Musical

De afgelopen week stond voor ons in het teken van de musical. Zaterdagavond woonden we een première bij in het Oude Luxor-theater in het centrum van Rotterdam. Niet van een grote, commerciële Joop van den Ende-musical, maar van 'Suske en Wiske en de Circusbaron'; een leuke, sympathieke voorstelling die afgelopen maandag lovende kritieken kreeg in het AD. Het was genieten voor groot en klein...

En donderdagavond speelde Bastiaan ‘herder 2’ in de kerstmusical van school. Nog voor de voorstelling begon riep hij me al van verre toe ‘let straks maar op hoor.. Ik heb geen plankenkoorts’. En inderdaad, daar waar andere kinderen (vooral de meisjes) zacht mompelend hun ingestudeerde tekstjes afdraaiden, was Bastiaan een van de weinigen die durfde. En toen de herbergier even zijn tekst kwijt was, was Bastiaan degene die hem toefluisterde wat hij moest zeggen (daarna triomfantelijk zijn duim opstekend naar het lachende publiek).

Na afloop sprak ik in de aula de vader van een collega-herder. Hij noemde mijn ‘herder 2’ lachend een show-mannetje en vertelde dat zíjn – wat meer bedeesde - 'herder 1' kort geleden is gevraagd om bij Sparta te komen voetballen. Een beetje gekscherend bedachten we dat hij over enkele jaren misschien voetbalt in de Nieuwe Kuip, waarvan onlangs de plannen in de krant stonden. Míjn herder heeft niets met voetbal en zal - als opvolger van Kuyt en Makaay - een voetbalstadion niet in extase brengen. In plaats van de Nieuwe Kuip is het Nieuwe Luxor meer iets voor hem. In zo'n grote, commerciële Joop van den Ende-productie…

Santa

Op het Eendrachtsplein in Rotterdam is onlangs een beeld van Santa Claus neergezet. Zo’n beeld past natuurlijk prima bij deze donkere, zonloze dagen voor de kerst, waarop iedereen zijn kerstinkopen doet. Maar deze door Paul McCarthy vervaardigde Santa schijnt juist te moeten fungeren als protest tegen de commercialisering. In Rotterdam en omstreken wordt het beruchte beeld Kabouter Buttplug genoemd, in verband met het attribuut in zijn hand dat wel enigszins op een kerstboom lijkt maar meer op iets anders.

Na felle discussies in de Rotterdamse gemeenteraad is het beeld eerst een paar jaar verbannen naar het binnenplein van museum Boymans van Beuningen. Dus op een onopvallend plekje in de schaduw, zeg maar... Maar anno 2008 vond men de tijd rijp voor een plaats midden op een Rotterdamse winkelstraat. Vanuit de donkere schaduw in de volle zon...

Onlangs besloot ik met Bastiaan een kijkje te gaan nemen bij het beeld. Meteen vroeg hij me wat hij in z’n hand had, maar gelukkig werd mijn antwoord ‘een kerstboom natuurlijk’ onmiddellijk geaccepteerd. Het beeld trok flinke aandacht en de oliebollenkraam die erachter staat speelt er handig op in door oliebollen in de vorm van de ‘kerstboom’ te verkopen.

Wie weet is het beeld hier best aardig op z’n plaats. Maar het is een behoorlijk gevaarte hoor, en om nou te zeggen dat het echt mooi is… Ik kan me zo voorstellen dat er ook winkeliers in de nabijheid van het Eendrachtsplein waren die fel hebben gereageerd toen ze hoorden dat het provocerende beeld kwam. Misschien iets in de trant van ‘weet je waar je godverdegodver van mij dat beeld mag stoppen!?’ En zo zijn we dan weer terug bij een plekje waar de zon nooit schijnt...

Sauna

Twee weken geleden in Finland is het er niet van gekomen om een bezoekje te brengen aan een echte Finse sauna. Maar toen ik enkele jaren geleden, midden in de zomer een paar dagen voor m’n werk in het Finse Tampere was, stond in de avonduren wél een saunabezoek op het programma. In tegenstelling tot hetgeen gebruikelijk was gingen we na een lange vergaderdag nu eens niet strak in pak naar een chic hotel, gemeentehuis of dinerboot, maar reden we met de bus naar een schitterend diepblauw meer omringd met magnifieke dennenbossen. Aan de rand daarvan stond een houten gebouwtje met een steiger ervoor.

Na een korte rondleiding door de sauna kregen we te horen dat de heren in het barretje wat konden drinken, zodat de vrouwen in het gezelschap zich op dat moment discreet naar de sauna zouden kunnen begeven. Dus zonderden de vrouwen zich af en stortten de heren zich op het Finse bier. Terwijl ik wat stond te praten en ondertussen over het enorme meer staarde, zag ik vanuit mijn ooghoek ineens het vrouwvolk poedeltjenaakt de sauna uit en de steiger op komen lopen om een duik te nemen. Nou vind ik dat (over het algemeen) geen vervelend gezicht, maar omdat er tijdens de rondleiding zo nadrukkelijk over de discretie was gesproken, draaiden de mannen zich netjes een beetje weg van het raam en keek men alleen 'per toeval' soms even naar buiten.

De vrouwen waren zich er overigens -zo bleek- helemaal niet van bewust dat je de steiger vanuit de bar kon zien, hoewel sommigen hun handdoek angstvallig om zich heen hielden (oei… hieruit blijkt dat ik ook tot degenen behoorde die per ongeluk soms nog even keken...)

Even later waren de rollen omgedraaid, met dát verschil dat de mannen wél wisten dat ze vanuit de bar te bezichtigen waren terwijl ze in het meer sprongen dat een maand ervoor nog dichtgevroren was. Tsjonge, wat was dat water koud…Afijn, toch maar zo goed en kwaad als het gaat de steiger weer opgeklommen en weer de sauna in. Daar trekt de kou vliegensvlug weer uit je lichaamsdelen. Groot was onze verbazing toen ineens de saunadeur openging en onze vrouwelijke 'collega' uit Helsinki flits-flits-flits een paar foto's nam en weer verdween.

Ik heb de bewuste foto's nooit gezien. Als we erom vroegen werd er lacherig over gedaan of overheen gepraat. Maar bij een bijeenkomst maanden later refereerde een andere vrouwelijke 'collega' - die er in Finland niet bij was geweest - eraan dat ze enkele mannen op foto's had gezien... We wilden er vooral nonchalant over doen, maar het maakte ons toch wat (ongemakkelijk) lacherig.... Ook vroeg ik me af hoe lang ik ookal weer uit het koude meer was toen de foto's werden genomen....

Ach… mocht je die foto's van me op internet tegenkomen, meld het me dan. Ik zal wel zo eerlijk zijn ze dan als bewijs op deze pagina te zetten, vanzelfsprekend discreet voorzien van een zwarte balk (of balkje..?).

Alarm

Vorige week maandag was er in ons landje sprake van een soort noodsituatie. Met grote letters stond er SPITSALARM voorop De Telegraaf. Er was in Nederland namelijk een beetje sneeuw gevallen dat misschien wel eens even kon blijven liggen. En wellicht zou er in de loop van de morgen opnieuw wat natte wittigheid naar beneden kunnen komen. Als gevolg hiervan stapten tijdens de ochtendspits automobilisten trillend van de zenuwen in hun auto en vielen vele treinritten uit.

Diezelfde avond vertrok mijn vliegtuig naar Helsinki. In het hele land was al uren geen sneeuwvlok meer te bekennen, maar dankzij uitgelopen reparatiewerkzaamheden als gevolg van de sneeuw kampten de treinen nog altijd met vreselijke vertragingen. En ookal was ik idioot vroeg richting Schiphol vertrokken arriveerde ik maar net op tijd voor m'n vliegtuig.

Terwijl ik moe onderuit zakte in m'n vliegtuigstoel (voor zover dat mogelijk is) zag ik Allen het vliegtuig binnenkomen. Allen is degene die het project trekt waarvoor ik naar Finland reis. Omdat we van elkaar niet wisten dat we dezelfde vlucht hadden geboekt reageerde hij verrast toen ik hem riep. Nadat we afspraken dat we op het vliegveld samen een taxi zouden nemen ging hij zo'n drie rijen voor me zitten.

Na een vlucht van zo'n twee uur en tien minuten zakten we het Finse luchtruim binnen. Tijdens flinke sneeuwbuien landden we en nadat we onze baggage hadden opgehaald spoedden we ons om half 1 's nachts Finse tijd naar de taxi-standplaatsen.

De sneeuwbuien nodigden niet uit tot lang wachten en dat was gelukkig ook niet nodig. Nadat onze koffers in de achterbak werden geladen stapten we in en trapte de taxichaufeur het gaspadaal diep in. Met een noodgang scheurde hij het vliegveld af, de dik besneeuwde snelweg op. Alsof we in een Olympische bobslee zaten schoten we de inmiddels verlaten straten van Helsinki in. Hellinkie-op en hellinki af, bochie naar links en bochie naar rechts... De chaufeur had zichzelf vast voorgenomen die stomme buitenlanders eens te laten zien hoe ze in Finland met sneeuw omgaan.

