Inpakken en plakken

Zo, alle kado's waren gekocht. Ze moesten alleen nog even ingepakt worden. En toen Bastiaan even met Wilma meeliep naar buren voor wie zij - als kerstverrassing - een kleedje had gehaakt, vroeg hij me of ik de kado's die hij had gekocht a.u.b. ook meteen wilde inpakken. Hij had Wilma's lootje getrokken en wist niet of hij vanavond nog de gelegenheid had het stiekem voor haar in te pakken. Én hij is er nou eenmaal niet handig in, vindt hij.

Nou, ik ben er ook buitengewoon onhandig in... Maar ondanks dat pakte ik de kado's, het inpakpapier, plakband en een schaar en legde ik het in ons halletje op de eerste verdieping. Daar had ik lekker de ruimte en zou ik niet 'betrapt' worden wanneer Wilma weer thuiskwam.

Ik knipte stukjes plakband, bevestigde die voor het gemak even losjes aan de trap en begon - waarschijnlijk met m'n tong uit m'n mond - fanatiek te knippen.  Op een gegeven moment had ik een rol blauw-glimmend inpakspul te pakken, dat geen papier maar een soort aluminium bleek te zijn. Het in een nuttige vorm vouwen ervan was al bijna ondoenlijk, maar ik werd pas echt gek toen de plakbandjes nauwelijks op het glimmende glitterspul bleven plakken. Daarbij kwam nog dat onze kat Sam, die mij in het halletje had ontdekt, buitengewoon veel interesse had in de aan de trap bevestigde plakbandjes. Binnen de kortste keren hingen daar geen strakke stukjes tape meer, maar verfrommelde en natte stukjes doorschijnend plastic. En het plakbandrolletje zelf belandde na een zwieper van Sam beneden in de hal...

Het zal aan het feit gelegen hebben dat het kerstavond was dat ik in m'n eentje allerlei namen uit het kerstverhaal ging roepen, soms voorzien van bijvoeglijke naamwoorden als 'gloeiende gloeiende'. En net toen ik in een halve spagaat lag om alle stukjes papier en plakband op de juiste plaats te houden ging de bel en stond Bastiaan's vriendje voor de deur met de vraag of die thuis was.

Afijn, uiteindelijk is het allemaal goedgekomen. Ruim voor 12 uur. Toen waren alle figuurlijke kruitdampen weer weggetrokken en kon de Stille Nacht beginnen...

Prettige feestdagen iedereen! En mocht je naar familie of kennissen gaan: blijf daar maar lekker lang plakken!

Pom-pom, dub-a-dub en ho-ho

'Pom-pom-pom-pom' klonk het op m'n koptelefoontje terwijl ik de hond vanavond uitliet. Eeeh... de hond én de kat, bedoel ik. Want telkens wanneer ik tegenwoordig m'n jas aantrek om nog even een blokje-om te gaan met onze Jack Russel Moos, wordt ook kat Sam wakker en spurt hij naar buiten om een rondje mee te lopen.

Dus ook vanavond, met 'Lonely this christmas' van Mud op Sky Radio.
Moos loopt altijd keurig naast me en stopt hooguit even om een poot op te tillen, maar Sam lijkt met een heel lang elastiek aan mij te zijn vastgemaakt. Eerst blijft hij achter, waarna hij vervolgens als door een katapult afgeschoten langs me heen schiet.
En terwijl ik luister naar 'Dub-a-dub-a-dum-dum' van 'Stop the Cavalry' (Jona Lewie) trekt Sam zich niets aan van die vredelievende teksten maar verstopt hij zich achter een heg, om van daaruit een verrassingsaanval op de onverstoorbare Moos uit te voeren.

Zo loop ik op deze donkere en stormachtige decemberavonden soms in m'n eentje te lachen om de koddige taferelen die mijn hond en kat beleven.

Dus mochten jullie 's avonds soms buiten 'Ho-ho-ho' horen, dan kan je ervan uitgaan dat het de kerstman met zijn slee is, maar horen jullie 'ha-ha-ha', dan is het misschien rednosed Marco met zíjn twee rendieren...

