De oude kiesklever

Net als iedere hond krijgt ook onze oude viervoeter een beloning na goed gedrag. Het ‘lekkertje’ dat we hem dan geven is een circa 2 cm lang hoekig (naar onze mening stinkend) staafje, maar soms vinden we dat hij een grotere variant - een snoepreepje van zo’n acht centimeter - verdient.
“Alsjeblieft Moos, je Lekkersnacker”, zei ik deze week toen ik het aan ‘m gaf. Wilma vroeg me hoe ik aan dat woord kwam, waarop ik antwoordde dat een candybar uit m’n jeugd zo heette, als ik het me goed herinnerde. Via Google kon ik er niks over vinden, maar het was volgens mij net zoiets als een ‘3 Musketiers’.

Díe langgerekte reep van chocolade met karamel kende ze wél. Begin jaren zeventig was deze kiesklever korte tijd hartstikke populair en lag hij in de winkelrekken naast de Mars, Milky Way, Snickers, Nuts, Treets, Bounty en Caramac. Allebei herinnerden we ons hoe lekker we die ‘gevlochten’ reep vonden; hoe je het dunne laagje chocola kapot beet en er lange plakkerige slierten karamel verschenen. Lekkersnacker was destijds waarschijnlijk een goedkope concurrent van het A-merk 3 Musketiers.

Tja, de drie Musketiers zouden in deze tijd, met hun ‘één voor allen, allen voor één’ goed van pas komen. Al zouden ze wel meteen op de bon worden geslingerd. Niet vanwege verboden wapenbezit (want ze zullen voor hun degen best keurig een vergunning hebben geregeld), maar iedere agent ziet direct dat ze het verdommen om anderhalve meter afstand te houden...

Afleiden

Wanneer ik ‘s morgens in de huiskamer kom en mijn gezinnetje nog in bed ligt zet ik vrijwel meteen de radio aan, maak ik m’n eenvoudige ontbijtje en zak ik onderuit op de bank. Vaak met de krant, maar de laatste dagen steeds vaker niet. Gewoon even lekker naar muziek luisteren is soms wél zo fijn...
Zo hoorde ik net het liedje ‘Smoorverliefd’ van ‘Snelle’ voorbijkomen. Voor wie het niets zegt: Snelle is de artiestennaam van een rapper, maar dan een waar ik wél naar kan luisteren. Het liedje is onderdeel van de ‘Mono-campagne’ over verkeersveiligheid en gaat over een puber die ‘s avonds laat naar huis fietst nadat hij zijn vriendinnetje heeft thuisgebracht en verongelukt omdat hij ondertussen whatsappt met haar.

Terwijl ik een hap yoghurt met muesli nam en luisterde naar de tekst dwaalden mijn gedachten af naar de tijd dat ik als HAVO-scholier na avondjes stappen met een klasgenote mee naar huis fietste, om daarna ik weet niet hoe lang bij haar tuinhek te blijven kletsen en lachen en na een vluchtig afscheid alleen naar huis te fietsen. Er was toen nog niks waarmee ik op de fiets kon bellen of appen en wat me dus kón afleiden. Ik was ‘mono’ bezig met de vraag hoe ik een volgende keer bij dat tuinhek wél wat verder kon gaan dan alleen maar gezellig kletsen. En ik bedacht wat ik m’n nieuwsgierige stapmaatjes straks zou vertellen die bij mij thuis op de stoep op me stonden te wachten. Want ach, zij hoefden niet te weten dat ik nou eenmaal niet zo’n ‘snelle’ was...

Inmiddels speelde de radio weer een ander deuntje, maar fijn toch dat muziek ons in deze rare tijden wél mag afleiden.

Schermen

Het zijn rare tijden, daar is geen woord te veel mee gezegd. Een virus met een naam waarvan ik eerst dacht dat die hoorde bij die vrouw die bij zanger Rinus achter op de scooter zat (oeter, oeter, oeter oeter) houdt de wereld in zijn greep. We gaan de komende periode massaal vanuit huis werken, colleges volgen en live-voorstellingen bekijken nu kantoren, hoger onderwijs en theaters op slot gaan.

Naast alle problemen, zorgen, ongemakken en onzekerheden die het een en ander met zich meebrengt is het gelukkig wel zo dat de hedendaagse digitale wereld wat verlichting brengt. Niet alleen via het tv-scherm, maar ook dankzij de schermpjes van onze tablets en smartphones en bewegende beelden op metrostations en in het openbaar vervoer worden we op de hoogte gehouden van recente ontwikkelingen. En dankzij die overal aanwezige technologie kunnen we inderdaad online werken, vergaderen en studeren - nu dat nodig is.

En ja, ik weet wel dat het ons ook ergert wanneer we anderen almaar naar schermpjes zien turen. In restaurants bijvoorbeeld, als je ziet dat mensen meer aandacht hebben voor hun beeldschermpje dan voor elkaar. Maar er zijn restaurants die zelf allerminst het goede voorbeeld geven. Toen ik onlangs tussen het hoofdgerecht en het dessert een bezoekje bracht aan het toilet zag ik op de urinoirs een beeldscherm met reclame-filmpjes! Ik vond het niet te filmen, dus heb er maar een foto van gemaakt.

Ik vind het merkwaardig, maar wil er nou ook weer niet over zeiken. Dus dat heb ik maar gewoon ín het urinoir gedaan.

Verwijzingen

Ik heb op deze blog al eens eerder aangegeven dat ik van jongs af aan een liefhebber ben van de stripreeks Asterix. Vooral veel van de verhalen die vanaf begin jaren zestig tot halverwege jaren zeventig door de originele schrijver en tekenaar zijn gemaakt vind ik geniaal. In m’n jonge jaren vond ik ze leuk, maar later ontdekte ik alle extra ‘lagen’ in de albums. De boeken bleken vol te staan met goed doordachte grappen, correcte beschrijvingen van wat in de Romeinse tijd echt heeft plaatsgevonden en verwijzingen naar hedendaagse gebeurtenissen.

Toen schrijver Goscinny in 1977 overleed ging de tekenaar van de boeken zélf de verhalen schrijven en zakte de kwaliteit naar een bedenkelijk niveau. De tekeningen werden weliswaar alleen maar mooier, maar wég waren de originele grappen en de slim bedachte verwijzingen naar de actualiteit of vroeger. Ik bleef de nieuwe ‘Asterixen’ kopen (om de serie compleet te houden), maar gelukkig besloot de nu 92-jarige tekenaar een paar jaar terug de stripreeks over te dragen aan een jonger schrijvers- en tekenaarsduo. En sindsdien krabbelt het niveau van de verhalen weer wat op. 

Nu, het vroege voorjaar van 2020, blijkt zelfs dat ze met een verhaal dat twee-en-een-half jaar terug verscheen niet alleen verwijzingen maakten naar wat in de Romeinse tijd of in 2017 actueel was, maar dat men ook de toekomst voorspelde. In het album ‘De race door de Laars’ raast iets door Italië dat voor veel commotie zorgt. Het begint in de noordelijke provincies, maar verspreidt zich door het hele land. Het gaat over een paard- en wagenrace, als parodie op de Giro d’Italia, en de uiteindelijke winnaar van de race heeft een naam die me toen niet opviel maar die ik anno 2020 wel heel opvallend vindt.