een school-werkstuk nog de niet-subtiele ondertitel 'een tsunami aan informatie' gaf - haastte zich telkens weer het water in, wanneer een Tarzan-yell nieuwe hoge golven aankondigde. Maar terwijl ik keek naar al het plezier in de golven in het zwemparadijs dwaalden m'n gedachten toch weer even af  naar de golven die delen van Japan twee weken terug in een hel veranderden...

donderdag 17 maart 2011

Baas in de buurt

Onze buurvrouw geeft les op Bastiaan's school. Hij heeft haar nog nooit als 'vaste' juf gehad, maar vorige week vrijdag viel ze een dag in voor z'n meester en was ze dus de baas in Bastiaan's klas. Toen ik hem afgelopen weekend - fietsend naar de bloemist voor een bloemetje voor 'moeder de vrouw' - vroeg hoe dat was gegaan antwoordde hij dat het best goed ging. 'Maar ze is best streng hoor', voegde hij toe 'en ze trok mij echt niet voor omdat ik haar buurjongen ben!' Aan het eind van de schooldag had ze hem zelfs op een lijstje gezet van kinderen die te druk waren geweest of te veel hadden zitten kletsen...

Ik zei Bastiaan dat ze gelijk heeft dat ze hem niet voortrekt. Zij is de baas in de klas, ook voor degenen die toevallig bij haar in de straat wonen.
Aangekomen bij het bloemenkraampje zochten we samen twee mooie bossen bloemen uit, met daarbij nog wat groen om de boeketten te completeren. Over dat groen werden we het onderling niet eens, maar ik koos wat ík wilde want - voegde ik zoonlief toe - ík ben nou eenmaal de baas. 'In dat geval neem ik ontslag, baas' antwoordde hij en hij liep demonstratief alvast naar de fietsen achter het kraampje.

Terugfietsend waren we ons meningsgeschil al weer gauw vergeten en waren we vooral nieuwsgierig naar wat Wilma van onze bloemen zou vinden. Ik kan bij wijze van spreken net rozen van tulpen onderscheiden en de bloemisten hebben mij in het verleden (als bloemen-leek) regelmatig bloemen verkocht die na één dag al een en al treurnis uitstraalden. Wilma is dan natuurlijk blij met het gebaar, maar wijst me erop dat ik me niet allerlei afdankertjes in m'n handen moet laten stoppen.
Thuisgekomen zei ze dat we deze keer helemaal de goede keuze hadden gemaakt. Nou, gelukkig maar... Woon ikzelf eigenlijk ook niet bij mijn baas?

donderdag 10 maart 2011

Werkplek

Binnenkort verhuist mijn werkplek naar het WTC, aan de Koopgoot in het centrum van Rotterdam. Na jarenlang op het Marconiplein rondgewandeld (en gewerkt) te hebben, is dit weer eens wat anders. De locatie is in ieder geval een stuk fraaier. Nu ik er zo over nadenk ben ik er tot op heden, sinds ik bij de gemeente Rotterdam werk, wat werkplek betreft niet op vooruitgegaan.
Dit komt vooral omdat ik als jong broekie begon op kamer 313 van het Stadhuis en ik zonder overdrijving kon zeggen dat ik boven de burgemeester zat. Dat was heel wat anders dan mijn huidige werkplek. Wanneer ik in het verleden wel eens voor overleg op het Marconiplein moest zijn, was ik altijd blij dat ik er niet werkte. Maar bij een reorganisatie enkele jaren later kwam ik er helaas toch terecht...

Het dieptepunt qua werkplek was echter het Stadskantoor; de nieuwbouw uit (gok ik) begin jaren zeventig, die met een loopbrug aan het stadhuis was vastgebouwd. Dat was als werkplek een regelrecht drama. Een toenmalige collega van me schreef standaard onder iedere interne nota 'overigens ben ik van mening dat het Stadskantoor gesloopt moet worden' (geleend van de oude Romeinse mening dat over Carthago).

Ik moest daar afgelopen week aan denken toen ik het stadhuis uitstapte en een grote kale vlakte zag op de plek waar het Stadskantoor ooit stond.
Want de wens van m'n collega is inmiddels uitgekomen en over een paar jaar verrijst hier het meest duurzame gebouw in Nederland (belooft men in ieder geval op internet).

En daar heb ik nou juist weer wél wat mee, met duurzaam. Het staat sinds kort op m'n visitekaartje en straks op het bordje van de deur van m'n nieuwe werkplek aan de Koopgoot.