34 jaar later

'Ik weet dat je op dit moment niet traint' zei René vorige week door de telefoon 'maar heb je zin om komende zondag mee te lopen met de Drechtstedenloop?' De weersverwachtingen voorspelden 23 graden op zondag en op mijn vergevorderde leeftijd ongetraind 10 kilometer hardlopen is dan geen kattepis.

Ik moest er dus even over nadenken, maar ging al snel overstag. Zeker met mooi weer is het meedoen met zo'n prestatieloop een hele leuke ervaring.

In de auto onderweg realiseerden we ons dat de allereerste prestatieloop waar we ooit aan meededen ook in Dordrecht was: de Veronica-loop in 1977. Fascinerend dat de geschiedenis zich op deze fraaie nazomerdag herhaalde, maar liefst 34 jaar nadat we als twee jochies van zestien op hardloopschoenen Dordrecht doorkruisten.

De sfeer was goed, het parcours mooi en dankzij de onderweg uitgedeelde sponzen en bekertjes water raakten we niet oververhit.

En - niet te vergeten - het hardlopen zelf en de tijd van een kleine 57 minuten viel zeker niet tegen.

Toen we na afloop op een terrasje op de Visbrug in de Dordtse binnenstad terugkeken op onze prestaties voelden we ons weer even die jongens van zestien. Maar dat mocht niet lang duren. Sterker nog: maandag en dinsdag voelde ik me bij het traplopen een vent van 84...

Geen kunst

Sinds een tijdje hangen er in de hal van het gebouw waar ik werk twee digitale schermen waarop verschillende jaartallen staan vermeld, die om de zoveel seconden wijzigen. Omdat er geen enkele logica in de jaartallen viel te ontdekken stelde ik mijn collega een paar dagen terug voor eens bij de ontvangstbalie te vragen wat de bedoeling ervan is.

'Tsja, dat is kunst', antwoordde de baliemedewerkster, waarbij ze een gezicht trok dat aangaf dat ze daar zelf niet echt warm of koud van werd.

'Het is de bedoeling' zei ze 'dat mensen zelf associaties maken bij de jaartallen die op de borden verschijnen. En terwijl het jaartal 1903 op een van de borden verscheen, voegde ze nog toe dat ik bij dat getal bijvoorbeeld aan mijn geboortejaar zou kunnen denken.

Nou voelde ik me op die dag erg moe en dan toon je al gauw een paar jaar ouder, maar ik kon nu niet anders dan verbaasd 'nou dank je wel' uitbrengen. M'n collega hing inmiddels proestend van de lach over de balie gebogen, terwijl mijn gesprekspartner haar onhandige associatie bemerkte en zich in allerlei bochten wrong om de emotionele schade aan mijn kant nog enigszins te beperken. 'Ik bedoel uw ouders, eeeh... uw grootouders' zei ze nog.

En of het nou kwam door mijn gespeelde onbegrip en onnozele gezichtsuitdrukking weet ik niet, maar de balie-dame kwam zelf inmiddels ook niet meer bij van het lachen. 'Ach laat ik er maar over ophouden, hier draai ik me toch niet meer uit' wist ze tussen het lachen door nog uit te brengen.

Bij mijn collega biggelden de tranen over haar wangen toen we weer bij de balie wegliepen. Ik bedacht ondertussen dat de balie-mevrouw de jaartal-borden geen geslaagde artistieke uiting mag vinden, het beledigen van klanten aan je balie is ook geen kunst...

Stalling

Ik had al m'n zakken al een paar keer gecheckt toen ik naar de bewaakte fietsenstalling op De Meent liep, maar kon m'n sleuteltje nergens vinden. Omdat ik naar huis moest voor m'n reservesleuteltje stapte ik het bewakingshokje in om te vragen tot hoe laat de stalling open was.
'Is dit sleuteltje soms van u?', vroeg de bewaker. Na mijn bevestigende antwoord vertelde hij dat hij zojuist een paar jongens mijn fiets uit het rek zag halen. Hij was naar buiten gestapt - zei hij - en toen ze hun kaartje niet konden laten zien sommeerde hij de groep jongens om de fiets terug te zetten. Dat ging niet zonder slag of stoot, gaf hij aan. 'Ik was blij dat ze niet met nog meer waren' vertelde hij 'en ze gooiden de fiets zo tegen m'n ballen' voegde hij nog toe, terwijl hij een pijnlijk gezicht trok.