Nadat hij ons bij het hotel had afgezet dacht ik met weemoed terug aan ons landelijke ochtendblad dat waarschuwt om voorzichtig te gaan rijden wanneer er een wolkje dreigt over te trekken waar wel eens iets anders in zou kunnen zitten dan regen...

Verrekijker

De speelgoedmaand komt eraan !! Pfoe, wat wordt het weer lastig om de juiste cadeautjes te vinden... Ik vind trouwens dat kinderen vandaag de dag veel te veel speelgoed hebben. Het merendeel ervan staat ongebruikt in kasten opgestapeld.

Ook Bastiaan heeft weinig benul van wat voor leuks er ookalweer achter die kastdeuren staat. Het leuke daarvan is wel dat hij soms per ongeluk iets tegenkomt dat toch wel erg leuk is en dan een poosje een van z'n favoriete speeltjes is.

Zo ontdekte hij onlangs zijn plastic verrekijker. Geweldig toch, hoe je alles van verweg dichterbij kan bekijken en hoe alle kleine dingen ineens groot lijken.

Toen ik hem 's avonds vroeg of hij ging plassen en tandenpoetsen bleef het vervolgens verdacht lang stil in de badkamer. Ik opende de deur en zag hem staan te plassen, terwijl hij dat gebeuren op kruishoogte ondertussen zelf met z'n verrekijker stond te bestuderen.

Ik schoot in de lach, maar nam me meteen ook voor later geen grapjes te maken in de trant van 'heb je nog steeds een verrekijker nodig...' (maar er nu iets over schrijven mag toch wel?)

Knoeien

Toen we onlangs met de auto op pad gingen en daarom de hond in de achterbak lieten plaatsnemen, vroeg ik aan Wilma wat hij voor een rare blauwe vlek op z’n witte vachtje had. O, antwoordde ze, dat is tandpasta.

Nou zijn we bij hem wel wat kleurtjes gewend hoor. In poep en ganzenkak rollen heeft hij gelukkig de laatste jaren afgeleerd, maar hij heeft nog wel regelmatig een zwarte streep op z’n rug vanwege een uitlaat waar hij onderdoor kruipt. En vorig jaar zomer was hij wekenlang roze omdat hij had liggen rollen op een rood kleed in de tuin, waarop ik Bastiaan’s zwembad had laten leeglopen. Deze keer zorgde dus blauwe mint-tandpasta voor een glanzend-frisse m... hond.

Wanneer Bastiaan ’s morgens zijn tanden poetst en zijn kleren al aan heeft, wijzen wij hem er altijd op dat hij niet op z’n shirt moet knoeien. Zo’n tandpastavlek op je shirt is een drama…
Maar blijkbaar moeten we daar vanaf nu aan toevoegen ‘knoei niet op de hond’.

Kerk

Bastiaan zit op een Christelijke school en kreeg vorige week het verzoek van de juf om op zondag een speciale mis voor de schoolkinderen en hun ouders bij te wonen. Dat bleek een prima middel voor een volle bak op zondagmorgen.

Ergens midden in de kerk namen we plaats. Het bleek een interactieve mis te zijn, waarbij de vrouwelijke voorganger regelmatig vragen aan de kinderen stelde. Al bij de eerste vraag stak Bastiaan fanatiek zijn vinger op. Ik moest nog even aan de reclame denken van die vrouw die sinds ze een bepaalde shampoo gebruikt geen schroom meer kent en zich bij een goochelact meteen als vrijwilliger aanmeldt.

Van voor uit de kerk klonk ‘zeg het maar, jongetje met het blauwe vest!’ ‘God’, zei Bastiaan, en dat was het goede antwoord. De vraag was namelijk wie er naast Bush en (straks) Obama de echte baas van de wereld was.

Nou is ‘God’ volgens veel mensen trouwens het antwoord op bijna al onze vragen. Ik weet dat niet hoor, maar je kan het prima als antwoord op veel vragen gebruiken. En mocht het onverhoopt niet goed zijn dan vervolg je het woord ‘God…’ met ‘…al sla je me dood’.

Pink

Elke woensdagavond gaan mijn buurman en ik naar de sportzaal aan het eind van de straat, om daar met een aantal leeftijdgenoten (veertigers, vijftigers en een verdwaalde dertiger) een potje te volleyballen. Zo'n anderhalf uur lang werken we ons in het zweet door op allerlei manieren een bal over een net te slaan of deze terug te meppen voor hij de grond heeft geraakt.

Het gaat best aardig. In het begin hoorde je telkens een harde klap wanneer ik de bal met mijn platte hand raakte, maar na verloop van tijd lukte het steeds vaker om m'n vingers te laten 'veren' zodat de bal met een soepele beweging naar een teamgenoot of (nog beter) de grond aan de andere kant van het net gaat. Alleen als ik wat moe wordt, dan gaat het niet meer allemaal zo precies als ik zou willen. Soms hoor je dan nog wel eens zo'n ouderwetse 'KLETS' van een platte hand.

Alweer een poos terug belandde er een bal bovenop het puntje van mijn pink, wat enorm pijn doet. Ik ben snel naar een koude kraan gelopen, maar ondanks het koude water werd mijn pink snel dik en blauw. Dat was dus een paar weken niet volleyballen.

Een paar weken later pakte ik de draad weer op. Ik voelde geen pijn meer; alleen als ik erop drukte voelde het een beetje beurs aan. Wilma was zo behulpzaam mijn pink thuis alvast goed in te tapen en hem -voor de stevigheid- aan mijn ringvinger 'vast te plakken' (hetgeen gebruikelijk is bij eendergelijke kwetsuur). Ze vroeg me of ik hem (met het tape erom) niet een beetje kon buigen, maar ik vertelde haar dat dat niet ging.

Met twee vingers van mijn rechterhand ingetaped liep ik samen met de buurman naar de sportzaal. Onderweg bekeek hij geïnteresseerd het tape en vroeg me hoe pijnlijk de pink nog was. Ook in de kleedkamer was m'n pink gespreksonderwerp en werd aandachtig gekeken naar het tape om de twee vingers aan mijn rechterhand.

In de zaal aangekomen gooiden en sloegen we -zoals we altijd doen voorafgaand aan een paar partijtjes volleybal- als een soort warming-up de bal naar elkaar. Al tijdens mijn eerste balcontact voelde ik het; AI !!! mijn linkerpink was de pijnlijke!!! Ik heb in een handomdraai het tape van m'n rechterhand afgewikkeld en het om twee vingers van mijn linkerhand geplakt (wél in één keer de goeie twee trouwens).

Ik geloof niet dat ook maar iemand in de zaal het heeft gezien. Ik heb wél besloten in het vervolg bij een dergelijke blessure eerder weer te gaan beginnen. Dan weet ik tenminste welke vinger getaped moet worden: die dikke blauwe!

Mank

Een tijdje terug schuifelde ik mank door de huiskamer. Een paar avonden ervoor was ik tijdens een disco iets te enthousiast te keer gegaan op de dansvloer, toen de gouwe-ouwe ‘Nightboat to Cairo’ werd gedraaid. Slechts met veel pijn en moeite kon ik nu nog ‘One step beyond’ zetten. Ach, het is natuurlijk ook ‘Madness’ om op je 47ste te doen of je nog achttien bent. De dokter constateerde dat ik spit had. Nou, als je dat hoort voel je je pas echt oud hoor! Wat een ‘Embarrassment’…

Maar inmiddels gaat het weer een stuk beter. Afgelopen weekend waren we met z’n drietjes in het Duitse wintersportplaatsje Winterberg. Er lag nog geen sneeuw, maar er was al wel sprake van een echt winters en kerstsfeertje.

Vlakbij het hotel was een rodelbaan. Het was een snelle baan van een paarhonderd meter, en Bastiaan durfde niet meteen alleen op zo’n rodelding. Dus propten we onszelf met z’n tweeën op zo’n karretje, lieten we ons naar boven leiden en suisden we erna met een rotgang naar benee. Lastig was wel dat ik de rem moest bedienen en dat die vooraan in het karretje, bij m’n zoon tussen zijn voeten zat. Dat viel nog niet mee; ik moest mezelf in allerlei bochten wringen om bij die rem te komen. Na een paar keer gezamenlijk te zijn afgedaald durfde Bastiaan gelukkig ook alleen op een rodelding. En toen hij de smaak eenmaal te pakken had, was er geen houden meer aan.

Ik vond het prima zo, want als ik nog een paar keer met die 'Kleine Rodeljongen' op zo'n ding gepropt had moeten afdalen, had ik me de dag erna weer als Manke Nelis gevoeld..

