Stil of tril

Gisteren was ik op uitnodiging van Rijkswaterstaat bij een bijeenkomst in kantoortoren Westraven in Utrecht. Dat gebouw - dat pal naast de A12 staat - heet in de volksmond de 'triltoren', omdat het in 2012 het nieuws haalde vanwege het feit dat er sprake was van onverklaarbare trillingen. Nadat alle 1500 medewerkers vanwege de veiligheid maanden op andere locaties moesten werken kwam men er achter dat de glazenwassersinstallatie de oorzaak was. 

Ik was er gisteren op een bijeenkomst van de campagne Kies de Beste Band. Vertegenwoordigers van onder meer de BOVAG, de ANWB, TNO-Delft, milieu-organisaties en verschillende overheden dachten na over hoe producenten, leveranciers, garagebedrijven en automobilisten gewezen kunnen worden op de voordelen van veilige, energiezuinige en stille autobanden met een juiste bandenspanning. TrippleA-banden met een goede spanning zorgen voor veel minder brandstofgebruik en minder geluidhinder in onze straten en liggen steviger op de weg. Ze zijn maar iets duurder dan andere banden, maar omdat minder brandstof wordt gebruikt ben je in no-time juist goedkoper uit.

Onder de ongeveer veertig aanwezigen was ook voormalig Formule1-coureur Jan Lammers. Hij vertelde over zichzelf en over Max Verstappen en gaf onder meer aan hoe belangrijk goede banden zijn voor coureurs en hoe nauwkeurig ze de temperatuur en de spanning ervan in de gaten kunnen houden. Eigenlijk zou ook de 'gewone' auto-industrie dat soort technieken moeten toepassen, vond hij.

Na z'n presentatie bleef Lammers nog even hangen voor een bakkie koffie, maar daarna moest hij - zei hij - snel weer ergens anders heen. 'Met goed opgepompte banden' voegde hij er nog lachend aan toe.

Gelukkig maar, dacht ik bij mezelf. Doe maar voorzichtig en rustig. Het gebouw kon al niet tegen een glazenwassersinstallatie, laat staan een wegsjezende Formule1-coureur.

Smart phones en domme gebruikers

'Ik moet (van mezelf) deze week nog iets op m'n blog schrijven!', dacht ik net op de fiets naar huis, gedisciplineerd als ik ben. Maar waarover dan? Ik prakkiseerde me suf. Die reünie met klasgenoten van de lagere school, dat etentje met m'n volleybalcollega's? Best gezellig allemaal, maar levert het een leuk stukje op..?
Want dát had ik mezelf min of meer voorgenomen, toen ik een kleine tien jaar terug begon met deze blog-pagina.

En net toen ik dat dacht maakte het fietsende schoolmeisje dat ik wilde passeren een enorme zwieper, waardoor ik ze maar net kon ontwijken. Ze hing voorover op haar stuur gezellie te whatsappen. Pfff... Je wil niet weten hoe vaak ik dit soort slingerende scholieren passeer!

Of ik moet remmen voor voetgangers die dankzij hun smartphone zo in hun eigen wereldje zitten dat ze zich er totaal niet van bewust zijn dat ze een fietspad schuin oversteken. En dan heb ik het nog geeneens over de automobilisten die de raarste capriolen uithalen om maar vooral geen Facebookberichtje te missen.

Letterlijk én figuurlijk zijn ze vaak het spoor bijster. De phones worden steeds smarter maar de gebruikers steeds minder smart, lijkt het wel...

Stomtoevallig viel m'n oog na thuiskomst op een krantenartikel over de gevaarlijke afleiding die een mobieltje voor de jeugd is. Dat was voor mij hét teken dat ik het deze keer maar eens moest hebben over ons domme gedrag vanwege de smartphone. 

Punt is wel dat het zo geen leuk stukje dreigt te worden.
Daarom schrijf ik ook meteen maar iets over de lift van ons kantoor. Daar heeft de smartphone slecht bereik, maar veel mensen gebruiken de (verticale) reistijd toch om Facebook of Whatsapp te lezen. Dat kan in ieder geval veel minder kwaad dan op het fietspad of de weg.
Terwijl de lift ons een paar dagen terug stapvoets naar het bedrijfsrestaurant op de 21e verdieping leidde werd mijn collega door haar smartphone weggetrokken uit de echte naar de digitale wereld. Op een gegeven moment las ze (als ik het goed heb) iets over wat ze 's avonds zouden eten. Maar de mede-liftgebruikers hadden geen idee waar het om ging toen ze ineens uit het niets 'O LEUK! LEKKER!' riep.

