Sportschool

Ik ben niet echt een type voor de sportschool. Ik volleybal, fiets, loop hard en squash, maar heb er geen lol in om in zo'n zweterige ruimte met gewichten of andere attributen in de weer te zijn. Ik heb het wel geprobeerd hoor. In een ver verleden bezocht ik met een toenmalige collega af en toe een sportschool ergens achter het Hofplein in Rotterdam. We hadden er een soort 10-strippenkaart. Niet dat ik er na de laatste strip als een gespierd 'stripfiguur' uit zag hoor... Ik was tussen al die brede Jerommekes vooral bezig op een loopband, een fiets en zo'n roeiapparaat.

En tja... Dat zijn nou net dingen die ik bij voorkeur buiten doe. Wanneer ik hardloop of fiets zie ik liever 'live' een mooi landschap aan me voorbij trekken dan - zeg maar - een oude aflevering van Friends op een Tv-schermpje schuin boven het fitness-apparaat.

Nu de economische crisis eindelijk (vooralsnog) voorbij lijkt te zijn, schieten de fitness-locaties deze herfst als paddestoelen uit de grond op het bedrijventerreintje vlakbij onze woning. De eerste viel me onlangs op tijdens mijn hardlooprondje. Terwijl ik heerlijk in het zonnetje door het frisse groen langs de rivierdijk liep zag ik in een pand dat een poosje leeg had gestaan een aantal mensen rennen op een loopband. 'Goed dat jullie dat doen' dacht ik (ik denk altijd heel veel als ik hardloop), 'maar waarom niet lekker buiten? Het is nog goedkoper ook!'

Onlangs werd er bij ons aangebeld en stond er een man met een rode roos aan de deur. Voordat ik de kans kreeg om Wilma ook maar ergens van te verdenken vertelde de man me dat hij die roos aanbood ter compensatie van de overlast die de verbouwing van het pand waar de sportschool kwam met zich meebracht.
'U bedoelt die fitness-ruimte voor vrouwen?' vroeg ik, doelend op het vooral van roze accenten voorziene gebouwtje op nog geen honderd meter van ons huis.

'Nee hoor,' zeiden ze. 'We bedoelen het pand er pal naast!'

We hadden geen benul, maar zijn nu een paar weken verder en zien nu inderdaad dat ook daar zeer binnenkort een sportschool wordt geopend. Een flink grote sportschool, in dit geval.

Wat mij betreft prima hoor. Als hun leden straks een beetje afgetraind zijn kunnen we ze misschien als buurtpreventieteam inhuren. Wel valt op dat met al die nieuwe sportscholen de concurrentie blijkbaar moordend is. Pal voor de nieuwe sportschool hing aan een lantaarnpaal een reclamebord voor nóg een andere sportschool. Die reclame is niet lang te lezen geweest, want binnen de kortste keren was een groot deel van de tekst met zwart tape afgeplakt.

Als het maar niet escaleert... Voor je het weet hebben we een sportschool-oorlog en staan er straks allerlei brede, getrainde kerels met elkaar te matten op straat. Ach, het zal zo'n vaart wel niet lopen, maar het reclameborden ophangen bij de concurrent, die ze vervolgens onleesbaar maakt komt mij in ieder geval niet erg sportief over... Kom op nou!!

Feestje

Afgelopen zaterdag vierden mijn vader en moeder hun tachtigste verjaardag in het Petit Café op de begane grond van het appartementencomplex waar ze wonen. Mijn vader was vorige maand jarig en mijn moeder mag volgende maand (figuurlijk) 80 kaarsjes uitblazen. Het organiseren van het een en ander heeft mijn moeder vooraf waarschijnlijk best wat slapeloze nachten bezorgd, maar na afloop constateerden we gezamenlijk dat het een zeer geslaagde middag was geweest.

Ikzelf vond het - net als zij - erg leuk om mensen te spreken die ik de laatste jaren niet zo vaak meer zie. Bovendien waren er heerlijke hapjes geregeld en zorgden (onder meer) de kinderen van mijn zus ervoor dat niemand 'op een droogje' hoefde te zitten. De op een grote tv vertoonde oude en nieuwe foto's en filmpjes haalden 'verhalen van vroeger' bij ons naar boven, zorgden voor af en toe een lach en zelfs voor bijzondere ontdekkingen.
Zo schreef mijn broer afgelopen zondag al dat hij op een van de foto's had ontdekt dat m'n moeder in haar jonge jaren al over een iPhone beschikte.

Al die oude foto's laten overigens wel zien dat de tijd snel gaat. Gebeurtenissen die in mijn geheugen nog niet zo heel ver waren weggezakt blijken dan ineens al 25 jaar geleden te hebben plaatsgevonden.
25 jaar geleden! Een kwart eeuw! 25 jaar terug waren mijn ouders net zo oud als ik nu...

Dus toen we na afloop van het feestje alle in de zaal aangebrachte versieringen weer moesten weghalen heb ik - in de goede hoop dat ik die respectabele leeftijd mag halen - de 80jaar-vlaggetjes alvast maar bewaard. En ik heb even getwijfeld, maar de ballonnen zijn uiteindelijk toch maar wél lekgeprikt en weggegooid.