Toeval

Afgelopen zomer was Bastiaan met z'n neefje aan het tafeltennissen. Het was nog droog, maar in de verte rommelde een onweersbui. Na de sportievelingen vanaf een afstandje te hebben gefilmd legde ik de videocamera weg. Op dat moment klonk vanuit het niets een oorverdovende KNAL, gevolgd door gegil van kinderen. Ik sprong een meter van de grond en m'n hart zat in m'n keel. De bliksem bleek te zijn ingeslagen in een slagboom vlakbij ons plekje. Pffff.. De kinderen moesten worden getroost, maar verder was er gelukkig niets aan de hand. Maar wat een schrik...

Het deed me denken aan een gebeurtenis van een paar jaar geleden. Wilma en ik zaten 's avonds televisie te kijken toen er een gigantisch onweer uitbrak. Felle flitsen en enorme knallen maakten er een wedstrijdje van wie de meeste indruk kon maken. Het was al een poosje aan de gang toen we ineens een KNAL hoorden die alle eerdere overtrof. Dat was vast een bliksem geweest die ergens was ingeslagen. En inderdaad... even later hoorden we een brandweerauto in de verte komen aanrijden.

De volgende morgen op kantoor was het onweer hét gespreksonderwerp van m'n collega's die in Capelle en omgeving woonden. Een van hen vertelde dat twee straten vanaf zijn huis de bliksem was ingeslagen in een zolder en dat daarbij een groot deel van het dak van het huis was weggevaagd. Er was godzijdank niemand op die zolder aanwezig op het moment van de inslag, maar het verhaal ging dat de vrouw des huizes er een kwartier daarvoor nog had staan strijken.

Ik haastte me daarna naar de vergaderkamer, want ik had een afspraak met wat mensen van de NS en Rail Infrabeheer over veiligheid. Na meer dan een kwartier in de vergaderkamer op ze te hebben gewacht kwamen mijn gasten eindelijk binnen. Ze verexcuseerden zich voor het te-laat-komen, maar hadden een goed excuus. Het huis van een van hen was namelijk gisterenavond getroffen door een blikseminslag, en vrijwel de gehele zolder was afgebrand! Nog een geluk dat het niet een kwartier eerder was geweest, vertelde ze, want toen stond ze er nog te strijken...
Wat een toeval...toch? Maar ja... wat is nou eigenlijk toeval? Herman Finkers zei het ooit al eens: "als je elke dag om dezelfde tijd een toeval krijgt, is het geen toeval meer".

Ik wilde overigens bijna nog zeggen dat het maar goed was dat ze op tijd was vertrokken, en dat dat heel bijzonder is voor iemand die bij de NS werkt.

Sprookje

Het was deze week tijd voor het jaarlijkse ‘dagje uit’ van onze afdeling Coördinatie Milieutaken Rotterdam. Omdat onze club voornamelijk uit vrouwen bestaat, stonden de vorige uitjes in het teken van zaken als pottenbakken en boemschikken. En begrijp me goed, da’s allemaal best gezellig en leerzaam, maar toen we vorig jaar aan het einde van de dag de dozen met zelfgemaakte taarten onder onze snelbinders stonden te schuiven, besloten de mannen dat zij het programma voor het uitje van 2008 zouden gaan samenstellen. En dat zou dan natuurlijk iets mannelijk en stoers moeten worden, vonden wij. Een fysiek zware bezigheid voor echte macho’s.

Dus belandden we afgelopen dinsdag - tijdens een schitterende najaarsdag - in een ruig, nog vrijwel onbetreden gebied onder de rook van Waalwijk, alwaar wij ons blootstelden aan allerlei ontberingen. Nou ja, laat ik er maar niet omheendraaien: dit jaar was familiepark De Efteling ons einddoel.

Terwijl de herfst zich van zijn beste kant liet zien slingerde de Phyton ons alle kanten op, doken we met de Vliegende Hollander het water in en zagen we – nog voor dat we een druppel alcohol hadden gedronken – de wereld om ons heendraaien in Villa Volta.

Alleen het sprookjesbos vonden we uiteindelijk niet stoer genoeg. Want zeg nou zelf, wat moet je als acht volwassenen zonder kinderen bij Roodkapje en Langnek... Of is het juist zo, dat wanneer je je ziel en zaligheid legt in het verbeteren van de milieukwaliteit in Rotterdam, je wél in sprookjes moet geloven.

Oefening

Met enige regelmaat kom ik ’s morgens, op de fiets onderweg naar m’n werk, een peloton militairen tegen op het fietspad vlak bij de kazerne. In volle bepakking komen ze me dan tegemoet-rennen, gevolgd door zo’n jeep die als bezemwagen fungeert. Ook loopt er meestal een sergeant mee die met typisch militair woordgebruik de jongens motiveert…
Het doet me denken aan mijn eigen diensttijd. Hoe we ’s morgens – regelmatig met een flinke kater van de vorige avond – op appél moesten verschijnen, alwaar het programma van de komende dag in onze oren werd geschreeuwd.

Een poosje terug zag ik zag ik in de verte een stuk of tien militairen wat rekoefeningen doen op het fietspad. De welbekende jeep stond ernaast geparkeerd en ook nu weer stond een sergeant het een en ander te gillen.
Toen ik voorbij het groepje fietste bleken ze tot mijn grote verbazing niet bezig te zijn met allerlei stoere oefeningen, maar deden de in camouflage gestoken kerels een bekend kinderliedje en –dansje.

‘ Hoofd, schouders, knie en teen, knie en teen,
Hoofd, schouders, knie en teen, knie en teen,
Oren, ogen, puntje van je neus,
Hoofd, schouders, knie en teen, knie en teen ! ’

Het was een koddig, belachelijk gezicht en ook een paar schoolmeisjes die ik net passeerde moesten er om giechelen.
Het zal wel een strafexcercitie zijn geweest. Of – dacht ik later - het hoort bij de voorbereiding voor een Uruzgan-missie. Misschien controleren ze daar op deze manier, nadat ze een rondje hebben gereden langs wat door de Taliban neergelegde bermbommen, of alle ledematen en zintuigen nog op de juiste plek zitten…

Zwempak

Toen we laatst met z'n drietjes naar het zwembad gingen, wist Wilma niet welk zwempak ze moest aandoen en vroeg ze Bastiaan om advies. Toen ze haar favoriete zwemoutfit aan Bastiaan liet zien, zei hij 'ik vind dit zwempak schitterend', waarna hij enthousiast riep 'hee, er zit zelfs een ingebouwde bh in!'.

Ik moest meteen denken aan toen ik zelf nog een klein jochie was. Toen ik - ergens in de jaren zestig - bladerde in de Wehkamp-gids en op de pagina's met corsetten was beland, riep ik verbaasd uit dat er ook bh-pakken bestonden...

Maar Nicole maakte het destijds nog bonter. Mijn moeder had op de bovenverdieping wat gewassen ondergoed te drogen gehangen. Toen m'n destijds kleine zus dat ontdekte riep ze 'hé mamma, je borsten hangen boven over de trapleuning'.

Kouwe kak

Toen we onlangs een paar dagen op een camping in de omgeving van Parijs waren, hadden we onze hond Moos ook bij ons. Gelukkig kon dat daar. Een paar jaar terug had ik in Frankrijk een camping geboekt, maar was ik vergeten te vragen of honden waren toegestaan. Toen we door een kerel op de fiets naar ons gereserveerde plekje werden gebracht en ik vroeg waar we de hond moesten uitlaten, reageerde hij met 'le chien?'. We zijn toen dus maar naar een andere camping verkast. Maar op de camping waar we nu stonden, in Maisons Lafitte, zijn dieren toegestaan. Sterker nog: het stikte er van de beesten. De camping ligt op een eilandje in de Seine en er liepen ganzen, katten en een enkele zwaan rond en 's avonds staken egels ons plekje over. Ook waren een paar ottertjes regelmatig rondjes aan het zwemmen naast het bruggetje van de camping. Beesten genoeg, en dan tel ik de wesp die Bastiaan stak nog niet eens mee. Dus die hond van ons voelde zich prima in de beestenboel van deze camping in het groen.

Maar toen we hem een dagje meenamen naar het centrum van Parijs, beviel hem dat duidelijk minder. Trein uit, metro in, rondvaartboot op. Nee, dat hoefde van ons viervoetertje niet zo. Wim Sonneveld zong vroeger over de kat van ome Willem, die chic op reis naar Parijs was gegaan, maar de hond van ome Marco moet niets hebben van die kouwe kak.


En da's eigenlijk ook wel logisch, realiseerde ik me toen ik hem tussen het voetgangersverkeer op de Champs-Elysees loodste, op weg naar een boom waarbij hij zijn poot even kon optillen. Zulke mondaine boulevards zijn niet gemaakt voor honden.
Als onze Moos al op een drukke winkelstraat thuishoort, is het op de Kalverstraat, met Sam...

