Netje

Door schade en schande wijs geworden maak ik er de laatste jaren een gewoonte van om in het najaar een netje over onze vijver te spannen. Want wanneer het water in de sloten en grotere waterpartijen in de stad van lieverlee kouder wordt zakken de vissen daar naar de nog warmere onderlaag van het water. Ze zijn dan buiten het bereik van hongerige reigers, die dan hun jachtgebied dus maar verplaatsen naar de geel- en oranjekleurige zwemmers in onze niet zo diepe en o zo overzichtelijke vijver.

Toen ik in maart het net weer van de vijver haalde constateerde ik tevreden dat alle vissen de 'winterstop' hadden overleefd. En wanneer daarna het voorjaarszonnetje scheen was het soms een gespartel van jewelste. Onlangs ontdekte ik zelfs jonkies (was dat het gevolg van al dat gespartel misschien?).

Twee weken terug haalde ik bij Intratuin een nieuwe 4 liter-pot visvoer; genoeg om mijn gouden vrienden weer twee zomers mee te verwennen.
Maar toen ik met die aankoop bij onze vijver ging staan bleef het onder water ineens verdacht rustig...
Ik maakte mezelf voor het gemak even wijs dat ze even (als echte 'onderduikers') naar de bodem van de vijver gevlucht waren vanwege dreigend gevaar. 
Maar ook de dagen erna was er nergens iets geel- of goudkleurigs te ontdekken.

Toen ik een paar dagen later 's morgens onze slaapkamergordijnen open schoof zag ik pontificaal een reiger naast de vijver staan. 'Nee er is niet meer! Ze zijn allemaal op', riep ik enigszins gefrustreerd, zonder dat iemand het overigens hoorde...

En nu moet ik dus bedenken hoe ik voorkom dat ook m'n nog te kopen nieuwe vissen in een portie reigervoer veranderen. Zal ik zo'n nepreiger in onze tuin plaatsen? Onze buurman had ooit een sproeier die reageerde op een bewegingsdetector, maar volgens mij is hij zelf vaker nat gesproeid dan welke reiger dan ook...

Nieuwe vissen komen er hoe-dan-ook. Al blijft het natuurlijk jammer dat de evolutie (of kweek) wel geleid heeft tot opvallend gekleurde vissen en niet tot kleurenblinde reigers. Totdat ik nieuwe vissen heb gekocht heb ik echter niks aan die volle grote pot vissenvoer, waar ook nog eens heel cynisch 'voor alle vijvervissen' op vermeld staat. Misschien is er een reiger die er interesse in heeft. Of sla ik dan een essentiële schakel in de voedselketen over? Dat is ook weer niet zo eeh... netjes.

Stemming

Wanneer ik 's morgens langs de rivier naar kantoor fiets passeer ik - zeker in dit seizoen - veel cruiseboten. Ik heb het dan niet over die enorme oceaan-trotseerders die af en toe aanmeren voor ons gebouw naast de cruiseterminal, maar over die boten waarmee riviercruises worden gemaakt. Die boten waarmee men bijvoorbeeld zo'n 'ouderwets' reisje langs de Rijn maakt. Onlangs nog speelde de vermakelijke Tv-serie 'Schaep Ahoy' zich af op zo'n boot.

En terwijl ik langs die boten fiets zie ik dat in de kamers waar de gordijntjes net open zijn gegaan het beddengoed wordt rechtgelegd. En ik ontdek dat men een stukje verderop op de boot al achter een glas jus d'orange en een croissantje zit wakker te worden.
En na nog een paar keer trappen moet ik afremmen omdat op de kade al foto's worden gemaakt door enkele 'vlottelingen' (hoewel dat bij nader inzien een rare benaming is voor mensen die een bootreis maken).

Onze 'mini-cruise' naar Engeland in 2012

Afijn... ik weet niet precies hoe ik het moet uitleggen, maar ik kom daardoor toch stiekem een beetje in vakantiestemming. Niet dat ikzelf ooit al een riviercruise heb gemaakt (ik val nog niet in de juiste leeftijdscategorie), maar ik ken de verhalen van m'n ouders over hun cruises in Duitsland, Oostenrijk, Hongarije, Frankrijk en Portugal. En daarnaast ik heb toch ook associaties met de keren dat Wilma, Bastiaan en ik met Stena Line en P&O Ferries naar en vanuit Engeland de Noordzee overstaken (inclusief overnachting).

Komende zomer kamperen we in Bretagne, aan de Atlantische kust. Ook vanaf die plek zullen we regelmatig dit soort schepen voorbij zien komen. Ik neem me nu alvast voor dat ik dan snel wegkijk. Koste wat het kost wil ik namelijk voorkomen dat ik tijdens mijn vakantie in 'woon-werk-verkeer stemming' kom...

Leuk en indrukwekkend

Terwijl ik dit tik zit Bastiaan rechts naast me met zijn spelcomputer voor z'n neus en z'n earphone in zijn oor. Door het raampje naast hem zie ik een hardblauwe lucht, maar wanneer ik schuin naar beneden kijk zie ik witte watten zweven over een ZuidFrans landschap. Ik heb samen met mijn zoon een paar dagen in Barcelona doorgebracht. We hadden een eenvoudig pension pal aan de Ramblas en hadden een balkonnetje boven het oergezellige Plaza Real.

