woensdag 26 juli 2017

Baas

De oevers van het in Nationaal Park Maasduinen gelegen Reindersmeer lenen zich prima voor een fotogenieke wandeltocht. Op de folder die ik haalde bij het bezoekerscentrum was een rood wandelparcours aangegeven van 8 km en dat leek me een geschikte afstand voor mijn hardlooprondje.

Dat was ook inderdaad zo, al realiseerde ik me al snel dat Maasduinen hellingen en mul zand betekent. Vermoeiend dus, vooral ook omdat ik ook op andere zaken moest letten. Allereerst moest ik de paaltjes met een rode streep of pijl volgen, en dat viel niet altijd mee. Ook moest ik natuurlijk rekening houden met andere gebruikers van de wandelroute. Ik was nog maar net begonnen toen ik een heuvel afliep richting een strandje waar een vrouw met een grote hond liep. Ik ben niet bang voor honden, maar hou ze tijdens het rennen goed in de gaten zodat ik m'n nek niet over ze breek of dat ze hun neus niet in m'n kruis drukken. Eigenlijk gaat het altijd goed, maar nu riep de vrouw tegen de zwarte bouvier 'Daar is-ie, ga maar!' terwijl ze naar mij wees. Wat krijgen we nou? dacht ik terwijl het bakbeest op me af kwam. 'Bént u z'n baas niet?' vroeg ze toen de hond stopte en ik (zogenaamd onverstoorbaar) langs hen rende. 'Nee, niet echt', antwoordde ik in eerste instantie geprikkeld en pas toen - terwijl ik alweer meters verder was - besefte ik dat het geen rotgeintje was, maar dat de hond niet bij haar hoorde en z'n baas kwijt was. 'Ik heb ook niemand gezien van wie hij zou kunnen zijn!', riep ik nog, want ik was inderdaad nog niemand anders tegengekomen. Ook verderop zag ik niemand die een hond zocht.

Later, aan de andere kant van het meer, was langs het wandelpad een parcours uitgezet waarlangs kinderen opdrachten moesten uitvoeren. Om de paarhonderd meter was een groepje met ballen, stokken of andere attributen aan de slag. Terwijl ik de groepjes passeerde hoorde ik aan de overkant  een man almaar een (voor mij niet verstaanbare) naam roepen. Toen dat op een gegeven moment stopte maakte ik eruit op dat hond en baas elkaar uiteindelijk toch weer hadden gevonden. Maar ondertussen moest ik m'n aandacht weer houden bij m'n route met de rode lijnen en ... pijlen!!! Ik schrok me het apezuur toen ik een hoek om rende en recht tegenover me een meisje met een pijl-en-boog zag staan. Bij deze opdracht was de 'roos' pal naast 'mijn' wandelpad neergezet! Gelukkig zag ze me en wachtte ze met schieten, maar wie verzint zoiets?
Een kleine 2 km verder zat m'n hardlooprondje erop. Ondanks de hond en de pijl zocht ik voldaan een plekje aan de waterkant op om bij te komen. Al snel voelde ik me weer helemaal het mannetje. Of - als 'mannetje' te ouderwets klinkt - een baas!


woensdag 19 juli 2017

Slippers

Er waren verschillende redenen om dit jaar onze zomervakantie binnen onze landgrenzen te vieren. Onze trouwe viervoeter Moos 'doet het' voor zijn leeftijd (14) nog best, maar om hem nou naar loeihete temperaturen mee te nemen leek geen goed idee. En we willen anderen liever ook niet met de verantwoordelijkheid voor het welzijn van het bejaarde beestje opzadelen. Wilma vraagt zich bovendien bijna elk jaar af waarom we niet weer 'ns gewoon in Nederland blijven en Bas en ik zijn pas net hersteld van de jetleg na onze New York-reis (ietsje overdreven, maar álà). Dus werd het gewoon Nederland, een camping aan de rand van Nationaal Park De Maasduinen in Limburg, op een steenworp afstand van de Duitse grens.

Vorig jaar had ik in m'n digitale agenda bij juli 2017 het woord 'slippers!' gezet. Ik had het met m'n oude slippers namelijk helemaal gehad. Het waren van die plastic gevallen met zo'n brede band, die de huid op de bovenkant van m'n voet stelselmatig kapot schuurde. In zo'n slipper zijn natte voeten en zand blijkbaar niet zo'n gelukkige combinatie.

