FF-ling

Terwijl ik vorige week de tv-reclame zag waarbij Albert Heijn de kinderen uitnodigt om daar hun schoen te zetten, schoot mij te binnen dat ik afgelopen voorjaar 'goedkope' Eftelingkaartjes had gekocht dankzij een aktie van AH. Kaartjes die wel uiterlijk 19 november moesten worden gebruikt.

Tijd zat, dacht ik toen. Maar dat is dus niet zo, want ik besefte ineens dat de kaartjes nog altijd onaangeroerd in de kast lagen en het het komend weekend 20 november was.

Ik besloot woensdag vrij te nemen en Bastiaan direkt na zijn halve schooldag de auto in te sleuren om rap naar Kaatsheuvel af te reizen. Wilma heeft niks met achtbanen en schommelende piratenschepen, dus die bleef lekker thuis.

We kwamen om half 2 bij het pretpark aan en liepen pas na zessen de poort weer uit. Meer dan viereneenhalf uur hebben we gewiebeld, geschommeld, gesjeesd en - vooral toen het al donker begon te worden - de sprookjessfeer opgesnoven. Het enige verschil met een 'normale' pretparkdag was dat we nergens drie kwartier of langer in de rij hoefden te staan. We liepen overal zo door en deden sommige attracties daarom wel vier of vijf keer achter elkaar.

Een optimale benutting van de tijd dus. Een paar dagen ervoor was ik nog bang dat ik de kaartjes voor 'Jan met de korte achternaam' had aangeschaft, maar we hebben ze gelukkig nog voor 'Jan met de lange nek' gebruikt...

Donker

Deze regenachtige en donkere novembermaand staat bij ons in het teken van het leegruimen van het huis dat mijn overleden schoonmoeder achterliet. Dat is een rotklus, kan ik melden. Zoiets is niet alleen fysiek zwaar, zal ik maar zeggen.
Gelukkig komt mijn schoonfamilie uit Amersfoort regelmatig een weekend over en hoeven we het niet alleen te doen. En die logeerpartijen zorgen toch ook wel voor gezellige, maar ook drukke weekends.

De kinderen van 12, 10 en 9 jaar oud hebben niks te zoeken in het huis dat beetje bij beetje wordt ontmanteld. Dus terwijl hun vaders en moeders in oma’s huis met meubels, verhuisdozen en schroevedraaiers in de weer zijn, hebben zij bij ons thuis dagenlang het rijk alleen. Ook vriendjes uit de buurt komen regelmatig langs. Dit betekent dat de Wii-spelcomputer overuren maakt en dat we de kans lopen dat het Nickelodeon-logo straks blijvend op ons TV-scherm ingebrand is.
Als de kat van huis is, dansen de muizen op tafel. Al geloof ik niet dat ze stiekem allerlei dingen doen die niet mogen. Daar zijn ze veel te eerlijk voor.

Wel zou ik het prettig vinden wanneer ze uit eigen initiatief de hond zouden uitlaten. Want wanneer we het vergeten te vragen en we na een dag sjouwen thuiskomen weet dat beest niet hoe snel hij naar buiten moet om z’n blaas te legen.‘Jongens, gaan jullie de hond eens uitlaten’ riep ik afgelopen weekend naar het Wii-ende stel in Bastiaan’s slaapkamer. Mijn toevoeging ‘het is al donker!’ hielp. ‘Jaah, we komen’ riepen ze enthousiast. Want met een zaklantaarn met de hond naar buiten toe vinden ze dan wel weer bijzonder.

Ach, ze kunnen beter de hond uitlaten dan de kat knijpen in het donker...

Stelen

Er zijn zaterdagen dat ik al vroeg een turbo-bezoekje breng aan Albert Heijn. Ik heb dan geen zin om later op de dag met z’n tweetjes of drietjes rond te slenteren tussen de bonusaanbiedingen, maar wil snel en vroeg klaar zijn. En tegenwoordig maak ik dan gebruik van zo’n zelfscanner; zo’n ding waarmee je zelf je boodschappen scant voor je ze in het winkelwagentje legt om al het gekochte daarna volledig automatisch bij een speciale pin-automaat af te rekenen.
Kinderen vinden het overigens ook leuk om daarbij te helpen. Bastiaan zei laatst dat hij het zo geinig had gevonden om eerder die dag met dat ding de streepjescodes van allerlei willekeurige artikelen in de supermarkt-rekken te scannen. Toen hij mij zag schrikken zei hij lachend ‘geintje hoor, je denkt toch niet echt dat ik zoiets doe..’.