Ouwehoeren

Toen we onlangs met z'n drietjes in Parijs waren, besloten we ook een avond het échte Parijs in te gaan. Voor ons is dat de omgeving van de Sacre Coeur en Montmartre. Dat deel van de stad heeft 's avonds een bijzondere sfeer. Onderweg naar die omgeving passeerden we metro-station Pigalle, in de omgeving van de Moulin Rouge. Op dat moment dwaalden m'n gedachten af naar lang geleden. Een nichtje van me, die toen een jaar of acht was, spaarde als souveniertje van die 'sneeuwbollen'; je weet wel, van die glazen bollen, waarin je het kan laten glitter-sneeuwen door te schudden. 'Mama, ik wil een schud-ding', riep ze danook, toen we destijds de rood-verlichte etalages van sexshops en nachtclubs passeerden...

Ook nu, tijdens onze late metro-rit, was er een speciaal sfeertje dat niet te vergelijken is met overdag. Zo zat er naast me een man die broodjes en plakjes kaas uitdeelde aan clochards en zat er tegenover me een slonzige madamoiselle die opvallend luchtig gekleed was. 'Gekleed' is eigenlijk niet eens het juiste woord. Wilma en ik overlegden nog even of we deze gelegenheid niet moesten aangrijpen om Bastiaan uit te leggen waar ons woord ouwehoeren vandaan komt...

Even later stonden we de fraai verlichte Sacre Coeur te bewonderen en liepen we de kerk in. Voor mij uit liepen Wilma en Bastiaan langs een hekje dat een kiertje open stond het middenpad in, richting altaar. Het viel mij op dat op de bankjes voorin opvallend veel mensen zaten. Ik hoorde mezelf nog iets mompelen in de sfeer van 'ho maar, niet zo ver naar voren', maar dat werd niet gehoord. Op rij drie namen we plaats. Toen we daar net zaten klonk er een bel, kwamen twee geestelijken het altaar op en begon de mis.
We keken om ons heen en voelden ons opeens wel erg 'toerist' tussen al die serieuze geloofsgenoten, die allerlei Franse gebeden begonnen op te dreunen. Nadat een donkere mevrouw naar voren kwam om een (ongetwijfeld interessant, maar franstalig) verhaal te vertellen, begon de pastoor een langdradige en net zo onbegrijpelijke preek af te steken.
We voelden ons steeds minder op ons gemak. En ookal is het zeer onbeleefd, halverwege de preek stonden we op en liepen we door het lange middenpad terug naar de achterkant van de kerk.

Misschien was ons vertrek een beetje respectloos naar de sprekers toe. Maar het is nou eenmaal zo dat als je de taal niet goed genoeg verstaat, al die gebeden en preken toch neerkomen op een hoop ge-ouwehoer. En ik weet wel dat ik net heb aangegeven dat een avondje Parijs en ouwehoeren wel bij elkaar past. Toch was ik in dit geval blij dat we voor het zingen de kerk uit waren...

Netjes

In onze vakantie werden met grote regelmaat de jeux de boules-ballen en pingpong-spullen te voorschijn gehaald. Want een beetje bewegen hoort erbij, al is het natuurlijk niet 'om het eggie'. Evenmin als de beoefenaars van de sport is het materiaal van topkwaliteit. Zo zijn de boules-ballen van rood, blauw of geel plastic en heeft het pingpong-balletje een naadje, waardoor hij soms verrassend wegstuitert. Maar het enthousiasme is er niet minder om.

Al is het wel jammer dat de kinderen die ermee spelen nauwelijks weten hoe het materiaal er eigenlijk uit hoort te zien. Voor je het weet weten ze niet beter dan dat in jeux de boules-ballen water klotst en dat in het midden van de tafeltennistafel een witte betonnen rand of een metalen plaatje met gaatjes hoort te staan.

Toen we laatst een nieuw setje pingpongspullen kochten en ik ontdekte dat er ook een netje bij zat, zei Bastiaan 'o handig, dan kunnen we daar onze spullen in opbergen...'.

Grof

Die reclame van dat gezin dat op weg is naar de camping in Zuid Europa, met 'die vervelende Bassie en Adriaan' op de draagbare DVD-speler is voor mij heel herkenbaar. Gisteren, op weg naar Parijs, kwam er bij tijd en wijle ook heel wat tekenfilm-herrie vanaf de achterbank.

Maar ik mopper daar niet over, want ik heb geen enkel recht van spreken. Toen ik als tiener met m'n ouders mee op vakantie ging, maakte ik het namelijk ook vaak erg bont. Muziek-gek als ik was, en grote fan van het échte radio Veronica, stelde ik voor de vakantie altijd mijn eigen hitparade samen, die ik onderweg naar Spanje of Frankrijk afspeelde op mijn cassetterecorder. En daarbij werd de volumeknop natuurlijk grof ver opengedraaid. Bovendien had ik via de walkie-talkie regelmatig contact met m'n neef in de auto voor of achter me. M'n oom en tante hadden op hun achterbank te maken met eenzelfde soort grof geschut. Ook dáár werd met veel kabaal een hitlijst afgewerkt.

Dus nogmaals: ik mag niet mopperen. Maar toen er gisteren toch wel erg veel lawaai uit de DVD-speler kwam en Wilma vroeg wat dat was, antwoorde Bastiaan 'Valt wel mee hoor' en verwijzend naar de beeltenissen van de Kijkwijzer, zei hij 'het is een serie met grof taalgebruik voor alle leeftijden'.

Wind

Toen we een poosje geleden besloten dit jaar ook een weekje in Nederland te gaan kamperen wisten we dat dat risico's met zich meebracht. Want je weet het maar nooit, met het weer. Het kan veel regenen, het kan koud zijn...

Hard waaien stond niet in het rijtje risico's. We zijn immers wel wat gewend, met zuideuropese mistrals enzo. Maar eeeeh.. ik zit nu in de voortent en vraag me af of m'n tent het nog houdt... We staan tussen de bomen aan de rand van een groot veld en er is sprake van windkracht 8 met zeer zware windstoten.

Aan het eind van de middag heb ik samen met m'n zwager Frans een voortent afgebroken bij een caravan waarvan de eigenaar er niet was. De tent was namelijk veranderd in een mega-vlieger en de tentstokken die er half nog inzaten sloegen wild in het rond.
En toen ik vanmiddag van het campingwinkeltje terug liep richting onze caravan zag ik een bekend rood-geel speeltentje voorbijwaaien en tegen een paar struiken blijven hangen. Die was van ons!

Ook hebben Frans en ik nog een andere, grote tent, die kapot aan het waaien was, geprobeerd van de ondergang te behoeden, maar daar was geen redden meer aan. Uiteindelijk konden we niet meer doen dan alle spullen in de binnentent, die nog wel heel was, te leggen.
Toen de eigenaren van die tent later arriveerden, bleken het vier jonge Duitsers te zijn. 'Nou' dacht ik nog, 'die Duitsers zijn ook niet meer wat het geweest is. Hun voorouders waren een stuk gruntlicher toen ze zo'n 65 jaar geleden hier langs de kust hun bouwwerkjes neerzetten'.

Groot wild

Op het moment dat ik dit schrijf zit ik voor de caravan op camping Bakkum bij Castricum. Mijn schoonfamilie komt uit Amsterdam en stond vroeger vele jaren op deze camping. Ook ik heb hier - tot zo'n jaar of tien geleden - veel weekenden doorgebracht.

Dus is het voor ons allemaal een 'sentimental journey'. Behalve voor de drie jongens van negen, acht en zeven jaar oud. Voor hen is het allemaal nieuw. En dus maakten de mannen op de eerste avond dat we hier waren meteen een spannende wandeltocht door het bos, over de duinen tot de zee. We hoopten daarbij - zeker toen het al schemerig werd - ook verschillende dieren tegen te komen, maar we kwamen niet veel verder dan wat konijntjes en muizen. En m'n neefje zei later ook nog dat hij een grote vogel had gezien, met een glinsterende buik. Ik ben vergeten te vragen of er soms KLM op z'n vleugels stond...

Groot wild zagen we dus niet. Maar dat zie je meestal alleen als je het niet verwacht. Zoals vorige week in Duitsland, 's avonds laat op een onverlicht weggetje in de middle of nowhere. Vlak voor m'n rechter koplamp zag ik ineens een grote lichtbruine schim, waarna een knal volgde en daarna niets meer te zien was. Ik dacht dat het een hond was, maar Wilma zei dat ze in 'n flits een hert had gezien..

Wel zag ik de volgende dag twee kleine deukjes bij de grill van m'n auto. Je ziet ze alleen als je goed kijkt, maar toch.. Ik baalde er best van. Maar nou ik hier in alle rust op de camping sta kan ik dat allemaal weer relativeren. Zo’n campingsfeertje, met het geluid van spelende kinderen en de geur van een barbecue, ontspant. Het klinkt bij nader inzien ook best lekker, een hert op de grill...

