Braadpandiner

Met enige regelmaat krijg ik thuis een fantasierijke maaltijd onder mijn neus geschoven. ‘Ik heb maar wat staan prutten’, zegt Wilma dan meestal, maar het smaakt altijd naar meer… Vooral in combinatie met rijst weet ze allerlei smakelijke varianten op tafel te toveren. Toen ik laatst over zo’n bord gebogen zat (o nee, buigen mag natuurlijk niet, dat zijn geen tafelmanieren) schoot mij ineens een fenomeen uit begin jaren zeventig te binnen: het Duyvis braadpandiner.

In de tijd dat in Nederland exotisch eten nog niet veel verder ging dan een bord macaroni met van die vierkante blokjes Smac-vlees, veroverden ineens verschillende kleurrijke dozen de schappen in de (toen nog kleine) supermarkten.

Want er waren verschillende varianten, hoewel ik me nu alleen nog het oud-hollandse en indische braadpandiner kan herinneren. In de grote doos zaten zakjes en blikjes, waaraan gehakt moest worden toegevoegd om daarna in de braadpan verder te bereiden.

Ik kan me vooral die ene keer herinneren dat mijn tante en moeder ergens in de vrije natuur een braadpandiner klaarmaakten, nadat we een lange, warme dag gewandeld hadden in de ‘Chaos de Montpellier-le-Vieux’, nabij Millau in Zuid-frankrijk.

Googelend op internet lees ik dat mensen zich, terugdenkend aan de braadpandiners, vooral een chemisch smaakje herinneren. Dat staat mij niet meer zo bij. Volgens mij vond ik het zeer smakelijk en ik heb geen chemische, maar exotische associaties. Al zal dat laatste misschien meer te maken hebben met de locatie waar ik het at dan met de smaak.