Moore news

De meesten van ons zullen het wel herkennen. Dat je je tablet of smartphone aanzet en meteen een 'belangrijk' nieuwsbericht te zien krijgt. Zo baal ik er weleens van dat ik zondag nog voor Studio Sport met de samenvattingen begint automatisch een verrassende of sensationele voetbaluitslag op m'n tablet te voorschijn zie komen. Wèg spanning, wèg kijkgenot! Soms gebeurt dit nadat ik eerder op de middag in de auto plotseling - tot verrassing en schrik van mijn medereizigers - nog allerlei vreemde geluiden had zitten maken omdat ik zo gauw de uitknop van m'n radio niet kon vinden toen men ineens de uitslagen begon op te lezen.

Toen ik dinsdagmiddag in een overleg zat floepte er ook zo'n berichtje op toen ik m'n iPad startte: Roger Moore overleden! Ik kon het niet laten dat meteen kenbaar te maken, ergens tussen de agendapunten 'mededelingen' en 'rondvraag' in. Roger Moore was dé James Bond van onze generatie. Ik was 14 toen ik 'The man with the golden gun' in het Dordtse Eurocinema zag en sinds dat moment was ik fan.

Een paar jaar later, nog voor de videorecorders de huiskamers hadden bereikt, draaide men in Kunstmin alle Bondfilms van zijn voorganger Sean Connery; volgens velen een veel betere Bond.

Ik bleef echter een lichte voorkeur houden voor Roger Moore, ookal zag ik wel dat het soms wel erg de slapstick-kant op ging (Moonraker is vergelijkbaar met een slechte Suske en Wiske!). Maar vooral 'The Spy Who Loved Me' en 'For Your Eyes Only' vond ik geweldig, dankzij de schitterende locaties en geweldige actiescenes. Grappig was trouwens dat een van degenen met wie ik in overleg zat zei dat hij die Bond-film met die mooie vrouw zo goed vond (!!!)

Anno 2017 staat in onze kast een keurige rij DVD's met alle films vanaf Dr. No tot en met SPECTRE (maar wie kijkt er nog DVD's?). Moore blijft mijn favoriet, maar alle vertolkers hebben wel iets dat me bevalt. En zeg nou zelf: eigenlijk hebben we in deze roerige tijden met Kim Jong-un en IS alle Bonds tegelijk nodig. Dinsdag eerder op de dag was er in ieder geval al automatisch een berichtje uit Manchester op m'n iPad verschenen dat ik al helemáál niet had willen lezen...

Coolsingel

Wat was het warm, deze week in de Burgerzaal van het Rotterdamse stadhuis. Net was er op een groot scherm een film van alle hoogtepunten vertoond en had een David Bowie-coverband opgetreden. "We can be Heroes!" hadden ze gezongen. Nu stond burgemeester Aboutaleb enthousiast te speechen over alle succesverhalen waarvan hij getuige was geweest. Halverwege zijn verhaal keek ik, met een glas bubbeltjeswater in m'n hand, opzij door de balkondeur naar de Coolsingel. 
Kort daarna zag ik de zilverkleurige schaal mijn kant op komen. Ik wenkte en stak m'n hand uit...

...pakte er een bitterbal af en doopte die in de mosterd. Voor het geval ik niet duidelijk genoeg was: ik was niet bij de huldiging van een voetbalclub die deze week kampioen van Nederland werd, maar bij de afscheidsreceptie van mijn vroegere directeur. Nee, ik heb me niet in het feestgewoel rondom het kampioenschap van Feyenoord gestort, maar heb wel het idee dat ik het van redelijk dichtbij heb meegemaakt.

Als jong jochie was ik Feyenoord-fan. Ze wonnen als eerste Nederlandse club de Europacup 1 en ik had ergens Feijenoord-stickers bij gekregen dus was verkocht. Maar niet voorgoed, want toen even later de Ajax-successen kwamen en in Amsterdam mannen als Cruijff, Neeskens, Rep en Krol over het veld renden was dát tot in lengte van jaren míjn club. Ook in de periode van Van Basten en Rijkaard en die van Bergkamp en Kluivert bezocht ik zo af en toe een Europacup-wedstrijd in De Meer en (vooral) het Olympisch Stadion. 