Hondsdagen

Ik las onlangs dat deze tijd van het jaar de Hondsdagen wordt genoemd. Het is (normaal gesproken) de warmste periode van het jaar, niet te verwarren dus met hondenwéér. Gezegd wordt dat in de periode van de Hondsdagen je zaken niet lang buiten de koelkast kan goedhouden. Bederf ligt al snel op de loer.

Voor ons liggen juist dagen zónder hond in het vooruitzicht. Tijdens de eerste week van onze vakantie logeert Moos bij twee wat oudere mensen die verderop in de straat wonen. Hij is er de afgelopen weken al een paar keer ‘op proef’ geweest, tot volle tevredenheid van alle betrokkenen.
Afgelopen weekend wilde Moos eigenlijk niet meer mee terug naar huis, toen hij werd opgehaald. En als ik met hem langs zijn toekomstige logeeradres loop, wil hij niets liever dan daar naar binnen schieten..

Het voelt bijna alsof wij schromelijk tekort schieten als hondeneigenaar. Snif.., zijn al die wandelingen samen, al die knuffels en al die snoepjes dan helemaal voor niets geweest?

Of zorgen ze op het logeeradres misschien té goed voor hem en is dat een té warm nest. Nou ja, we hoeven ons over Moos in ieder geval de komende tijd geen zorgen te maken, zolang hij op het logeeradres is. Misschien moeten we voor de zekerheid wel even tegen zijn tijdelijke baasje zeggen dat Moos tijdens de hondsdagen wél buiten de koelkast houdbaar is..

Piep-piep

‘Piep-piep’ hoorde ik, en op m’n dashbord verscheen de tekst ’motor oververhit, direkt uitschakelen’. En dat terwijl ik op de overvolle parkeerplaats van de dierentuin een plekje aan het zoeken was. Zouden ze dan bij het herstellen van de vorige maand opgelopen schade vergeten zijn om te kijken of alles in de motorkap nog naar behoren functioneerde?
De volgende dag bood het schadeherstelbedrijf excuses aan. Ze hadden niet gezien dat de zekering van de ventilator was doorgebrand en hebben die nu alsnog vervangen. Nadat ik de auto vervolgens had opgehaald, kwam ik er al snel achter dat er weer iets niet deugde. De ventilator sloeg nu wel aan, maar maakte daarbij het geluid van een bromfiets die me inhaalde..

Toen Wilma een dag later met deze boodschap dus nogmaals aanklopte bij de schadejongens, was de strekking van het antwoord ‘mevrouwtje (!), dat is normaal, er is niets met die ventilator aan de hand’ en kreeg ze de tip dat voor de zekerheid te laten checken door onze eigen ‘officiële’ Citroën-garage. Die tip volgden we op, en de Citroën-dealer stelde vast dat de ventilator – zoals wij al vermoedden – wél stuk was.

Wat een gedoe allemaal zeg. Zeker omdat we binnenkort op vakantie gaan wil ik gewoon dat de zaak in orde is. We hebben ervaring genoeg met het doorkruisen van Frankrijk met half-kapotte vehikels. Ooit ben ik – als negentienjarig jochie, met m’n rijbewijs net op zak - in één dag met m’n oude Ford Taunus vanaf de Middellandse zee-kust komen terugrijden met een kapotte cardanas. Steeds harder klonk het gebonk onder de auto, tot het op een gegeven moment een enorme herrie was… Maar daar had ik een oplossing voor: ik zette gewoon de autoradio steeds harder en reed vooral maar zo snel mogelijk naar mijn ouderlijk huis.. Ik haalde het, en m’n ouders hoorden me al van verre aankomen.

Een paar jaar later reden Wilma en ik dezelfde route naar huis, maar nu met een Mazda 323 waarvan de motor niet goed was afgesteld. Alleen door veel gas te geven (ook voor een rood stoplicht) sloeg de motor niet af. Vanwege de grote zwarte rookwolk die de uitlaat verliet, heb ik toen in m’n eentje de luchtvervuilingsproblematiek op de politieke agenda gezet! Ik kan me ook nog herinneren dat degenen die achter mij stonden in de file in de tunnel van Lyon niet blij waren..

Nou, en dat soort gedoe wil ik dus niet meer. Het schadebedrijf moet nu snel aan de bak. Volgens mij hebben ze daar de in dit geval passende term ‘met stoom en kokend water’ voor... En wanneer het nu nóg niet in orde komt, komt er geen stoom uit de motorkap, maar uit mijn oren… ‘Pieieieieieieieiep!’

Steek

‘Papa, ik hoor toch wéér gezoem hoor’, klonk het ’s morgens vroeg om vier uur. Al twee keer eerder was ik die nacht, halfdronken van de slaap, naar zijn kamer geroepen om samen de mug te zoeken. Zonder succes dus. Want het valt niet mee om op een kinderkamer met drukke ‘Cars’-posters en ‘Winnie-de-Poeh-gordijnen’ en met volle boeken-/rommelplankjes zo’n steekbeestje te ontdekken. Zo-wie-zo zie ik de eerste tien minuten nadat ik het licht heb aangedaan geen steek (om een beetje in muggentermen te blijven…). En als ik er dan wel ‘ns een zie zitten, zit-ie vaak net achter een spijltje van het bed of op een gordijn, waardoor ik hem nóg geen tand door z’n lip kan slaan…
Dat zeg ik eigenlijk verkeerd. Vroeger sloeg ik erop los, maar ik ging steeds meer balen van het telkens moeten verwijderen van de bloedvlekken op de muur en het plafond. Tegenwoordig heb ik een sadistische en mugvriendelijke variant. We hebben namelijk zo’n ‘tennisracket’ dat stroomstootjes afgeeft (waarmee je ook grotere beesten dan muggen kunt barbequen) maar meestal vang ik het mini-vampiertje met een drinkglas en schud ik hem bewusteloos.

Maar ook deze keer vond ik het beest niet en pakte ik uiteindelijk zo’n mini-flesje citroengeur waarmee ik wat op het bed druppelde. Na ook nog wat Autan op de armen ga ik er dan vanuit dat de gemiddelde mug walgend elders bloedvoorraden gaat aanboren.
Eigenlijk had Onze Lieve Heer die kleine prikkertjes wat groter moeten maken, zodat je niet zo lang hoeft te zoeken. Ik ken trouwens mensen die soms zélf van een mug een olifant maken. Maar ja, da’s eigenlijk ook weer niet handig, want als je er dan een een rake mep geeft moet je daarna wel érg veel poetsen om de bloedvlek op de muur te verwijderen.

Vreemde vogel

Begin deze week aten we in de tuin en wilde Bastiaan erna nog even schommelen. Ik moet er zelf niet aan denken, zo vlak na het eten, aan dat gezwaai en gezwier.
Terwijl ik nog zat uit-te-buiken in het avondzonnetje riep Bastiaan, voor hij op de schommel wilde gaan zitten, 'hé, er zit een ying-yang vogelpoepie op..!' En inderdaad, op het plastic plankje had een vogel heel uitgeballanceerd zijn uitwerpselen achtergelaten.

Ikzelf heb er trouwens niet zo veel mee, met dat ying yang.
Waarmee ik overigens niet gezegd wil hebben dat mensen die er wél wat mee hebben allemaal vreemde vogels zijn. Al zitten er natuurlijk wel wat zweverige types tussen.

Ik sluit bijvoorbeeld niet uit dat ze van mening zijn dat het voor de innerlijke ballans goed is om na je eten de schommel te bestijgen, zodat het eten gelijkmatig in je bloed komt… Of is voor het evenwicht geen schommel, maar een stevige wip aan te bevelen ?

Half vol

Door het wisselvallige weer van de laatste tijd komt het regelmatig voor dat we, ergens onderweg, door een bui worden overvallen en ergens moeten schuilen. Ook Bastiaan staat met z'n vriendjes regelmatig in de schuur te schuilen voor een hoosbui.
Helemaal geweldig vinden ze dat. Boven het lawaai van overlopende dakgoten en volstromende rioolputten uit hoorde ik ze afgelopen week nog ‘Viva Hollandia’ zingen in de schuur.
Ach, als je droog zit, dan klinkt zelfs de spectaculairste stortbui nog gezellig, vind ik. Ik val er ook altijd zo heerlijk bij in slaap.

