50 jaar

Afgelopen weekend vierden mijn ouders hun 50-jarig huwelijk met een brunch en borrel in Het Zalmhuis. Dat was meteen een leuke gelegenheid om ooms en tantes die ik de laatste jaren weinig zie weer eens te spreken.
En natuurlijk ging het al snel weer over vroeger en ontkwam ik er niet aan te horen hoe ik als klein jochie altijd vooraan stond wanneer er op feestje iets moest worden voorgedragen, gezongen of georganiseerd. Heerlijk vond ik het om op dat soort momenten in het middelpunt van de belangstelling te staan. Ik liet weinig kansen onbenut om te laten zien wat voor multitalent ik wel niet was. Een soort X-factor avant la lettre, als het ware.

Wat dat betreft kan een mens veranderen. Ik ben zeker niet te beroerd om iets te organiseren, maar dat middelpunt zoek ik echt niet meer op... Toen me verzocht werd de mensen te vragen te proosten op het 50-jarige bruidspaar kwam er (ook bij gebrek aan voorbereiding) niet veel meer uit dan een kort 'standaard-tekstje'.

Nee, dan m'n zoon. Die had meteen het spreekgestalte met microfoon in de smiezen en had al snel de afspraak gemaakt dat hij het wel zou melden wanneer het buffet geopend was. Dat ging hem goed af. En de verlegenheid kwam pas nadat hij de tekst had afgesproken.

Toen wist hij even niet hoe snel hij weg moest rennen. Maar ach... een rennende spreekstalmeester past op zich wel weer prima bij een lopend buffet.

Oorlog

Af en toe vertelt mijn vader iets over de Tweede Wereldoorlog. Hij vertelt me dan dat die tijd voor de meeste kinderen niet alleen een periode was die vervelende gevolgen had en ellende met zich meebracht, maar dat het ook best spannend was, in de positieve betekenis van het woord. En ook na de jaren ’40-‘45, toen de Duitse soldaten al lang vertrokken waren, vonden de kinderen nog materiaal uit de oorlog waarmee ze leuke spelletjes konden spelen.

Zo speelde mijn vader in zijn jonge tienerjaren met zijn vriendjes een keer op een weiland waar nog onderdelen van landmijnen lagen. Mijnen die nog konden ontploffen waren al geruimd of onschadelijk gemaakt, maar onderdelen die geen kwaad konden waren blijven liggen.

Tussen al dat onschadelijke materiaal ontdekten de kinderen ook een stuk metaal waar iets van kruid in leek te zitten. Opgewonden over de vondst namen ze het mee naar het schuurtje van m’n vader’s buurjongen. Wie weet konden ze het in de fik steken ofzo…

Toen ze er net mee waren begonnen riep mijn oma mijn vader naar binnen voor de lunch. Dus zat mijn vader even later met z’n rug naar de achtertuin snel zijn boterhammen naar binnen te proppen. Hij kon immers niet wachten om weer verder te gaan met het ontmantelen of in de fik steken van het gevonden voorwerp.

Tot er achter hem een enorme knal klonk, waarna het schuurtje in vuur en vlam stond. Mijn vader’s vriendje en het zusje ervan overleden ter plaatse… Een gebeurtenis die natuurlijk een verschrikkelijke impact had voor de hele buurt en vanzelfsprekend vooral voor de naaste familie van de twee slachtoffers. Toen ik m’n pa er onlangs naar vroeg zei hij dat hij z’n ouders niet verteld had dat hij vlak voor het eten samen met z’n vriendjes in het schuurtje met munitie en kruid wilde gaan klooien. Ze hadden immers al vaker gezegd dat hij voorzichtig moest zijn met dat soort spul.

Raar idee dat ik nu dit stukje kan schrijven alleen omdat mijn oma m’n vader riep om te komen eten. En dat hij toen wel gehoorzaam is geweest…

Vakantieherinneringen

De zomervakantie zit er weer op. Door omstandigheden hebben we de vakantie dit jaar voor de verandering in eigen land moeten doorbrengen, en dat is ons goed bevallen. Inmiddels is alles weer gepoetst, gewassen en opgeborgen, zodat vrijwel niets ons meer herinnert aan de vakantie.