Maar ergens aan het eind van de vorige eeuw sloeg dat langzaam maar zeker om. Zie het maar als een soort massochisme dat ik het wachten, het afzien, het net-niet, ja zelfs het 10-0 verliezen van PSV meer vind hebben dan het gemakzuchtig juichen voor Ajax als ze alweer kampioen zijn. Bovendien werk ik voor de stad van Feyenoord en zie ik vanaf m'n werkplek het stadion zo liggen.

In De Kuip kom ik trouwens niet vaak. En omdat zo'n FOX-abonnement aan mij niet besteed is zie ik Feyenoords eredivisiewedstrijden niet live. Ook afgelopen zondag niet. Maar terwijl ik in de tuin wat onkruid wiedde kon ik het kabaal uit het stadion horen na ieder doelpunt en het eindsignaal.

Toen ik de volgende morgen om kwart voor acht naar m'n werk fietste passeerde ik op het fietspad onder de Brienenoordbrug al een paar gasten met een blikje bier in hun hand, op weg naar de Coolsingel. Daarna zag ik vanuit m'n kantoor een rood-wit leger met vlaggen over de Erasmusbrug marcheren. Even nog had ik het idee om m'n fiets te pakken om naar de Coolsingel te fietsen, maar al gauw werd me duidelijk dat dat geen slim idee was. Er volgde al snel een 'noodmelding' op m'n telefoon. Rotterdam was vol, er kon geen mens meer bij...

Dus keek ik vanaf de achtste etage van ons kantoor naar de overkant van de rivier, waar om twaalf uur enorme rookpluimen boven de gebouwen uitkwamen. Even dacht ik dat meteen ook het bombardement van 77 jaar geleden werd herdacht, maar dit had toch echt alleen met Feyenoord te maken.

Nadat de burgemeester zijn speech had afgerond en werd geapplaudiseerd gritste ik een sateetje van de schaal die passeerde. Weer keek ik naar de Coolsingel, die binnenkort op de schop gaat. Er komt minder ruimte voor auto's en meer ruimte voor groen en fietsers en voetgangers. Zo wordt het - ook als er geen kampioenschap te vieren valt - een aangename plek om te verblijven. Een fijn oord.

A place of movie scenes

We hebben de afgelopen week ons best gedaan om New York op zo veel mogelijk manieren te leren kennen. Ik realiseerde me dat een week daarvoor niet lang genoeg is, maar we hebben ons best gedaan.

De vraag is nu of New York overeenkwam met het beeld dat ik ervan had. Natuurlijk is dat wat we in op het bioscoopdoek en tv zien maar een klein deel van het geheel, maar toch voelde het regelmatig alsof we terecht waren gekomen op de set van films en series (door mijn vader wel eens kort samengevat 'Amerikaanse flauwekul' genoemd). Zo kwamen we met de shuttlebus die ons vanaf JFK Airport naar Manhattan reed door Queens, dat eruit zag als het decor van videoclips of bijvoorbeeld de sitcoms Taxi en King of Queens. En wandelend door China Town en Little Italy leek het alsof daar elk moment een scene van The Godfather 4 zou kunnen worden 'geschoten'. Daarna wees onze gids ons op de locaties waar Seinfeld en Friends ooit waren opgenomen en passeerden we onder meer het gebouw waar Spiderman zijn web spande en de straat waar de thuisbasis van de oude Ghostbusters was. En weer een poosje later realiseerden we ons dat de dierentuin en het treinstation Grand Central dat we bezochten in de animatiefilm Madagascar voorkomen.

Tel daar nog King Kong en Sleepless in Seattle bij op vanwege onze beklimming van het Empire State Building en het beeld is duidelijk: 'A town that is famous as a place of movie scenes' zingt Alicia Keys terecht in 'Empire State of Mind'.