Ook op vakantie heeft het wel wat, om die regen te horen kletteren op het tentzeil. Ook dan slaap ik er heerlijk bij, in de veronderstelling dat het allemaal wel goed komt.
Maar ik heb het niet altijd bij het goede eind. Jaren terug kwamen Wilma en ik laat aan op een camping in de Dordogne. We zetten ons tentje in het donker op en ’s nachts gingen de hemelsluizen open. De slaaptent was voorzien van een kuipje en Wilma voelde soms even aan de grond in het andere deel van het tentje of dat al nat was. Er stonden immers diverse tassen met kleding én een camping-koelkastje (die niet zo goed tegen water schijnt te kunnen).
En ondanks het feit dat er in eerste instantie nog niet veel aan de hand was, stelde Wilma voor de tassen en spullen voor alle zekerheid in de auto te zetten. Ze had een vervelend voorgevoel. Ik heb iets gezegd in de trant van ‘het zal zo’n vaart niet lopen, ga nou maar slapen..’ en draaide me weer om. Ik zie dat soort vervelende scenario’s niet zo snel. Bij mij is het glas nou eenmaal half vol, en niet half leeg..
Maar na een nieuwe peiling van Wilma drong ze aan op het leeghalen van de tent en ging ik overstag.
Kort nadat de inmiddels vochtige troep in de stromende regen in de auto was gezet stróómde het water als een riviertje door onze tent. Wilma’s voorgevoel was terecht geweest en ik luister daar sindsdien béter naar.
Béter, maar niet altijd… Want ookal stond de tent die keer half vol, voor mij blijft ook het glas half vol!

Jokkebrok

Alweer een tijdje terug werd ik door een organisatie waar we nauw mee samenwerken gevraagd te solliciteren op een vrijgekomen functie.
Maar ik had het prima naar mijn zin op de plek waar ik zat, dus had in eerste instantie geen interesse. Toen ik echter nóg een keer werd benaderd, besloot ik toch maar eens te gaan praten.
Inmiddels waren mijn collega's al op de hoogte en was het verzoek aan mij om te solliciteren een publiek geheim geworden.
Maar directeur Alex Minnen, die het gesprek met me voerde, was daarvan niet op de hoogte. Hij gaf nadrukkelijk aan dat hij er met het oog op discretie en integriteit vanuit ging dat geen van ons beiden anderen van ons 'geheime' gesprek op de hoogte hadden gesteld of zouden stellen. Ik dacht aan alle mensen die binnen mijn én zijn organisatie al op de hoogte wáren, maar stemde toch met zijn niet meer te realiseren voorstel in om het integere sfeertje dat hij had gecreëerd niet te verstoren.
Het gesprek verliep verder prima. Pas na anderhalf uur stond ik weer op de gang, nog steeds niet zeker of ik hiermee moest doorgaan. Net nadat ik Alex z'n kamer had verlaten ging bij hem de telefoon. Het was m'n baas, die vroeg 'Alex, zit Marco nog bij jou...?'
Een paar dagen later belde ik Alex op en vertelde dat ik er, ondanks het prettige gesprek, toch van af zag. Ik had het op de plek waar ik zat gewoon goed naar m'n zin en wilde het risico niet lopen dat ik ergens terecht kwam waar dat niet het geval was. Bovendien - dacht ik bij mezelf - voldoe ik tóch niet aan alle functie-eisen. Want 'jokkebrok' had ik niet in de advertentie zien staan.

De Russen komen

Afgelopen zaterdag vierde Wilma haar verjaardag. Binnen werd gekletst over ditjes en datjes (en misschien nog wel meer) en in de achtertuin werd de kwartfinale tegen Rusland bekeken.
Tot dat moment was ik van plan deze week iets te schrijven over de manier waarop ik mijn eerste Nederland-Duitsland had beleefd. Ik was er namelijk bijna zeker van dat deze twee landen ook dit EK elkaar zouden treffen in de finale.

Ik zou dan geschreven hebben dat ik in 1974 als jonge tiener op kampeervakantie was in Frankrijk en Spanje. En dat ik van de halve finale tegen Brazilië alleen flarden had gezien. Naast het zwembad van de camping in Millau was een barretje waar de wedstrijd werd vertoond, maar volwassenen verdrongen elkaar voor het kleine tv-schermpje. Dus tussen het duiken en bommetjes maken in het zwembad door hoorden René en ik Oranje winnen...

Ik had het idee om daarna te schrijven dat we tijdens de finale kampeerden bij l'Escala aan de Costa Brava, op camping Montgo. En dat onze ouders geen zin hadden in een drukke, voetbalgekke menigte en daarom hadden besloten een lange wandeling te maken. René en ik werden afgezet bij een etablissement met tv, langs de weg richting strand.

Daarna had ik dan getikt dat dat zaaltje vol met dikke, bierdrinkende duitsers zat; een nogal groot contrast met twee nederlandse jochies van dertien die priklimonade al heftig vonden.
En toen begon de finale.. Al in de eerste minuut werd Cruijff onderuit gehaald in het strafschopgebied en schoot mijn held Neeskens de penalty raak!! We werden gek, en onze Duitse 'collega's' ook, maar op een andere mannier...
Maar ach, het vervolg weten we nog al te goed. Die Duitsers hadden de rest van de avond redenen genoeg om te feesten.
De afkeer van het Duitse voetbal is daarna nooit echt verdwenen. En dat heeft niks met de oorlog te maken hoor. Zei Michels trouwens niet dat voetbal oorlog wàs?

Maar ja, ik ben helemaal niet meer in de stemming om dat allemaal te gaan schrijven. Want ondanks alle waarschuwingen voor het rode gevaar zijn de Russen afgelopen zaterdag gekomen en schoten ze met scherp. Glasnost-helder werd dat Nederland niet in de finale thuishoort.
Nu maar afwachten of het komt tot een strijd Rusland-Duitsland en hoe deze strijd aan het Oostfront afloopt. Wat zeg ik dat nou trouwens toch weer ongenuanceerd. 'Don't mention the war', zei Basil Fawlty ooit al!

Vernoemen

Ik las laatst in de krant dat in China de afgelopen jaren meer dan vierduizend kinderen de naam Aoyun hebben gekregen. Op zich best een mooie Chinees klinkende naam, maar vertaald in het Nederlands betekent het ‘Olympische Spelen’. Het schijnt in China vaker te gebeuren dat kinderen naar een belangrijke gebeurtenis worden genoemd.

Voor ons nuchtere (!?) Nederlanders klinkt dat misschien wat gek. Maar ik kan me toch goed voorstellen dat kinderen die in deze voetbalgekke periode verwekt worden door vaders met brulshirts en moeders die zijn volgeplakt met AH-welpies, worden vernoemd. Ik neem aan dat niemand zich eraan waagt om bij de burgelijke stand aangifte te doen van E.K. Voetbal, maar er zullen dit jaar best best Robin's, Ruudjes of Giovanni's worden geboren.

Ikzelf liep al een poosje op deze aardkloot rond toen Marco van Basten een bekende voetballer werd. En hoewel Bastiaan geboren werd in het jaar dat de finale van het EK Voetbal in onze eigen Kuip werd gespeeld, is ook hij niet vernoemd.

Tóch zijn onze namen tijdens dit EK, waarbij bondscoach Van Basten de italianen, fransen en roemenen al oprolde, zo gek nog niet. Ik laat me vandaag de dag graag Marco van Bastiaan noemen.

Auto

Een lekker weekend voor de boeg, vanavond een afspraak voor een lange fietstocht door de duinen en onderweg lekker luisteren naar de top 40. Met dat vooruitzicht stond ik vrijdagmiddag te wachten achter een rij auto’s bij een stoplicht.
Een paar tellen later zag alles (vooral mijn auto) er geheel anders uit. Met een harde knal werd ik vanachter geraakt door een auto die bestuurd werd door een mevrouw die haar tomtom zat in te stellen en mij daardoor niet opmerkte. Ik schoot door en botste ook nog eens tegen mijn voorganger.
Resultaat: een flink gedeukte voor- en achterkant van m’n auto en een flauwige nek- en hoofdpijn…

Ik liep naar de auto achter me om de hevig geschrokken aanrichtster van het botswerk te kalmeren en daarna kostte het veel tijd om het een en ander met de bestuurders van de auto’s voor en achter me administratief af te handelen.

Pfoe, wat een begin van het weekend. Maar de auto reed nog, dus vervolgde ik m’n rit naar Leiderdorp, alwaar ik uit m’n gedeukte blik stapte en de heerlijke zomeravond gebruikte om met René zo’n veertig kilometer te fietsen.

Na een zaterdag mét en een zondag zonder hoofdpijn regelde ik maandag de verzekeringszaken en vervangend vervoer. Ik belde Wilma en zei dat ik een Opel Astra Station als vervangend vervoer had meegekregen. Zij zei me dat ze die veel te groot vond en vroeg me alsnog een kleiner autootje te regelen. Dat lukte…

Toen ik ’s avonds thuiskwam en Wilma met Bastiaan in de keuken stond te kokkerellen, vroeg ze wat voor autootje het was. Op mijn antwoord dat het echt een kleintje was, reageerde ze met ‘een SMART..?’ en na mijn bevestiging zei ze verontwaardigd ‘die zijn toch voor maar twee personen..!?’ Waarna onze jonge vriend van acht jaar haar aanvulde met ‘het zal wel een SMART For Four zijn’.

