Ik tik dit stukje iets na acht uur 's avonds. De zon hangt al half achter de horizon, een zwerm druk kwetterende spreeuwen doorkruist de egaal zilverkleurige lucht en de oplichtende strepen achter de vliegtuigen zijn maar kort. Het is weer waar zelfs ik een beetje dichterlijk van wordt...
Ik zit op de tuinstoel met een bakkie koffie naast me en voor mij doet de tuinsproeier z'n best om de uitgedroogde aarde van water te voorzien.
Bastiaan en ik hebben net, na werk- en schooltijd, verkoeling gezocht door een duik te nemen in de Kralingse Plas. Een 'mini-mini-vakantiegevoel' noemden we het, toen we ons even later - liggend op onze handdoeken - door het avondzonnetje lieten opdrogen.
Weerrecords worden gebroken. Overdag boven de dertig graden en 's nachts niet onder de twintig.
Ik hoor mensen mopperen en snap natuurlijk dat niet iedereen er even goed tegen kan. Maar ikzelf vind het vooral heerlijk en geniet van het zomergevoel zo lang het nog kan. Er komen vast nog meer dan genoeg sombere regendagen.
Wél hielden we de laatste dagen overdag de ramen en deuren zo veel mogelijk dicht. Niet alleen om de warmte buiten te houden, maar ook omdat achter onze tuin een enorme herrie werd geproduceerd door een machine die in het asfalt een diepe richel van zo'n 20 cm breed heeft gefreesd. Ik hoopte eerst dat om ons huis een slotgracht werd aangelegd die voor wat verkoeling zou zorgen, maar kwam erachter dat het te maken heeft met het vervangen van de gasleidingen in onze wijk.
Tja, wat moet dat moet! Ooit houdt deze zomer op. En ook in de andere seizoenen willen we er warmpjes bij zitten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten