Roepen

M'n vader vertelde me lang geleden dat zijn vader, broers en hijzelf vroeger iets hadden waaraan ze elkaar herkenden: hun fluitje! Nee, natuurlijk heb ik het niet over een lichamelijk kenmerk, maar over een melodietje. Wanneer men elkaar riep waren twee korte hoge fluittonen gevolgd door een iets langere lagere toon (en dat drie keer achter elkaar) voldoende.

Ik herinner me dat m'n pa en ik ooit door de Dordtse Bankastraat liepen toen m'n opa in het (toen daar gevestigde) Gemeente-ziekenhuis lag. M'n vader floot het melodietje en kort erna ging er ergens op een verdieping een raampje open en zwaaide m'n opa naar ons.

Het fluit-riedeltje gebruikten we vroeger ook thuis wel eens, maar wanneer mijn ouders me riepen was er meer geluid nodig dan een fluittoontje. Vaak had ik m'n muziek namelijk nogal hard aanstaan. M'n ouders werden er gek van. Boem-boem-boem... Ze konden die bas soms niet meer hóren. Ze hadden wel de mazzel dat m'n slaapkamer onder de woonkamer lag, zodat het op de vloer bonken volstond!
Ach, zo heeft ieder z'n manier om een ander te 'roepen'. Wilma sliep in haar jonge jaren in een tuinhuisje (dat ze 'de hut' noemde) en haar ouders 'riepen' haar door de elektriciteit af te sluiten door de stekker uit het stopcontact te trekken.

Vandaag de dag lukt het ons over het algemeen ook niet om Bastiaan te 'roepen' met gefluit. Negen van de tien keer heeft hij z'n earphones in tijdens het maken van z'n huiswerk of het tikken achter z'n pc. Vaak rest ons niets anders dan hard op de deur kloppen of (onderaan de trap) nóg harder roepen.
Kort samengevat konden mijn ouders vroeger mijn bas regelmatig niet meer hóren en kan onze Bas óns nu vaak niet horen.

Ik kom er net trouwens achter dat dit het vijfhonderdste stukje is dat ik op deze blog heb geplaatst. Bijna tien jaar lang elke week iets bedenken en typen viel niet altijd mee. Soms ging het schrijven bijna 'vanzelf', maar het was zéker niet altíjd een fluitje van een cent...