Hoezo smart…?

Fietssnelweg

Groen Links heeft plannen om in de regio Rotterdam fietssnelwegen aan te leggen. Fietssnelwegen zijn brede fietspaden die niet kruisen met andere wegen. Dus hoef je nergens voor een stoplicht te staan en loop je niet langer het gevaar door auto’s van je sokken gereden te worden. Men hoopt dat hierdoor meer mensen de auto laten staan en de fiets gebruiken.

Ik ben een fanatiek fietser, maar ik geloof niet in de plannen. Over het algemeen zijn de fietsroutes namelijk best goed. Wel is het zo dat met een paar eenvoudige aanpassingen veel winst valt te behalen. Over de Maastunnel heenrijden, door Het Park bij de Euromast, lijkt bijvoorbeeld logischer dan met de fiets minutenlang te moeten stilstaan voor een rood licht, op de plek waar al die vieze uitlaatgassen de Maastunnel verlaten…

En er zijn een paar onlogische situaties, zoals een fietsverkeerslicht aan deze kant gecombineerd met een verbodsbord aan de overkant van de oversteekplaats !!

















Maar een fietssnelweg is in mijn ogen geldverspilling. Laat men eerst de bestaande fietspaden maar eens goed gaan onderhouden. Want ik kom onderweg naar m’n werk aardig wat hobbels in het asfalt en losliggende tegels tegen, dankzij boomwortels die alles omhoog duwen.

En de naam van het nieuwe idee is ook niet handig gekozen. Vanwege de criminaliteit in de grote stad denken de mensen aan heel iets anders bij de woorden fiets snel weg.

Klooster

De afgelopen week bracht ik met mijn zeven collega’s twee dagen door in een klein klooster in de bossen bij Goirle. We spraken daar over het reilen en zeilen van onze afdeling, maar het samenzijn had ook de bedoeling elkaar beter te leren kennen en begrijpen.

Unaniem waren we na afloop van mening dat de twee dagen zeer geslaagd waren. Er zijn goede gesprekken gevoerd, mooie dingen gezegd en er is veel gelachen. Het is daarbij best lastig om de échte hoogtepunten te benoemen.

Maar ja, je gaat ook niet naar een klooster om een hoogtepunt te bereiken, toch? Zo’n gewijde omgeving is immers ooit bedoeld voor kuise nonnetjes of vrome broeders. Misschien ligt bij een klooster juist de associatie met slap gelul meer voor de hand. Maar om onze verbroederende gesprekken tijdens de twee dagen af te doen als slap gelul, zou ook weer ‘non-sens’ zijn…

Een vak apart

Een paar weken terug is de afdeling waar ik werk op de foto gezet. De foto is voor een flyer; een ‘kartonnetje’ waarop staat wat onze taken zijn met daarbij onze namen, telefoonnummers en mailadressen.

De fotograaf had er een flinke klus aan om ons allemaal zo ‘natuurlijk’ mogelijk op de foto te zetten. Want fotomodel spelen is een vak apart, en dat vak heb ik niet onder de knie.

Ook mijn collega’s waren niet allemaal even gerust op het eindresultaat. Maar ja joh, tegenwoordig – met alle digitale mogelijkheden – kunnen die fotografen zo veel trucjes uithalen om van een dramatisch kiekje nog iets moois te maken.

Al moet ik zeggen dat een van mijn vrouwelijke collega’s de vaardigheden van de fotograaf wel enigszins overschatte. Ze vroeg hem namelijk of hij ook kon toucheren. Maar daar begon hij niet aan. Hij wilde best op de foto het een en ander retoucheren, maar toucheren… da’s weer een ander vak apart.

Ontdekken

Laatst las ik Het Juvenalis Dilemma van Dan Brown; de auteur van de Da Vinci Code. Een groot deel van het boeiende verhaal speelt zich af in Sevillia. Leuk is dat de stad daarbij nauwkeurig wordt beschreven. Zo speelt het een en ander zich af op het unieke ‘Plaza De Espana‘ en achtervolgt een huurmoordenaar een van de helden van het verhaal via de smalle steegjes in de oude binnenstad tot in de beroemde kathedraal, waar ook de Tumba de Colon (de graftombe van Columbus) staat.

Een poos terug ben ik een paar keer voor m’n werk in Sevillia geweest. En ik vind dat wanneer een verhaal zich afspeelt in een stad die je kent, dat zo’n verhaal nog boeiender maakt. Want ik heb door de oude, smalle steegjes rondgedwaald waar de achtervolging plaatsvond en ik heb in de op de Sint Pieter na grootste kathedraal ter wereld het graf van Columbus mogen aanschouwen.

Toevallig vertelde Bastiaan gisteren dat hij op school een boek over Columbus had gelezen, waarna hij er dertig vragen over moest beantwoorden. Vervolgens liet hij horen dat we ons over de beantwoording van die vragen geen zorgen hoeven te maken. Moeiteloos vertelde hij me namelijk de namen van de schepen van Columbus, het jaartal dat Amerika ontdekt werd, de 'landingsplaats' in Amerika, zijn geboorte- en sterfplaats en ga zo nog maar een poosje door. En ook had hij gelezen dat de Tumba de Colon zich inderdaad in de kathedraal van Sevillia bevond.

Mijn mond viel open bij zo veel feitenkennis. Columbus heeft dan wel Amerika ontdekt; ik heb ook iets ontdekt. Mijn geheugen kan op het gebied van dit soort feiten niet tippen aan dat van mijn zoon.

Disney

Terwijl ik dit schrijf vervoert de Thalys me met een rotgang van Parijs naar Brussel. Daar stappen we straks over op de 'gewone' internationale trein naar Rotterdam. Naast me zit Bastiaan en boven me hangt een grote opblaas-Donald Duck tegen het plafond. We hebben er met z'n drietjes al een flinke trip opzitten. Met name op de grote, drukke overstapstations van de Parijse metro's stribbelde Donald nogal eens tegen, maar Bas loodste hem netjes onder alle richtingbordjes en verlaagde plafonnetjes door. 'Donald heeft het wel naar z'n zin, geloof ik' hoorde ik regelmatig. O moment, Bastiaan maakt me er net op attent dat Donald probeert te ontsnappen; hij is losgeraakt van de stoelleuning. Ik ben trouwens benieuwd of het beest het een beetje red in de gewone grotemensenwereld. Toen we gisteren na een dag vol sprookjes en avontuur het park verlieten via het treinstation stonden daar drie in camouflagepak gestoken zwaar bewapende militairen. Alsof Bin Laden niet in de bergen van Tora Bora in Afghanistan zit, maar in de Space Mountain naast Buz Lightyear. Het was in ieder geval een duidelijk geval van 'welkom terug in 2008'. Ook de strenge beveiliging bij de ingang van het park viel mij op in vergelijking met een paar jaar terug. En het helpt allemaal geen bal, want als je toch zag wat een zooitje piraten en ander geteisem toch gewoon in het park rondliep!

Vergeten

Zondag gaven we m'n moeder een bloemetje in verband met Pasen. Nou weet ik ook wel dat Pasen alweer een paar weken achter ons ligt, maar destijds hadden we de bloemen die voor mijn moeder bestemd waren thuis laten liggen. Omdat het een paar jaar geleden ook al eens scheen te zijn gebeurd, vonden we dat ze dit bloemetje nog te goed had...

Het is bij mij nooit de vraag OF ik wat vergeet, maar WAT ik vergeet, vooral wanneer we naar m'n ouders gaan of daar op visite zijn geweest. Al een paar keer was een extra ritje naar Dordrecht nodig omdat ik mijn portemonnaie daar had laten liggen, of m'n sleutels.

Twee keer ben ik ook sleutels gaan terugbrengen. Bij het weggaan bij m'n ouders had ik dan een sleutelbos zien liggen, die ik gauw in m'n zak had gestopt opdat ik hem niet vergat. En bij thuiskomst bleken die sleutels dan niet in mijn deur te passen, omdat het de sleutels van m'n vader waren, in plaats van de mijne..

Ach ja, misschien heeft het met de leeftijd te maken. Vorige week werd ik weer een jaartje ouder. We vierden het op de dag zelf, en afgelopen weekend kwam nog een familie-afvaardiging uit het verre Amersfoort langs. Was gezellig. Drankje, taartje, patatjes, felicitaties en alles wat er zo bij hoort op een verjaardag. Pas toen ze al weer weg waren kwam ik er achter dat er iets ontbrak. Ik kon me niet meer herinneren dat ze mij tijdens het feliciteren iets in mijn handen hadden gestopt; iets wat tijdens een verjaardag toch gebruikelijk is. Toch wel fijn om te kunnen constateren dat ook anderen wel eens iets vergeten!

