Tradities

Toen ik deze week in de krant las dat RTL dit jaar schoorsteenpieten heeft ingeschakeld om ons van kado's en strooigoed te voorzien realiseerde ik me dat het inderdaad niet lang meer duurt voordat de goedheiligman ons land weer aandoet. En dus zal het gedoe over welke kleur nou wel en welke niet goed is nog wel erger worden dan nu al het geval is. Gaan we voor donkerbruin, lichtbruin of zelfs wit? Steeds vroeger in het jaar - lang voordat daar op de deur wordt geklopt en allerlei lekkers in een of andere hoek wordt gestrooid - worden we verleid om onze voorkeur uit te spreken.

Er zijn mensen die het belangrijk vinden dat we tradities in ere houden en die dus niets hebben met die andere kleurvarianten, maar als je het míj eerlijk vraagt geef ik de voorkeur aan varianten die bij deze tijd passen. Een tijd die niet meer zo zwart-wit is, maar kleurrijk.

Sinds ik die met yoghurt-omhulsel heb geproefd vind ik díe het lekkerst. Voor de goede orde: ik heb het hier over kruidnootjes. Vroeger hadden we alleen de traditionele 'gewone' bruine, maar tegenwoordig zijn er allerlei varianten met pure, melk- of witte chocola eromheen. En die met yoghurt dus.

Een goede lezer en/of goed verstaander kan uit het bovenstaande ook opmaken hoe ik denk over de pieten-discussie. Dat een piet er in 2016 een beetje anders uitziet dan in 1946 is volgens mij niet zo gek. Een kind uit deze tijd vergelijkt een schoorsteenpiet toch niet met zijn roetzwarte voorganger uit oude tijden? Als Piet zich maar zodanig schminkt dat hij niet als 'ome Kees' herkend wordt. 

Laten we het vooral gezellig en leuk voor de kinderen houden. Ik verbaas me steeds weer over het fanatisme van volwassenen die voor of tegen veranderingen zijn. Stuur me dus alsjeblieft geen haat-mail als je het niet met me eens bent. Laat Piet me maar slaag met de roe geven of laat hem me in de zak meenemen naar Spanje. Hoewel: dát zijn tradities rondom het sinterklaasfeest die we de afgelopen decennia wél zonder morren hebben veranderd.

'The times they are a-changing' zong Bob Dylan ooit, in de tijd dat het nog traditie was om een aan jou toegekende Nobelprijs in dank te aanvaarden.

De gammele gymzaal

De zaal waar ik wekelijks volleybal is de gymzaal van Wilma's vroegere school. En om even een beeld te geven van de kwaliteit ervan: destijds (in de jaren zeventig) mopperde men al over de staat waarin de zaal en vooral de kleedruimte, douches en toiletten verkeerde. Tel daar vier decennia zonder renovatie en met weinig onderhoud bij op en je weet hoe het er nu bij staat. Op verschillende toestellen zitten stickers met "afgekeurd", in de granieten vloer van het toilet zitten scheuren, de douches werken vaker niet dan wel en het zeil in de kleedkamers is nat wanneer het geregend heeft.

Maar er is hoop. In hoog tempo worden sinds een jaar gebouwen in de nabije omgeving van de zaal vervangen door flitsende nieuwbouw (ook Wilma's oude school). Vandaag de dag staat alleen 'onze' gymzaal nog (enigszins) overeind als een relekwie uit ver vervlogen tijden. Ergens volgend jaar gaat ook hier de sloopkogel in en verkassen wij naar een nieuwe zaal.

Ondanks de beroerde faciliteiten volleyballen we fanatiek en met plezier. Net als dat experiment met die kikker die niet doorheeft dat het water in de pot waarin hij zit aan de kook wordt gebracht zijn wij ons niet altijd even bewust van de aftakeling van de locatie.

Over aftakeling gesproken: niet alleen een sportlocatie, maar ook een sportteam zelf moet af en toe worden opgefrist en vernieuwd. Onze kleine vereniging bestaat uit ongeveer dertig mannen en vrouwen en de leeftijd varieert van 17 tot 72 jaar (!), waarbij de eerlijkheid mij gebiedt te zeggen dat het gemiddelde dichter bij de pensioengerechtigde dan de puberleeftijd zit.

Sinds kort heeft een russische medespeler echter twee landgenoten van een jaar of 35 lid gemaakt van onze vereniging. Dat haalt de gemiddelde leeftijd wel weer iets naar beneden. Aan voetbalclubs als Chelsea en Vitesse zie je dat wanneer Russen zich met de club gaan bemoeien dit gepaard gaat met een flinke financiële impuls. Dat is bij onze vereniging niét het geval.

We zijn al blij dat ze contributie betalen...