De anderen reageerden wat verbaasd en lacherig.

'Zit je weer op Tinder te kijken?' vroeg ik haar.

Weer werd er gelachen. En ik zag haar denken 'smart-ass'...

Warm

Ik tik dit stukje iets na acht uur 's avonds. De zon hangt al half achter de horizon, een zwerm druk kwetterende spreeuwen doorkruist de egaal zilverkleurige lucht en de oplichtende strepen achter de vliegtuigen zijn maar kort. Het is weer waar zelfs ik een beetje dichterlijk van wordt...

Ik zit op de tuinstoel met een bakkie koffie naast me en voor mij doet de tuinsproeier z'n best om de uitgedroogde aarde van water te voorzien.

Bastiaan en ik hebben net, na werk- en schooltijd, verkoeling gezocht door een duik te nemen in de Kralingse Plas. Een 'mini-mini-vakantiegevoel' noemden we het, toen we ons even later - liggend op onze handdoeken - door het avondzonnetje lieten opdrogen.

Weerrecords worden gebroken. Overdag boven de dertig graden en 's nachts niet onder de twintig.

Ik hoor mensen mopperen en snap natuurlijk dat niet iedereen er even goed tegen kan. Maar ikzelf vind het vooral heerlijk en geniet van het zomergevoel zo lang het nog kan. Er komen vast nog meer dan genoeg sombere regendagen.

Wél hielden we de laatste dagen overdag de ramen en deuren zo veel mogelijk dicht. Niet alleen om de warmte buiten te houden, maar ook omdat achter onze tuin een enorme herrie werd geproduceerd door een machine die in het asfalt een diepe richel van zo'n 20 cm breed heeft gefreesd. Ik hoopte eerst dat om ons huis een slotgracht werd aangelegd die voor wat verkoeling zou zorgen, maar kwam erachter dat het te maken heeft met het vervangen van de gasleidingen in onze wijk.

Tja, wat moet dat moet! Ooit houdt deze zomer op. En ook in de andere seizoenen willen we er warmpjes bij zitten.

De school en de oorlog

'Jasmijn gaat vandaag in de klas jouw boek laten zien!', luidde het whatsapp-berichtje dat m'n broer me stuurde. Bijgevoegd was een foto van mijn 7-jarige nichtje die trots poseerde met 'Granaatsplinters in het plafond', dat ik een paar jaar terug schreef naar aanleiding van mijn vader's verhalen over hoe hij als jong jochie de oorlog had beleefd.

De kinderen uit de klas van de oudste van m'n broer hadden te horen gekregen dat ze iets naar school moesten meenemen dat met de oorlog te maken had. Ik stel me zo voor dat ze toen ze was thuisgekomen had rondgekeken en nadat ze haar blik hadden laten glijden langs de flatscreen-tv, iPad, combi-magnetron en vaatwasser in de boekenkast de zwartwitte omslag van mijn debuutroman ontdekte. 

Maar ik denk dat ik het nu romantiseer. Hoe dan ook vind ik het hartstikke leuk dat m'n nichtje als mijn PR-assistente slinks mijn boek onder de aandacht brengt. Nu maar kijken of de verkoopcijfers de weg naar boven weer weten te vinden. Het jacht dat ik na verkoop van de eerste druk heb aangeschaft kan wel weer een opknapbeurtje gebruiken.

Toevallig stuitte onze eigen Bastiaan onlangs bij het opruimen van zijn kamer op een boekbeschrijving die hij in 3VWO had gemaakt. Een beschrijving van...

'Granaatsplinters in het plafond'. Ik wist me weer te herinneren hoe hij destijds aan de lerares had gevraagd of het beschrijven van een boek van z'n eigen vader binnen de regels viel. En dat was blijkbaar het geval.

Ik had de boekbeschrijving zelf echter nooit gelezen, dus ging er eens goed voor zitten en was aangenaam verrast.