Die herinneringen halen we dan weer op met het bekijken van de foto's en film. Want het maken van een fotoboekwerkje en vakantie-DVD is een mooie tijdsbesteding voor de komende avonden.

Bastiaan heeft ook veel lol in het monteren van onze eigen films en heeft afgelopen week voor de lol alvast een 'trailer' gemaakt; je weet wel, zo'n opzwepend stukje met hoogtepunten waarmee bioscoopbezoekers lekker worden gemaakt.

En dat pakt hij heel serieus aan hoor. Zo voorzag hij de trailer ook van die kijkwijzer-icoontjes. Om een of andere reden fascineren die hem. 'AL' had hij erbij gezet, omdat de film voor alle leeftijden geschikt is. Maar ook het icoontje 'grof taalgebruik' had hij erbij geplaatst.

Toen ik hem lachend om uitleg vroeg zei hij 'nou eeeh, dat zal vast toch wel een beetje'. Ik weet dat het niet waar is, want het opzetten van de voortent komt helemaal niet voor in de film...

Zwembroek

Gelukkig is de jeugd van tegenwoordig nog wel te porren voor bijvoorbeeld een flinke fietstocht. Tijdens een van de warme dagen van de afgelopen periode pakte Wilma een goed boek voor een plaatsje in de schaduw en waagden de mannen zich aan een fietsrit langs het Veluwemeer. We startten vanaf de camping bij Nunspeet en begonnen met een overtocht met een klein pontje naar de Flevopolder. En door telkens leuke dingen in het vooruitzicht te stellen trapten we aardig wat kilometers weg. Die leuke dingen bestonden - dankzij de hoge temperaturen - vooral uit consumpties bij fritestentjes langs de route of een verfrissing in het water. Een ‘Tour de Fr.. itestenten’ noemden we onze sportieve ronde zelf gekscherend.

Wel baalden we dat we onze zwembroeken waren vergeten, maar tot boven mijn knieen in het water te staan gaf genoeg verkoeling en Bastiaan's sportieve ondergoed kon best als zwembroek dienen. Toen we een ijsje aten bij een snack-keizer aan de rand van het meer wendden we onze blik richting strand, alwaar een groepje mensen stond te jeu-de-boulen. Ik tikte Bastiaan aan en zei ‘hier zijn veel meer mensen hun zwembroek vergeten’! Geschrokken hield Bas zijn hand schuin voor zijn oog. ‘Getver!!’ riep hij, en eraan toevoegend ‘nee… echt!’. ‘Dat mag je zo niet zeggen Bastiaan’, wees ik hem terecht, al moest ik toegeven dat de witte kadetjes en de vleessnacks in de vitrine van de snack-keizer er een stuk aantrekkelijker uitzagen dan de bruine billen en het warme vlees dat nààst zijn loketje ten toon werd gesteld..

Ik moest meteen denken aan die sketch waarin Herman Finkers aangaf dat hij op een nudistencamping altijd het water in springt wanneer hij een aantrekkelijke verschijning tegenkomt, om te voorkomen dat zijn ´opwinding´ te zien is. Ook bij dames waarbij de kans nul komma nul is dat hij opgewonden raakt, springt hij altijd toch maar even in het water; uit beleefdheid…

Urinoir

Op Schiphol heb je van die urinoirs waarin een plaatje van een vliegje aan de binnenkant ervan is gefabriceerd, dat verkleurt als erop gepiest wordt. Een slimmigheidje dat ervoor zorgt dat de mannen daarop gaan richten en daardoor minder (letterlijk) naast de pot piesen. Maar onlangs ontdekte ik in het toilet van een camping-restaurantje een nieuwe variant ervan. Al was het WK inmiddels afgelopen, in het urinoir was een compleet voetbaldoel, met een bal in de kruising, neergezet.

Door tegen de bal te plassen drukte je hem in het doel (zo was te constateren zonder moderne technische hulpmiddelen).

Ik scoorde goal na goal. Daar wil ik niet over opscheppen of er iets mee suggereren, zéker niet nu kleine Wesley Sneijder onze topscorer in Zuid-afrika is geworden. Maar ik bedacht me wél dat ik nu eigenlijk hetzelfde deed als Jack van Gelder, Johan Derksen en René van der Gijp weken lang avond aan avond hebben gedaan: Een beetje zeiken over voetbal...