donderdag 24 juni 2010

Leger

Toen ik vorige week mijn schuur aan het opruimen was, stuitte ik op een grote groene plunjezak met legerspullen. Nooit heb ik een bericht ontvangen met de vraag dat spul in te leveren of weg te gooien, dus alles staat keurig te beschimmelen in een zak in m’n schuur.

Omdat je als vader zo af en toe indruk moet zien te maken op het nageslacht, sleepte ik de zak naar binnen met de woorden ‘moet je nou eens kijken wat ik hier heb!’.

Toen de zak openging vulde een muffige lucht de kamer. En daarna toverde ik stuk voor stuk allerlei gekreukelde kledingstukken tevoorschijn, telkens vergezeld van een enthousiaste opmerking van Bastiaan.

Tot aan de legergroen-kleurige onderbroeken van mega-formaat toe.

Toen we vervolgens besloten om voor de gein wat van die legerspullen aan te trekken, was er van indruk maken op het nageslacht met ‘Dad’s army’ niet meer zo veel over. Wel leek ik trouwens, zag ik toen ik in de spiegel keek, op Kapitein Mainwaring uit de televisieserie met die naam uit de jaren zeventig.

Toch hoop ik Bastiaan weer het een en ander te hebben bijgebracht over het leger. En over leger gesproken: dat was mijn schuur uiteindelijk ook aan het eind van de opruimdag…

donderdag 17 juni 2010

Standje

Een collega van me schijnt een sterke voorkeur te hebben voor standje 1. Ik verdiep me er eerlijk gezegd nooit zo in; zo'n nummertje zegt me niets. Maar toen het onderwerp laatst tijdens een lunch ter sprake kwam, bleken ook de andere, vrouwelijke tafelgenoten zijn enthousiasme te delen. Vooral nu de dagen langer worden en de zon de huid bruint is dit standje voor velen favoriet.

Ik wil me eigenlijk niet te veel door hen laten beinvoeden als het om dit soort onderwerpen gaat. Tenslotte is dit iets wat ieder voor zich moet weten en waar je vooral met je partner samen uit moet zien te komen. En ik had het heus aleens eerder geprobeerd hoor, maar de laatste tijd hield ik vast aan standje 3. Vooral ook omdat dat Wilma's voorkeur heeft.

Maar onlangs, aan het einde van zo'n zwoele zomeravond, besloot ik standje 1 toch maar weer eens te proberen. En eerlijk gezegd beviel het me prima. Het blijft vind ik weliswaar een heel gedoe, maar toen ik erna onder de douche stond was ik dat allemaal zo weer vergeten. En daarna moest ik de tondeuse natuurlijk nog schoonmaken en opbergen. Ik heb kammetje 1 er maar op laten zitten voor de volgende keer...

donderdag 10 juni 2010

Zoeken

Laat ik er maar rond voor uitkomen: ik kan niet zoeken! Vraag mij om een pen uit de bovenste la te pakken en ik ben het spoor meteen al bijster. In mijn hoofd zit dan het idee dat die pen bijvoorbeeld donkerblauw zou moeten zijn, waardoor ik alles dat niet exact aan dat beeld voldoet (pen, donkerblauw) door mij opzij wordt geduwd tijdens mijn zoektocht. Dus ook een pen die net iets minder donkerblauw is dan ik dacht..

Tot mijn geruststelling hoorde ik laatst dat veel mannen dat hebben en dat het op een of andere manier met de werking van hun hersens te maken heeft. Een hele geruststelling. Maar ik denk wel dat dit alleen geldt voor mensen-mannetjes. Mijn hond is ook een mannetje, maar die kan zoeken als de beste.

Wanneer we op familiebezoek zijn in Amersfoort trek ik er vaak met m’n zoon, neefjes en de hond op uit en wandelen we door een gras- en natuurgebied. En al wandelend gooi ik dan met een plastic werpstok een tennisbal tientallen meters weg, waarna de hond erachteraan rent en ‘m terug komt brengen. De kinderen mogen ook gooien en begin mei belandde op die manier een tennisbal ergens ver weg tussen de brandnetels en het hoge gras. Ook na lang zoeken bleef de bal onvindbaar.

Toen we afgelopen weekend – dit maal zonder tennisbal – dezelfde route aflegden viel ons op dat het gras inmiddels was gemaaid. Gekscherend zeiden we nog tegen elkaar dat we de bal van vijf weken terug misschien nog zouden kunnen vinden. We waren nog niet uitgepraat of de hond kwam al kwispelend aanrennen met de tennisbal in z’n bek!

Dat zou mij nou nooit lukken. Al was het maar omdat ik op zoek zou gaan naar een gele bal en het exemplaar dat nu gevonden was eerder de kleur ‘goor’ had.

donderdag 3 juni 2010

Kanjers en sufferds

Vorige week bracht de burgemeester van Capelle aan den IJssel een bezoek aan de klas van Bastiaan. De school is een 'kanjerschool', wat betekent dat extra aandacht wordt besteed aan het tegengaan van pesten van kinderen. Geleerd wordt dat kinderen elkaar moeten kunnen vertrouwen.

Om dat in beeld te brengen liet de burgemeester zich - met een groepje kinderen en de meester achter zich - achterover vallen, in het volste vertrouwen dat hij zou worden opgevangen.

Dit hele gebeuren leidde tot een artikel in de 'IJssel- en Lekstreek', het plaatselijke sufferdje van Capelle. De foto erbij was voor ons de bevestiging dat Bastiaan ook op school een kanjer is.

Voor een politicus is het natuurlijk altijd een prettig gevoel dat er mensen achter je staan en dat je op hun steun kan rekenen. Zeker in deze roerige verkiezingstijd zoeken ook de landelijke politici naar draagvlak.

Eigenlijk had onze demissionaire minister-president, die ook in Capelle woont, enige tijd geleden met z'n ministers in Bastiaan's klas moeten langskomen. Dan was z'n kabinet misschien niet gevallen.

Of zouden de kinderen hem eerst een keer hebben laten stuiteren? Want zo vlak voor de verkiezingen wordt steeds meer duidelijk dat ook de meeste mensen in Capelle Balkenende op dit moment geen kanjer vinden, maar meer het plaatselijke sufferdje...