Lekker

Een paar dagen terug was Bastiaan met een klasgenote op een lagere school omdat ze daar binnenkort vanwege een stage Engelse les gaan geven. Toen ik 's avonds thuiskwam vertelde Wilma dat hij haar enthousiast verslag had gedaan van het bezoekje aan de school. Al zou dat ook te maken kunnen hebben met het feit dat ze op de terugweg naar hun eigen school langs de McDonalds kwamen en ze daar toch maar even zijn afgestapt om de 'normale' boterhamlunch aan te vullen met een cheeseburger. Lekker!

Wilma en ik doen niet moeilijk over dat soort dingen. We weten dat dit maar heel zelden voorkomt en ach... waren we zelf ook niet zo in onze jonge jaren? Toevallig vond ik afgelopen week het harde bewijs. In m'n onderste bureaula vond ik een agenda uit 1977 die ik gebruikte als een soort dagboek. Nou moet je daar niet te veel van voorstellen hoor; meestal stonden er alleen een paar krabbels. M'n oog viel op 15 april 1977. '2 tussenuren, gebak & patat op, lekker' stond er. M'n zoon heeft het dus niet van een vreemde. Ik zag patat en gebak destijds blijkbaar als het hoogtepunt van de dag.

Maar de ene dag is de andere niet. Op de pagina ernaast ging het over het brons-afdansen. Mijn danspartner was de oudere zus van een klasgenote van me (klinkt wel stoer zo, trouwens). We volgden lessen bij dansschool Van der Teen op de hoek van het Bagijnhof en de Sarisgang in Dordrecht.

Sylvia heette ze; een leuke meid, maar volgens mij gingen onze conversaties niet veel verder dan het samen zachtjes tellen van de dansstappen die we moesten zetten. Wel herinner ik me weer dat ik haar één keer zo enthousiast beetpakte dat ik haar ketting brak en tientallen vallende kralen maar bléven stuiteren op de dansvloer.
Nee, dat dansen was geen groot succes. Dus na m'n bronzen speldje ben ik er maar mee gestopt. En daar heb ik nog geen moment spijt van gehad, want waar waren al die lessen nou voor nodig? Hoe vaak heb ik nou ge-stijldanst de afgelopen decennia? Veel minder vaak in ieder geval dan dat ik patat of gebak heb gegeten. Lekker!