Sowieso heeft New York m'n hart veroverd. We wandelden en luierden in Central Park, brachten een bezoek aan een stand-up comedyshow, ontbeten bij de Subway of een kraampje op straat, maar waren ook live getuige van een flinke knokpartij op straat en passeerden regelmatig (vaak nog jonge) daklozen. Echt New York zoals ik het me voorstelde, met z'n mooie en lelijkere kanten.

We waren overigens voorbereid op grote porties eten en drinken en werden ook op dat punt niet teleurgesteld. Wat wij hier large noemen vinden zij écht small. Maar eerlijk is eerlijk: er zit dan wel bijna letterlijk op elke hoek een 'Subway' of 'Starbucks' (óf een concurrent ervan), er zijn ook mogelijkheden om gezond te eten  (bij 'Pret a Manger' bijvoorbeeld). We kozen er zelf voor om ons te beperken tot de categorie pizza-slides, hot dogs, burritos en hamburgers. Grappig is trouwens wel dat je veel van die snacks zelf kan samenstellen. Op een gegeven moment vroeg ik daarbij een paar schijfjes tomaat op m'n hamburger. Tóch even iets gezonds, dacht ik.
'Al is het natuurlijk maar een druppel op een gloeiende plaat', zei ik tegen Bastiaan.
'Jazeker', antwoorde hij, 'een gloeiende bakplaat waar ze weer vet overheen gooien!'
Ik lachte, maar had meteen een goed woord om ons bezoek aan New York City samen te vatten: Vet!

Spending Times on the Square

Onze jaarlijkse vader-zoontrip bracht ons dit jaar naar de andere kant van de oceaan, naar New York. Lekker even een klein weekje de dagelijkse sleur en het werk- en schoolleven ontsnappen en onze ogen (en oren) de kost geven in the city that never sleeps. We kenden The Big Apple natuurlijk al wel van tv en film, maar wat we zien op de schermen van onze tv, tablet of smartphone kan toch niet tippen aan de werkelijkheid. Ik zeg: Weg met dat getuur naar die schermen!

Oké, toen we in het vliegtuig zaten konden we niet wachten om te zien welke films, series en games het schermpje op de achterkant van de stoel voor ons in petto had, maar dat is wat anders (toch?). En dat we in deze dagen regelmatig fotograferen, filmen en naar huis beeldbellen hoort er nou eenmaal bij. Maar verder heeft deze stad zo veel om te laten zien. Het is al bijzonder om er gewoon rond te lopen en je te verwonderen over het herrie-verkeer, de drukte op straat, de vele kraampjes, de straatartiesten en de gebouwen. Een vaartocht langs de Statue of Liberty, een wandeling over Brooklyn Bridge, Broadway, Wallstreet; de stad wordt niet voor niets in vele liedjes bezongen..! Het is ook een stad van contrasten, want het indrukwekkende 911-Memorial en het rustgevende (en bij het vallen van de avond bijna feeërieke) Central Park staan mijlenver af van wat er zich de klok rond afspeelt op Times Square. 

Maar ook daar, middenin die mensenmenigte en die gekte, hebben we ons een aantal keer uitstekend vermaakt. Lekker gewoon zitten op de grote rode trap (die er - begreep ik - nog niet zo lang staat) of op een terras en kijken naar de mensen, naar figuren als 'The Naked Cowboy' (bekend omdat hij met alleen hoed, broekje en gitaar met toeristen op de foto gaat) en... de beeldschermen. Ja, tóch weer beeldschermen. Dit zijn de beroemdste beeldschermen van de wereld, de een nog groter en flitsender dan de andere. Ik gunde Bastiaan, als representant van de beeldschermgeneratie, de tijd om het een en ander eens 'rustig' te bekijken. Take your 'time' at the 'square', of zoiets...

Ik vermaakte me ook wel. Al was het maar omdat ik op een gegeven moment - nadat ik genoeg schermen had gezien - ontdekte dat The Naked Cowboy sinds kort vrouwelijke concurrentie heeft...