Net als iedere hond krijgt ook onze oude viervoeter een beloning na goed gedrag. Het ‘lekkertje’ dat we hem dan geven is een circa 2 cm lang hoekig (naar onze mening stinkend) staafje, maar soms vinden we dat hij een grotere variant - een snoepreepje van zo’n acht centimeter - verdient.
“Alsjeblieft Moos, je Lekkersnacker”, zei ik deze week toen ik het aan ‘m gaf. Wilma vroeg me hoe ik aan dat woord kwam, waarop ik antwoordde dat een candybar uit m’n jeugd zo heette, als ik het me goed herinnerde. Via Google kon ik er niks over vinden, maar het was volgens mij net zoiets als een ‘3 Musketiers’.
Díe langgerekte reep van chocolade met karamel kende ze wél. Begin jaren zeventig was deze kiesklever korte tijd hartstikke populair en lag hij in de winkelrekken naast de Mars, Milky Way, Snickers, Nuts, Treets, Bounty en Caramac. Allebei herinnerden we ons hoe lekker we die ‘gevlochten’ reep vonden; hoe je het dunne laagje chocola kapot beet en er lange plakkerige slierten karamel verschenen. Lekkersnacker was destijds waarschijnlijk een goedkope concurrent van het A-merk 3 Musketiers.
Tja, de drie Musketiers zouden in deze tijd, met hun ‘één voor allen, allen voor één’ goed van pas komen. Al zouden ze wel meteen op de bon worden geslingerd. Niet vanwege verboden wapenbezit (want ze zullen voor hun degen best keurig een vergunning hebben geregeld), maar iedere agent ziet direct dat ze het verdommen om anderhalve meter afstand te houden...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten