Communicatie

Gek werd ik er soms van toen onze hond jong was. Er waren tijden dat Moos bij iedere boom, paal of graspol stopte, snuffelde en z’n achterpoot optilde. Zo liet hij weer een spoor na voor andere honden, die op diezelfde plekken vervolgens ook hun geurtje achterlieten. Eigenlijk is het best vergelijkbaar met social media. Op Facebook laten mensen ook sporen achter, waarop anderen dan met een opgestoken duim reageren. Alleen doen honden niet hun duim omhoog, maar hun achterpoot.

Maar net als bij mensen verandert de manier van communiceren ook bij honden wanneer ze ouder worden. Snuffelen blijft een favoriete bezigheid van ons oude metgezelletje, maar hij hoeft niet meer zonodig zelf bij iedere boom of paal een spoor achter te laten. Dat kán hij overigens ook niet meer, sinds hij bij het uitlaten zijn hondenrollator gebruikt (zie blog ‘Zijwieltjes’). Sindsdien communiceert hij op een andere manier, door al lopend zijn blaas te legen.

Toen zoonlief en ik een paar dagen terug tijdens het uitlaten het resultaat van Moos z’n sanitaire sto... wandeling bekeken constateerde Bastiaan dat het net lijkt alsof onze hond zich tegenwoordig van een doktershandschrift bedient. Mijzelf viel deze elegante manier van communicatie ook op, maar ik merkte er wel lullig bij op dat dit geen handschrift was.

Overigens heb ik niet het idee dat wat hij communiceert erg verheffend en diepgaand is. Waarschijnlijk is het niet meer dan wat slap gezeik...

Gedragsbeïnvloeding

Hoewel het nog volstrekt niet duidelijk is wanneer de Hogeschool Rotterdam weer open gaat wilde Bastiaan toch alvast weten wat met de fiets de kortste weg naar school zou zijn. Want om nou elke dag met een mondkapje in een (vaak volle) metro te gaan zitten als het niet echt nodig is... En omdat het mij ook wel aardig leek om na twee maanden weer eens af te reizen naar de stad waar(voor) ik werk besloten we zondag om samen de fiets te pakken.
Ik had al wel gelezen dat het na de intelligente lockdown weer drukker was geworden in het centrum, en dat men met bordjes en stickers mensen stimuleert om de aangegeven looprichtingen te volgen en anderhalve meter afstand van anderen te houden. Sinds ik via m’n werk met gedragsbeïnvloedings-instrumenten te maken kreeg, weet ik dat dat soort stickers en bordjes ‘nudges’ heten. Niet te verwarren met de naam van een of ander nieuw zoutje van Lays...

Na een klein half uurtje fietsen keurde m’n zoon de door mij voorgestelde korte en snelle route naar school goed en parkeerden we onze fietsen bij het Maritiem Museum aan de Leuvehaven. We raakten in gesprek en gewoontegetrouw drukte ik op de gele knop van de oversteekplaats van de Westblaak. Achter ons liep een man die keurig op anderhalve meter van ons stopte. Ons gesprek ging ‘n poosje door totdat Bastiaan halverwege een zin stopte en zei ‘waar is trouwens dat f*cking stoplicht?’
Ik keek naar de overkant... en zag inderdaad dat alle stoplichten op deze kruising waren verwijderd vanwege de werkzaamheden aan de Coolsingel. Alleen die gele drukknop hadden ze op een lantaarnpaal laten zitten. We schoten in de lach, want waar stonden we nou eigenlijk op te wachten..?

‘Ik wacht tot het groen wordt!’ zei ik nog, in ‘n poging er nog een soort van logische actie van te maken. Er was immers nog niks groen geworden. We staken over en ook de man die op anderhalve meter afstand van ons had haltgehouden lachte vriendelijk en besloot maar weer te gaan lopen.

Ik ben geen gedragsdeskundige, maar constateer dat eenmaal aangeleerd gedrag blijkbaar moeilijk is af te leren. ‘Druk op de gele knop en wacht tot het groen wordt’ is er bij mij zo ingeramd dat ik me ernaar blijf gedragen. Dus die corona-nudges werken waarschijnlijk ook goed bij mij. Ikzelf ga ervan uit dat ik over een poosje ook anderhalve meter afstand hou van mensen die er helemaal niet zijn...

Het krijt-complot

Ze zijn u vast wel eens opgevallen tussen de gewone krijttekeningen op straat, die tekeningen met door rechte lijnen van elkaar gescheiden gekleurde vakjes. Uit betrouwbare bron heb ik vernomen dat deze tekeningen waarschijnlijk niet zijn vervaardigd door kinderen of volwassenen die elkaar in deze rare tijden een hart onder de riem willen steken, willen feliciteren of opvrolijken. Naar verluid zijn ze gemaakt door buitenaardse wezens die nu - nadat ze enkele jaren geleden draaierig waren geworden van het ‘s nachts maken van graancirkels - op deze manier met elkaar communiceren.

Inmiddels hebben wetenschappers de communicatie-codes ontrafeld. De tekeningen zijn stratenplannen en uit de correspondentie tussen ET en z’n collega’s is op te maken dat ze een eind willen maken aan de globalisering op onze planeet. Ze willen namelijk voorkomen dat we door onze scholing en door op wereldniveau samen te werken net zo slim worden als zij. Daarom hebben ze onlangs een virus verspreid dat ertoe heeft geleid dat scholen dicht moeten, dat mensen niet gemakkelijk kunnen reizen om ervaringen te delen en dat de argwaan tussen verschillende continenten doet toenemen. Vooral het roze krijt schijnt het virus te bevatten dat onze intelligentie uiteindelijk terugbrengt naar het niveau van het geologische tijdperk dat duurde van ongeveer 145 tot 66 miljoen jaar geleden. Net als nu was dat een periode - die we niet geheel toevallig Krijt noemen - met een relatief warm klimaat en een hoge zeespiegel.

Dat de pandemie niet is veroorzaakt door een laboratorium uit Wuhan, door Bill Gates of door 5G-straling weet ik zeker sinds ik afgelopen week in een onopvallend hoekje van ons winkelcentrum een vervoermiddel van de aliëns zag staan! De overeenkomsten tussen de krijttekeningen en het logo op hun ruimteschip zijn namelijk overduidelijk!

Excuus, ik schreef deze blog zittend in het zonnetje met een biertje bij de hand. #blijf thuis doet rare dingen met een mens...

Feestje in Corona-tijd

Eind april - begin mei is mijn favoriete periode van het jaar. De dagen worden langer, het groen schiet uit de grond (en uit bomen en struiken), er zijn wat feestjes en dankzij de vele vrije dagen staat er meestal een trip naar het buitenland in de agenda.

Maar in 2020 is er veel anders. Het corona-virus heeft gelukkig geen invloed op de lengte van de dagen en op het voorjaarsgroen, maar heeft wel gevolgen voor onze bewegingsvrijheid en ons samenzijn. Het was daarom extra fijn dat onze familie afgelopen zondag creatief genoeg bleek te zijn om tóch het 60-jarig huwelijk van mijn ouders te vieren. Natuurlijk anders dan een paar maanden terug was voorzien, maar toch!
Vooraf had mijn nicht Nikita een vrolijk filmpje met felicitaties van kinderen, schoon- en kleinkinderen in elkaar gezet en naar mijn vader en moeder gezonden en op de dag zelf verrasten we het diamanten bruidspaar met een krijt-felicitatie op de boulevard, tekeningen van de jongste kleinkinderen en cadeaus. En dankzij het mooie weer konden we samen (zij vanaf hun balkon en wij beneden op straat) gebak eten, champagne drinken en zingen. Het had wel iets weg van een aubade en een defilé.

Daarover gesproken: het bruidspaar was aangenaam verrast door de grote hoeveelheid felicitatie-kaarten en had bovendien brieven van zowel de burgemeester als de Commissaris van de Koning als de Koning zélf ontvangen.
Ik heb de brief van de Koning (niet te verwarren met het boek en de film 'Een brief áán de Koning') nog niet gezien, maar ben benieuwd of hij net zo sterk was als 'The Kings Speech' tijdens de dodenherdenking. Het zou trouwens nog leuker zijn geweest als Willem Alexander en Maxima zelf even waren komen kijken op het plein voor het huis van m'n ouders. Maar misschien hebben ze wel pleinvrees of zien ze er tegenop om met slechts een paar mensen op een verder leeg plein te staan...