Het leek wel een officiële boekrecensie!  Hij wist de essentie goed te pakken, kraakte (voorzichtig) wat kritische noten maar gaf het boek uiteindelijk een negen...

Ik keek er wel van op dat de lerares onderaan de boekbeschrijving 'De aanslag van H. Mulisch ook wat voor je?' had neergepend.

Want begrijp ik nou goed dat er iemand anders nóg een boek over de oorlog heeft geschreven?

De fietstas

Het was boven de 30 graden toen ik vorige week naar huis fietste, om met z'n drietjes naar de tandarts te gaan voor de halfjaarlijkse controle. Dus ik fietste niet over de steile Erasmusbrug, maar nam het pontje tussen Feijenoord en Kralingen om boven het water even heerlijk af te koelen. Toen ik een kwartier later thuis kwam parkeerde ik m'n fiets in de schuur en greep ik gedachteloos naar de altijd aan mijn bagagedrager vastgeklikte tas.

M'N TAS !?? Er zat niks aan m'n bagagedrager vastgeklikt !!! Ik schrok me het apezuur. Op het pontje hing-ie nog aan m'n bagagedrager. Maar daarna? Shit... in m'n tas zat onder meer m'n iPad...
Ik stormde naar binnen en vertelde snel tegen Wilma dat ik m'n tas was verloren en meteen dezelfde weg terug ging fietsen. Ik hoorde nog zoiets als 'wat.. eeh.. oké', maar eigenlijk was ik toen alweer vertrokken. Ik vermoedde dat de tas van m'n fiets gevallen kon zijn toen ik in 'n natuurgebiedje van een grashelling was afgefietst. Stevig doortrappend belde ik Wilma met de vraag of ze met de auto ook alvast richting de grashelling kon rijden. Mocht ik de tas daar vinden, dan kon ik daar m'n fiets wel even parkeren en konden we met de auto naar de tandarts.
Maar helaas: bij de helling was geen tas te bekennen. En onderweg had ik niemand zien lopen met iets wat leek op een gevonden tas. Sowieso kwam ik weinig mensen tegen. Die waren wel wijzer en hadden op deze loeihete dag het water opgezocht in plaats van te gaan wandelen in een natuurgebiedje. En ik maar fietsen...

Nadat ik de tandarts had gebeld en had uitgelegd waarom we later zouden zijn zag ik onze auto aankomen en vroeg ik Wilma mij te volgen naar de aanlegsteiger van het pontje. Daar aangekomen trof ik een man die heerlijk in z'n zwembroek zat te zonnen aan de kade. Ik vroeg of hij wist of er een tas gevonden was.
Dat bleek het geval! Wat een opluchting! Bij het fietsen over de metalen steiger naar de kade was de tas van m'n bagagedrager gevallen. Fietsen op die steiger maakt zo'n herrie dat ik 'm blijkbaar niet had horen vallen! Men had 'm meegenomen het pontje op, en die pont lag nu aan de overkant.

Er restte niets anders dan te wachten tot hij terug aan deze kant was. Ik belde de tandarts nogmaals en we besloten onze afspraak dan maar te verplaatsen naar over twee weken. Vrouw en zoon gingen met de auto alvast terug naar huis. Op een gegeven moment kwam het pontje langzaam aanvaren. Ik wachtte nog even met het verder de steiger oplopen en constateerde tot mijn grote verbazing dat-ie rechtsomkeer maakte en weer naar de overkant vertrok!!!
'Nou ja zeg!' zei de man in zwembroek. 'Hij zag je waarschijnlijk niet en had blijkbaar ook niemand aan boord om hier af te zetten!'
Een kwartier later stond ik dus wél duidelijk zichtbaar op de steiger. Ik was inmiddels gebeld door m'n werk dat men vanaf het pontje had gebeld met de mededeling dat ze een tas hadden gevonden. In m'n tas waren ze een personeelspas tegengekomen. Ik dankte de pont-medewerker hartelijk en klikte de tas stevig vast aan m'n bagagedrager.

Voor ik weer naar huis fietste nam ik nog een paar slokken uit het Aquarius-flesje dat ik bij de benzinepomp had gekocht in de tijd dat de pont heen, weer en weer heen was gevaren. Na al het gefiets op deze warme middag was die zoete energiedrank meer dan welkom. En dat tandartsbezoek was toch pas over twee weken...