Stof

Vrijdag was het sportdag op Bastiaan’s school. Toen ik me een paar weken geleden aanmeldde om een groep kinderen te begeleiden als vrijwilliger herinnerde ik me de sportdag van vorig jaar. Het was toen eind april meer dan 25 graden. De mussen vielen zo’n beetje dood van het dak en ik heb toen heerlijk van het zonnetje staan te genieten, terwijl de kinderen zich in het zweet werkten.

Dit jaar was het duidelijk anders. Er stond een harde schrale oostenwind en terwijl de kinderen zich inspanden met allerlei oefeningen (estafette, touwtrekken, speerwerpen, kogelstoten) stonden de begeleiders te vernikkelen van de kou. En terwijl ik mijn best deed om de groep van 10 kinderen de spelregels uit te leggen, ze bij knokpartijtjes uit elkaar te halen en ze vriendelijk verzocht van de doeltjes af te komen, zag ik van het zanderige veld naast ons regelmatig grote stofwolken op ons afkomen.

Sport staat over het algemeen voor gezondheid en afzien, maar deze keer lag de nadruk op het laatste. Maar met het oog op de gezondheid kregen de kinderen na afloop fruit mee.
Bastiaan pakte een appel en vroeg me of hij die met schil en al kon opeten. ‘Natuurlijk kan dat’, zei ik en ik pakte zijn appel en wreef hem goed schoon langs m’n shirt. ‘Nou lekker pa’, zei hij. ‘Nou smeer je allemaal stof aan m’n appel..’

Marathon

Afgelopen zondag was de Rotterdam Marathon en ben ik met Bastiaan even gaan kijken in de buurt van het Kralingse Bos. Daar realiseerde ik me dat ik precies tien jaar terug mijn eerste marathon liep. Dat was toch wel een bijzondere gebeurtenis hoor. Eerst bijna een half jaar vijf keer in de week trainen (in het begin soms maar 5 kilometer, maar de laatste weken tientallen kilometers) en dan de dag zelf. Ondanks alle waarschuwingen vooraf ging ik, door al het enthousiasme van het publiek, toch te snel van start. Na 5, 10 en 15 kilometer constateerde ik tevreden dat ik enkele minuten voor lag op m’n schema, dat leidde tot een eindtijd van 3 uur en 45 minuten. Maar na 20 km zag ik de Erasmusbrug voor me opdoemen en na 30 km stond de man met de hamer te zwaaien. Het tempo zakte dramatisch, maar ik bleef (bewegingen maken die leken op) rennen en uiteindelijk kwam ik na 4 uur en 34 minuten voldaan over de eindstreep.

Een jaar later stond ik weer aan de start, nu samen met Nicole. Ondanks dat mijn looptempo hoger lag spraken we af dat ik tot halverwege bij haar zou blijven en dat ik dan zou versnellen. En inderdaad: de eerste helft hield ik me wat in en op de helft van de marathon versnelde ik m’n pas en liep ik weg van Nicole. Maar dat brak me later toch wel op. Uiteindelijk kwam ik in dezelfde tijd als het jaar ervoor over de eindstreep. En nog geen 5 minuten later volgde Nicole, roepend ‘dit doe ik dus echt nooit meer!!!’. Maar hoe mooi zo’n moment (ondanks het afzien) is besef je denk ik alleen maar wanneer je daadwerkelijk die 42 km hebt gelopen.
Sinds die tijd heb ik geen hele marathon meer gelopen, maar heb ik wel een paar keer aan een kwart-marathon (10km) deelgenomen.

Dit jaar waren mijn inspanningen op de dag van de marathon niet te vergelijken met die van 10 en 9 jaar geleden. Zelfs een kwart-marathon zat er nu niet in. De inspanningen beperkten zich nu tot een stukje fietsen; eerst naar het parcours en daarna naar McDonalds voor een quarterpounder. Volgend jaar toch maar weer eens een quart-marathon in plaats van een quarterpounder?

Prak

Ik heb op zich niet zo veel met computerspelletjes. Daar waar Wilma en Bastiaan zich tijden kunnen vermaken met allerlei spelletjes met kleurige bolletjes op een rij of stressende serveersters in een restaurant, hou ik het meestal al vrij snel voor gezien.
Maar er zijn natuurlijk uitzonderingen. Begin jaren tachtig was ik immers zwaar onder de indruk van het tennisspelletje, dat je met behulp van een spelcomputertje op je TV kon spelen. En later in de jaren tachtig waren Boulderdash en Arkanoid mijn favorieten. En vergeet ‘Lazy Larry’ niet !

Ook nu is er een spel waar ik veel lol in heb. De Nintendo draait overuren met Cars; een racespel dat is gebaseerd op de Disney-animatiefilm met diezelfde naam. Al heel wat uren hebben Bastiaan en ik racend tegen elkaar doorgebracht. Samen scheuren we door stadjes, over bergweggetjes en doorkruisen we woestijnen. Het gaat er vaak ruw aan toe, maar Bastiaan beseft gelukkig dat wanneer we ons in de dagelijkse werkelijkheid op de weg ook zo zouden gedragen, de auto zo ‘in de prak ligt’.

We scoren overigens niet altijd goed hoor. Onze computertegenstanders zijn ons regelmatig te snel af. Ook gisteren voerden we samen letterlijk een achterhoedegevecht tegen elkaar. Toen ik Bastiaan zei dat onze tegenstanders waarschijnlijk al lang over de finish waren, antwoordde hij ‘ik denk het ook pa, die zitten thuis al lekker achter hun prakkie !’.

Chocomel

Ik ben een echte Hollander, dus waneer we naar een pretpark, dierentuin of iets dergelijks gaan nemen we wat te drinken en snoepen van huis mee. Het komt er meestal toch wel op neer dat we ergens in een eettentje ofzo terechtkomen, maar het stillen van de eerste lekkere trek doen we dankzij de inhoud van mijn rugzak.
Ikzelf ben geen fan van frambozendrankjes of iets dergelijks, maar de echte Chocomel van Nutricia is wél een grote favoriet van me. En het is best een wonder dat dat nog altijd zo is. Toen ik een jaar of zeventien was deed ik vakantiewerk in het (gigantische) magazijn van de SRV. Dat was hard werken en daar kreeg je dorst van. Tijdens de pauzes mocht je daarom gratis zo veel drinken als je maar wilde. Ik kan me herinneren dat ik dus regelmatig (ik zei al, ik ben een echte Hollander) per pauze twee of drie flesjes chocomel dronk.

Een paar jaar later werkte ik bij een slijterij, op zaterdag en een paar dagen in de week na schooltijd. Ook daar was het de gewoonte dat je bij dorst kon pakken wat je wilde, als er maar geen alcohol in zat natuurlijk. En nog altijd was chocomel mijn favoriet. Nou verkochten wij geen kleine flesjes en hadden we daar geen koelkast, maar dat vond ik geen probleem. Ik pakte een grote fles, zette hem ergens achter op een rek en nam een slok wanneer ik trek had.

Op een gegeven moment viel mij op dat ik bij een fles, die al een tijdje aangebroken op dat rek stond, iets door de chocomel heen zag schijnen. Ik schudde de fles leeg in het aanrechtje en zag tot mijn grote schrik dat er een grote klomp schimmel in de fles achterbleef. Afgrijselijk! Het zag er uit als een grote kwal met allerlei vieze kleurtjes. Ik ging net niet over mijn nek, maar besloot vanaf dat moment maar even geen chocomel meer te drinken. Brrrr….

Maar inmiddels is het dus weer over. Wanneer ik in de dierentuin naar de apen, olifanten of zeedieren sta te kijken, sta ik regelmatig weer gewoon aan de Chocomel te lurken. Alleen bij de kwallen loop ik altijd snel even door.

Ringtone

Ik ben geen man van principes. Eigenlijk heb ik uit geen principe geen principes. Je wordt er immers toch maar mee om je oren geslagen. Zoals onlangs, toen ik tikte dat ik (uit principe?) geen internet op m’n mobiel wilde. We zijn nog geen twee maanden verder en nou heb ik zo’n ding. Nou ja, ik kan er voorlopig weer even mee vooruit, in principe dan.

Bastiaan was zeer geïnteresseerd in pappa’s telefoon. Je kan tegenwoordig ook zo veel met allerlei soorten geluidjes, als ringtone enzo.

Omdat ik begin deze week schrok van een wel erg luidruchtige beltoon, die er blijkbaar standaard was opgezet, besloot ik een ander geluidje in te stellen. Ik kwam in het menu allerlei exotische namen van ringtones en muziekjes tegen, zoals ‘Alouette’, ‘Ascending Chimes’, maar ook een ‘Dog-bark’. Vervolgens kwam ik de toon ‘Bas’ tegen. Dat leek me wel wat, zo’n geluid van een basgitaar of vergelijkbaar instrument.

Maar toen ik het aanklikte hoorde ik geen bastoon, maar een kinderstem die zei ‘O, daar ben je al…’.