Wandelen

'We zitten hem uit', zei m'n zus destijds gekscherend over hun Jack Russel Buddy, toen hij al "op leeftijd" was. Nee, wanneer hij er niet meer zou zijn zou er nooit meer een hond komen. Maar nadat het beestje een poos erna zijn oogjes voorgoed sloot werd er toch al snel een nieuwe hond gezocht en gevonden.

Tja, ik kan het me goed voorstellen. Maar wanneer ónze Jack Russel Moos ooit naar de eeuwige jachtvelden vertrekt (klinkt overigens best aantrekkelijk voor hem) gaan we niet op zoek naar een nieuwe hond, zeg ik nu stellig. Want hoe lief, gehoorzaam en gemakkelijk onze trouwe viervoeter ook is, een hond in huis heeft ook zijn nadelen. Wanneer je bijvoorbeeld wat langer dan een paar uur zonder hond van huis moet of wil, moet je zorgen dat iemand anders 'm uitlaat. En wanneer hij niet meekan op vakantie moet hij ergens logeren. M'n schoonfamilie vindt dat geen probleem en zorgt goed voor hem, maar toch: we zijn nou eenmaal niet graag afhankelijk van anderen...

Maar wat ik wel zou missen zijn de wandelingen met onze kleine vriend. 's Avonds nog even een blokkie om (samen met onze kat trouwens) of een langere weekend-wandeling in het bos. Heerlijk vind ik het om met z'n drietjes, tweetjes of in m'n eentje door het bos te slenteren met Moos.

Zondag koos ik ervoor om tussen de buien door in m'n eentje een rondje met hem te lopen door het Bergse Bos. Omdat ik de route daar niet zo goed ken had ik een App op m'n telefoon geactiveerd waarop ik kon zien of het rondje dat ik liep weer bij m'n auto uitkwam.
Ik keek naar de kaart op m'n smartphone toen ik achter me een fiets hoorde aankomen. Om te voorkomen dat Moos daar plots voor ging lopen richtte ik m'n rechterhand met m'n smartphone erin op hem, terwijl ik zei 'Moos, blijfff hierrr'.

Dat werkte, zoals eigenlijk altijd. Maar ik schoot in de lach toen de vrouw die mij voorbij fietste naar m'n hand knikte en zei 'Zooo!, heeft u er een met een afstandsbediening?'.

De Aanval en de afslag

'Ga nu rechtsaf!', zei de vriendelijke dame tegen me vanuit m'n dashboard. Ik keek rechts naast me en zag dat aan de andere kant van de vangrail nog drie rijstroken lagen met daarnaast inderdaad een afslag naar rechts. Stom van me, dacht ik. Ik heb ergens even niet goed opgelet en zit nu aan de verkeerde kant van de vangrail...

'Ik neem de volgende afslag wel, en dan rij ik wel weer een stukje terug over de snelweg', zei ik tegen m'n vader, met wie ik onderweg was naar de tijdelijke tentoonstelling 'De Aanval' over het bombardement op Rotterdam in een grote loods in het havengebied.

Toen we even later op de snelweg in de tegenovergestelde richting reden gebeurde echter precies hetzelfde als kort ervoor. Weer lukte het me niet om op de goede rijstrook komen om de afslag te nemen. En toen realiseerde ik me ineens dat mijn navigatie-software (ondanks de recentelijke update) niet op de hoogte was van al die nieuwe rijstroken en vangrails sinds de A15 op de schop was gegaan. Weer nam ik de eerstvolgende afslag, om weer te keren en het nog eens te proberen. En ik weet dat dit een beetje eentonig stukje wordt, maar ook nu weer ging het mis. Voor ik het wist reed ik door de Beneluxtunnel écht helemaal de verkeerde kant op. Dus na wéér te keren besloot nu dan toch eindelijk om me niets meer van die aardige dashboard-mevrouw aan te trekken en zélf het avontuur aan te gaan. En ja hoor: via Afslag Zuidplein kwamen we uiteindelijk bij de tentoonstellingsruimte terecht.

In de grote hal - waar ooit onderzeeboten waren gebouwd - stonden tientallen grote en kleinere beeldschermen waarop beelden van het bombardement en gesprekken met betrokkenen te zien waren. En daarnaast waren er allerlei attributen tentoongesteld die met die dagen van mei 1940 te maken hadden. Uniformen, afweergeschut en niet te vergeten een heuse Henkel bommenwerper. De indrukken die ik opdeed verdrongen gelukkig de beelden van die waardeloze film 'Het Bombardement' met Jan Smit in de hoofdrol, die ik de avond ervoor op Netflix had bekeken.

Toen we na afloop weer wegreden van de haventerreinen bij de tentoonstellingsruimte vroeg ik aan m'n vader of het misschien een leuk idee was om meteen even bij de Tweede Maasvlakte te kijken. 'Laten we dat maar een andere keer doen!' antwoordde hij. Waarschijnlijk omdat hij er die middag achter was gekomen dat men er in 1940 korter over deed om vanuit Duitsland de Rotterdamse havens te bereiken dan zijn zoon met z'n navigatie in 2015 vanuit Zwijndrecht...