Voor we daarnet bij het vliegveld arriveerden, ontbeten we op een terras aan zee (al valt hetgeen Bastiaan op terrasjes bestelt niet direct onder een standaard-ontbijt) om daarna op een zonovergoten strand even lekker de ogen te sluiten en te luisteren naar de golven die richting onze vermoeide voeten kabbelden. Dat geluid werd overigens regelmatig overstemd door aanbieders van cold drinks, kettinkjes, kleden of een massage.

Gisterenavond aten we op een terrasje op de Ramblas en vroeg ik mijn 15-jarige reisgenoot wat hij het mooiste of meest indrukwekkend vond.

Hij vond het lastig om te kiezen tussen twee dingen. Het ene was de Sagrada Familia; de mooiste kerk die hij ooit heeft gezien, zei hij. En dat terwijl hij de afgelopen jaren o.a. de Sint Pieter in Rome, de Sacre Coeur van Parijs, de York Minster en de Oxford Cathedral heeft bezocht.
Maar ik begreep hem wel.
Ook ik was onder de indruk van Gaudi's meesterwerk waar al meer dan honderd jaar aan gebouwd wordt en waarvan lang is gezegd dat het nooit af komt (oplevering schijnt nu in 2026 gepland te zijn).
Ik heb nu het idee dat toen ik er in 1993 met Wilma, mijn ouders en broer was, ze pas net met bouwen begonnen waren, zo groot lijkt het verschil...

Als tweede 'indrukwekkendste belevenis' noemde Bastiaan de rondleiding door Camp Nou. Anders dan ik heeft hij weinig met voetbal, maar dit was ook voor hem echt een belevenis. Het museum met de Europacups en de Wereldbeker, de persruimte, het magistrale uitzicht vanaf de tribunes, het staan naast de grasmat waar Messi een paar uur ervoor in de halve finale van de Champions League tegen Bayern München nog twee keer scoorde... En dan ook nog eens een ervaring met de Oculus Rift, een heel bijzondere virtual reality bril die je zeer overtuigend laat geloven dat je pal naast het doel staat terwijl er gescoord wordt in een bomvol stadion.

Ook werden nog diverse foto's van ons genomen met (een virtuele) Messi, met (een kopie van) de Champions League beker en met het hele elftal. Aan het eind van de rondleiding bleek dat we die foto's - gestopt in een 'Barcelona-boekje' - konden aanschaffen voor 'slechts' 50 euro. Één foto kopen kon ook; die kostte dan een luttele 20 euro...

Ik besloot het niet te doen. Want Spanje zelf heeft het economisch misschien dan wel niet breed, FC Barcelona redt het financieel ook wel zonder mij.

Ik vroeg me af wat ik zélf nou eigenlijk het leukste vond van ons bezoek aan Barcelona, terwijl ik staarde naar de goudgele serveza voor me.
Ik kon me best vinden in de keuze voor de goddelijke Sagrada Familia en het met gouden en zilveren bekers gevulde Camp Nou.
Maar eigenlijk kan ik net zo veel genieten van een etentje en een drankje op een langzaam donker wordende Ramblas.
Komt het misschien omdat m'n bierglas best wat weg heeft van de glimmende bekers uit Camp Nou en dat het gerstenat net zo hemels smaakt als die kerk waar nog altijd aan wordt gewerkt oogt?

Toevallig?

'FLITS', zei de adapter van m'n laptop, die daarna meteen op zwart ging omdat de batterij al tijden terug het loodje had gelegd. Gelukkig moesten we in huis nog een andere adapter, van een oude laptop, hebben liggen. 

Ik moest 'm alleen nog even zien te vinden... Tja, ach... laat ik het kort houden: een paar dagen later stond ik bij de kassa van de Media Markt met een nieuw exemplaar in m'n hand € 38,95 te pinnen. En toen ik de dag erna naar iets heel anders op zoek was zag ik letterlijk in het eerste laatje op 'de overloop' dat ik opentrok...: de adapter.

Ik geloof dat iedereen dit soort dingen wel herkent. Maar waarom werkt het zo? Is het toeval?

Over toeval gesproken. Toen een paar dagen terug de oorlog en bevrijding weer volop in de belangstelling stonden besloot ik eindelijk eens 'Het Dagboek van Anne Frank' van de boekenplank te pakken. Ik had het nog nooit gelezen, en vond dat het nu - 70 jaar na de oorlog - wel eens tijd werd.

Het was het afgelopen zondag ook exact 55 jaar geleden dat mijn ouders in het huwelijksbootje stapten. 
En het is dan wel geen kroonjaar, ik vind het wel de felicitaties waard. 
Wat een tijd! En wat is er in al die jaren een hoop veranderd.

Koffie met cake kostte destijds 60 cent. En een menu bestaande uit een salade speciaal, een Wiener Schnitzel, 4 soorten groenten, verse en gebakken aardappeltjes en een ananas-slagroom toetje fl. 6,50. 

Hoe ik dat weet? 
Nou, toevallig vond ik onlangs tussen wat oude papieren een originele offerte van Hotel Statenhof, gericht aan mejuffrouw Megens; mijn moeder. 
In dit hotel, pal naast de plek waar koning Willem Alexander vorige week Het Hof van Nederland heropende, vierden m'n ouders destijds hun bruiloftsfeest.

55 jaar geleden... ik besloot even de googlen om te kijken wat er nog meer gebeurde op 3 mei 1960. Bovenaan de internetpagina verscheen: Opening Anne Frank-huis!

Ik heb nog even naar beneden gescrolld om te kijken of op die dag wellicht ook nog een of andere adapter werd uitgevonden, maar dat bleek nou toevallig weer niet het geval.