donderdag 22 februari 2018

PyeongChang

Elke dag kijken we thuis naar de Olympische Spelen in PyeongChang. Niet alleen naar langebaan-schaatsen of shorttrack, maar ook naar sporten die we straks weer vier jaar lang niet het bekijken waard vinden. Naar van die gasten die halverwege hun skitocht stoppen om plotseling te gaan schieten, of die lui die gezellig met z’n tweeën op elkaar op een sleetje gaan liggen en met een rotgang naar beneden denderen. Wanneer we ‘s morgens nog met slaap in onze ogen onze boterham naar binnen werken zie we live allerlei sportievelingen al druk in de weer in de sneeuw of op het ijs. En ‘s avonds om 6 uur nemen Herman van der Zandt en Bart Veldkamp ons mee langs alle hoogte- en dieptepunten in het verre Zuid-Korea.

Ook m’n ouders kijken veel naar de Spelen, begreep ik afgelopen zondag van ze. Vooral als het om schaatsen gaat doet het altijd weer denken aan die tijd dat we met z’n allen naar Ard en Keessie keken op de kleine zwartwit-tv. Op de hoge huiskamertafel lag de krant waarop we de tussentijden noteerden en om diezelfde ronde tafel schaatste ik - vooral wanneer er op tv dweilpauzes waren - als mannetje van een jaar of negen rondjes op m’n sokken. M’n twee jaar jongere zus deed soms ook mee. De rug gebogen, één hand op m’n rug en gáán..! Zondag demonstreerde m’n vader nog eens hoe ik dat eind jaren zestig deed.

Toen ik ‘m dat zag doen realiseerde ik me pas dat ik me destijds een concurrent van Ard en Keessie voelde, maar dat er maar weinig overeenkomsten waren tussen die grote buitenbaan die die twee schaatslegendes moesten afleggen in Saporro of Davos en die kleine eettafel binnen bij ons aan de Krommedijk. Maar ik was wél een trendsetter! Want tegenwoordig schaatsen ze binnen en zijn kleine rondjes heel populair! Goedbeschouwd was ik eigenlijk de uitvinder van de shorttrack!

donderdag 15 februari 2018

Slimme staatsman

Toen ik gisteren op tv hoorde dat oud-premier Ruud Lubbers was overleden, maakte dat indruk. Nog geen half uur ervoor was ik langs zijn appartement gefietst aan de Rotterdamse Maasboulevard, waar hij sinds een jaar of tien woont. Ik kende de goede man vanzelfsprekend vooral van televisie, maar heb 'm ook van (ietsje) dichterbij mogen meemaken. De vroegere Rotterdamse burgemeester Opstelten had 'm eeeh.. had 'm benaderd... benaderd om de gemeente... eeeh om de gemeente te adviseren... te adviseren over... eeeh over vraagstukken... over vraagstukken die te maken hebben met... eeeh het klimaat (zoals Opstelten het zelf bondig zou kunnen hebben samengevat). Mijn directeur, wethouder en collega hadden een aantal jaar intensief contact met Lubbers en van hen hoorde ik regelmatig dat hij enorm slim en gedreven was, en zo scherp als een (scheer)mes.

Zelf kwam ik destijds op een andere manier (bijna) in aanraking met hem. Die week plaatste ik op deze blog een stukje over een fietser die vlak voor me reed en - na een onhandige slinger - bijna onderuit ging. Ik passeerde hem, keek opzij en herkende het markante gezicht van onze voormalige minister-president.

Een paar jaar later woonde ik een presentatie van hem bij, op het moment dat hij afscheid nam als klimaat-adviseur van Rotterdam. Die dag was hij goed op dreef, en vertelde hij honderduit over zijn vroegere belevenissen in Rotterdam. De nieuwe klimaat-adviseur was er die middag ook: Shell-directeur Jeroen van der Veer. En laat dat nou net degene zijn van wie deze week bekend werd dat hij (en niet onze afgetreden minister van Buitenlandse Zaken) Poetin het een en ander over Rusland heeft horen vertellen.

Is dat nou het verschil tussen een slimme staatsman en een overmoedige halbe zool?

donderdag 8 februari 2018

Gore film

Op uitnodiging van de DCMR Milieudienst Rijnmond woonde ik dinsdag een vertoning van een gore film bij. Excuus voor deze flauwe woordgrap: ik bedoel een film van Al Gore. In de gloednieuwe mega-bioscoop Euroscoop in Schiedam werd 'An Inconvenient Truth 2' vertoond, een vervolg op de film van tien jaar terug over de lastige, ongemakkelijke waarheid over klimaatveranderingen. Met beelden van smeltende ijskappen en met onheilspellende grafieken over de CO2-uitstoot wilde hij eenieder (en vooral politici) wakker schudden. Ik was zeer onder de indruk van het verhaal, maar ook van de charismatische voormalige vice-president zelf. Hoe had het toch kunnen gebeuren dat een paar jaar ervoor niet hij, maar George W. Bush tot president was gekozen..?