'Die man is een held' bedacht ik, terwijl ik snel keek of m'n fiets niet beschadigd was. Maar aan de andere kant vond ik wat hij vertelde een beetje onsamenhangend, vooral omdat hij voorzichtig met z'n verhaal begon en het eindigde als een soort heldenepos. En dat terwijl ik die man alleen maar ken als iemand die onderuitgezakt op een stoel hangt, en niet als fanatieke kaartjescontroleur.
Ik bedankte hem hartelijk en toen ik het verhaal 's avonds tegen Wilma vertelde zei ze me dat die man toch wel een doos sigaren had verdiend.

De volgende morgen zette ik m'n fiets in dezelfde stalling neer. De bewaker die me daar m'n kaartje gaf zei 'vandaag wel uw fiets op slot zetten he meneer'. Ik knikte ja, waarna hij me zei dat hij gisterenmorgen meteen het sleuteltje uit m'n fiets had gehaald, om te voorkomen dat-ie werd gejat. 'Heeft u dat gisterenmorgen gedaan?' vroeg ik 'm. 'Jazeker', antwoordde hij 'ik loop altijd een rondje en check dan of alles op slot staat'.

M'n held van gisterenmiddag werd hiermee genadeloos ontmaskerd. Als ik 'm binnenkort nog eens tref krijgt-ie geen maar is-ie de sigaar. Wie weet stoot ik per ongeluk wel met m'n fiets tegen z'n ballen...

Beugel

Sinds vorige week is onze zoon aan de beugel. Een blokbeugel, om precies te zijn. Dus niet zo’n slotjesbeugel met van die fraaie zilveren vierkantjes op de tanden en kiezen.  Die volgt later nog, maar nu gaat het om een - in dit geval roodkleurig - gevaarte dat in z’n mond zit om z’n onderkaak wat naar voren te dwingen.

Tijdens eten, drinken, sporten en een spreekbeurt op school mag het ding uit, maar verder draagt-ie ‘m 24 uur per dag.

En ik moet zeggen dat het me alles meevalt. Hij draagt het ding zonder mopperen. Hoewel ik dat laatste niet helemaal zeker weet. Hij is namelijk een stuk slechter te verstaan sinds vorige week.

Wie weet zegt hij ons allerlei dingen die eigenlijk helemaal niet door de beugel kunnen…

Mep

'Ach, die arme kat', zeggen de mensen vaak, wanneer ze zien dat onze kat Floris voor geen goud de woonkamer in komt wanneer onze jack russel Moos daar ligt of rondbanjert. De indruk bestaat dat de kat als de dood is van onze hond. Maar dat is echt niet het geval.

Ik vertel dan dat wanneer ik 's avonds een rondje met de hond heb gelopen, de kat ons onder een geparkeerde auto opwacht, waarna hij op Moos komt afrennen om hem een flinke mep op z'n rug te geven. Omdat ik op die momenten wat ongelovig wordt aangekeken, nam ik me een poos geleden voor er een foto van te nemen. Maar dat viel nog niet mee. Op een of andere manier merkte de hond het wanneer ik m'n camera instelde en bleef hij dan naar mij kijkend naast me lopen, in plaats van voor me uit te dribbelen en de mep te ontvangen. Dus dan ging ik weer dingen roepen als 'schiet op, loop nou door' waarvan de kat blijkbaar zo onder de indruk was dat deze lekker achter een autowiel bleef zitten in plaats van te rennen en meppen. En zo gebeurde er telkens wel wat waardoor de foto niet lukte.

Maar afgelopen week was het raak. Ik had m'n fotocamera niet bij me, maar had de camera op m'n smartphone paraat. Terwijl Moos (ondanks al het eerdere gemep nog altijd nietsvermoedend) het pleintje overstak rende Floris als vanouds op hem af. Ik drukte af nét voordat Moos z'n mep kreeg.

Hierbij het (weliswaar onscherpe) resultaat. Ik hoop danook vanaf nu nooit meer van die 'ja hoor, het zal wel-gezichten' te zien.

En ik heb me voorgenomen om ook nog eens te proberen om die roze olifantjes die ik 's avonds wel 'ns heb zien oversteken op de gevoelige plaat vast te leggen.