Afgelopen zaterdag stond ik met een vol boodschappenwagentje en een voldaan gevoel bij mijn auto, toen ik besloot om op de bon te kijken of de zelfscanner de bonuskortingen wel goed had verwerkt. Je bent een echte Hollander of niet, toch? Ik zag dat er een bedrag in mindering was gebracht bij de drie flessen SiSi No Bubbles, maar waar stonden nou die drie Big American Pizza’s? Ineens realiseerde ik me dat ik die zo maar, zonder te scannen in m’n wagentje had gesodemieterd en ze dus had gestolen!
En kijk: wanneer ik er achter kom dat een cassière een foutje in mijn voordeel heeft gemaakt ga ik echt niet terug, maar in dit geval had ik zélf lopen suffen. Dus ging ik met de drie pizza’s onder m’n arm terug naar de zelfscan-afrekenhoek (leuk scrabblewoord trouwens).

Toen ik daar over mijn suffe actie vertelde reageerde het AH-meisje verrast. ‘Wat een eerlijkheid meneer, dank u wel!’. Ook een ouder stelletje dat bij de balie stond te wachten prees mijn gedrag. Het voelde alsof ik elk moment de Nobelprijs voor de vrede overhandigd kon krijgen. ‘Ach’ zei ik, ‘ik roep altijd dat ik van m’n leven nog nooit wat gestolen heb, en dat wil ik zo houden’. Al geloof ik wel dat ik met mijn eerlijkheid de harten van het AH-meisje en dat oudere stelletje heb gestolen…

Indruk

Binnenkort gaat een oud-collega van me met vervroegd pensioen. Zo af-en-toe spreken we nog wel eens af om tijdens de lunchpauze een rondje door de wijk te lopen en de laatste keer was zijn naderend vertrek een prima aanleiding om anekdotes uit het verleden de revu te laten passeren die op een of andere manier indruk hebben gemaakt. Vooral bijzondere gebeurtenissen waarbij andere ex-collega’s een hoofdrol spelen waren amusante gespreksstof.

We werkten destijds samen in het Rotterdamse stadhuis. Een statig formeel gebouw natuurlijk, maar dat betekent niet persé dat alles wat zich daarbinnen afspeelde even statig en formeel was.

Zo waren er halverwege de jaren tachtig nog geen koffie-automaten, maar kwam er drie keer per dag een koffie-juffrouw met rammelend karretje over de stenen vloer van de stadhuisgangen gelopen, die dan ‘koffie’ riep, waarna iedere aanwezige zich keurig met een bonnetje bij haar kar vervoegde. Maar soms was iemand aan het telefoneren of bezig met het schrijven van een mooie ambtelijke zin en duurde het dus even voor hij of zij de gang op kwam. Daar had de roodharige koffiejuffrouw maar weinig begrip voor. Ze gooide de deur dan open en krijste ‘KOFFIE !!!! HEBBEN JULLIE ME NIET GEHOORD ?!?!?’. Vooral wanneer we op zo'n moment bezoek van ‘mensen van buiten’ hadden, waren die zeer onder de indruk...

Ook hadden we een collega die het op een gegeven moment wat saai vond dat iedereen keurig achter zijn bureau of vergadertafel zat. Hij stak een rotje af, gooide het de hoge stenen gang in en deed snel zijn deur dicht. Die knal galmt volgens mij nu – 25 jaar later - nog na in het stadhuis. Hijzelf deed overigens of hij zich van geen kwaad bewust was. Pas toen iedereen trillend van schrik op de gang stond opende hij zijn deur met de vraag ‘wat is er gebeurd ?’.

Ach, het was ver voor de Fortuijn-periode, dus ookal was het gebouw destijds nauwelijks beveiligd, aan een aanslag dacht niemand. Wél heeft een andere ex-collega van mij ooit bijna een aanslag gepleegd vanuit het stadhuis. Elke lunchpauze zat zijn brood in aluminiumfolie en sinds jaar en dag maakte hij van al die folie een bal. Na verloop van tijd was zo een massieve metalen bol ontstaan ter grootte van een flinke jeu de boules-bal. En toen hij dat projectiel na kantooruren een keer hard door de gang rolde, stuiterde deze op door een drempeltje om daarna door het raam naar buiten te verdwijnen. Gelukkig raakte niemand gewond, want de metalen bal kwam van de bovenste verdieping van het stadhuis en moet met een enorme knal op de stoep van de Coolsingel geland zijn. Ik denk dat de stoeptegels ter plaatse nóg los liggen. Nou ja, zo kan tenminste één van mijn ex-collega’s terecht zeggen dat zijn werk een verpletterende indruk heeft gemaakt…