Gewoon normaal

In m'n laatste blog van vorig jaar had ik het over de net overleden Jules Deelder en noemde ik de op een Rotterdamse gevel geplaatste tekst 'De omgeving van de mens is de medemens'  een van zijn meest rake spreuken. Vervolgens eindigde ik met de opmerking dat we in 2020 goed op elkaar moesten passen. Toen ik dat schreef wist ik natuurlijk niet dat we in dit idiote jaar de medemens vooral zo weinig mogelijk in onze omgeving mochten laten komen, juist omdát we goed op elkaar moesten passen... Het kan raar lopen! 

Ook nu weer weten we natuurlijk niet wat het komende jaar ons gaat brengen. Maar toch hopen we er weer het beste van. 

Vooralsnog gaan we ervan uit dat het vaccineren ons gaat helpen om er een 'normaler' en 'gewoner' jaar van te maken dan het jaar dat we nu achter de rug hebben. Met een flinke portie geluk gaan we weer een beetje terug naar het oude normaal. Dan kunnen we weer 'gewoner' op vakantie, juichen tijdens het EK voetbal en de Olympische Spelen en vieren we de feestdagen weer net als vroeger. Om dat nostalgiegevoel nog wat extra kracht bij te zetten hierbij een foto van op de dag af 55 jaar geleden, uit de tijd dat 'geluk nog heel gewoon was'.

Ik wens iedereen een normaal - dus goed en vooral gezond - 2021 toe, met veel medemensen in de nabijheid! Mijn nieuwe normaal is trouwens dat ik niet meer elke week, maar eens in de twee weken op deze blogpagina een stukje schrijf.

En nou gauw opgehoepeld 2020; we zullen je nooit vergeten...

Kerst(puzzel)stukjes

Ieder jaar maak ik een kerststukje. Niet eentje met hulst en kaarsjes voor op tafel, maar ik schrijf er eentje op deze blog-pagina. Tja, het is nou eenmaal 'the most wonderful time of the year'. Al is het nu vooral 'the most bizar year of our time!' Alles is anders dit jaar en ook deze kerst is met geen enkele kerst die we hebben meegemaakt te vergelijken. 

Al realiseer ik me dat ik niet mag mopperen, want bij mij en m'n familie is eigenlijk alleen sprake van ongemak, omdat we minder sociaal kunnen zijn dan we zouden willen. Kerst zelf vieren we dit jaar met ons gezin, het kerst'feest' van m'n werk was dit jaar digitaal en ook Bastiaan had in plaats van een feest een 'virtueel kerstdiner' met mensen van het bedrijf waar hij stage loopt. Maar die kleinigheden zijn vanzelfsprekend onvergelijkbaar met wat mensen moeten doorstaan die lijden vanwege lichamelijke of financiële problemen.

Over een poosje hopen we deze corona-bladzijde om te slaan, wanneer het vaccin op grote schaal beschikbaar is. Want we zijn er klaar mee! Maar het aanpakken van de crisis is nou eenmaal een marathon of een puzzel (of...?), zoals in mijn favoriete tv-programma 'Even tot Hier' onlangs op hilarische wijze werd uitgelegd.

Over puzzels gesproken: sinds een kleine twee weken ligt onze huiskamertafel bezaaid met puzzelstukjes. We hebben de legpuzzels van Jan van Haasteren - die al jaren in achter de kastdeurtjes op zolder lagen - herontdekt. Je weet wel: die grappige tekeningen waarop vanalles gebeurt, en waar je altijd een Sinterklaas en een haaievin aantreft. Omdat we nu (heel toepasselijk) bezig zijn met de puzzel die 'Kerstmis' heet, ligt de tafel vol met kerstpuzzelstukjes. De tekening erop is een uitvergroting van de ‘gezellige’ (maar soms ook loei-irritante) drukte die er altijd rond de feestdagen is. Alle huizen zijn feestelijk verlicht en op een besneeuwd kruispunt is volop bedrijvigheid. Zo zijn er bijvoorbeeld kerstboomverkopers, zien we de kerstman met zijn rendieren Sinterklaas wegjagen en zijn mensen aan het shoppen en aan het snacken. Ook de politie is met twee auto's en een motor ruim vertegenwoordigd. Maar die hebben het niet druk, al hanteren de mensen op de chaos-tekening nou niet echt de anderhalve meter-regel!

Intelligent of hard

Tja, en toen zaten we met z'n allen in een lockdown waar we deze keer het woord 'intelligente' niet mogen voorplakken, terwijl dat in maart wél mocht. Is dit dan een oerstomme lockdown? Nee hoor, dat voorvoegsel past beter bij de gekkies die de coronacrisis niet serieus nemen. Déze lockdown noemen ze hard, en zo voelt het voor veel mensen ook. 

De horeca, scholen en veel winkels dicht, thuiswerken, de feestdagen doorbrengen in (een hele) kleine kring, geen theater, niet samen sporten... We moeten er allemaal even doorheen om uiteindelijk van 2021 weer een fijner jaar te maken!