In deze tweede klimaatfilm laat Gore zien dat de gevolgen van de klimaatverandering zich al eerder voordoen dan destijds was berekend. Hardere stormen, meer overstromingen, meer droogten; het is allemaal niet om vrolijk van te worden. Gelukkig was daar eind 2015 de grote klimaattop in Parijs, waar alle wereldleiders tezamen concludeerden dat de knop echt om moest. Weg met al die vervuilende kolencentrales en ruim baan voor zon- en windenergie! Zo leek de film toch nog een
happy end te krijgen.

Totdat begin 2017 meneer Trump het voor het zeggen kreeg aan de overkant van de stijgende oceaan. En dat terwijl we destijds dachten dat iedere president na Bush alleen maar kon meevallen... Op het bioscoopdoek zag ik Gore naar een tv kijken waarop Trump met een getuit mondje aankondigde dat Amerika het klimaatakkoord niet zou ondertekenen en dat hij de kolencentrales steunde. En ongeveer vanaf dat moment kreeg fake news wereldwijd meer aandacht dan een inconvenient truth. 

Toen ik na afloop van de film weer in de metro richting huis zat besefte ik dat het presidentschap van Trump misschien wel de allergrootste 'inconvenient truth' is. Ik lees op dit moment het boek 'Fire and Fury' over de president en z'n (ex)vrienden en val van de ene verbazing in de andere. Aangekomen op het metrostation liep ik naar m'n fiets en deed ik m'n handschoenen aan. Het vroor al behoorlijk!
'Zie je nou wel!' Zou Trump zeggen. 'Wat nou temperatuurstijging?' 
'Inconvenient' is eigenlijk een te mooi woord voor waar Mister Alternative Facts voor staat, bedacht ik terwijl ik naar huis fietste. 'Awkward' betekent hetzelfde en past voor mijn gevoel beter bij dit stabiele genie...

donderdag 1 februari 2018

Schoonmaken

Nu de tv-serie 'De Luizenmoeder' zo'n succes is wordt in actualiteitenprogramma's en krantencolumns veel aandacht aan het fenomeen besteed. Ik vond dat ik hierbij niet kan achterblijven. Ook voor mij is de serie namelijk heel herkenbaar. Ik herinner me uit Bastiaan's eerste jaren op de lagere school nog goed het afscheid nemen in het klaslokaal, het zwaaien voor het raam en de 'enge' kliekjes van roddelende moeders op het schoolplein; allemaal dingen die (heerlijk aangedikt) in de tv-serie aan bod komen.

Ook de blauwe luizencape hangt hier volgens mij boven nog ergens aan een haakje, als relikwie uit lang vervlogen tijden. Destijds waren er fases dat ieder kind dat zijn jas in de gang aan het kapstokje hing de cape móest gebruiken. Bastiaan zélf heeft overigens nooit last van hoofdluis gehad, al is dat - heb ik begrepen - geen verdienste, maar blijkbaar gewoon mazzel. Maar toen ik eerder deze week in de kleedruimte van ons kantoor was en ik allerlei fietsshirts en vochtige handdoeken naast elkaar zag hangen kreeg ik ineens flink de kriebels van het idee dat hier ook allerlei klein gespuis kan overspringen en -kruipen. Dankzij mijn snelle coupe hoef ik niet bang te zijn voor hoofdluis, maar toch... erg hygiënisch is het allemaal niet.

Nou is dat het sowieso niet op ons kantoor. Dankzij alle flexplekken is bijvoorbeeld de kans aanwezig dat het toetsenbord waar je op tikt de dag ervoor nog is gebruikt door iemand met een flinke loopneus of met onsmakelijke gewoonten.

Bovendien zien we aan het einde van bijna elke werkdag hoe het kantoor wordt schoongemaakt. Onze schoonmaa... interieurverzorgster beschikt over een imposante kar vol met allerhande schoonmaakmateriaal. Maar het enige dat we ze zien gebruiken is haar zwabber.

Een van de eerste ruimtes die ze onder handen neemt zijn de toiletten. Of zij daarbij de zwabber gebruikt hebben we nog nooit kunnen vaststellen (even snel een rondje ermee over de bril?), maar als ik toevallig bij de wasbakken sta zie ik hoe ze daar met de zwabber de tegelvloer reinigt. De deuren worden daarna ook snel afgewerkt, ook met een (of dezelfde?) zwabber.

En daarna zijn de bureau's aan de beurt, waarbij de schoonmaakster behendig om de erop liggende tassen, papieren, smartphones en iPads heen manoeuvreert met - u raadt het al - een (of weer dezelfde?) zwabber. Ook wordt er maar heel weinig gestofzuigd (of is het stofgezogen?), dus rapen we zelf met enige regelmaat wat kruimels, propjes of stofpluizen die op de vloerbedekking liggen op.

Misschien is na de tv-serie 'De Luizenmoeder' over de lagere school volgend seizoen het kantoorbestaan in 'De Pluizenbroeder' een leuke opvolger...