Poep en scheet

Toen Wilma en ik elkaar nog niet zo lang kenden hadden we kontakt met een stelletje dat elkaar vrijwel constant met 'poep' en 'scheet' aansprak. Het was kleffigheid om weeïg van te worden. Voor de gein deden we ze weleens na als we met z'n tweetjes thuis waren. 'Heh poep' en 'ja scheet' klonk het ook bij ons regelmatig. Totdat we zo aan onze imitatie gewend waren dat we het ook onbewust gingen doen waar anderen bij waren. En toen we merkten dat anderen ons er (terecht) net zo op aankeken zijn we er maar gauw mee gestopt. Elkaar winderige namen geven biedt overigens geen enkele garantie. Het originele poep-en-scheet-stel was niet veel later in een vloek en een zucht uit elkaar.

Ik neem aan dat vrijwel iedereen wel van die woorden kent die je met iemand associeert. Zo roept m'n vader al sinds jaar en dag met enige regelmaat 'flauwekul allemaal' (enigszins zogenaamd bozig en lijzig uitgesproken) waarbij het verrassend vaak een juiste beschrijving blijkt te zijn. Want eigenlijk is best wel veel flauwekul, als je wat relativeert. En mijn oom Jan riep vroeger vaak 'láááten doen!' tegen m'n tante, waarbij het neem ik aan vooral het gedrag van hun (puber)kinderen betrof.

En dan is er nog dat bijzondere commando dat m'n vader - als ik het goed heb onthouden - ooit oppikte toen hij op visite was bij een oom en tante van m'n moeder.
Tante was in de keuken een stamppot aan het bereiden en riep op een gegeven moment naar haar man 'Kom je stampen, Kees!'

M'n vader vond dat een fraaie, wat dubbelzinnige oneliner, die hij daarna regelmatig is gaan gebruiken. Niet alleen wanneer m'n moeder een stamppot bereidde, maar ook wanneer hij op televisie een aantrekkelijke, rondborstige, wulpse verschijning zag riep hij dan 'Zo! kom je stampen Jan!'.

Ik vind dat je familietradities in ere moet houden. En dus hoor ik Bastiaan tegenwoordig ook af en toe ook al 'zo, kom je stampen!' roepen... De scheet!

De metro en de poppenkast

Nee, het leek me geen goed idee om deze week alweer een stukje over mijn nieuwe werkomgeving te schrijven. Zo'n stukje waarin ik dan m'n verbazing over een aantal zaken beschrijf... Ik moet niet te veel in herhaling vervallen, vind ik van mezelf.

Het is ook wat te makkelijk om cynische tekstjes te tikken over nieuwigheden waar ik tegenaan loop en m'n vraagtekens bij zet. Ik zou dan iets kunnen zeggen over het feit dat er niet alleen (te weinig) werkplekken voor degelijke ambtenaren zijn gecreëerd, maar dat ook creatieve en kunstzinnige geesten (te veel) ruimte toebedeeld hebben gekregen om zich eens lekker uit te leven.

En ik zou dan bijvoorbeeld een foto kunnen plaatsen van het bord in de hal bij de lift. Met wat fantasie is ons gebouw namelijk te beschouwen als een verticale stad, is ons wijsgemaakt. En dus is de lift eigenlijk een metro die ons naar stations brengt.

Ik wil als nuchter mens best meegaan in zo'n creatieve 'gedachtentrip', maar zie dan toch te weinig overeenkomsten tussen onze lift en een metro.

De wachttijden bij de metro bijvoorbeeld, die zijn veel korter. En het geluid bij de start van de lift op de begane grond... geen metro die zo veel decibel haalt (als gevolg van een constructiefout klinken er harde fluittonen in de hal wanneer er liften vertrekken of aankomen).
Desalniettemin hebben sommige verdiepingen - al dan niet fantasierijke - namen van 'metrostations', die nieuwsgierig maken.

En zo kwam het dat ik op de verdieping 'Maas en Rotte' uit de lift stapte en daar een soort van kunstwerk aantrof. Een kunstwerk dat overigens bij mij geen enkele associatie opriep met de Maas of de Rotte.
Wél met een poppenkast!
Ik trof er een briefje aan en las dat iemand anders die zelfde gelijkenis had gezien. 'De voorstelling Jan Klaassen & Katrijn is afgelast' stond er.

Daar heb ik dan wel weer lol in.

Maar nogmaals: ik wilde niet weer een stukje over mijn nieuwe werkomgeving schrijven.
De enige reden zou kunnen zijn dat er binnenkort een paar open dagen voor familieleden zijn en dat ik weliswaar 'plaatsvervangend trots' ben op het gebouw en het uitzicht, maar dat ik plaatsvervangende schaamte voel bij al die eeeh.... poppenkast.