Want wanneer het straks weer kan zetten we met z'n allen de bloemetjes buiten. Door ons suf te shoppen en uit eten te gaan helpen we de detailhandel en de horeca er weer bovenop. En daarnaast bezoeken we weer musea en wonen we concerten bij. Alle vrije dagen die we dit jaar over hebben omdat we nu tóch niet op reis kunnen gebruiken we volgend jaar om de lockdown te compenseren.

Ikzelf pak dan ook het sporten weer op. Niet alleen hardlopen, maar samen met anderen volleyballen of squashen! Laatst realiseerde ik me dat de generaties vóór mij over het algemeen veel minder aan sport deden toen zij mijn leeftijd hadden. Dat waren natuurlijk ook andere tijden; dat begrijp ik. Maar toch... 

Totdat ik me ineens die foto herinnerde van mijn beide opa's en oma's rondom een tafeltennistafel! Een uniek moment dat vrijwel zeker met een camera met een korte sluitertijd moet zijn vastgelegd!

Ikzelf kijk vanaf de zijkant toe hoe een generatie sport die al volwassen was toen tijdens de Tweede Wereldoorlog de avondklok al wel bestond, maar de gemiddelde Nederlander het woord 'lockdown' nog niet kende.

Van haken tot rocken

Wilma is de creatieveling in ons huis en ze haakt al jaren dekentjes, kussentjes, mutsen en knuffels voor het goede doel. Tot een paar jaar terug brachten we met enige regelmaat dozen vol kleurige en kunstige 'haaksels' naar een kennis van haar in het Zeeuwse Westkapelle. Die verzamelde het huisvlijt van tientallen haaksters en breisters en gaf dat aan een dorpsgenoot die alles een paar keer per jaar met een grote vrachtwagen naar kindertehuizen en andere instellingen in Oost-Europa bracht.

Elke keer weer was de rit naar Zeeland lang maar leuk en knoopten we er een bezoekje aan Middelburg, Vlissingen of Goes aan vast. En in Westkapelle werden we gastvrij ontvangen, met een echte Zeeuwse bolus bij de koffie. De man des huizes had als hobby het zelf maken van een levensgroot en werkend draaiorgel en zijn vrouw zat gezellig op haar praatstoel.

Vaak ging het over haar haakhobby en was Wilma een goede gesprekspartner. Voor Bastiaan en mij was dat een mooie gelegenheid om Moos uit te laten in het dorp en langs de kustlijn. Maar de haakstukjes-verzamelaarster vertelde ook een keer over een buurvrouw die een zoon had die zo leuk aan de weg timmerde als zanger. Hij had al aardig wat succes in Zeeland en kwam inmiddels regelmatig op tv. En hij zag er dan wel uit als een echte rocker, het was een goeierd die gek was op z'n moeder. Háár voornaam gebruikte hij zelfs als achternaam!

Uit een krantenartikel van een tijdje terug maakte ik op dat buurvrouw Vera van Wilma's haakkennis inmiddels is overleden. Een jaar of twee terug heeft haar zoon een liedje over haar geschreven. En daarin zingt hij over de magnolia in zijn tuin, die ieder jaar op z'n moeders geboortedag zo mooi in bloei staat.

Wanneer straks na kerst de Top 2000 wordt uitgezonden is het lang wachten tot zijn liedje pas vlak voor de jaarwisseling te horen is, nog ná Bohemian Rhapsody. En ik denk dat de oliebol waarvan ik op dat moment een hap neem naar een Zeeuwse bolus smaakt...

Haags

Toen het een paar weken terug in de pers ging over het vuurwerkverbod dook voormalig ADO Den Haag-voetballer Michel Adam een paar keer op in tv-programma's als Beau en Lubach op Zondag. Hij is tegenwoordig verkoper van vuurwerk en vertegenwoordigde die branche. Als tiener kende ik de familie Adam goed. In de zomer trok ik veel met Michel en z’n twee broers op, omdat we jarenlang in de weekends op dezelfde camping stonden. Hij was zes jaar jonger dan ik, maar kon toen al geweldig goed voetballen.

Al eerder schreef ik in een blog dat zijn familie zo gastvrij was en dat dat bloemrijke Haagse taaltje voor mij een verademing was in vergelijking met het ‘gewone’, saaie woordgebruik dat ik doorgaans om me heen hoorde. Michels vader dreigde met een ‘penantie’ (penalty) als hij ongehoorzaam was, een jongen noemden ze een ‘gowzàh’ en als ze met iemand een onenigheid hadden was dat een ‘tering-lèjâh’. 

En daar waar ik gewend was om het woord ‘stoppen’ te gebruiken introduceerden Michel en zijn familie ‘kappù nâh!’, al ver voor stripfiguur Haagse Harry was bedacht. Misschien zou het een idee zijn om Michel een rol te geven bij het wijzen op de verplichting om mondkapjes op te doen in publieke binnenruimtes: Nâh mondkappù op! 

Of zouden ze in Den Haag daar een ander woord voor bedacht hebben? ‘Bekbedekkâh’ bedacht ik net zelf. Serieus! Ik ging googelen voor een leuk Haags plaatje bij dit blog en wat denk je..? 

Er is echt een goeie Hagenees aan mij verloren gegaan!