Wilma raadde me aan om degelijke instappers te kopen, maar - eigenwijs als ik ben - koos ik voor simpele teenslippers. 'Die gooi ik na deze vakantie gewoon weg, maar het fijne is dat ze tegen water kunnen' was mijn argument. 
Inmiddels zijn we een paar dagen verder en heb ik de slippers dankzij het fraaie weer veel gebruikt. Ze kunnen tegen water én de huid aan de bovenkant van m'n voet is nog heel. Maar eh... tussen m'n grote teen en de teen ernaast zit een dikke pleister...! Wilma had gelijk met haar degelijke instappers en dat moet ik haar maar gewoon bekennen. Want die teenslippers zelf zijn het probleem niet, maar vrouwen hebben er - heb ik ooit eens begrepen - nog het meeste problemen mee als mannen niet éérlijk zijn over hun slippertjes...


donderdag 13 juli 2017

Opofferen

Aan Titus Brandsma zelf hoef ik m'n schrijven niet te richten, zo goed heb ik nog wel opgelet tijdens de geschiedenis- en godsdienstlessen. Maar aan wie dan wel? Iemand die destijds in het bestuur van het 'College' zat? Ineens realiseerde ik me dat ik nog ergens een paar oude schoolkranten had liggen.

Ik pakte het stapeltje "Optima's" (zo heette het gestencilde krantje van het Titus Brandsma College) en zag in een daarvan een interview met de rector van destijds, pater P.W. Janssen. Maar toen ik las dat die geboren was in 1923 en nu dus een eind over de negentig zou zijn besloot ik dan toch maar om geen verdere actie te ondernemen.

Terwijl ik toch zo'n sterke zaak heb, volgens mij. Deze week las ik dat de rechter heeft bepaald dat een moeder 500 euro schadevergoeding dient te krijgen, omdat haar twee kinderen vanwege het Offerfeest niet hebben kunnen poseren op de klassenfoto's.

Welnu: in al die jaren dat ik rondliep in de schoolgebouwen van Titus op het Oranjepark en in de Vriesestraat is er nooit ook maar één klassenfoto gemaakt waar ik op sta.

En het spreekt voor zich dat ik daardoor de afgelopen decennia forse porties emotionele schade heb opgelopen. Was het nou nog zo geweest dat ik elk jaar op het moment dat de foto werd genomen een feestje had gehad, dan had ik er nog mee kunnen leven. Maar nee, niets van dat...

Wel heb ik nog een foto van Kolderdag, de dag waarop volgens traditie de eindexamenkandidaten hun leraren in de maling mochten nemen. Het spreekt voor zich dat één zo'n dag leraartje pesten in schril contrast staat tot mijn járenlange opoffering om hen de kans te geven me iets bij te brengen.

donderdag 6 juli 2017

Allemaal familie

Gisterenavond was ik met een aantal achternichten op bezoek bij een achterneef. Ik snap dat familierelaties die met 'achter' beginnen niet zo gauw een duidelijk beeld geven, dus leg het nog even anders uit. Het ging om kinderen van neven en nichten van mijn moeder. En een dochter van de zus van m'n moeder trouwens. En om het dan nog wat ingewikkelder te maken: ook een dochter van een broer van m'n vader die tegelijkertijd een dochter van een nicht van m'n moeder is.

Afijn: voor ik er zelf in vastloop... ik ben blij dat er mensen zijn die zoiets ingewikkelds overzichtelijk in een familiestamboom zetten. En precies dát had onze gastheer van gisteren gedaan. Na jarenlang zoek- en speurwerk heeft hij een uitgebreide site vol met namen, foto's en filmpjes weten te maken. Maar - zo constateerden we - de geschiedenis van een familie komt pas echt tot leven met verhalen en gebeurtenissen die de voor- en achternamen aanvullen. En een aantal van die verhalen werden ter plaatse verteld. Zo was het bij mijn oma en haar zussen blijkbaar jarenlang gebruikelijk dat zij 's morgens de dag begonnen met een rauw ei en cognac! Een openbaring voor mij, maar blijkbaar een oud familiegebruik, dat wat mij betreft in de loop van de jaren is geëvolueerd in een boterham met jam en een plak ontbijtkoek.

Ook werd verteld dat onze gezamenlijke overgrootvader niet zo'n 'gemakkelijke' man schijnt te zijn geweest. Al weet ik niet wat het waard is hoor, zo'n mening uit 2017 over iemand uit de eerste helft van de vorige eeuw. Eigenlijk zou je meningen of ervaringen uit díe tijd willen weten. Dát zette me aan het denken. Ik dook een zolderkast in en vond de tekst van een lied uit 1971, geschreven in verband met het 40-jarig huwelijk van mijn opa en oma.
Uit die teksten (overigens geschreven en van tekeningen voorzien door m'n ándere opa) bleek dat mijn nog jonge opa het best moeilijk had met de vader van het meisje waarop hij verliefd was.

Overigens vond ik óók nog de tekst van een lied dat m'n ene opa in 1944 (dus in de oorlog) schreef voor het twaalf-en-een-half-jarig huwelijksfeest van mijn opa en oma. Dat laat nóg meer zien van wat zich begin vorige eeuw in onze familie afspeelde.

Mijn mond viel open van verbazing. Las ik dat nou goed?

(mooie cliffhanger toch?)