De gore geur

Toen ik een poosje terug in m'n auto stapte draaide m'n maag zich ongeveer om. Waar kwam die stank ineens vandaan? Het rook alsof er een dooie rat onder m'n stoel lag, of rook dat toch anders? (want hoe ruikt een dooie rat in een auto eigenlijk?). Ik keek in de achterklep of onze hond een vorige keer misschien over zijn nek was gegaan (ofzo), maar werd gelukkig niet met het resultaat van zoiets geconfronteerd. Maar wat was het dan wel dat die gore geur veroorzaakte? Had Bastiaan een poosje terug op de achterbank een stuk pizza gegeten en daarvan een restant laten liggen? Het eerste lijkt onlogisch en het tweede nog veel onlogischer...

Ik kwam niet achter de oorzaak, maar Wilma even later wel... Ze was naar de auto gelopen om iets uit het dashbordkastje te pakken, leunde met een hand op de vloer voor de bijrijderstoel en ontdekte dat de automat die daar lag doorweekt was en dreef!! Sinds de stortregens van een paar dagen ervoor stond er een laag water in onze auto! Even drong bij mij het beeld zich op van een verroeste en half vergane grondplaat, maar zo oud is onze auto niet echt. Bovendien is het handige daarvan dat het water meteen weer zou weglopen. We constateerden dat er waarschijnlijk een raam op een kiertje had gestaan tijdens een enorme stortbui (hoewel het daarvoor wel erg veel water was).

Met een grote spons depte ik zo'n twee emmertjes water van de vloer waarna ik besloot de stank te verminderen door zo'n potje lavendel-geur in de auto te zetten. Zo kwamen we bovendien - een paar weken voor onze zomervakantie - alvast een beetje in Zuid-Franse sferen, was mijn idee erachter. Toch bleek het achteraf niet zo'n goed idee. Vanaf dat moment rook onze auto namelijk niet naar een glooiend lavendelveld, maar naar een Franse beerput met een goedkope luchtverfrisser. Er zat niets anders op dan veel met open ramen te rijden en de tijd haar werk te laten doen tot het stankprobleem was opgelost.

We waren het hele gedoe alweer vergeten toen Bastiaan vorige week - na weer een aantal plensbuien - wéér op een drijfnatte automat stapte... En kort erna kwam ik erachter dat in de autodeuren een laag water stond! Ik belde de garage en kreeg te horen dat dit vaker voor komt. Al het regenwater dat (o.a. langs de rubbertjes van de autoramen) de deur inloopt wordt normaliter keurig door gaten onderin de deur weer afgevoerd, maar als die verstopt zitten loopt het water de auto in.

De garage heeft het probleem inmiddels verholpen en toen ik daarna weer in m'n auto stapte rook hij weer als nieuw. Tja, die slimme garagehouders hebben veel effectievere geurtjes om iets weer als nieuw te laten ruiken dan dat goedkope schijtluchtje dat ik had gebruikt.

The Price Of Love

Vanaf het moment dat ik in 1975 'Love is the drug' op de radio hoorde stond Roxy Music op mijn denkbeeldige lijstje van "toffe bands" (om een beetje bij het woordgebruik van de jaren zeventig te blijven). En zanger Bryan Ferry vond ik - in de goede betekenis van het woord - een aparte verschijning, net als generatiegenoten David Bowie en Alice Cooper (al was die laatste wel héél bijzonder).

In 1984 ging ik op kantoor samenwerken met een jongedame die een enorme fan van Roxy Music en Bryan Ferry bleek te zijn. Ze vertelde me dat ze met een vriendin regelmatig naar hun concerten ging en dat ze vrijwel alle platen van Roxy en Ferry had. 'Ik heb er geloof ik maar één' zei ik: 'The Price of Love'.

Daarop gaf mijn nieuwe vrouwelijke collega aan dat ze dié nou net niét had en dat ze hem graag van me zou willen overnemen om haar verzameling compleet te maken. Ik wilde haar best een plezier doen, maar kon er niet makkelijk afstand van doen. Het was een van m'n favoriete plaatjes en niet zo maar een singel: het was een EP met vier nummers met een hoesje van stevig karton in plaats van papier. Maar uiteindelijk ging ik overstag en verkocht ik het aan haar.

Jaren later waren we geen collega's meer, maar hadden we inmiddels wél 'Let's Stick Together' tegen elkaar gezegd. Wilma zei me toen dat ze het destijds een beetje flauw had gevonden dat ik geld had gevraagd voor het singeltje, dat inmiddels immers onderdeel was van onze gezamenlijke platencollectie. Ik antwoordde dat we destijds collega's waren en ik nog niet wist dat het 'More Than This' zou worden. Dat begreep ze wel.

Op het moment dat ik dit tik zit Wilma, nog altijd met dezelfde vriendin, in Carré te genieten van Bryan Ferry. Net zag ik op Facebook nog een stukje live-film van de zanger die ze gisteren 'de man van mijn dromen' noemde. Dat laatste is voor mij trouwens geen probleem hoor. Ik ben niet zo'n 'Jealous Guy'.